Ո՞վ պետք է դաստիարակի երեխային

[Sayuri]

Միեեեեխկեր երեխան...Մամայի գլխին եր պետկ լցնել ...)))

[Ուլուանա]

Ինչու? Մենք ունեինք baby sitter որը շաբատը մեկ անգամ գալիս է երեխաի մոտ ( մենք աշխատում ենք երկուսսել) Այդ կինը հաճույքով զբաղվում էի մեր դստեր հետ , ես դա զգում եմ որտեվ աղջիկս ամեն շաբատ անհամբեր սպասում էր իրան: Իրանք նկարում էին, խաղում էին, ինչ որ բաներ էին սովորում կամ միասին մուլտեր էին նայում, ես դա էլ եմ համարում դաստիարակուտյուն, այն չէ թե ինչ են իրանք անում օրվա ընթացքում այլ այն ինչ իմ երեխան քաղեց այդ հարաբերուտյուններից, սովորեց գնահատել. ՈՒ ընդհանրապես երեվի այդքան կարեևոր չէ թե կոնկռետ ով է դաստիարակում, էական է որ կա այդ դաստիարակուտյունը:

Թեև հասկանում եմ, որ շատ ծնողներ պարզապես այլ ելք չունեն, քան դայակ վարձելը, բայց կարծում եմ, որ դայակի դեպքում շատ ավելի դժվար է դառնում երեխային քո ուզած ձևով դաստիարակելը, ու տվյալ դեպքում դայակի՝ խելացի ու հոգատար մարդ լինելը դեռևս բավական չէ։ Ես, օրինակ, չէի վստահի իմ երեխայի դաստիարակությունը ոչ մի դայակի։ Չեմ ուզում պնդել, թե ոչ մի դեպքում էդ քայլին չեմ դիմի, քանի որ կյանքն անակնկալներով լի է, ու ոչ ոք չգիտի, թե վաղն ինչ հանգամանքներում կհայտնվի, բայց շատ հուսով եմ, որ ստիպված չեմ լինի երեխայիս դայակի խնամքին հանձնել, քանի որ ուղղակի չեմ վստահում օտար մարդուն, երբեք չեմ կարող վստահ լինել, որ նա ամեն ինչ կանի էնպես, ինչպես ես եմ ճիշտ գտնում, իսկ էդ տարիքում ամենաչնչին սխալներն էլ կարող են հետագայում ճակատագրական լինել։ Չգիտեմ, դայակի գաղափարը մի տեսակ չեմ ընդունում... Գուցե չափից դուրս խիստ եմ մոտենում հարցին, բայց էս պահին էդպես եմ մտածում։

Օրինակ մի ընկերուհի ունեի, որի երկու տղաները ոչմի արգելակներ չունեին, մեծանումեին վայրենի, ուտելուց չփչփացնում, խորամանկություններով հասնում իրենց ուզածին, ու անգամ ուրիշի տանը գտնվելով կարողեին դարակներ բացել ինչոր բաներ վերցնել եվ այլ մանրունքներ: Այդ կնոջ պատասխանը թե ինչու է լռում, նա ասեց, որ "ինքը չի ուզում իր երեխաներին "կոտրի"...ըստ այդմ ել երեխեքը մեծանում են մոլախոտի պես...ու վոմանք ել արդեն ետ երեխեքին նայում են "անչապահաս հանցագործների":

Գիտակից մայրը, որքան էլ որ ազատամիտ լինի իր երեխային դաստիարակելու հարցում, պիտի ամեն դեպքում գիտակցի մի պարզ ճշմարտություն. ցանկացած մարդու ազատություն վերջանում է այնտեղ, որտեղ ոտնահարվում է մեկի ուրիշի ազատությունը։ Սա ոսկե կանոն է, ու դրանից ցանկացած շեղում արդեն որոշակիորեն սխալ է։ Դա երեխային կոտրել չի։ Պարզապես պետք է կարողանալ ազատությունը տարբերել ամենաթողությունից։

[Ուլուանա]

Մի բան պատմեմ...
Մի անգամ կասսայում կանգնած անմոռանալի տեսարան եմ հիշում:
Երիտասարդ մայր է կանգնած , ահավոր լկստված 4-5 տարեկան երեխաի հետ, որն իր առջևում կանգնած մեծահասակ կնոջն անընդհատ ոտքով (քացով) հարվածում է՝ իր առևտրական սայլակին նստած բարձր տեղից:
Մեծահասակ կինն իհարկե նյարդայնացած դիմում է մորը՝ թե կարգի բերեք ձեր երեխային:
Մայրը պատասխանում է՝ ես իմ երեխային ազատ եմ դաստիարակում:
Այդ պահին սրանց հետևը կանգնած մի ջահել տղա բացում է իր գնած յոգուրտի ամանն ու դանդաղ լցնում լկստված երեխայի վզակոթին: Հայ-հարայ, այս ինչ ես անում...

