Հարրի Փոթերը և Փիլիսոփայական Քարը։

[Գալաթեա]

Սիրելի Ակումբցիներ։

Այս թեմայում սիրով ընթերցողիս դատին եմ ներկայացնելու Հարրի Փոթթերի մասին հանրահայտ գրքի իմ՝ Լիլիթ Վահանյանի թարգմանությունը։

Թարգմանությունս կտեղադրեմ հատվածաբար։
Աշխատանքն արվելու է տեղադրելու հետ գրեթե միաժամանակ, այնպես որ ներողամիտ եղեք հնարավոր ուշացումների համար։

Հաճելի ընթերցում եմ մաղթում

[Գալաթեա]

Մահից Փրկված Տղան

Բաղեղի փողոց 4 հասցեում բնակվող պարոն և տիկին Դուրսլիները հպարտ էին բոլորին հայտարարել, որ իրենք լրիվ նորմալ են` հանկարծ մեկը չկասկածի: Նրանք վերջին մարդիկ էին, ում խառնված կտեսնեիք անհասկանալի ու տարօրինակ որևէ գործում: Դա պարզապես անընդունելի էր նրանց համար:
Պարոն Դուրսլին տնօրինում էր "Գրաննինգս" ֆիրման, որ զբաղվում էր գայլիկոնների արտադրությամբ: Նա մարմնեղ էր ու պարարտ, վզի իսպառ բացակայությամբ ու թավ բեղերով: Տիկին Դուրսլին բարակ էր, շիկահեր և ուներ ընդունված չափերը կրկնակի գերազանցող երկար վիզ: Շատ էր օգնում պարտեզների ցանկապատերից վիզը ձգելիս և հարևաններին լրտեսելիս:
Նրանք ունեին Դադլի անունով մի տղա և անդրդվելի համոզվածություն, որ իրենց երեխայից լավը չկա աշխարհի երեսին:
Դուրսլիներն ունեին այն ամենն ինչ ուզում էին, բայց ունեին նաև մի գաղտնիք և սարսափում էին, որ այդ գաղտնիքը որևէ մեկը կիմանա: Փոթերների մասին ճշմարտության բացահայտումը պարզապես կսպաներ նրանց:
Լիլի Փոթերը տիկին Դուրսլիի քույրն էր, սակայն նրանք տարիներ շարունակ չէին տեսնվել, և տիկին Դուրսլին պարզապես համոզում էր ինքն իրեն, որ ոչ մի քույր էլ չունի: Պատճառն այն էր, որ քույրն ու նրա անբան ամուսինն անթույլատրելիորեն "դուրսլիանման" չէին: Նրանց մարմինը դող էր ընկնում, թե ինչ կմտածեն հարևանները, եթե մի օր Փոթերներն հայտնվեն իրենց փողոցում: Դուրսլիներին հայտնի էր, որ նրանք նույնպես փոքրիկ տղա ունեն, բայց ոչ մի անգամ չէին տեսել իրենց զարմիկին:
Այդ տղան ևս մի պատճառ էր Փոթերներից հեռու մնալու համար: Նրանք չէին ուզում, որ իրենց Դադլին շփվեր այդպիսի երեխայի հետ:
Երբ պարոն և տիկին Դուրսլիներն արթնացան խոնավ ու մռայլ այն երեքշաբթի օրը, որով սկսվում է մեր պատմությունը, ամպոտ երկինքը չէր կանխագուշակում տարօրինակ ու անհասկանալի իրադարձություններից ոչ մեկը, որ այդ օրը տեղի էին ունենալու ամբողջ երկրով մեկ: Պարոն Դուրսլին քթի տակ անորոշ դնդնում էր` իր ամենատխուր փողկապներից մեկն ընտրելիս, իսկ տիկին Դուրսլին երջանիկ բլբլոցով կերակրելու բարձր աթոռակին էր հարմարեցնում կոկորդով մեկ գոռացող Դադլիին:
Նրանցից ոչ ոք չնկատեց մեծ, մուգ դեղնավուն բուին, որ սահուն թռիչքով կտրեց- անցավ լուսամուտը:
8:30 րոպեին պարոն Դուրսլին վերցրեց իր պայուսակը, թեթևակի համբուրեց տիկին Դուրսլիի այտը, փորձեց համբուրել նաև Դադլիին, բայց չկարողացավ նշան բռնել, քանի որ երեխայի մոտ կատաղության նոպա էր սկսվել, և նա պատերով էր ծեփում իր շիլան:
- Քոթոթի մեկը,- խնդմնդաց պարոն Դուրսլին և դուրս եկավ տնից: Նստեց ավտոմեքենան և քշեց այն չորրորդ տան մոտից:
Փողոցի անկյունում էր, որ դեմ առավ առաջին անհասկանալի երեևույթին. կատուն քարտեզ էր ուսումնասիրում: Պարոն Դուրսլին մի պահ ասես չընկալեց տեսածը: Նա կտրուկ շրջվեց` ևս մեկ անգամ նայելու:
Բաղեղի փողոցի անկյունում գծավոր կատու էր կանգնած, բայց քարտեզ, իհարկե, չկար: Ինչպե՞ս կարող էր մտքով նման բան անցնել: Լույսի ու ստվերի խաղ էր, անկասկած: Պարոն Դուրսլին ճպճպացրեց աչքերը և նայեց կատվին: Սա էլ իր հերթին հայացքն ուղղեց պարոն Դուրսլիին: Փողոցի անկյունը հետևում թողնելուց հետո նա նայեց մեքենայի հայելուն: Այժմ կատուն կարդում էր "Բաղեղի Փողոց" ցուցանակը: Ախ ոչ, նայում էր ցուցանակին: Կատուները քարտեզներ ու ցուցանակներ չեն կարդում: Պարոն Դուրսլին թափ տվեց իրեն և մտքից հանեց կատվին: Քաղաքին մոտենալիս նրա միտքը զբաղված էր միայն գայլիկոններով. հույս ուներ մեծ պատվեր ստանալ այդ օրը:

