շարունակություն
Վերանորոգված զարթուցիչը զնգաց հաջորդ առավոտյան ժամը 6-ին: Հարրին արագ անջատեց այն և լուռ հագնվեց: Դուրսլիները չպետք է արթնանային: Նա իջավ ներքև՝ առանց որևէ լույս վառելու: Հարրի որոշել էր Բաղեղի փողոցի անյունում սպասել փոստատարին և առաջինը վերցնել համար չորս տան նամակները:
Նրա սիրտն արագ զարկում էր, երբ մութ նախասրահով մոտենում էր դռանը:
Հարրին ցատկ կատարեց օդր մեջ. նա ինչ-որ մեծ ու փափուկ բանի վրա էր կանգնել... շարժվող ինչ-որ բանի: Վերևի հարկում լույսը վառվեց, և Հարրին սարսափով գիտեկցեց, որ մեծ ու փափուկ բանը իր իր մորաքրոջ ամուսնու դեմքն էր: Քեռի Վերնոնը քնապարկի մեջ փաթաթված պառկել էր մուտքի դռան ուղիղ դիմաց՝ անկասկած կանխելու համար հենց այն, ինչ Հարրին որոշել էր անել:
Նա կես ժամի չափ գոռգռաց Հարրի վրա և ուղարկեց թեյ սարքելու: Հարրին խեղճ-խեղճ քարշ եկավ խոհանոց և երբ վերադարձավ, փոստն արդեն ժամանել էր ուղիղ քեռի Վերնոնի ձեռքը: Հարրին տեսավ երեք ծրար, որոնց վրա գրված էր կանաչ թանաքով:
- Նամակներս... -սկսեց Հարրին, բայց քեռի Վերնոնն արդեն պատռում էր նամակները նրա աչքի առաջ:
Նա այդ օրը չգնաց աշխատաբնքի: Մնաց տանը և մեխեց դռան վրայի փոստի անցքը:
- Հասկանո՞ւմ ես, - բացատրում էր նա մորաքույր Փեթունյային՝ բերանը լիքը մեխ, - եթե էլ չկարողանան նամակները հասցնել, պարզապես կդադարեն այդ անել:
- Համոզված չեմ, որ դա կօգնի, Վերնոն:
- Օ՜, այդ մարդկանց ուղեղն տարօրինակ կերպով է աշխատում, Փեթունյա, մերի պես չի, - ասաց քեռի Վերնոնը՝մեխին հարվածելով մրգային թխվածքաբլիթով, որ մորաքույր Փեթունյան հենց նոր իրեն էր տվել:
Ուրբաթ օրը տասներկուսից ոչ պակաս նամակ եկավ Հարրիին: Քանի որ դրանք հնարավոր չէր այլևս ներս մտցնել փոստի հատուկ անցքով, մի քանիսը խցկել էին դռան տակով, կողքերով, երկու-երեք հատն էլ ներքևի հարկի լոգարանի փոքրիկ լուսամուտից էին ներս հրել: Քեռի Վերնոնն էլի տանը մնաց: Բոլոր նամակներն այրելուց հետո նա վերցրեց մուրճն ու տախտակներով մեխեց մուտքի ու հետևի դռների բոլոր ճեղքերը, այնպես, որ ոչ ոք չէր կարող տանից դուրս գալ: Նա ինչ-որ երգ էր մռմռում քթի տակ, մուրճի հարվածների տակտով, և վեր էր թռչում յուրաքանչյուր չկանխատեսված աղմուկից:
Շաբաթ օրն ամեն ինչ սկսեց ձեռքից գնալ: Հարրիին ուղղված քսաներկու նամակները ներթափանցեցին տուն՝ ոլորած և թաքցրած քսաներկու ձվի մեջ, որ նրանց անչափ շփոթված կաթ-մածուն վաճառողը փոխանցեց մորաքույր Փեթունյային հյուրասենյակի լուսամուտից: Մինչ քեռի Վերնոնը փրփրած զանգում էր փոստատուն ու կաթի ֆաբրիկա մեկնումեկին բողոքելու, մորաքույր Փեթունյան նամակները մանրիկ կտորների վերածեց իր խոհանոցին կոմբայնի օգնությամբ:
- Լավ, ո՞ւմ է այդքան պետք քեզ հետ կապվել... - Դադլին չկարողացավ զսպել իր զարմանքը:
Կիրակի առավոտյան քեռի Վերնոնը նախաճաշի նստեց բավականին հիվանդ տեսքով, բայց երջանիկ:
- Կիրակի փոստ չկա, - երջանկությունից շողալով հայտնեց նա՝ քսելով ջեմը լրագրի վրա, - ոչ մի գրողի տարած նամակ այսօր:
Մինչ նա խոսում էր, խոհանոցի ծխնելույզով վզզալով ինչ-որ բան իջավ և, դուրս թռնելով, հարվածեց նրա վզակոթին: Հաջորդ վայրկյանին երեսուն-քառասուն նամակ կրակահերթի պես դուրս թռան բուխարիի միջից: Դուրսլիները թափվեցին հատակին, իսկ Հարրին սկսեց վեր-վեր թռչել՝ փորձելով բռնել գոնե մի նամակ:
- Դո՛ւրս, ԴՈ՛՛՛ՒՐՍ, - քեռի Վերնոնը գրկեց Հարրիին գոտկատեղից և շպրտեց նախասրահ:
Երբ մորաքույր Փեթունյան ու Դադլին նոււյնպես դուրս վազեցին՝ ձեռքերով իրենց դեմքը պաշտպանելով, քեռի Վերնոնը շրխկոցով փակեց դուռը: Նրանք դեռ լսում էին՝ ինչպես են նամակները խշշոցով լցվում սենյակ՝ պատերին ու հատակին հարվածելով:
- Վերջ, հերիք է, - փորձելով հանգիստ խոսել, բայց, միևնույն ժամանակ մեծ-մեծ փնջերով պրճոկելով բեղերը, ասաց քեռի Վերնոնը, - հինգ րոպեից այստեղ լինեք՝ պատրաստ տնից դուրս գալու: Մենք հեռանում ենք: Միայն մի քանի կտոր շոր վերցրեք: Ոչ մի հակաճառությո՛ւն:
Իր կիսատ-պռատ բեղերով նա այնպիսի վտանգավոր տեսք ուներ, որ ոչ ոքի մտտքով չանցավ մի բառ ասել:
Մի քանի րոպե հետո նրանք մեխած դուռը կոտրել-հաղթահարելով նստել էին մեքենայի մեջ՝ ուղղվելով դեպի մեծ ճանապարհ:
Դադլին հետևի նստարանին նստած թնկթնկում էր: Հայրը մի քանի անգամ խփել էր նրա գլխին սպասեցնելու համար. նա փորձել էր սպորտային պայուսակի մեջ տեղավորել իր հեռուստացույցը, տեսամագնիտոֆոնը և համակարգիչը:
Նրանք գնում էին, գնում էին...
Նույնիսկ մորաքույր Փեթունյան չէր համարձակվում հարցնել, թե ուր են գնում:
Ժամանակ առ ժամանակ քեռի Վերնոնը կտրուկ շրջադարձ էր անում և քշում էր մեքենան հակառակ ուղղղությամբ:
- Շփոթացնել...խառնել դրանց... - այդ անելու ընթացքում մրթմրթում էր նա:
Նրանք ողջ օրվա ընթացքում չկանգնեցին՝ ուտելու կամ խմելու համար:
Երեկոյանալիս Դադլին արդեն ոռնում էր: Նա ողջ կյանքում նման վատ օր չէր ունեցել: Քաղցած էր, բաց էր թողել հինգ հեռուստատեսային հաղորդում, որ պետք է նայեր և դեռ երբեք այսքան երկար ժամանակ չէր ապրել առանց իր համակարգչային խաղում թշնամի պայթեցնելու:
շարունակելի
Էջանիշներ