-Ես էլ եմ ազատ դաստիարակված, մադամ:

Ամբողջ հերթը- որ անտարբեր սուսուփուս կանգնած էր, իսկույն Oais!!! Bravo! Super!

Լավ էր։
Բայց Sayuri–ի հետ համաձայն եմ. մոր վզակոթին ավելի սիրուն կնայվեր վերոնշյալ զանգվածը։ Վերջիվերջո, մայրն էր մեղավոր, որ իր երեխան էդպիսին էր դարձել, չէ՞։ Չնայած դրանից մոր խայտառակության աստիճանն էդ պահին դժվար թե փոխվեր, ուղղակի իրոք երեխան էր մեղք։ Ամեն դեպքում քանի դեռ երեխա է, նրան էս իրավիճակում կարելի է դեռևս որպես զոհ դիտել։

[Lyonik]

դաստիարակելը ինզ մոտ չի ստացվւմ,տղաս է.1.5 տարեկան է ւ միայն լազվել ւ վայրենւթյւն անել է սիրւմ,մի րոպե անգամ չի նստւմ ,որ գիրք կարդամ իր համար,ես ւ ամւսինս ենք դաստիարակւմ,միթե պետք է ինչ որ մեկի օգնւթյւնը,ե՞ս եմ նրան երես տալիս ....

՛:

.

[Ապե Ջան]

Տեսնում եք ինչ սերունդա մեծանում

[Չամիչ]

դաստիարակելը ինզ մոտ չի ստացվւմ,տղաս է.1.5 տարեկան է ւ միայն լազվել ւ վայրենւթյւն անել է սիրւմ,մի րոպե անգամ չի նստւմ ,որ գիրք կարդամ իր համար,ես ւ ամւսինս ենք դաստիարակւմ,միթե պետք է ինչ որ մեկի օգնւթյւնը,ե՞ս եմ նրան երես տալիս ....

Երեխայի ակտիվությունը բնական եվ նորմալ երեվույթ է: «Դաստիարակելով» ուզում եք զրկե՞լ նրան ակտիվությունից: Ծնողները երեխաներին փոքր ժամանակ անընդհատ ասում են՝ խելոք մնա, սուս մնա, քեզ հանգիստ պահի,իսկ երբ երեխան մեծանալով դառնում է պասիվ եվ աննախաձեռնող, զարմանում են եվ արդեն սկսում են ակտիվույթւոն պահանջել: Մի զրեկեք երեխաներին բնական ակտիվությունից, այդ մոտեցումը կձեվովորի պասիվ բնավորության գիծ:

[Չամիչ]

Վերջիվերջո, մայրն էր մեղավոր, որ իր երեխան էդպիսին էր դարձել, չէ՞։

ես զարմանում եմ ոնց կարելի է վիրավորվել 4-5 տարեկան երեխայից, երեխան ամեն ինչ որպես խաղ է ընկալում, ճանաչում է աշխարհը, փորձում է ուշադրություն գրավել: Ես լինեի այդ կնոջ տեղը, ոչ թե երեխայի մորը կդիմեի այլ հենց երեխային՝ փորձելով ոչ թե գլխին խրատներ կարդալ, այլ մի պահ ներգրավվել նրա խաղի մեջ: Կարծում եմ տվյալ դեպքում մոր դիրքորոշումը ճիշտ էր, եթե հարցեր ունես երեխայի հետ՝ փորձիր ինքդ կարգավորել

[Ուլուանա]

ես զարմանում եմ ոնց կարելի է վիրավորվել 4-5 տարեկան երեխայից, երեխան ամեն ինչ որպես խաղ է ընկալում, ճանաչում է աշխարհը, փորձում է ուշադրություն գրավել: Ես լինեի այդ կնոջ տեղը, ոչ թե երեխայի մորը կդիմեի այլ հենց երեխային՝ փորձելով ոչ թե գլխին խրատներ կարդալ, այլ մի պահ ներգրավվել նրա խաղի մեջ: Կարծում եմ տվյալ դեպքում մոր դիրքորոշումը ճիշտ էր, եթե հարցեր ունես երեխայի հետ փորձիր ինքդ կարգավորել

Չեմ կարծում, թե էդ նեղ մաջալին երեխայի հետ հարցերը «կարգավորվելու» փորձերը կարող էին արդյունք տալ։ Էդպիսի երեխաները պարզապես կարծում են, որ իրենց ամեն ինչ կարելի է, ու որ երկրագունդն իրենց շուրջն է պտտվում։ Իսկ երեխայի հետ հարցերը պիտի մայրը կարգավորած լիներ՝ նրան նման իրավիճակի մեջ գցելուց առաջ։ Թե՞ կարծում էր, որ ուրիշների համար էլ պիտի իր երեխան տիեզերքի կենտրոնը լինի։ Իսկ ի՞նչ կլիներ, եթե մի ուրիշ երեխա էլ ի՛ր երեխայի նկատմամբ նույնն անելու «անմեղ» ցանկություն ունենար։ Պիտի թողնեին, որ երեխաները միմյանց հետ պայմանավորվե՞ն։
Հա, հասկանում եմ, անդադար «չիկարելիներով» էլ նորմալ երեխա չես դաստիարակի, դրանում համոզված եմ։ Ու երեխայի ակտիվությունն անընդհատ ճնշելն իսկապես նշածդ հետևանքներին կարող է բերել, ես դա չեմ արդարացնում, բայց կարելի է ու պետք է ամեն դեպքում որոշակի կարգուկանոնի սովորեցնել երեխային հենց սկզբից։ Երեխան, հա, հենց վաղ մանկուց էլ պիտի որոշակի պարտականություններ ունենա, փոքրիկ, հեշտ, բայց պարտականություններ։ Ոչ թե մեծանալուն պես հանկարծակի պարտականությունների տարափը թափվի գլխին, ինքն էլ վախից ու անսովորությունից գլուխը կորցնի։

[Չամիչ]

Չեմ կարծում, թե էդ նեղ մաջալին երեխայի հետ հարցերը «կարգավորվելու» փորձերը կարող էին արդյունք տալ։ Էդպիսի երեխաները պարզապես կարծում են, որ իրենց ամեն ինչ կարելի է, ու որ երկրագունդն իրենց շուրջն է պտտվում։ Իսկ երեխայի հետ հարցերը պիտի մայրը կարգավորած լիներ՝ նրան նման իրավիճակի մեջ գցելուց առաջ։ Թե՞ կարծում էր, որ ուրիշների համար էլ պիտի իր երեխան տիեզերքի կենտրոնը լինի։ Իսկ ի՞նչ կլիներ, եթե մի ուրիշ երեխա էլ ի՛ր երեխայի նկատմամբ նույնն անելու «անմեղ» ցանկություն ունենար։ Պիտի թողնեին, որ երեխաները միմյանց հետ պայմանավորվե՞ն։
Հա, հասկանում եմ, անդադար «չիկարելիներով» էլ նորմալ երեխա չես դաստիարակի, դրանում համոզված եմ։ Ու երեխայի ակտիվությունն անընդհատ ճնշելն իսկապես նշածդ հետևանքներին կարող է բերել, ես դա չեմ արդարացնում, բայց կարելի է ու պետք է ամեն դեպքում որոշակի կարգուկանոնի սովորեցնել երեխային հենց սկզբից։ Երեխան, հա, հենց վաղ մանկուց էլ պիտի որոշակի պարտականություններ ունենա, փոքրի, հեշտ, բայց պարտականություններ։ Ոչ թե մեծանալուն պես հանկարծակի պարտականությունների տարափը թափվի գլխին, ինքն էլ վախից ու անսովորությունից գլուխը կորցնի։

Ճիշտ ես, բայց երբեմն նման իրավիճակում ծոնղները շատ անընդունելի են վարվում, մասսայական հարվածում են, կամ բոլորի առաջ բղավում: այնուամենայնիվ մեծահասակ կնոջ պահվածքը սխալ եմ համարում: նորից եմ կրկնում երեխան ակտիվ եվ շարժուն էակ է, նրանից այդ կարգի վարք էլ հենց պետք է սպասել: Նախ պետք էր դիմել երեխային, եթե փորձը անհաջող անցներ, նոր դիմեր ծնողին: Երեխան միշտ պատրաստ է ընդառաջ գնալ բոլոր նրանց, ովքեր փորձում են նրա հետ կոնտակտ հաստատել:

[Sayuri]

ՈՒլուանա ես ել չեմ կարծում որ երեխաին վստահել դայակի դաստիարակուտյանը դա ճիշտ քայլ է,դայակը կկարողանա գուցե շատ լավ դաստիարակուտյուն տալ ( դա իդեալական տարբերակում) բայց չի կարող տալ ծնողական սեր որը շատ մեծ նշանակուտյուն ունի մարդու համար:Բայց ցավոք սրտի մենք չենք կարող այդ պոքրիկ մարդուկներին պակել տանը,(ոչ ել նկուղում, ու վոչել պահարանում ))) մամայի տաք տեվի տակ:Երբ իրանք գնում են դպրոց դու ստիպված ես վստահել ուսուցչին,երբ գնում են պարպմունքի ստիպված ես վստահել մարզիչին,Իմ տարբերակում մեր դայակը շաբատեկան մեկ օրեկան եր,եվ ես պետք է վստահեմ նրան,(չնայաց իմ 5 րոպեն մեց զանգերին ու մանրամասն հարցերին:

[Ուլուանա]

Իմ տարբերակում մեր դայակը շաբատեկան մեկ օրեկան եր,եվ ես պետք է վստահեմ նրան,(չնայաց իմ 5 րոպեն մեց զանգերին ու մանրամասն հարցերին:

Էս մասը չհասկացա...

[Sayuri]

Ճիշտ ես, բայց երբեմն նման իրավիճակում ծոնղները շատ անընդունելի են վարվում, մասսայական հարվածում են, կամ բոլորի առաջ բղավում: այնուամենայնիվ մեծահասակ կնոջ պահվածքը սխալ եմ համարում: նորից եմ կրկնում երեխան ակտիվ եվ շարժուն էակ է, նրանից այդ կարգի վարք էլ հենց պետք է սպասել: Նախ պետք էր դիմել երեխային, եթե փորձը անհաջող անցներ, նոր դիմեր ծնողին: Երեխան միշտ պատրաստ է ընդառաջ գնալ բոլոր նրանց, ովքեր փորձում են նրա հետ կոնտակտ հաստատել:

Ինչ խոսք միշտ ավելի հեշտ է երեխայի հետ լեզու գտնել քան մեծերի, բայց կարծում եմ որ քանի երեխան երեխա է նա ծնողի պարտականուտյան տակ ե մինչև չապահաս լինելը, ուստի բոլոր դեպքերում անչապահաս երեխաի պոքր կամ մեց չարաճճիությունների պատասխանը տալիս ե ծնողը:ՈՒ մի բան ել, անձամբ ես խստությամբ եմ նայում այն մարդկանց, որոնք երեխայի հետ կխոսեին արանց ցնողներին դիմելու...
Լյոնիկ-Ինչ վերաբերվում ե ակտիվությանը իսկ գուցե ձեր տղային դեր հետաքրքիր չեն գրքեր, ու կարելի է գտնել այլ զբաղմունք որտեղ ինքնել ցանկանա մասնակցել ( նկատի չունեմ մակրամէ կամ փազզլներ) բայց նենց բան որ իրան հետաքրքրի...Հաճախակի իրանց պետկա լիցքաթափվել, դուրս հղել էներգիան

[Sayuri]

Էս մասը չհասկացա...

Շաբատը մեկ օր ե գալիս,

[Ուլուանա]

Լյոնիկ-Ինչ վերաբերվում ե ակտիվությանը իսկ գուցե ձեր տղային դեր հետաքրքիր չեն գրքեր, ու կարելի է գտնել այլ զբաղմունք որտեղ ինքնել ցանկանա մասնակցել ( նկատի չունեմ մակրամէ կամ փազզլներ) բայց նենց բան որ իրան հետաքրքրի...Հաճախակի իրանց պետկա լիցքաթափվել, դուրս հղել էներգիան

Համամիտ եմ։ Երեխաներ կան, որ հիպերակտիվ են, ու էդ էներգիայի գերկուտակումը ոչ թե ճնշել է պետք, այլ ուղղել որևէ օգտակար գործունեության, որպեսզի համ էներգիան երեխային «չուտի», համ էլ միաժամանակ ինչ–որ օգտակար բան անի, սովորի։ Բայց նման երեխաները սխալ դաստիարակության հետևանքով հաճախ պատուհաս են դառնում թե՛ մանկապարտեզում, դպրոցում, թե՛ ընտանիքում՝ հենց իրենց ծնողների գլխին։ Դառնում են բոլորի կողմից պիտակված «չար» երեխաներ ու բազմաթիվ առումներով տուժում դրանից, մինչդեռ ամեն ինչ կարող էր լրիվ այլ ձևով ընթանալ, եթե էդ երեխաների էներգիան ճիշտ ուղղորդվեր։

[Ուլուանա]

Ի դեպ, էդպիսի երեխաների համար ամենաանտանելի բաներից մեկը դասերի ժամանակ անձայն, անշարժ նստելն է։ Ես որ հիշում եմ՝ շատ իներտ երեխա եմ եղել, բայց էդքան ժամանակ նույն տեղում անշարժ նստելն էլի տառապանք էր ինձ համար, բա պատկերացնու՞մ եք հիպերակտիվ երեխաների վիճակը... Չգիտեմ, էդ անշարժ նստելու համակարգն էլ է լուրջ խնդիր, բայց երևի առայժմ անլուծելի։ Թեև լսել եմ, որ որոշ մասնավոր դպրոցներերում էդ խնդիրը լուծված է, բայց դե, կարծում եմ, դեռ շատ կա էն ժամանակներին, երբ դա նորմա կդառնա բոլոր դպրոցներում։