Քաղաքի եզրին սակայն մեկ այլ բան ստիպեց գայլիկոններին թռնել նրա գլխից:
Առավոտյան., այդ ժամի համար սովորական խցանման մեջ կանգնած` նա պարզապես չէր կարող չնկատել տարօրինակ հագուստով մարդկանց: Նրանք երկար թիկնոցներով էին: Պարոն Դուրսլին տանել չէր կարողանում տարօրինակ հագուստներով մարդկանց. երիտասարդների այդ ոճը: Նա ենթադրեց, որ սա ինչ-որ նոր, հիմար նորաձևություն է: Մատներով թմբկահարում էր ղեկը, երբ հայացքը կանգ առավ այդ ցնդածների մի խմբի վրա, որն ամենամոտն էր մեքենային կանգնած: Նրանք հուզված փսփսում էին: Պարոն Դուրսլին կապտեց կատաղությունից` տեսնելով, որ այդ խմբում կանգնած են նաև տարիքով մարդիկ: Իր տարիքի մարդ է, ու մինչև կոճերը հասնող զմրուխտե կանաչ թիկնոց է հագել.. Ինչպե՞ս դիմանաս նման բանի:
Բայց հանկարծ պարոն Դուրսլիի մտքով անցավ, որ սա հավանաբար ինչ-որ հիմար հնարք է: Այս մարդիկ հաստատ փող են հավաքում ինչ-որ նպատակով ... այդ է:
Երթևեկությունը վերականգնվեց, և պարոն Դուրսլին մի քանի րոպեից "Գրաննինգսի" մեքենաների կայանատեղիում էր` մտքով իր գայլիկոնների հետ:

Պարոն Դուրսլին միշտ մեջքով դեպի պատուհանն էր նստում իր իններորդ հարկի գրասենյակում: Եթե այդպես չաներ` այդ առավոտ շատ դժվար կլիներ կենտրոնանալ սիրելի գայլիկոնների վրա: Նա չէր տեսնում բուերին, որ օրը ցերեկով վերուվար էին սլանում, իսկ ներքևում գտնվող մարդիկ տեսնում էին: Նրանք բերանները բաց նայում էին, մատներով ցույց տալիս, թե ինչպես են բուերը այսուայնկողմ սուրում: Նրանցից շատերն անգամ գիշերը բու տեսած չկային:
Ինչևէ, պարոն Դուրսլիի առավոտը շատ նորմալ, "անբու" առավոտ էր: Նա գոռաց հինգ տարբեր մարդկանց վրա: Մի քանի կարևոր հեռախոսազանգ արեց ու էլի մի քիչ գոռգոռաց:
Նա հիանալի տրամադրություն ուներ մինչ ճաշի ժամը, երբ որոշեց կենդանություն տալ թմրած ոտքերին և դիմացի հրուշակարանից չամիչով բլիթ գնել:
Նա դադարել էր թիկնոցավորների մասին մտածել, մինչ այն պահը, երբ անցավ հրուշակարանի մոտ հավաքված հերթական խմբի մոտով: Զայրացած հայացք նետեց խմբի վրա: Մի տեսակ վատ էր զգում նրանց ներկայությունից, ինքն էլ չէր հասկանում` ինչու: Սրանք էլ էին հուզված շշնջում, և պարոն Դուրսլին ոչ մի տուփ չտեսավ նրանց մոտ, որի մեջ կարելի էր գումար հավաքել: Երբ հետ էր դառնում խմբի մոտով` մի հսկայական բլիթ պայուսակի մեջ խցկած, ականջին հասան մի քանի բառ.
- Փոթերները, ճիշտ է, ես էլ եմ այդպես լսել..
- Հարրին, նրանց տղան...
Պարոն Դուրսլին մեխվեց տեղում` վայրկենական ահով համակված: Հետ նայեց շշնջացողներին` ասես ինչ-որ բան էր ուզում ասել, բայց չհամարձակվեց:
Հնարավորինս արագ կտրեց ճանապարհը, շտապելով հետ, դեպի գրասենյակ: Գոռաց քարտուղարուհուն, որ ոչ ոքի ներս չթողնի, ճանկեց հեռախոսը և արդեն հավաքել էր տան համարը, երբ միտքը փոխեց: Հետ դրեց լսափողը և բեղերի փունջը բռնած` տրվեց մտքերին:

Իհարկե ... հիմարություն է իր մտածածը: Փոթերը հազվագյուտ ազգանուն չէ: Անշուշտ, կան շատ Փոթերներ, որ իրենց տղայի անունը Հարրի են դրել: Երեխային նա չէր տեսել երբեք: Նա նույն հաջողությամբ կարող էր Հարվի լինել: Կամ Հարոլդ:
Իմաստ չուներ անհանգստացնել տիկին Դուրսլիին. նա ծանր էր տանում քրոջ մասին ամենաաննշան հիշատակում անգամ: Պարոն Դուրսլին չէր մեղադրում կնոջը: Եթե ինքը հանկարծ նման քույր ունենար ... Բայց ախր այդ թիկնոցավորները ...
Այդ օրը շատ դժվար էր գայլիկոնների վրա կենտրոնանալ, և երբ ժամը հինգին նա դուրս էր գալիս աշխատավայից, դեռ այնքան մտազբաղ էր, որ դռնից դուրս գալով ամբողջ թափով զարնվեց մի անցորդի:
- Ներեցեք,- մրթմրթաց, երբ նվազ ծերունին օրորվեց և հազիվ պահեց իրեն ոտքի վրա: Մի քանի վայրկյան պահանջվեց, որպեսզի պարոն Դուրսլիին տեղ հասնի. ծերունին մանուշակագույն երկար թիկնոցով էր:

Ծերունու համար ասես մեկ էր, որ իրեն քիչ մնաց գետնին սվաղեն։ Նրա դեմքը շողաց պայծառ ժպիտով և խոսեց սայլի ճռինչ հիշեցնող ձայնով, որ անցորդներին ստիպեց հետ նայել.
- Մի անհանգստացեք, սիրելի պարոն, այսօր ոչինչ ի զորու չէ ինձ տխրություն պատճառել: Ցնծացեք, քանզի Դուք Գիտեք Ով չկա այլևս: Անգամ ձեզ պես մագլները պետք է տոնեն այս հիրավի երջանիկ օրը:
Ծերունին ամուր գրկեց պարոն Դուրսլիին գոտկատեղի հատվածում ու հեռացավ:

Պարոն Դուրսլին արմատ գցածի պես անշարժ կանգնած էր: Հենց նոր անծանոթ մի մարդ գրկեց իրեն... Ու կարծես իրեն մագլ, թե նման մի բան անվանեցին: Նա իրեն կորցրած շտապեց դեպի մեքենան և բռնեց տան ճանապարհը` հուսալով, որ այս ամեն իրեն պարզապես թվում է: Առաջ երբեք այսպիսի հույսեր չէր փայփայել, քանի որ շատ բացասաբար էր մոտենում երևակայություն հասկացությանը:
Մեքենան չորրորդ տան մոտ կանգնեցնելիս առաջինը, որ տեսավ` բնավ տրամադրության բարձրացմանը չնպաստող գծավոր կատուն էր, որին դեռ առավոտյան էր նկատել: Կատուն նստել էր իր պարտեզի ցանկապատին: Նույն կատուն էր, պարոն Դուրսլին համոզված էր. աչքերի շուրջը նույն նշանն էր:
- Փըշտ,- բարձր կանչեց պարոն Դուրսլին:
Կատուն չշարժվեց: Պարզապես խիստ հայացք նետեց:
Պարոն Դուրսլին ինքն իրեն հարց տվեց` արդյո՞ք սա նորմալ պահելաձև է: Փորձելով հավաքել իրեն` նա մտավ տուն: Նա դեռ մտադիր էր կնոջը ոչինչ չասել:



շարունակելի

[Գալաթեա]

շարունակություն

Տիկին Դուրսլին շատ լավ, նորմալ օր էր անցկացրել: Ճաշի սեղանի շուրջը նա պատմեց ամուսնուն կողքի տան հարևանուհու բոլոր խնդիրների մասին, որ նա ուներ իր դստեր հետ, պատմեց, որ Դադլին նոր բառ է սովորել` "չէ":
Պարոն Դուրսլին աշխատում էր սովորականի պես իրեն պահել: Երբ Դադլին արդեն անկողնում էր, նա գնաց հյուրասենյակ ճիշտ ժամանակին, որ հասցնի երեկոյան լուրերը լսել:
- Եվ վերջապես, թռչնաբանները զեկուցում են, որ բուերն այսօր շատ տարօրինակ են իրենց պահել: Թեև նրանք որսի են դուրս գալիս միայն գիշերը և գրեթե անհնարին է օրը ցերեկով բու տեսնել, վաղ առավոտից սկսած տարբեր ուղղություններով թռչող հարյուրավոր բուեր են նկատվել: Մասնագետներն անկարող են բացատրել, թե ինչու են բուերը որոշել փոխել իրենց ապրալաոճը, - լուրերի հաղորդավարը քմծիծաղ տվեց:
- Շատ տարօրինակ է: Իսկ այժմ` Ջիմ ՄաքԳաֆֆինը կհաղորդի եղանակի տեսությունը: Այս գիշեր "բուառատ" անձրևներ սպասե՞նք, Ջիմ։
- Գիտես, Տեդ, - ասաց հաղորդավարը, - հաստատ չեմ կարող ասել, բայց այսօր միայն բուերը չէին, որ տարօրինակ էին իրենց պահում: Քենթի, Յորքշիրի ու Դանդիի պես հեռավոր վայրերից մարդիկ զանգում ու գանգատվում էին, որ երեկվա իմ խոստացած անձրևի փոխարեն նրանք վկա են եղել իսկական շողացող աստղաթափի: Երևի մարդիկ շտապել են Հրավառությունների գիշերը տոնել: Դրան դեռ մեկ շաբաթ կա, հարգելինե'րս: Այս գիշերը խոնավ է լինելու, սա արդեն խոստանում եմ:

Պարոն Դուրսլին սառել էր իր բազկաթոռի մեջ: Ընկնող աստղեր ողջ Բրիտանիայի տարածքու՞մ: Ամենուր թափառող թիկնոցավորնե՞ր: Բուե՞ր՝ օրը ցերեկով: Եվ այդ փսփոցը ... Փոթերների մասին փսփսոցը ...
Տիկին Դուրսլին երկու բաժակ թեյով մտավ հյուրասենյակ: Լավ չէր.. նրան պետք էր ինչ-որ բան ասել: Նյարդային մաքրեց կոկորդը:
- Ը-ը-ը ... Փեթունյա, թանկագինս, այս վերջերս քրոջիցդ լուրեր չունես, չէ՞։
Ինչպես և նա սպասում էր` կինը զարմացած էր և բարկացած: Արդեն սովորական էր դարձել ձևացնել, որ չկա ոչ մի քույր:
- Ոչ, - կտրուկ ասաց նա, - ինչու՞:
- Նորություններով զվարճալի բաներ են ասում,- լմլմացրեց պարոն Դուրսլին, բուեր, ընկնող աստղեր...ու լիքը մարդ եմ էսօր տեսել տարօրինակ հագուստներով...
- Ե՞վ, - չոր հարցրեց տիկին Դուրսլին։
- Դե...ուղղակի մտածեցի...գուցե...դա կապ ունի...դե...քրոջդ ցեղի հետ...
Տիկին Դուրսլին մի կում թեյ ֆսսացրեց ամուր սեղմած շուրթերի արանքից։
Պարոն Դուրսլին մտածում էր՝ քաջությունը կհերիքի՞ արդյոք կնոջն ասել, որ "Փոթեր" անունն է լսել։ Ու որոշեց, որ չի հերիքի։
Փոխարենը, հնարավորինս առօրյա տոնով հարցրեց.
- Նրանց տղան...Դադլիի տարիքին պիտի լինի, չէ՞։
- Պետք է որ, - մի կերպ արտաբերեց տիկին Դուրսլին։
- Անունը չեմ հիշում...Հո՞վարդ..
- Հարրի...անդուր, տարածված անուն։
- Օ, այո, - սրտի հռնդաձայն բաբախյունի ներքո ասաց պարոն Դուրսլին, - այո, համամիտ եմ։
Այդ թեմայով նա այլևս ոչ մի բառ չարտասանեց։

Բարձրացան ննջասենյակ։
Մինչ տիկին Դուրսլին լոգասենյակում էր, նա ոտնաթաթերի վրա մոտեցավ ննջասենյակի պատուհանին և աչքերը հառեց տան դիմացն ընկած պարտեզին։
Կատուն դեռ այնտեղ էր։ Ամբողջովին ուշադրություն դարձած նայում էր Բաղեղի փողոցն ի վար՝ ասես սպասում եր ինչ-որ մեկին։
Երևակայության արդյու՞նք էր այս ամենը։ Կարո՞ղ էր սա Փոթերների հետ կապ ունենալ։ Եթե այո...եթե պարզվեր, որ իսկապես կապ գոյություն ունի...այո...դժվար թե նա դիմանար իրերի նման շրջադարձի։

Դուրսլիները պառկեցին քնելու։
Տիկին Դուրսլին շուտ քնեց, բայց պարոն Դուրսլին դեռ երկար պառկած էր արթուն՝ վերհիշելով օրվա իրադարձությունները։
Վերջին, քիչ թե շատ սփոփող միտքն այն էր, որ եթե անգամ Փոթերները խառն են, բոլորովին պարտադիր չի, որ նրանք հայտնվեն Դուրսլիների տեսադաշտում։
Այդ Փոթերները շատ լավ տեղեկացված էին, թե ինքն ու Փեթունյան ինչ են մտածում նրանց և նրանց նմանների մասին։
Չկար ոչ մի հանգամանք, որ կստիպեր պարոն և տիկին Դուրսլիներին խառնվել այս ամենին...
Նա հորանջեց ու շուռ եկավ կողքի վրա։
Չեն ունենա իրենք ոչ մի առնչություն։
Ախ, ինչպես էր նա սխալվում...

