Մարդու հակասական ցանկությունները: Հակադրությունների փոխհամաձայնեցում.

[Կտրուկ]

Ինչի վրա, որ մեր հայացքը հառնում ա, մենք անպայման պիտի պիտակավորենք այն (կամ նրան) ու դրանով սահմանափակենք ինքներս մեզ:

Ինչ գույնի վրա որ հայացք ենք գցում.անպայման պիտի որոշենք թէ ինչ գույն է դա.ու դրանով սահմանափակենք ինքներս մեզ:

[Գևոր]

Հետաքրքիր ա, թե էլեկտրամագնիսկան ալիքներ ինչ չնչին տոկոսն է, որ տեսանելի է: Գույնը- որպես այդպիսին իրականում գոյություն չունի, դա մեր ուղեղն է ստեղծում (Ուղեղի տեսողական բաժինը). Առարկաները իրականում գույն չունեն- դա նրանց վրա ընկած էլեկտրամագնիսկան ալիքների չնչի տիրույթի անդրադարձումն է, որը մշակվում է ուղեղի կողմից:
Եվ դա միայն գույներին չի վերավերվում: Զարմանալի է, թե ինչքան ա պարզեցնում մեր ուղեղը աշխարհը ու նրանից եկող ինֆորմացիան : Անընդմեջ պարզեցնում, ֆիլտրում, անընդհատ պիտակավորում: Մեր ցանկացած կարծիք ամեն ինչի հանդեպ,որքան պարզեցված է, ամեն մի տպավորություն- որքան խեղաթյուրված է:
Մարդկանց վարվելակերպը, նրանց խոսքերը ու դրանց մասին ունեցած մեր կարծիքները չեն կարող ճիշտ լինել -ցանկացած մարդ, որպես անձնավորություն ավելին է քան նրա մասին հայտնի ցանկացած կարծիք:

[Չամիչ]

Մարդկանց վարվելակերպը, նրանց խոսքերը ու դրանց մասին ունեցած մեր կարծիքները չեն կարող ճիշտ լինել -ցանկացած մարդ, որպես անձնավորություն ավելին է քան նրա մասին հայտնի ցանկացած կարծիք:

Էս մտքի հետ լրիվ համամիտ եմ: Իրոք, երբեմն մարդկաց մոտ, դիմացինի մասին կարծիք կազմելու մեխանիզմենրը հասնում են աբսուրդի: Օրինակ՝ ասա ով է ընկերդ ասեմ ով ես դու.--- սա պիտակավորման հայտնի մեխանիզմ է, որը մինչ օրս գործում է:Ասա որ թաղամասում ես ապրում, ասեմ ով ես դու, ----էս կարգի մեխանիզմները հայ իրականության մեջ անթիվ, անհամար են: Մարդկանց գնահատման մեխանիզմենրի ոչ ադեկվատ մոտեցումը հասել է էն աստիճանի, որ ղարաբաղցին շատերի համար արդեն հայ չի:

Բայց, կյանքում կան օրենքներ որոնց խախտումը միանշանակ վատ է:Օրինակ՝ երբ ծնողը սիրում է իր երեխային սա լավ է, երբ չի սիրում սա վատ է: Ամեն ծնող ունի սիրո արտահայտման իր տարբերակը, բայց հոգեբանական գիտելիքները հիմա օգնում են տիրապետել սիրո արտահայտման լավ ձեվերին:
Ծնողը սիրում է երեխային, սա լավ է:
Ծնողը չի սիրու երեխային, սա վատ է:

[E-la Via]

