Այս երկու ստեղծագործությունն իրարից անկախ են, ուղղակի գրված են նույն շրջանում, նման տրամադրոթյան մեջ: Այդ պատճառով միավորել եմ մի թեմայի մեջ:
Մենակություն
Ես մենակ եմ, և միշտ էլ այդպես է լինելու: Թեկուզ ունեմ ինձ տանը սպասող ծնողներ, չսպասող ընկերներ, միևնույնը չէ՞, մի՞թե նրանցից մեկը կարող է մտնել իմ ներսը, որտեղ ես մենակ եմ: Լավագույն դեպքում նրանք կողքիս են: Ինքներս մեզ փարատում ենք, իբր մենակ չենք: Ասենք .... մենակությունից մի՞թե պետք է փախչել: Այն, միևնույն է, միշտ մեզ հետ է: Գոնե պետք չէ ինքնախաբեությամբ զբաղվել: Ահա և նա չկա: Էլ չկա: Եվ ի՞նչ օգուտ դրանից: Նույնիսկ վնաս չկա դրանից: Միայն մնացել են հաճելի հիշողություններ և անբացատրելի սև արկղիկ, որում կարծես մի գաղտնիք է փակված, բոլոր հակասությունների բանալիները, բազմակետերի հաջորդիվները: Նա չկա: Բայց միայն մեր երևակայությունն է այդպես կարծում: Հանկարծ եթե նա հայտնվի տեսադաշտում, ի՞նչ կապրեիք: Նա կա, այն էլ ինչպես կա: Եվ կյանքի ճանապարհին այսպես արկղիկներ ենք հավաքում, որոնցից մի քանիսը միգուցե բացում և հիերոգլիֆներ ենք հայտնաբերում, ոմանց մեջ, ի զարմանս մեզ, ոչինչ չենք հայտնաբերում: Եվ դրանում ել կյանքի առեղծվածն է:
Վախենո՞ւմ ես, լողա՛, մոլորվե՞լ ես, շնչի՛ր, տրվի՛ր . կստանաս ինքդ քեզ: Չե՞ս հավատում, դա ամենևինէլ կարևոր չէ, չգիտե՞ս ինչ անել, ուրեմն արդեն լավ է: Եթե հարցը տվել ես, պատասխանը կգա:
Օդում եմ՝ լողում եմ
Օդում եմ՝ լողում եմ գրավիտացիոն և արքիմեդյան ուժերի ազդեցությամբ: Ազատորեն շնչում եմ: Պղպջակները գնացքի վագոնների նման կանոնավոր հեռանում են: Ականջներումս խշշում են ծառերը: Քամուց ամբողջ օդն ու բնությունը ծավալային շարժման մեջ են. զգում եմ, թե ինչպես է քամին մազերս ծածանում աջից, ձախից, մեկ դեպի վեր, մեկ՝ առաջ, մեկ առնում տակից և փափուկ վայրէջքի թողնում, խշշացնում ծառերը, մեկ թռչում գիրկս, համբուրում, ապտակում, խաղում է երեխայի պես, մեկ ֆշշացնում օձի պես՝ նախապատրաստում հարված, բայց հանդարտվում ու ժպտում է կրկին: Արևը նախապատրաստվում է մայրամուտին այստեղ լողացողներիս կարծիքով, այնինչ՝ արևը միշտ էլ զենիթում է իր տեսանկյունից: Արևը վարագուրվել է ամպերով, կարծես հանդերձափոխվում է երեկոյան տոնակատարության համար: Լուսավոր է դեռ: Քամուց ծածանվող ուռենիները փոքրիկ տերևիկներին են զոհաբերում, որոնք մոլորված երեխաների պես, քամու գրկին հանձնված, դեռ շնչում են: Դրանք հետո ընկնում են, կարծես հողը սարսռա, վազեվազ խուտուտ են տալիս: Ինչպես երբեք, դեմքիս ոչ մի մկան լարված չէ, չեմ էլ պատկերացնում՝ ինչպիսի տեսք ունեմ: Քամուց նույնիսկ կոպերս ու թարթիչներս են ծածանվում: Իմ զգացողություն-ները լողում են օդում, ջանք չեմ թափում շնչելու համար: Կարծես երազում՝ և՛ սպասում եմ, և՛ չեմ սպասում: Տրվում եմ զգացողություններին, որոնք լցվում են իմ ներսը, ինչպես օվկիանոսում խորտակվող նավի մեջ է լցվում ջուրը:...
Մեջբերել
Էջանիշներ