Պարոն Դուրսլին ծանր քուն էր մտել քիչ անց, իսկ պարտեզի ցանկապատին նստած կատուն քնկոտության նշույլ իսկ չէր ցուցաբերում։
Արձանի պես անշարժացած՝ անթարթ հայացքն ուղղել էր Բաղեղի փողոցի անկյունին։ Շարժվել նրան չստիպեցին ոչ զուգահեռ փողոցից հնչած մեքենայի դռան շրխկոցը, ոչ էլ երկու բուերի սլացքից առաջացած շրշյունը։
Նա ոչ մի շարժում չկատարեց մինչ կեսգիշեր։

Փողոցի անկյունում, որին կատուն հետևում էր, մի մարդ հայտնվեց, այնքան հանկարծակի ու անձայն, որ թվաց՝ գետնի տակից բուսեց։
Կատուն շարժեց պոչն ու կկոցեց աչքերը։
Բաղեղի փողոցն իր օրում այսպիսի կերպար չէր տեսել։
Նա բարձրահասակ էր, նիհար և անչափ ծեր, եթե դատենք արծաթագույն մազերից ու մորուքից, որոնք երկուսն էլ բավականաչափ երկար էին՝ գոտու տակ մտցնելու համար։
Նա հագել էր երկար, գետնին հասնող վառ մանուշակագույն թիկնոց և բարձր կրունկ ունեցող, կապիչներով կոշիկներ։
Նրա կապույտ աչքերը պայծառ էին, լուսավոր և շողում էին կիսալուսնաձև ակնոցի հետևից։ Քիթը երկար էր ու կեռ՝ ասես ամենաքիչը երկու տեղից կոտրված լիներ։

Նրա անունն էր Ալբուս Դամբլդոր։

շարունակելի

[Գալաթեա]

շարունակություն

Ալբուս Դամբլդորն ասես չէր գիտակցում, որ հայտնվել է մի փողոցում, ուր իր ամեն ինչը, սկսած անունից, վերջացած կոշիկներով, մեղմ ասած չէր ողջունվում։
Նա զբաղված էր իր թիկնոցի ծալքերը քրքրելով. ինչ-որ բան էր փնտրում։ Բայց նա, թվաց, հասկացավ, որ իրեն հետևում են, որովհետև հանկարծակի բարձրացրեց գլուխն ու նայեց կատվին, որ շարունակում էր իրեն ուսումնասիրել փողոցի մյուս ծայրից։ Անհասկանալիորեն, կատվի հայացքն ասես զարմացրեց նրան։ Քմծիծաղ տվեց ու մրթմրթաց՝ "Այդպես էլ գիտեի"։
Դամբլդորը գտավ իր փնտրածը գրպանում։ Առարկան արծաթե կրակայրիչ էր հիշեցնում։ Նա կտտացնելով բացեց այն, պահեց օդում ու սեղմեց։ Փողոցի լամպերից իրեն ամենամոտ գտնվողը հանգավ փափուկ շխկոցով։ Սեղմեց նորից և հաջորդ լամպը խավարելով՝ շրխկաց։ Տասներկու անգամ կտտացրեց լուսափակիչը, մինչ միակ լուսավոր կետիկերը, որ մնացին ողջ փողոցում, հեռվից իրեն նայող կատվի աչքերն էին։ Եթե որևէ մեկը հիմա դուրս նայեր իր պատուհանից, անգամ տիկին Դուրսլին՝ իր արծվիկի աչքերով, հնարավոր չէր լինի տեսնել, թե ինչ է կատարվում փողոցում։ Դամբլդորը հետ սահեցրեց լուսափակիչն իր թիկնոցի ծալքերի մեջ և շարժվեց դեպի չորրորդ համարի տունը, որտեղ հենվեց ցածրիկ պատին՝ կատվի կողքը։

