«Հայրենիք ու պատիվ» կուսակցության քաղխորհրդի անդամ, ազատամարտիկ Վարդան Մալխասյանն էլ նկատում է. «Հայն առանց հացի դիմանում է, բայց առանց արդարության չի դիմանում: Ղարաբաղյան պատերազմի տարիներին մարդիկ ոչինչ չունեին, բայց դիմանում էին, որովհետեւ հույս ունեին, իսկ հիմա՝ հաց կա, բայց հույս չկա, ու մարդիկ գերադասում են ամենաստորացուցիչ պայմաններով ապրել օտար երկրում, քան սեփական: Մարդիկ, զգալով, որ այս հայրենիքն օտար է իրենց համար, եւ իշխում են օտարներ, որոնք մազաչափ անգամ կապ չունեն իրենց տեսակի բարձր հատկանիշների, հավատքի եւ մշակույթի հետ, ովքեր եկել են՝ ներսից բռնազավթել են երկիրը եւ արդարադատության անվան տակ անարդարություն հաստատել, արտագաղթեցին ոչ միայն ազատագրված տարածքներից, այլ նաեւ՝ բուն Հայաստանից: Մինչդեռ հայրենիքը հայրենիք է ժողովրդով, քաղաքացիական կեցվածք ունեցող իր քաղաքացիով: Հայրենիքն այսպես են կորցնում: Հետպատերազմյան տարիներին, հայի արյան գնով ձեռք բերված ազատագրված տարածքներում, բնակեցման պետական ծրագրի շրջանակներում, 24-25 հազար մարդ էր բնակեցվել: Բայց մենք դաժան քննադատության էինք ենթարկում Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին եւ այդ ժամանակվա իշխանավորներին, որ շատ վատ են կազմակերպում այդ տարածքների բնակեցումը, քանի որ գտնում էինք, որ 100 հազարներով պիտի համալրվի տեղի բնակչությունը: 1999թ-ից հետո այդ տարածքներում մնաց ընդամենը 5 հազար մարդ»:
voter-ի խոսքերից
Մեջբերել
Էջանիշներ