Հետաքրքիր թեմա է, ու հետաքրքիր զրույց է գնում: Կարծում եմ, որ բոլորն ունեն ներքին հակասություններ: Միշտ բոլորը գտնվում են իրենց հակասական ցանկությունների դեմ պայքարի մեջ: Ու հենց այս ներքին հակասություններն են մարդկանց դժբախտացնում: Իսկ որտե՞ղ մեր այս հակասությունների ակունքը , որտեղից է այն գալիս: Չէ՞ որ մենք լույս աշխարհ ենք գալիս ինչպես մի մաքուր էջ, մեր մանուկ ժամանակ, երբ դեռ գիտակցություն չունենք , մենք դեռ չգիտենք որն է լավ, որը վատ, չգիտենք չարի ու բարու մասին ու երջանիկ ենք, մենք ապրում ենք մեկ օրով ու ժպտում կյանքին: Իսկ հետո ի՞նչ է պատահում: Իմ կարծիքով ահա թե ինչ է: Երբ մենք փոքր ենք, մենք կյանքը տեսնում ենք այնպիսին ինպիսին, որ կա: Բայց մեկ էլ մեր ծնողները սկսում են մեզ թելադրել իրենց կյանքի փորձը, իրենց հայացքները յուրաքանչյուր երևույթի վերաբերյալ: Մի խոսքով իրենց բարի նպատակներով մեզ դաստիարակում են: Մենք սկսում ենք կյանքին նայել նրանց աչքերով: Հետո գալիս են մանկապարտեզի դաստիարակները, դպրոցի ուսուցիչները, քահանաները, դասախոսները, քաղաքական գործիչները և այլն: Նրանցից յուրաքանչյուրը մեզ իր հայացքներն ու ճշմարտությունն է թելադրում ու նրանցից յուրաքանչյուրը մեզանից պահանջում են, որ լինենք այնպիսին ինչպիսին իրենք են ցանկանում մեզ տեսնել: Ծնողները այնպիսի երեխա են ուզում, որով կարող են հպարտանալ,իսկ երեխան էլ ամեն ինչ անում է, որ նրանով հպարտանան: Մնացած բոլորն ել են այդպես վարվում: Եվ պատահում է այն, որ մենք մեզ կորցնում են, մենք հեռանում ենք մեր էությունից: Մենք դառնում ենք այնպիսին, ինչպիսին չենք: Եվ դրանից էլ առաջանում են մեր ներքին հակասությունները: Եվ այդ հակասությունները կվերանան այն ժամանակ, երբ մենք ամբողջական լինենք, մեր միջից վերանա մասնատվածությունը: Եվ երբ ամբողջական լինենք, կլինենք երջանիկ ու կապրենք այս պահով: Կվերանան մեր իլյուզաները, ամեն ինչին կնայենք այնպենս, ինչպես որ կա: Ու մարդկանց էլ չենք պիտակավորի: Կվերադառնանք մեր մանկություն, մեր կորցրած դրախտը, բայց արդեն գիտակցորեն:

[Գևոր]

Այո, երևի կարելի է ասել մենք զոհերի զոհն ենք. Բայց չպետք է ոչ մեկին մեղադրենք, այլ պատասխանատվությունը վերցնենք մեր ձեռքը, պատասխանատվություն կրենք մեր հայացքների համար: Գիտակցաբար, թե անգիտակցաբար մենք ենք թույլ տվել, որ ազդեն մեր վրա և ընդունել բոլոր հայացքները, պիտակներն ու հակասությունները. Իսկապես, մարդը ազատ է դառնում, երբ ազատվում է դրանցից, որոնք այնքան թանկ են մեզ համար- չէ որ մենք շատ թանկ ենք վճարել դրանց ձեռք բերելու հարցում.

[Տատ]

Այո, երևի կարելի է ասել մենք զոհերի զոհն ենք.

Դա մեր կրոնից է գալիս: Քրիստոսի զոհը միշտ էլ ստիպելու է նոր զոհեր անել և համարել, որ դա լավ է: Ես չեմ սիրում այդ մասը քրիստոնեության՝ ծնունդիցդ արդեն մեղավոր ես: Իրավունք չունես ազատ ընտրության: Հակասականի երկուսն էլ կարող է ճիշտ լինեն, իսկ ընտրել մենք պարտավոր ենք ոչ թե մեր ճիշտը, այլ՝ Նրանը:

[Ֆրեյա]

Հետաքրքիր ա, թե էլեկտրամագնիսկան ալիքներ ինչ չնչին տոկոսն է, որ տեսանելի է: Գույնը- որպես այդպիսին իրականում գոյություն չունի, դա մեր ուղեղն է ստեղծում (Ուղեղի տեսողական բաժինը). Առարկաները իրականում գույն չունեն- դա նրանց վրա ընկած էլեկտրամագնիսկան ալիքների չնչի տիրույթի անդրադարձումն է, որը մշակվում է ուղեղի կողմից:

Դուրս եկավ
Բացի գույնից, միշտ մտածել եմ՝ ինչու են ասում՝ "Ջուրը անհամ, անգույն հեղուկ է, չունի հոտ"
Իրականում՝ գուցե մենք չունենք համապատասխան զգայարաններ ջրի համը, հոտը ու գույնը ընկալելու համար...
Նույն կերպ՝ մնացած ամեն ինչի հոտը էլի կախված է մարդու՝ դրանք ընկալելու հատկությունից...
Թե չէ՝ Մասիսի ստորոտում ընկած մի կտոր քարին ինչ տարբերություն, թե Իո-ն ինչ գույնի է /Իոն իմ սիրած արբանյակն ա, դրա համար եմ նշում, թե չէ Յուպիտերին ինչ տարբերություն՝ սիրում եմ Իո-ին, թե չէ /

[Ֆրեյա]

..........Իսկապես, մարդը ազատ է դառնում, երբ ազատվում է դրանցից, որոնք այնքան թանկ են մեզ համար- չէ որ մենք շատ թանկ ենք վճարել դրանց ձեռք բերելու հարցում.