Կատվին չնայեց, բայց քիչ անց դիմեց նրան.
- Ուրախ եմ ձեզ տեսնել այստեղ, պրոֆեսոր Մաքգոնագալ։
Նա ժպիտով նայեց կատվին, բայց նա այնտեղ չէր։ Փոխարենը ժպտում էր բավականին խիստ տեսք ունեցող կնոջ, որը քառակուսի շրջանակով ակնոց ուներ. լրիվ կատվի աչքերի շուրջը նկատված նշանի նման։ Կնոջ հագին նույնպես թիկնոց էր, փիրուզագույն։ Նա որոշակիորեն անհանգիստ էր։
- Ինչպե՞ս իմացաք, որ ես եմ։
- Իմ սիրելի պրոֆեսոր, օրումս տեսած չկամ, որ կատուն այդպես անշարժ նստի։
- Դուք էլ անշարժ կլինեիք, եթե ողջ օրն իմ պես նստած լինեիք աղյուսից պատին։
- Ողջ օ՞րը։ Տոնակատարությա՞նն ինչու չեք մասնակցել։ Մինչև այստեղ հասնելս մի տաս հատ ուրախ խումբ ու խնջույք տեսա։
Տիկին Մաքգոնագալը բարկացած փնչացրեց։
- Օ, այո, բոլորը տոնում են, ճիշտ է, - անհամբեր ասաց նա, - պետք է որ ավելի զգույշ լինեին, այնպես չէ՞, բայց ոչ...անգամ մագլներն են հասկացել, որ ինչ-որ բան այն չէ։ Իրենց լուրերով էին ասում, - նա գլխի շարժումով ցույց տվեց Դուրսլիների հյուրասենյակի պատուհանը, - լսեցի այսօր...բուերի երամներ, ընկնող աստղեր։ Մագլերն այնքան էլ հիմար չեն։ Նրանք պետք է նկատեին ինչ-որ բան։ Աստղաթափ Քենթում..գրազ կգամ՝ Դեդալուսի արած գործն է։ Միշտ էլ նույն տկարամիտն է եղել։
- Դուք չեք կարող նրանց մեղադրել, - փափուկ ասաց Դամբլդորը, - տասնմեկ տարի էր առանձնապես տոնելու բան չունեինք։
- Գիտեմ, - նյարդային ասաց պրոֆեսոր Մաքհոնագալը, - բայց դա դեռ գլուխներս կորցնելու պատճառ չէ։ Մարդիկ աններելի անփույթ են պահում իրենց...օրը ցերեկով լցվել էն փողոցները, մագլների պես չեն հագնվել, փսփում են իրար մեջ...
Նա սուր, շեղակի հայացք նետեց Դամբլդորին այդ ասելիս, ասես մեկնաբանություն էր անկնալում, բայց Դամբլդուրը լուռ էր, և Մաքգոնագալը շարունակեց.
- Զվարճալի բան կստացվի, եթե հենց այն օրը, երբ Դուք Գիտեք Ով կարծես թե ընդմիշտ անհետացավ, մագլներն ամեն ինչ պարզեն մեր մասին...նա...իսկապես էլ չկա, այնպես չէ՞, Դամբլդոր։
- Շատ նման է դրան, - ասաց Դամբլդորը։ Պետք է իսկապես ուրախ լինենք։ Լիմոնի քաղցրանու՞շ։
- Ի՞նչ։
- Լիմոնի քաղցրանուշ։ Մագլների հորինած քաղցրավենիքն է։ Շատ է դուրս գալիս։
- Ոչ, շնորհակալ եմ, - սառը պատասխանեց տիկին Մաքգոնագալն, ասես ուզելով ասել, որ պահը այնքան էլ հարմար չէ լիմոնի քաղցրանուշների համար,- ինչպես ասացի, եթե անգամ Դուք Գիտեք Ով այլևս չկա...
- Սիրելի պրոֆեսոր, Ձեզ նման գիտակից անձը անկասկած կարող է թույլ տալ իրեն արտասանել նրա իսկական անունը...այդ հիմար Դուք Գիտեք Ով-ը...տասնմեկ տարի է ես փորձում եմ հորդորել մարդկանց անվանել նրան ինչպես հարկն է...Վոլդեմորտ...
Տիկին Մաքգոնագալը ցնցվեց, բայց Դամբլդորը զբաղված էր երկու իրար կպած լիմոնի քաղցրանուշ բաժանելով և չնկատեց դա։
- Դա այնպես է շփոթեցնում, երբ ասում են՝ Դուք Գիտեք Ով...երբեք պատճառ չեմ տեսել Վոլտեմորտի անունից վախենալու համար։
- Գիտեմ, որ Դուք չեք տեսել, - ասաց Մաքգոնագալը կես-հիացած, կես զայրացած, - բայց Դուք տարբեր եք... բոլորը գիտեն՝ Դուք միակն եք, ումից Դուք Գիտեք Ով...լավ-լավ...Վոլդեմորտը, վախենում էր։
- Չափազանցնում եք, - մեղմ ասաց Դամբլդորը, - Վոլտեմորտը ուժ ունի, որ ես երբեք չեմ ունենա։
- Միայն որովհետև Դուք չափազանց ազնիվ եք Ձեր ուժն օգտագործելու համար։
- Լավ է, որ մութ է...վերջին անգամ ես այսպես կարմրել էի, երբ մադամ Պոմֆրին ասաց, որ իրեն դուր են գալիս իմ նոր, ցրտից պաշտպանող ականջակալները։

շարունակելի

[Գալաթեա]

