Պատ. Ես երկնքին եմ նայում
Լուսնի լույսի տակ
Սիրտս դոփում է. սովորական բան չի: Ի՞նչ անել: Արդեն ինքնահանգստացման տարբերակներս փորձեցի: Միևնույնն է: Արագ է բաբախում: Լսվում է ձայնը: Չի անցնում: Նույնիսկ արագանում է գուգլթոքի էջը բացելիս: Ի՞նչ անել: Չեմ դիմանում: Էս ի՞նչ է, հը՞:
Պառկում եմ քնելու՝ որպես փախուստ սրտիս դոփյունից:
Ավա՜ղ: Սրտիս ձայնը լսվում է անկողնու միջով: Ի՞նչ անել: Լսում եմ Մոցարտի՝ իմ սիրելի ադաջոն: Պրծավ: Նորից եմ միացնում: Էդպես մի հինգ անգամ:
Դոփում է: Էս ի՞նչ կրակ է: Ի՞նչ անեմ:
Որոշում: գիշերվա ժամը հինգն է: Մարզանք: Լուսապայծառ հոգիս համաձայնում է: Աչքերս փակ են, լույսը հանգցրել եմ: Ինձնից գոհ ձգվում եմ մեկ այս, մեկ այն կողմ: Աջ ու ձախ ծռվում: Հույս ունեմ, է՞լի:
Ավա՜ղ, չանցավ: Ի՞նչ անել: Խորը շնչում եմ մի քանի անգամ: Էս մեկն էդքան էլ չեմ սիրում, բայց հույս է, է՞լի:
Բայց արդեն չափն անցնում է. ոչ մի տեղաշարժ: Մտքերս հավաքելն էլ օգուտ չի տալիս: Ոնց որ մտածելու թեման արգելափակված լինի, նույնիսկ տեղեկացման հնարավորությունը չի աշխատում: Միտքս էլ է դոփում: Ապշած եմ վերջինի վրա: Ուղեղս էլ ցիկլի մեջ է: Ա՛յ քեզ բան:
Նոր որոշում: Քիթս հանեցի պատուհանից, և ուղեղս նոր միտք փայլատակեց: Կռահեցի՞ք: Հնարավոր բան չի:
Ահա նոր միտքը. քնել բաց պատշգամբում, որտեղ պիտի հայտնվեմ սենյակիս պատուհանից անձայն ցատկելով: Հա՛, էլի՛ լավ է, բայց ախր չի անցնում սրտիս դոփյունը: Չեմ խաբում, առանց չափազանցնելու: Ի՞նչ անեմ:
Արդեն պառկած եմ պատշգամբում, լուսնի լույսն է պայծառ: Հիշեցի: Անկողնուս կողքի աթոռանման դարակում թուղթ ու մատիտ-գրիչ կա: Պետք է գրել ամենը:
Արդեն գրում եմ: Արագ, շատ արագ: Կրակայրիչիս ու լուսնի լույսի տակ ձեռքս խզմզում է: Բա՞յց ... լսում եմ սիրտս. հա՛. է՞լի, սիրտս տրոփում է: Էս ի՜նչ լուսնյակ գիշեր է, հը՞...
Վերջին որոշում... չեմ գնա... կարողացա քնել... անուշ քուն... երեք ժամ...
Մի պահ արթնացա, ստուգեցի ու ուրախացա, որ հանդարտվել է սիտս ու նորից ընկղմվեցի առավոտյան լույսի ու սառնորակ օդի պատշգամբյան անկողնում:...
Մեջբերել
Էջանիշներ