Երբեմն մարդը կարող է գերի դառնալ ազատ լինելու ազատվելու ցանկությանը...
Իսկ գերությունը, անկախ գերողի որպիսիությունից, դրական երևույթ չէ

[Գևոր]

Երբեմն մարդը կարող է գերի դառնալ ազատ լինելու ազատվելու ցանկությանը...
Իսկ գերությունը, անկախ գերողի որպիսիությունից, դրական երևույթ չէ

Համաձայն եմ:
Իմիջիայլոց ազատության մասին պատկերացումների մասին էլ արժի մտածել` ազատություն ու սահմանափակում հակասության: Եվ գուցե էդ ժամանակ պարզվի, որ մեզ ոչ մի ազատություն էլ պետք չի, քանի որ ոչ մի սահմանափակում չկա:

[Դեկադա]

Գևոր-ի խոսքերից
Եվ գուցե էդ ժամանակ պարզվի, որ մեզ ոչ մի ազատություն էլ պետք չի, քանի որ ոչ մի սահմանափակում չկա:

Ազատությունն ի ծնե է տրված մարդուն, բայց սահմանափակումներ կան ու դա կողմնակի ուժերն են` որոնց մենք կամա- ակամա ենթարկվում ենք:Այ եթե մենք դեպի ազատություն տանող ճանապարհին չենթարկվենք կամ կարենանք շրջանցել այդ ուժերին , ուրեմն կհասնենք նրան:Թեպետ այդ սահմանափակումնրը երբեմն մարդուն հետ են պահում սխալ քայլերից:Ընդհանրապես երբ ինչ որ բանի մասին սկսում ես մտածել դառնում ես նրա գերին....

[Գևոր]

Դաոսիզմում Ին և Յանը հանդիսանում են իրար լրացնող էներգիաներ, որոնք միշտ փոխհամագործակցում են գոյության ցանկացած բնագավառում: Այնտեղ, որտեղ կա Յան էներգիան, նույնպես գոյություն ունի Ինը, և հակառակը: Երբ Յանը հասնում է իր բարձրագույն ուժին, սովորեցնում է մեզ Ի-ցզին, Ինի ուժը ծնվում է նրա մեջ, որովհետև ցերեկը սկսվում է գիշերվա ամենամութ ժամանակ, ինչպես գիշերը` ցերեկվա ամենապայծառ ժամանակ: Իրականության ամենախոր մակարդակում Ին և Յանը անբաժանելի են: Բևեռները իրենց էությամբ հանդիսանում են միևնույն բանի երկու ծայրահեղությունները: Մետաղադրամը երկու կողմ ունի և այդ երկու կողմերն էլ նույն մետաղադրամինն են:
Մթությունը գոյություն ունի միայն լույսի նկատմամբ: Անշարժությունը և շարժումը կարելի է դիտարկել իրար նկատմամբ: Ամեն ինչ կրում է իր մեջ իր սեփական հակադրությունը, և երբ նա հասնում է իր զարգացման գագաթնակետին , դառնում է հակադրություն:Իրականության ամենախոր մակարդակում (Ստատիկա, Բրախմա, Աստված, Այն Սոֆ, Դատարկություն, Բարձրագույն Բանականություն, Քվանտային վակուում և այլն) ամեն ինչ միասնություն է: Այդ պատճառով, որոշ ուսմունքների համաձայն, ցանկացած մարդու բարձրագույն նպատակը այդ միասնությանը հասնելն է:

[Դեկադա]

Ավելացնեմ, որ Չինաստանի ողջ իմաստությունը հենվում է Յինի և Յանի վրա:Յինը ձևավորեց երկինքը, իսկ Յանը երկիրը:Յինը կանացի սկիզբն է, իսկ Յանը տղամարդկային:Յինը ներքինն է`այսինքն սիրտը, լյարդը, երիկամները, իսկ Յանը արտաքինը`աղիները, միզապարկը, մաշկը, մազերը: