Անձնական "փորձից" ասեմ, մի քանի դպրոց եմ փոխել, ամեն դպրոցում մի դրվածք էր, բայց սենց անասունություններ չկար:
Բնականաբար միլպետի ու հարուստ ծնողների երեխեքը տարբերվում էին, իրանց արածները միշտ քողարկվում էին, բայց վայն էնա դու սայթաքեիր ու ազգովի կթռնեին դեմքիդ:
Մեր ժամանակով էդ կարգի ռազբոռկեք չկային, բայց դասարաններում խումբ-խումբ բաժանվածություն կար ու դու էդ ոչ մի խմբում տեղ չունեիր, որտև էդ խումբ մտնելու պայմանը "դոմփվելն" էր կամ քոռանալը, բայց էդ խմբերից ոչմեկում` քոռ մեկը չկար: Ասածս ինչ ա, ծնողը տնից ոնց բրախում ա, էդ նույնն էլ դպրոցում արըտացոլվում ա, ինչ հասարակություն այ ժողովուրդ, կարողա էդ ամեն երեխեն հասարակության կտորը չի, եթե 3 ընտանիք տենց անասուն ա աճացնում, 4-րդի երեխեն որ ընկնի էդ գոմը ինքն էլ կդառնա անասուն, բայց եթե իրա ծնողների ազդեցությունը ճիշտ լինի անասուն չի դառնա, այլ անասուններին չոբան կդառանա առնվազն:
Ես իմ երեխուն ասել եմ, հիմա էլ ասում եմ, ով ոտդ կտրորի վրով անցի, տուր սատկացրու, ինչ կա ձեռդ տուր գլխին ու տենց էլ շարունակելու եմ, քանզի մեր ժողովւորդը ոչինչ չի անում փոխադարձ հարգանք ու միմիանց նկտմամբ գոնե մի քիչ սեր սերմանելու իրանց սերդնի մեջ, ես էլ չեմ ուզում, որ իմ երեխեն նեղվի շրջապատում:
Էս ամեն ինչը կարդալուց հետո մարդ փոշմանում էլ ա թե երեխա ա ունեցել:
Ես մնում եմ իմ մտքին, հայ ժողովրդին ամեն 60-80 տարին մեկ եղեռն ա պետք, քոքահան անեն, թողեն մի քանի էկզեմպլյառ, որ սրանք իրար սիրելով, հարգելով, մեկը մեկին գնահատելով ու մեկը մեկի վրա դողալով ապրեն:
Մեջբերել
Էջանիշներ