Ծնողների արհամարական վերաբերմունքը կամ ատելությունը երեխաների հանդեպ

[Kita]

Կյանքում պատահում է այնպես, որ ծնողները երբեմն չեն ձգտում արտահայտել իրենց սերը երեխաների հանդեպ կամ նույնիսկ բացահայտ արտահայտում են իրենց արհամարանքը, ատելությունը, դժգոհությունը: Թե՞ ինչ պատճառով է դա տեղի ունենում, գիտեն միայն նրանք: Իսկ երեխան այդ բոլորը հասկանում է, իրեն զգում է ավելորդ, և դա նրան ընկճում, ճնշում, վհատեցնում է: Մինչ երեխան փոքր է, նա չի կարող այդ հարցը նրանց տալ, իսկ երբ մեծանում է, վախենում է պատասխանը լսել և աշխատում է հարցեր չտալ այդ թեմայով: Նա միայն այդ հարցը տալիս ինքն իրեն. ինչու՞, ինչի համար, ինչու՞մ եմ ես մեղավոր, ի՞նչ մեղք եմ ես գործել, որ ծնողներս ինձ վերաբերվում են ինչպես օտարի, ոչ մտերիմի:
Այդ հարցն առաջացնում է վիրավորանք, ցավի զգացում, որը չի անցնում տարիների ընթացքում, նույնիսկ երբ երեխաները մեծանում են և ինքներն են ծնող դառնում:
Ինչու՞մ է այդ արհամարանքի, ատելության պատճառը: Եվ ինչպե՞ս երեխան ազատվի այն մտքից, որ նա չսիրված է կամ հասկանալ և ներել իր ծնողներին:

[Philosopher]

Մինչ երեխան փոքր է, նա չի կարող այդ հարցը նրանց տալ, իսկ երբ մեծանում է, վախենում է պատասխանը լսել և աշխատում է հարցեր չտալ այդ թեմայով: Նա միայն այդ հարցը տալիս ինքն իրեն. ինչու՞, ինչի համար, ինչու՞մ եմ ես մեղավոր, ի՞նչ մեղք եմ ես գործել, որ ծնողներս ինձ վերաբերվում են ինչպես օտարի, ոչ մտերիմի:
Այդ հարցն առաջացնում է վիրավորանք, ցավի զգացում, որը չի անցնում տարիների ընթացքում, նույնիսկ երբ երեխաները մեծանում են և ինքներն են ծնող դառնում:
Ինչու՞մ է այդ արհամարանքի, ատելության պատճառը: Եվ ինչպե՞ս երեխան ազատվի այն մտքից, որ նա չսիրված է կամ հասկանալ և ներել իր ծնողներին:

Հարցը միանգամայն տեղին է ու կարևոր: Թերևս շատ լայն հոգեբանական էքսկուրս է պետք էայստեղ քո հարցին պատասխանելու համար` սկսած անգիտակցականի հոգեբանությունից մինչև ընտանիքի ու սոցիալական հոգեբանություն, էթնոհոգեբանություն: Այս բոլոր հանգամանքներից անդին, սակայն, կա մեկ գործիք,որը յուրքաքանչյուրի ձեռքին է. դա բանական մարդուն բնորոշ միջոցներով այդ հարցի ներքին ավիշը մտնելու խիզախությունն է: Այս ճանապարհը, իհարկե, քարքարոտ է, բայց 21-րդ դարի յուրաքանչյուր մարդ պետք է անցնի այդ ճանապարհով:

[Մանե]

Իսկ ինձ թվում է որ չկա մի ծնող/ինչքան էլ նա վատը լինի/,որ չսիրի,առավել ևս ատի իր երեխային.Պարզապես յուրաքանչյուր ծնող յուրովի է արտահաըտում իր զգացմունքները. Իհարկե չեմ արդարացնում այն ծնողներին,որոնք չեն կարողանում արտահայտել իրենց զգացմունքները. Հնարավոր է նրանք ինչ-որ բան կամ ինչ-որ մեկին են կորցրել այն ժամանակ երբ ծնվել է այդ երեխան,և այդ պատճառով մեղադրում են երեխային,քանի որ չեն կարող մեղադրել մեկ ուրիշին.
Հնարավոր է որ կարծիքս սխալ է բայց ես այդպես եմ մտածում

[emo]

