Մեր հայ իրականության մեջ տեղի է վերջին տասնութ տարվա մեջ տեղի է ունեց ել մի բան որը կոչվում է դեգերադացիա:
Հայաստանում մարդը որպես կենսաբանական տեսակ «տեղին է հիշել արդեն Դարվինին)
գտնվում է իր անկման ցածրագույն կետում այսինքն զարգացման և ստացած բարձր արժեքների պահպանման կրիզիս:
Մեկ այլ պրոցես էլ է տեղի ունենում որը կապված է արդես մուտացինոն երևույթի հետ:
Մուտացիոն ճնշումների տակ արժեքային համակարգում դոմինանտ են դառնում խիստ ընդգծված երևույթներ որոնք անմիջապես մարմնավորվում են և հայտնվում են հասարակական շրջանառության մեջ որպես ուղղեցույցներ:
Հասարական մուտացիայի համար գերպարրատ դաշտ է օրենքի և սոցիալական բնականոն փոխհարաբերությունների մերժումը ողջ հասարակության կողմից:
Նման հզոր մուտացիայի դեպքում անհնար է դառնում հասկանալ հասարակակն կարծիքը ներրկայացնող այս կամ այն սուբյեկտը զերծ է մուտացիոն փոփոխություններից թե ոչ:
Հասարակակն բոլոր շերտերը այսպես թե այնպես հայտնվել են վտանգավոր և վարաքված գոտում :Հասարակության ներսում պայքարը գնում է մեկ այլ հարթության վրա, որը կոչվում է ընտրություն այսինքն բնությունը կընտրի մուտանտին թե գենոմին:
Ահա այստեղ է որ ,տեսակը գհենետիկական մակարդակում դառնում է պատասխանատու իր ներքին ստրուկտուրալ զարգացումների համար:
Հիմա վերադառնանք հասարակական փոխհարաբերությունների դաշտ և փորձենք գտնել այն ինչ փնտրում է յուրաքանչյուր հայ գենոմի մակարդակով ,որ հարաբերականորեն դուրս մուտացիայի ազդեցության գոտուց:
Ինքնաճանաչում
Ինքնահաստատում
Էջանիշներ