Հայ Առաքելական Եկեղեցին աղանդավո՞ր

[ars83]

Բժշկությունները կամ ցանկացած այլ հրաշագործությունները ինքնանպատակ չեն լինում ։
Դրանց առաջնահերդ նպատակը մարդկանց հոգևոր բժշկության ու փրկությանը բերել է։
ես համաձայն չեմ որ բժշկությունները միայն Պետրոսի միջոցով էին կատարվում։Ամեն դեպքում. Աստված ամեն անոդ մի բանի է ծառայեցնում ։Մեկով բժշկում.մյուսով մարգարեություն. մեկ ուրիշով լեզուներ. Կամ՝ Հոգու այլ պտուղներ։

Երևի թե, եթե ամեն մեկը կարողանար տանը նստեր, աղոթեր ու բժշկվեր, վեր չէին կենա, գնա Պետրոս առաքյալի մոտ: Կամ եթե թաշկինակից օգուտ չլիներ, չէին դնի Պետրոս առաքյալի վրա:
Հիմա, խնդրում եմ ասացեք, Դուք, որ Սուրբ Հոգու ոչ մի դրսևորում չեք բացառում և չեք կարող ժխտել Գործքում նկարագրված վերոհիշյալ դեպքը Պետրոս առաքյալի հետ կապված, ինչո՞ւ եք բացառում (այն էլ այդքան վստահորեն), որ կարող է նշխարի կամ նյութական առարկայի միջոցով տեղի ունենալ բժշկություն:

[Ավետիք]

Քո ասած «դիակի մասունքները» /ննջեցյալ սրբերի մասունքները/ մի անգամ չէ, որ հրաշք են գործել ու անգամ կան այդ հաստատող Սբ. Գրքի հատվածներ.
«Այդ ժամանակ մի մարդու էին թաղում։ Երբ թաղողները տեսան Մովաբի կողոպտիչ զօրքին, այդ մեռած մարդուն շտապ գցեցին գերեզմանը։ Այդ մեռած մարդու դիակը Եղիսէէի ոսկորներին դիպչելուն պէս հանգուցեալը կենդանացաւ ու կանգնեց իր ոտքերի վրայ։» Դ Թագավորաց 13:21

Նախ կուզեմ, որ գիտակցենք տարբերությունը աստվածպաշտության, նրա կարգի, և բժշկության միջև: Աստվածպաշտության մեջ, սկսած Հին Կտակարանից, արգելք կա դրված Տիրոջ կողմից քահանայապետի և քահանայի վերաբերյալ, որ դիակից հեռու լինեն: Կարդա հետևյալ հատվածները՝ Թվոց 19:11-22, Ղևտացվոց 21:1-4, Ղևտացվոց 21:10-12 : Աստվածաշնչում ոչ մեկ տեղ չկա, ընդգծում եմ և շեշտում, ամենայն պատասխանատվությամբ, դիակի կամ նրա մասունքների կիրառումը կամ օգտագործումը աստվածպաշտության կարգի մեջ: Եթե Սուրբ Գրքում մեկ հատված կամ խոսք մեջ բերեք, որ նշվում է Խորանում կամ Տաճարում կամ առաջին Եկեղեցում (ի նկատի ունեմ Գործքից սկսած մինչև Հայտնություն գրքերում) կամ էլ Երկնային Տաճարում ննջած սրբերի մասունքների մասնակցությամբ պաշտամունքի մասին, ապա ես ներեղություն կխնդրեմ: Հակառակ դեպքում դուք կխնդրեք: Համաձա՞յն եք:
Նաև տեսեք Գործք 2: 29-31 գրքում նկարագրված տարբերությունը Դավիթի մեռած մարմնի, որպես ապականություն տեսած, և Տեր Հիսուս Քրիստոսի անապական մարմնի միջև:

Կամ էլ Սրբի հետ կապված իրով բժշկվելը.
«մինչեւ իսկ նրա քրտինքը չորացրած թաշկինակներ կամ վարշամակներ էին տանում հիւանդների մօտ, եւ ախտերը հեռանում էին նրանցից. եւ չար ոգիները դուրս էին գալիս։» Գործք 19: 12

Հույսով եմ ի նկատի չունես, որ այդ առարկաներն ինքնին բժշկության զորություն ունեին: Աստված է ներգործում Իր կամքի պես: Ոչ թե մարդուց էր բխում այդ զորությունը, կամ էլ այդ իրից, այլ Տիրոջ Սուրբ Հոգուց: Ու պիտի զգուշանանք, որ կռապաշտության մեջ չընկնենք, հանկարծ մարդկանց կամ իրերին գերբնական զորություն վերագրելով:

Կամ մի այլ հատված.
«Եւ երբ առաւ գիրքը, չորս կենդանիներն ու քսանչորս երէցներն ընկան Գառան առաջ. եւ իւրաքանչիւրն ունէր քնար եւ խնկով լի ոսկէ բուրվառ, որ սրբերի աղօթքներն են։ » Հայտնություն 5: 8
Սևը սպիտակի վրա գրված է, որ սրբերի աղոթքները/իմա՝ բարեխոսությունները/ խունկի նման բուրվառից հնչեցվում եմ մեր Տիրոջ առաջ:

Այո սևը սպիտակի վրա գրված է աղոթքները, և ոչ թե բարեխոսությունները: Եթե շարունակես կարդալ այդ նույն գլխի հաջորդ 8-ից 14, մինչև գլխի վերջը, ապա կհասկանաս, որ այդ աղոթքները ոչ թե բարեխոսություններ են, այլ Աստծուն ուղղված փառաբանություններ, գովերգեր և օրհնություններ / Հայտ. 5 : 9-14 /
Իսկ Միջնորդի և Բարեխոսի մասին կարող ես տեղեկանալ այս հատվածներից Ա.Տիմ. 2:5, Ա.Հովհ. 2:1, Հռոմ. 8:26 :

Կարճ ասած, ինչպես Պողոս առաքյալի աշակետ Սբ. Դիոնեսիոսն է ասում. «Տոնեցե՛ք, պատարագ մատուցե՛ք նրանց հիշատակի համար, որոնք իրենք պատարագվեցին Աստծո համար»:

Այն ինչ գրվեց, մեր հավատքի համար գրվաց:

[Ավետիք]

Երևի թե, եթե ամեն մեկը կարողանար տանը նստեր, աղոթեր ու բժշկվեր, վեր չէին կենա, գնա Պետրոս առաքյալի մոտ: Կամ եթե թաշկինակից օգուտ չլիներ, չէին դնի Պետրոս առաքյալի վրա:
Հիմա, խնդրում եմ ասացեք, Դուք, որ Սուրբ Հոգու ոչ մի դրսևորում չեք բացառում և չեք կարող ժխտել Գործքում նկարագրված վերոհիշյալ դեպքը Պետրոս առաքյալի հետ կապված, ինչո՞ւ եք բացառում (այն էլ այդքան վստահորեն), որ կարող է նշխարի կամ նյութական առարկայի միջոցով տեղի ունենալ բժշկություն:

Այո կարող է ունենալ, եթե Տերը ներգործի: Իսկ մնացած դեպքերում դա վնաս կբերի մարդու հոգուն:

[ars83]

Արի սխալ պնդումներ մի արա կոնկրետ իմ և իմ եկեղեցու հասցեյին:

Եթե գաղտնիք չէ, ո՞րն է Ձեր եկեղեցին: Շնորհակալություն պատասխանի համար:

[ars83]

Այո կարող է ունենալ, եթե Տերը ներգործի: Իսկ մնացած դեպքերում դա վնաս կբերի մարդու հոգուն:

Իսկ, ըստ Ձեզ, Տերը ներգործո՞ւմ է նյութական իրերի մեջ, թե՞ դա բացառվում է:

[Նետ]

ես կխնդրեի որ իմ գրառումներին այլ երանգավորումներ ու թեքվածություններ չտալ։Արս83 քո եզրակացությունները իմ խոսքի հետ կապ չունեն։Մասնավորապես՝

Երևի թե, եթե ամեն մեկը կարողանար տանը նստեր, աղոթեր ու բժշկվեր,

ո՞վ է ասել որ ամեն մեկը կարող է տանը նստած բժշկվել.Ասեմ ավելին՝ ո՞վ է ասել. թէ ամեն մեկը. կարող է ոչ թէ տանը՝ այլ թեկուզ եկեղեցում բժշկվել.Կամ Պետրոսի թաշկինակով բժշկվել։

Կամ եթե թաշկինակից օգուտ չլիներ, չէին դնի Պետրոս առաքյալի վրա:

Իսկ հիմա. երբ Պետրոսը մեզ հետ չէ. ու՞մ վրա թաշկինակ դնեն։

Հիմա, խնդրում եմ ասացեք, Դուք, որ Սուրբ Հոգու ոչ մի դրսևորում չեք բացառում և չեք կարող ժխտել Գործքում նկարագրված վերոհիշյալ դեպքը Պետրոս առաքյալի հետ կապված, ինչո՞ւ եք բացառում (այն էլ այդքան վստահորեն), որ կարող է նշխարի կամ նյութական առարկայի միջոցով տեղի ունենալ բժշկություն:

Նաև պիտի խնդրեմ. որ ասես. թէ որտե՞ղ եմ բացառել. այն էլ վստահորեն։
ես չեմ բացառում նման բժշկումները ։Այստեղ գործում է ՙՔո հավատքով թող քեզ լինի՚ կանոնը։Միայն թէ ճիշտ չի մատուցանվում այս ամենը։Ճնշող մեծամասնությյան մոտ հավատամք է ձևավորվում թէ իրեն օգնեց հատկապես տվյալ մասունքը կամ էսինչ ՙսրբի դուռը՚ բայց՝ ոչ Աստված։
Այս դրսևորումները ՙկաթնակեր՝ կաթի պահանջ ՚ ունեցողների համար են։Պետրոսը՝ որպես եկեղեցու առաջատար սպասավոր. ոչ ոքի մասունք չօգտագործեց։Թեև նրա մոտ հաստատ Հիսուսից մնացած որևե իր կլիներ։եթե էսօրվա եկեղեցու ավագ սպասավորը ինքն է կիրառում մասունք. ուրեմն նա էլ. ոչ թէ պինդ կերակուրի՝ այլ կաթի կարիք ունի։

[Ավետիք]

Իսկ, ըստ Ձեզ, Տերը ներգործո՞ւմ է նյութական իրերի մեջ, թե՞ դա բացառվում է:

Հարգելի Արս83, ես կասեի նյութական իրերի միջոցով: Այո, օրինակ, երբ դեղորայք եմ ընդունում, նախ աղոթում եմ, որ Տերը բժշկի, հետո վստահելով Նրան և Նրա ներգործությանը, Իր կամքի համեմատ, ընդունում եմ այդ հաբը: Ես չեմ բացառում Տիրոջ ներգործությունը նյութականի միջոցով էլ:

[Ավետիք]

Եթե գաղտնիք չէ, ո՞րն է Ձեր եկեղեցին: Շնորհակալություն պատասխանի համար:

Չէ, ինչի՞ է գաղտնիք: Ես Մկրտական եկեղեցուց եմ: Իսկ Դո՞ւք:

[ars83]

ես կխնդրեի որ իմ գրառումներին այլ երանգավորումներ ու թեքվածություններ չտալ։

Որպեսզի զրուցակիցը «երանգավորումներ ու թեքվածություններ» չտա, անհրաժեշտ է նրա հարցերին պատասխանել հստակ և միանշանակ: Մասնավորապես, իմ «ինչո՞ւ հենց Պետրոս առաքյալը» հարցին դու պատասխանել ես «ես համաձայն չեմ որ բժշկությունները միայն Պետրոսի միջոցով էին կատարվում»: Նախ, ես չէի ասում, թե միայն Պետրոս առաքյալի միջոցով են կատարվել բժշկությունները, դա դու ես ենթադրել: Ինձ հետաքրքրում էր անձամբ այդ առաքյալը, դրա համար հարցրել եմ իր մասին: Դու ինքդ մի բան ենթադրել ես, ինքդ չես համաձայնվել դրա հետ, իսկ արդյունքում իմ «ինչո՞ւ» հարցը մնացել է անպատասխան: Խնդրում եմ, մի քիչ ավելի ուշադիր կարդալ և ըմբռնել հարցերս: Ես էլ իմ կողմից կփորձեմ հնարավորինս պարզ և հստակ դրանք ձևակերպել:

Խոսքը չի գնում ինչ-որ մեկի վրա թաշկինակ դնելու մասին ներկայումս, խոսքը գնում է Պետրոսի հետ առնչվող իրերի միջոցով (լինեն դա նշխարներ կամ այլ իրեր) բժշկություն ստանալու հնարավորության մասին: Հարց՝ հնարավո՞ր ես համարում արդյոք, որ Պետրոս առաքյալի հետ կապված որևէ առարկայի դիպչելով հիվանդ մարդը, որը հավատում է, որ դրանից կբժշկվի, իսկապես բժշկվի: Նաև պիտի խնդրեմ. որ ասես. թէ որտե՞ղ եմ բացառել. այն էլ վստահորեն։
ես չեմ բացառում նման բժշկումները։

Եթե դու չես բացառում նման բժշկությունների հնարավորությունը, ինչպես գրել ես, ապա ես հետ եմ վերցնում իմ պնդումը և ներողություն խնդրում սխալ ենթադրության համար:

Այստեղ գործում է ՙՔո հավատքով թող քեզ լինի՚ կանոնը։Միայն թէ ճիշտ չի մատուցանվում այս ամենը։Ճնշող մեծամասնությյան մոտ հավատամք է ձևավորվում թէ իրեն օգնեց հատկապես տվյալ մասունքը կամ էսինչ ՙսրբի դուռը՚ բայց՝ ոչ Աստված։