շարունակություն

Պրոֆեսոր Մաքգոնագալը շեշտակի նայեց Դամբլդորին և ասաց.
- Բուերը պարզապես մանրուք են` համեմատած փսփսոցների հետ, որ լսվում են ամենուր: Գիտե՞ք՝ ինչ են բոլորն ասում։ Նրա անհետանալու հետ կապված…այն մասին, թե ինչը կասեցրեց նրան…
Ըստ ամենայնի` Մաքգոնագալը հասավ խոսակցության այն կետին, որն ամենաշատն էր իրեն հուզում, իրական պատճառը, որ ստիպել էր նրան ողջ օրը նստել սառը ու չոր պատին, քանի որ ոչ կատվի, ոչ էլ կնոջ կերպարանք ընդունած ժամանակ նրա հայացքն այդպես չէր քրքրել Դամբլդորին, ինչպես այժմ: Պարզ էր, որ նա չէր պատրաստվում հավատալ “ամեն մեկի” ասածին, քանի դեռ Դամբլդորն այդ չէր հաստատել: Իսկ Դամբլդորը դեռ տարված էր լիմոնի քաղցրանուշով։ Պատասխան չեղավ:
- Նրանց ասածն այն է, - համառորեն շարունակում էր Մաքգոնագալը, - որ անցյալ գիշեր Վոլդեմորտը հայտնվել է Գոդրիկի հարթավայրում: Գնացել է Փոթերների հերևից: Ասում են, որ Լիլի և Ջեյմս Փոթերները…որ նրանք…մեռած են…
Դամբլդորը գլխով արեց:
Պրոֆեսոր Մաքգոնագալը սարսափից շնչահեղձ եղավ.
- Լիլին ու Ջեյմսը..չեմ հավատում…չէի ուզում հավատալ…ախ, Ալբուս..
Դամբլդորը ձեռքը դրեց նրա ուսին.
- Գիտեմ….գիտեմ…
Պրոֆեսոր Մաքգոնագալը շարունակեց: Ձայնը դողում էր.
- Դա դեռ ամենը չէ…ասում են` նա փրրձել է սպանել Փոթերների որդուն՝ Հարրիին: Բայց չի կարողացել: Այդ փոքր երեխային անկարող է եղել սպանել: Ոչ ոք չգիտի ինչպես կամ ինչու, բայց ասում են, որ երբ չի կարողացել սպանել երեխային, Վոլդեմորտը ինչ-որ պատճառով կորցրել է իր ուժը…ու անհետացել է…
Դամբլդորը մռայլ հաստատեց:
- Դա…դա ճի՞շտ է, - մի կերպ արտաբերեց Մաքգոնագալը, - այն ամենից հետո ինչ նա արեց…բոլոր մարդկանցից հետո, որ կոտորեց… նա չի կարողացել սպանել այդ փոքր երեխայի՞ն։ Անհավատալի է… այդքան ջանքերից հետո` կասեցնել նրան… բայց ինչպե՞ս է, ի սեր Աստծո, Հարրին կարողացել ողջ մնալ։
- Կարող ենք միայն գլխի ընկնել, - ասաց Դամբլդորը, - չենք կարող իմանալ:

Մաքգոնագալը դուրս հանեց մի փոռիկավոր թաշկինակ և ակնոցի արանքից սեղմեց աչքերին։ Դամբլդորը բարձր հոգոցով գրպանից հանեց մի ոսկե ժամացույց ու սկսեց ուսումնասիրել։ Տարօրինակ ժամացույց էր։ Ուներ տասներկու սլաք և ոչ մի թիվ։ Փոխարենը, փոքրիկ մոլորակներ էին պտտվում եզրագծով։ Բայց Դամբլդորին դրանք երևի ինչ-որ բան ասում էին, քանի որ նա տեղավորեց այն գրպանում ու ասաց.
- Հագրիդն ուշանում է։ Ի դեպ, այդ նա է ասել Ձեզ, որ այստեղ եմ լինելու, այնպես չէ՞։
- Այո, - ասաց Մաքգոնագալը, - և չեմ հասկանում, թե Դուք ինչու եք հենց այստեղ՝ բոլոր այլ հնարավոր տեղերից։
- Ես եկել եմ, որ Հարրիին հանձնեմ իր մորաքրոջն ու նրա ամուսնուն։ Նրանք միակ ընտանիքն են, որ հիմա նա ունի։
- Դուք նկատի չունեք...Դուք չեք կարող նկատի ունենալ մարդկանց, որ այստեղ են ապրում, - տեղից վեր թռավ Մաքգոնագալը և ցույց տվեց չորրորդ տունը, - չեք կարող, Դամբլդոր։ Ես ամբողջ օրն իրենց եմ նայել։ Հնարավոր չէ պարզապես գտնել այլ մարդկանց, որ այդքան քիչ մեզ նման լինեն։ Եվ նրանք այդ տղան...ես տեսա, թե ինչպես էր նա ոտքերով հարվածում մորը փողոցով քայլելիս՝ քաղցրավենիքի համար կոկորդը պատռելով։ Հարրի Փոթերը գա և ապրի այստե՞ղ։
- Սա լավագույն տեղն է իր համար, - վճռական ասաց Դամբլդորը, - նրա մորաքույրը կբացատրի ամեն ինչ, երբ Հարրին ավելի մեծ կլինի։ Ես իրենց նամակ եմ գրել։
- Նամա՞կ, - թուլացած նստելով պատին ասաց Մաքգոնագալը, - Դուք լրջորեն համարում եք, որ այս ամենը կարելի է բացատրել նամակո՞վ։ Այս մարդիկ երբեք չեն հասկանա նրան։ Նա հռչակավոր է լինելու, իսկական լեգենդ, չեմ զարմանա, եթե հետագայում այս օրը կոչվի Հարրի Փոթերի Օր...նրա մասին գրքեր կգրվեն, մեր աշխարհի բոլոր երեխաները կիմանան նրա անունը...
- Հենց այդ է, - ասաց Դամբլդորը՝ շատ լուրջ հայացքով նայելով իր կիսալուսնաձև ակնոցի վրայից, - դա գլուխը կորցնելու բավարար պատճառ է ցանկացած երեխայի համար։ Հռչակավոր՝ մինչև քայլել կամ խոսել սովորելը։ Հռչակավոր մի բանի համար, որ նա անգամ չի հիշում։ Մի՞թե չեք տեսնում, թե որքան լավ կլինի իր համար մեծանալ այդ ամենից հեռու և պարզել իրականությունը, երբ պատրաստ կլինի ընդունել այն։

