Խոշոր աչքերը ճպճպացնելով՝ Լիաննան անձայն մոտենում է ինձ ու զգուշացնում. «Արի էս կողմ նստի, վերեւից հողը կթափվի գլխիդ: Մեր տան պատերը փլվում են»: Ինքնավստահ նայում է մորը, ով գլխով հաստատում է, որ երեխայի անհանգստությունը տեղին է: Հողաշեն, աննկարագրելի վատ պայմաններով նրանց խրճիթն աստիճանաբար փլվում է, իսկ բարակ թիթեղների արանքից սողացող քամին ստիպում է, որ տան անդամներն ունեցած փալասներով տաքանան: Լիաննան Ծննդյան տոները 40 աստիճան ջերմությամբ անցկացրել է անկողնում: Խրճիթի ցուրտ ջերմաստիճանը հաճախ է երեխային անկողին գցում: Ասում է` «Ականջս մինչեւ հիմա ցավում ա: Նոր տարուն Ձմեռ պապիկին էի սպասում, բայց հիվանդացա, ու տարան հիվանդանոց: Երեւի եկել, տեսել ա տանը չեմ: Շատ էի տանջվում, գիտե՞ս, լացում էի ականջիս ցավից: Էդ օրվանից որոշեցի, որ մանկական բժշկուհի դառնամ: Ես հատուկ աղքատների բժիշկը կլինեմ, որ ով փող չունենա` իմ մոտ գա: Մամաս շատ ջղայնացավ, երբ փող ուզեցին ինձ բուժելու համար: Հիվանդ-հիվանդ գրկեց նորից տուն բերեց:
Մեջբերել
Էջանիշներ