Որտեղի՞ց է գալիս այդ համոզվածությունը, որ մարդիկ դրա մեջ տեսնում են տվյալ սրբին, բայց ոչ Աստծուն: Մարդիկ բոլոր այդ առարկայական նյութի մեջ տեսնում են Աստծո ներգործությունը և հավատում դրան, այլապես չէին բժշկվի: Բացի դրանից, դու ասում ես, որ Աստված յուրաքանչյուր մարդու բաշխում է որոշակի շնորհ: Ինչո՞ւ Աստված չի կարող այդ շնորհները տարածել նաև սրբի հետ առնչվող առարկաների վրա: Եթե տվյալ սուրբն ունեցել է բժշկելու շնորհ, ինչո՞ւ «նրա դուռը» չի կարող տարածել նույն շնորհը և պետք է փոխվի մեկ այլ շնորհ տարածելու, կամ ընդհանրապես չտարածելու: Մարդկանց ծառայելը Աստծո տված շնորհով սրբի մեծագույն ցանկություններից է, կարծում եմ: Եվ ինչո՞ւ Աստված պետք է նրան զրկի այդ հնարավորությունից (այլևս չբարեխոսել իր առջև և անցնել միայն փառաբանության, օրինակ, ինչպես նշվում է վերևի գրառումներից մեկում, այլևս չբժշկել իրեն պատկանող իրերից որևէ մեկով):

Այս դրսևորումները ՙկաթնակեր՝ կաթի պահանջ ՚ ունեցողների համար են։Պետրոսը՝ որպես եկեղեցու առաջատար սպասավոր. ոչ ոքի մասունք չօգտագործեց։ Թեև նրա մոտ հաստատ Հիսուսից մնացած որևե իր կլիներ։եթե էսօրվա եկեղեցու ավագ սպասավորը ինքն է կիրառում մասունք. ուրեմն նա էլ. ոչ թէ պինդ կերակուրի՝ այլ կաթի կարիք ունի։

Սա ես չեմ կարող հաստատել կամ հերքել, բայց կարող եմ ասել, որ եկեղեցական ավանդույթը մեզ սովորեցնում է, որ Հայաստանում քրիստոնեություն տարածող առաքյալ Թովմասն իր հետ է բերում Քրիստոսի կողը ծակած գեղարդը, որով բժշկություններ էլ են լինում: Թովմաս առաքյալի կաթնկերության մեջ կասկածելը կլիներ հանդգնություն և անհեթեթություն:

[ars83]

Հարգելի Արս83, ես կասեի նյութական իրերի միջոցով: Այո, օրինակ, երբ դեղորայք եմ ընդունում, նախ աղոթում եմ, որ Տերը բժշկի, հետո վստահելով Նրան և Նրա ներգործությանը, Իր կամքի համեմատ, ընդունում եմ այդ հաբը: Ես չեմ բացառում Տիրոջ ներգործությունը նյութականի միջոցով էլ:

Հմուտ պատասխան է, իհարկե: Եկեք վերադառնանք մասունքներին ու նշխարներին այնուամենայնիվ: Իսկ դրանց միջոցով կարո՞ղ է Տիրոջ զորությունը ներգործել:

Չէ, ինչի՞ է գաղտնիք: Ես Մկրտական եկեղեցուց եմ: Իսկ Դո՞ւք:

Ես՝ Հայաստանեայց Առաքելական Սուրբ Եկեղեցուց:

[Ավետիք]

Հմուտ պատասխան է, իհարկե: Եկեք վերադառնանք մասունքներին ու նշխարներին այնուամենայնիվ: Իսկ դրանց միջոցով կարո՞ղ է Տիրոջ զորությունը ներգործել:

Հարցդ ճիշտ չի դրված: Բացատրեմ, թե ինչու: Աստված կարող է ամեն բան, Նա Ամենակարող է: Բայց արդյո՞ք Տիրոջ կամքն է այդպես հայտնելու Իր զորությունը: Վերևը բերեցի սուրբգրային հատվածներ, որտեղ Աստված հայտնել է Իր կամքն ու կերպը պաշտամունքի մեջ մաս չկազմեն դիակին մոտեցողը, էլ ուր մնաց դիակի մասունքները: Նաև մեծ տարբերություն կա աստվածպաշտության կարգի և ապաքինման մեջ:

[Aynpes]

Աստվածաշնչում ոչ մի տեղ չկա նման ուսուցում, որ սուրբերին պետք է աղոթել ու նրանց բարեխոսությանը դիմել: Աստվածաշունչը սովորեցնում է, որ մարդը պետք է միմիայն Աստծուն աղոթի Տեր Հիսուս Քրիստոսի անունով:

Սխալվում եք։ Օգտակար կլինի, եթե կարդաք Ղպտի Եկեղեցու պատրիարք Շենուդա Գ-ի «Համեմատական աստվածաբանություն» գործի՝ բարեխոսությանը նվիրված գլուխն ամբողջությամբ։ Իսկ ես կբերեմ հատված այնտեղից։

Բ) Մեզ համար սրբերի բարեխոսությունը նշանակում է պարզապես աղոթել մեզ համար։ Դա Քրիստոսի քավիչ միջնորդությունից տարբեր՝ խնդրակա՛ն բարեխոսություն է։

Այսպիսի բարեխոսությունը թույլ է տրվում ըստ Սուրբ Գրքի, որն ասում է. «Աղոթե՛ք միմյանց համար» (Հակոբ. Ե 16)։ Նույնիսկ սրբերն իրենք էլ խնդրում էին մարդկանց աղոթել իրենց համար։ Ս. Պողոս առաքյալն ասում է թեսաղոնիկեցիներին. «Աղոթե՛ք մեզ համար» (Բ Թես. Գ 1) և նույն խնդրանքով դիմում նաև եբրայեցիներին (Եբր. ԺԳ 18)։ Իսկ եփեսացիներին ասում է. «Ամենայն աղոթքներով և աղաչանքներով ամեն ժամ աղոթե՛ք Հոգով. և դրանում հսկեք անխոնջ հարատևությամբ և աղաչանքներով բոլոր սրբերի համար, նաև ինձ համար» (Եփես. Զ 18-19)։ Միմյանց համար աղոթելու խնդրանքը Սուրբ Գրքում շատ անգամ է հանդիպում։ Ուրեմն, եթե սրբերը խնդրում են մեզ աղոթել իրենց համար, չպիտի՞ մանավանդ մենք նրանց խնդրենք աղոթել մեզ համար։ Եթե մենք խնդրում ենք ողջ մարդկանց աղոթքները, այսինքն՝ նրանց, ովքեր դեռևս հոգևոր պատերազմ են մղում՝ մեզ նման բնություն ունենալով, չպիտի՞ խնդրենք աղոթքները սրբերի, ովքեր ավարտին հասցրին իրենց պայքարը և գնացին դրախտ (այսինքն՝ արդարների կայանները - թրգմ.)՝ ապրելու Քրիստոսի հետ։ Թե՞ երկրից դեպի դրախտ մեկնելուց հետո նրանց աստիճանը ցածրացել է, ուստի արգելված է նրանց աղոթքները խնդրել, երբ նրանք դրախտում են՝ Աստծուն մոտ, մինչ կարող էինք սա անել, երբ նրանք դեռ երկրի վրա էին։
Նաև՝ եթե խնդրում ենք մարդ էակի աղոթքը, մի՞թե անպատեհ է խնդրել նաև հրեշտակների աղոթքները։


Գ) Աստված պատվիրում է մարդկանց խնդրել արդարների բարեխոսությունը։

Աստված Ինքն է պատվիրում սա, ընդունում և թույլ տալիս, որ այն տեղի ունենա։ Այստեղ ես կբերեմ Աստծո կողմից ընդունելի դարձած այսպիսի բարեխոսության մի քանի օրինակ։
Աստծո կողմից ընդունված բարեխոսության օրինակներ
1) Մեր հայր Աբրահամի և Աբիմելեք արքայի պատմությունը
Աբիմելեքը մեղանչեց՝ Աբրահամի կին Սառային իր պալատն առնելով, թեև սա արեց մաքուր խղճով, որովհետև Աբրահամն ասել էր, թե Սառան իր քույրն էր։ Երազում Տերը եկավ Աբիմելեքի մոտ, մահ սպառնաց և ասաց. «Արձակի՛ր այդ կնոջն իր մարդու մոտ, որովհետև նա մարգարե է. կաղոթի քեզ համար ու կապրես» (Ծննդ. Ի 7)։ Աստված կարող էր ներել Աբիմելեքին հենց այն պահին, երբ նա վերադարձներ Սառային իր ամուսնուն։ Սակայն Աստված թողություն շնորհելու համար պայման դրեց Աբրահամի աղոթքն Աբիմելեքի համար, որպեսզի վերջինս կենդանի մնար։ Այսպիսով Աստված պահանջեց Աբրահամի բարեխոսությունը Աբիմելեքի համար։

2) Հոբի և նրա երեք բարեկամների պատմությունը
Նույն կերպ Տերը պահանջեց արդար Հոբի բարեխոսությունն ու աղոթքը նրա երեք բարեկամների համար, որ Ինքը ներեր նրանց։ Գրված է. «Տերն ասաց Եղիփազ Թեմնացուն. «Մեղանչեցիք դու և քո երկու բարեկամները. քանզի ճիշտը չխոսեցիք Իմ առաջ և ո՛չ այնպես, ինչպես Իմ ծառա Հոբը։ Բայց այժմ վերցրեք յոթ զվարակ և յոթ խոյ, գնացեք Իմ ծառա Հոբի մոտ, և թող ձեզ համար ողջակեզ մատուցի։ Եվ թող Իմ ծառա Հոբը աղոթի ձեզ համար» (Հոբ ԽԲ 7-8)։
Նշված երկու դեպքում էլ Աստված Ինքը խոսեց սխալ թույլ տված անձի հետ, սակայն ուղղակիորեն չշնորհեց թողություն, այլ թողության պայման դրեց մեղանչածի համար սուրբի աղոթքը, որպեսզի մեղանչածը թողություն ստանար, իսկ սուրբը մեծարվեր մարդկանց աչքին։ Ուրեմն Աստված ոչ միայն ընդունում է այսպիսի միջնորդությունը, այլև նույնիսկ պահանջում այն։

3) Աբրահամի բարեխոսությունը Սոդոմի համար
Աստված կարող էր պատժել Սոդոմի ժողովրդին առանց Աբրահամին այս մասին տեղեկացնելու։ Ոչ թե Աբրահամն ինքը միջամտեց, այլ Տե՛րը հայտնեց նրան այս մասին, ներգրավեց այս խնդրի մեջ, հնարավորություն տվեց Սոդոմի ժողովրդի համար խնդրելու և ընդունեց նրա բարեխոսությունը։ Աստված կամեցավ, որ այս դեպքը գրի առնվի՝ ամբողջ աշխարհի առաջ Աբրահամին բարձրացնելու և մեզ ցույց տալու համար, թե ինչպես է Ինքը մեծարում Իր սրբերին։ Սուրբ Գիրքն ասում է. «Եվ Տերն ասաց. «Միթե կթաքցնե՞մ Իմ Աբրահամ ծառայից՝ ինչ եմ անելու» (Ծննդ. ԺԸ 17)։ Տերը ներկայացրեց Աբրահամին Սոդոմի խնդիրը և տվեց հնարավորություն բարեխոսելու նրա ժողովրդի համար՝ այն հույսով, թե այնտեղ կգտնվեին հիսուն, կամ քառասուն, կամ երեսուն, կամ քսան, կամ տասը արդար մարդ, ում համար Տերը չէր կործանի ամբողջ քաղաքը։
Արդեն այն փաստը, որ Տերը չէր կործանի քաղաքը հանուն այնտեղ բնակվող արդարների, մեզ ցույց է տալիս ոչ միայն Աբրահամի, այլև այդ արդարների պատվականությունը Տիրոջ առաջ։ Տերն ասաց. «Եթե Սոդոմ քաղաքում գտնեմ հիսուն արդար, ապա հանուն նրանց կխնայեմ ամբողջ վայրին... Եթե գտնեմ քառասունհինգ հոգի, չեմ կործանի... Ես դա չեմ անի հանուն քառասունի... Ես դա չեմ անի, եթե այնտեղ գտնեմ երեսուն արդար... Ես այն չեմ կործանի հանուն քսանի... Ես այն չեմ կործանի հանուն տասի» (Ծննդ. ԺԸ 26-32)։
«Հանուն» բառն այստեղ ունի աստվածաբանական նշանակություն. այն ցույց է տալիս, թե ինչպես է Աստված ոմանց փրկում հանուն ուրիշների, և հստակ վկայություն է մեղավորների համար արդարների միջնորդության ու բարեխոսության, նաև թե ինչպես է Աստված սա ընդունում առանց սրա բարիքը վայելողների խնդրանքի։

4) Մովսեսի բարեխոսությունը ժողովրդի համար
Աստված կամեցավ ոչնչացնել ժողովրդին, որովհետև վերջինս երկրպագեց ոսկե հորթին, սակայն սա չարեց անմիջապես։ Նա այս խնդրի մասին հայտնեց Մովսես մարգարեին, նրան հնարավորություն տվեց ժողովրդի համար բարեխոսելու և նրա բարեխոսությունն ընդունեց։
Ինչպես Աբրահամն ասաց Աստծուն. «Քա՛վ լիցի, որ այդ բանն անես» (Ծննդ. ԺԸ 25), այդպես էլ Մովսեսն ասաց Նրան. «Դադարեցրո՛ւ Քո սաստիկ բարկությունը և մեղմացի՛ր՝ չարիք չգործելու Քո ժողովրդին։ Հիշի՛ր Քո ծառաներ Աբրահամին, Իսահակին ու Հակոբին, որոնց երդվեցիր Քո անձով»։ Ապա Սուրբ Գիրքն ասում է. «Եվ Տերը մեղմացավ և չգործեց այն չարիքը, որն ասաց, թե պիտի հասցներ Իր ժողովրդին» (Ելք ԼԲ 7-14)։

5) Վերոհիշյալ օրինակները ողջերի՝ միմյանց համար արված բարեխոսությունն են ցույց տալիս։ Սակայն այս աշխարհից հեռացածներն ավելի մեծ զորություն ունեն։ Աստված ողորմում է ժողովրդին հանուն նրանց, նույնիսկ առանց նրանց որևէ աղոթքի։ Ուրեմն որքան առավել Տերը կողորմի մեկին, եթե նրանք աղոթեն նրա համար։
Այսպիսի բարեխոսության օրինակներ են Աստծո ողորմած և գթալից գործերը՝ կատարված հանուն Իր ծառա Դավթի, երբ Սողոմոնը մեղանչեց։ Աստված որոշեց թագավորությունից զրկել նրան, սակայն գթությամբ ասաց. «Բայց քո օրոք չեմ անի դա հանուն քո հայր Դավթի, այլ քո որդու ձեռքից այն կառնեմ։ Սակայն ամբողջ թագավորությունը չեմ վերցնի. մի ցեղ կտամ քո որդուն հանուն Իմ Դավիթ ծառայի և Երուսաղեմ քաղաքի, որն ընտրեցի» (Գ Թագ. ԺԱ 12-13)։
Տերը նույն բառերը կրկնեց նաև Հերոբովամի հետ խոսելիս. «Ահա թագավորությունը կբաժանեմ ու կվերցնեմ Սողոմոնի ձեռքից և տասը ցեղը կտամ քեզ։ Իսկ երկու ցեղը կմնա նրան հանուն Իմ ծառա Դավթի և Երուսաղեմ քաղաքի, որն ընտրեցի Իսրայելի բոլոր ցեղերի միջից.... Ամբողջ թագավորությունը չեմ վերցնի նրա ձեռքից.... հանուն Իմ Դավիթ ծառայի, ում ընտրեցի, ով պահեց Իմ պատվիրաններն ու ճշմարտությունները» (Գ Թագ. ԺԱ 31-32, 34)։
Մեկ գլխում Տերը կրկնում է «հանուն Իմ ծառա Դավթի» արտահայտությունը երեք անգամ։ Ահա թե ինչու էր սաղմոսերգուն ասում. «Հանուն Քո ծառա Դավթի երեսդ մի՛ շրջիր Քո օծյալից» (Սաղմ. ՃԼԳ 10)։
Եթե Դավիթն այսպիսի շնորհ էր գտել Աստծո առաջ, ապա որքա՜ն առավել Կույս Մարիամը, հրեշտակները, Հովհաննես Մկրտիչը՝ «կանանցից ծնվածների մեջ ամենամեծը», ինչպես նաև նահատակները, ովքեր չարչարվեցին ու մահ ընդունեցին հանուն Տիրոջ։
Հետևաբար, քանի որ մենք խնդրում ենք երկրի վրա ապրող մեր ընկերների աղոթքները, ինչո՞ւ չխնդրել աղոթքները նրանց, ովքեր «լույսի պես փայլում են հաստատության մեջ.... ինչպես աստղեր՝ հավիտյանս հավիտենից» (Դան. ԺԲ 3)։ Եվ ինչո՞ւ չխնդրել աղոթքները նրանց, ովքեր բարի պատերազմը մղեցին, ընթացքն ավարտեցին և հավատը պահեցին (Բ Տիմ. Դ 7)։

[Նետ]

Հետևաբար, քանի որ մենք խնդրում ենք երկրի վրա ապրող մեր ընկերների աղոթքները, ինչո՞ւ չխնդրել աղոթքները նրանց, ովքեր «լույսի պես փայլում են հաստատության մեջ.... ինչպես աստղեր՝ հավիտյանս հավիտենից» (Դան. ԺԲ 3)։ Եվ ինչո՞ւ չխնդրել աղոթքները նրանց, ովքեր բարի պատերազմը մղեցին, ընթացքն ավարտեցին և հավատը պահեցին (Բ Տիմ. Դ 7)։