շարունակելի

[Գալաթեա]

շարունակություն

Պրոֆեսոր Մաքգոնագալը բացեց բերանը, միտքը փոխեց, կուլ տվեց ասելիքն ու խոսեց.
- Այո, այո, Դուք ճիշտ եք, իհարկե: Բայց ինչպե՞ս է տղան հասնելու այստեղ, Դամբլդոր , - Մաքգոնագալը նայեց Դամբլդորի թինկոցին, ասես նա կարող էր երեխային դրա տակ պահած լիներ:
- Հագրիդն է բերում նրան:
- Կարծում եք… խելացի՞ միտք է…Հագրիդին նման կարևոր գործ վստահելը:
- Ես Հագրիդին կյանքս կվստահեի, - ասաց Դամբլդորը:
- Նրա սիրտն իր ճիշտ տեղում է գտնվում, չեմ հերքում, - չուզենալով ասաց Մաքգոնագալը, - բայց ընդունեք, որ նա փոքր-ինչ անփույթ է: Նա հակում ունի…այս ի՞նչ ձայն է:
Ցածր գվվոցն ընդհատեց նրանց շրջապատող լռությունը: Ձայնն ավելալում էր՝ մինչ նրանք փողոցն էին ուսումնասիրում վերից վար` փորձելով տեսնել որևէ լուսարձակ: Երբ նրանք նայեցին վերև` ձայնը արդեն վերածվել էր դռռոցի: Մի հսկայական մոտոցիկլետ իջավ երկնքից ու վայրէջք կատարեց ճանապարհին` ուղիղ նրանց առջև: Մոտոցիկլետը մեծ էր, բայց նրա չափը ոչինչ էր` համեմատած վրան նստած մարդու չափերի հետ: Նա նորմալ մարդուց երկու անգամ ավելի հասակով էր և ամենաքիչը` հինգ անգամ ավելի լայն: Նա պարզապես անթույլատրելիոեն մեծ էր ու վայրի, սև մազերի խճճված դեզով ու մորուքով, որ դեմքի մեծ մասը ծածկում էր: Ձեռքի ափերը աղբամանի կափարիչի չափ ունեին, կաշվից կոշիկները փոքրիկ դելֆիններ էին հիշեցնում: Իր հսկայական, մկանուտ թևերում վերմակների կապոց էր բռնել:
- Հագրիդ, - ասաց Դամբլդորը թեթևացած տոնով, - վերջապես: Որտեղի՞ց ես ճարել մոտոցիկլետը:
- Ժամանակավոր եմ վերցրել, պրոֆեսոր Դամբլդոր, սըր, - ասաց հսկան` զգուշորեն իջնելով մոտոցիկլետից, - երիտասարդ Սիրիուս Բլեքը տվեց: Բերել եմ նրան, սըր:
- Այնտեղ խնդիր չեղա՞վ…
- Ոչ, սըր, տունը գրեթե ամբողջությամբ կործանված էր, բայց ես հասցրի նրան դուրս հանել` մինչև մագլները սկսեցին չորսբոլորը վզվզալ: Նա քնեց, երբ Բրիստոլի վրայով էինք թռչում:
Դամլդորն ու պրոֆեսոր Մաքգոնագալը կռացան վերմակների կապոցի վրա: Ներսում հազիվ էր երևում փոքրիկ մի տղա՝ խորը քնած: Սև մազափնջի տակ, ճակատի վրա երևում էր հետաքրքիր ձև ունեցող կտրվածք՝ կայծակի հարվածի տեսքով:
- Սա այն տեղն է , ուր…- շշնջաց Մաքգոնագալը:
- Այո…նա միշտ կկրի այդ սպին::
- Ոչինչ չե՞ք կարող անել դրա հետ կապված, Դամբլդոր:
- Եթե անգամ կարողանայի, չէի անի: Սպիները կարող են և օգտակար լինել: Ես ձախ ծնկիս վերևը սպի ունեմ, որը Լոնդոնի գետնուղու քարտեզի տեսքն ունի: Հիանալի բան է: Լավ…տուր ինձ նրան, Հագրիդ, ավելի լավ է շուտ վերջացնենք այս ամենը:

շարունակելի