Aynpes Մհերի հարցը կայանում էր նրանում. որ ոչ թէ բարեխոսություն չխնդրեն. այլ ննջեցյա՛լ հոգիների բարեխոսությանը չդիմեն։Ձեր բերած օրինակներում երկրաբնակ մարդը դիմում է իր ժամանակի ապրող մարդուն. այլ ոչ թէ ննջեցյալ մի սուրբի։Այ եթե մի օրինակ ասեք ուր Աբրահամի կամ Հոբի մահից հետո Աստված որևիցե մեկին ասել է ՙԴիմիր նրանց բարեխոսմանը՚՝ ես էլ կսկսեմ ննջեցյալ սուրբերի անուններով բարեխոսություն խնդրել։Այլապես ձեր բերած օրինակները ձեր իսկ համոզմունքի դեմ են խոսում։

[Aynpes]

Aynpes Մհերի հարցը կայանում էր նրանում. որ ոչ թէ բարեխոսություն չխնդրեն. այլ ննջեցյա՛լ հոգիների բարեխոսությանը չդիմեն։Ձեր բերած օրինակներում երկրաբնակ մարդը դիմում է իր ժամանակի ապրող մարդուն. այլ ոչ թէ ննջեցյալ մի սուրբի։Այ եթե մի օրինակ ասեք ուր Աբրահամի կամ Հոբի մահից հետո Աստված որևիցե մեկին ասել է ՙԴիմիր նրանց բարեխոսմանը՚՝ ես էլ կսկսեմ ննջեցյալ սուրբերի անուններով բարեխոսություն խնդրել։Այլապես ձեր բերած օրինակները ձեր իսկ համոզմունքի դեմ են խոսում։

Իսկ Դուք ուշադիր կարդացեք նշված հղմամբ տրվող ամբողջ գլուխը, որը հենց ննջեցյալ հոգիների բարեխոսության խնդրին է վերաբերում։ Աստվածաշունչը ամեն ինչի համար չէ, որ հստակ սահմանումներ ու կանոններ է սահմանում կամ պնդումներ անում։ Եթե մտածենք այնպես, ինչպես Մհերը կամ Դուք, ապա մարդու հոգու անմահության հաստատումը ևս հստակորեն չգտնենք Աստվածաշնչում։ Դա է պատճառը, որ, օրինակ, ադվենտիստները, չգտնելով մարդու հոգու հետերկրային կյանքի մասին հստակ ապացույցներ Աստվածաշնչում, ուսուցանում են, որ այն մեռնում է մարդու մարմնի հետ։ Այնպես որ... Իսկ նշածս գլուխը, կրկնում եմ, հարկավոր է ամբողջությամբ և ուշադիր ընթերցել՝ հասկանալու համար, թե ինչպե՛ս է Աստվածաշնչով հիմնավորվում ննջեցյալ սրբերին բարեխոսության դիմելը։

[Moonwalker]

Aynpes Մհերի հարցը կայանում էր նրանում. որ ոչ թէ բարեխոսություն չխնդրեն. այլ ննջեցյա՛լ հոգիների բարեխոսությանը չդիմեն։Ձեր բերած օրինակներում երկրաբնակ մարդը դիմում է իր ժամանակի ապրող մարդուն. այլ ոչ թէ ննջեցյալ մի սուրբի։Այ եթե մի օրինակ ասեք ուր Աբրահամի կամ Հոբի մահից հետո Աստված որևիցե մեկին ասել է ՙԴիմիր նրանց բարեխոսմանը՚՝ ես էլ կսկսեմ ննջեցյալ սուրբերի անուններով բարեխոսություն խնդրել։Այլապես ձեր բերած օրինակները ձեր իսկ համոզմունքի դեմ են խոսում։

«Թէեւ մարմնով երկրի վրայ ենք, բայց հաւատով երկնքում ենք հաստատուած»,- ասում էր Եղիշեն, ուստի ի՞նչ կարևոր է, թե որտեղ է հանգուցյալի հոգին: Եվս մի օրինակ.

«Տէրն ինձ ասում է. «Եթէ Մովսէսն ու Սամուէլն իսկ իմ դիմաց կանգնեն, ես հոգով այդ ժողովրդի հետ չեմ լինի. այդ ժողովրդին հեռո՛ւ վանիր ինձնից, թող հեռանա՛։» Երեմիա 15: 1

Պարզ հասկացվում է, որ եթե անգամ Մովսեսն ու Սամվելն էլ բարեխոսեն Նա իր որոշումը չի փոխի:
Մի խոսքով, ես էլ չեմ խառնվելու այս զրույցին: Ամեն մեկը կստանա իր հավատքի չափով:

Հ.Գ. «Սքանչելի է Աստուած իր սրբերի մէջ» Սաղմոս 67: 36