Պատճառները կարող են լինել շատ ու տարբեր.
Օրինակ՝ «բնական» պատճառ,կապված ծնողի հոգեբանության հետ.
Կան այնպիսի մարդիկ ովքեր ուղակի չեն կարողանում արտահայտել իրենց սերը ու որպեսզի զգաս այդպիսի մարդկանց սերը,պետք է ինքտ զգալու մեծ կարողություն ու հոգեբանություն ունենաս,որը երեխան դժվար թե ունենա,նրան անմիջական սեր ու աջակցություն է պետք ցույց տալ:Երեխա ասելով ես նկատի չունեմ 5-6 տարեկան ,ինձ թվում է ավելի մեծ ուշադրություն է պետք դարձնել 16-20 տարեկան հասակում,սենց ասած «անցումային» շրջանին.
Կամ կարող է լինել այնպես,որ երեխան ծնողի համար դառնա «բեռ»,շատ ահավոր վիճակ կլինի երեխու համար.Պատճառը կարող է լինլ այն,որ ծնողը կյանքի սխալ ճանապարհ է ընտրել ու .... հիմի երեխու ձեռը կրակնա ընկել,պարզ է որ չի սիրի,ավելին կատի:
Ու այդպես կարելի է թվարկել ....
Բայց իմ կարծիքով ամենագլխավոր պատճառը հենց այդ սիրո պակասությունն է.
Միմյանց հանդեպ սիրո պակասությունից ոչ իրար կհասկանան,ոչ կհարգեն... կարհամարեն ու կատեն...

[Ծով]

Չեմ հասկանում…հիվա՞նդ են այդ ծնողները
Փոքր տարիքից շատ դժվար է ինքնադաստիարակմամբ զբաղվել,բայց խնդիրը հանգեցնում է դրան…
Չէ…չեմ հավատում,որ այդչափ սարսափելի ծնողներ կան…
Հարցում շատ է negative-ը, դրա համար դժվար է պատասխանելը…

[StrangeLittleGirl]

Պատճառներից մեկն էլ… ձեզ կզարմացնի… մոր՝ երեխային կրծքով չկերակրելն է: Կրծքով կերակրումը ոչ միայն սննդի աղբյուր է, այլև հոգեբանական կապ է ստեղծում երեխայի ու մոր միջև: Ավելի փոքր է հավանականությունը, որ մայրական կաթ կերած երեխաները նման վերաբերմունքի կարժանանան:

[Kita]

Այս բոլոր հանգամանքներից անդին, սակայն, կա մեկ գործիք,որը յուրքաքանչյուրի ձեռքին է. դա բանական մարդուն բնորոշ միջոցներով այդ հարցի ներքին ավիշը մտնելու խիզախությունն է: Այս ճանապարհը, իհարկե, քարքարոտ է, բայց 21-րդ դարի յուրաքանչյուր մարդ պետք է անցնի այդ ճանապարհով:

Ինչու՞ 21դարից առաջ այդպիսի պրոբլեմներ չկային կամ պետք չէր ուժեղ լինել: Եվ բոլոր ժամանակներում որոշակի մարդիկ կարողանում են հաղթահարել կամ ոչ...
Եվ բացի դրանից փոքրից երեխան չի կարող այդպես ուժեղ լինի հոգեպես... ի վերջո նա մեծանալու հետ համատեղ դառնում է շատ փակ, միևնույն ժամանակ ուժեղ և խոցելի...
գուցե և հոգոբանական տեսանկյունից ճիշտ ես ասում, բայց ասելը քիչ է և հեշտ է...

Իսկ ինձ թվում է որ չկա մի ծնող/ինչքան էլ նա վատը լինի/,որ չսիրի,առավել ևս ատի իր երեխային.Պարզապես յուրաքանչյուր ծնող յուրովի է արտահաըտում իր զգացմունքները. Իհարկե չեմ արդարացնում այն ծնողներին,որոնք չեն կարողանում արտահայտել իրենց զգացմունքները. Հնարավոր է նրանք ինչ-որ բան կամ ինչ-որ մեկին են կորցրել այն ժամանակ երբ ծնվել է այդ երեխան,և այդ պատճառով մեղադրում են երեխային,քանի որ չեն կարող մեղադրել մեկ ուրիշին.
Հնարավոր է որ կարծիքս սխալ է բայց ես այդպես եմ մտածում

Չեմ կարծում, որ ատելությունը կամ արհամարանքը սիրո յուրովի արտահայտելու ձև է... Կան ծննողներ, որոնք ոչ թե չեն կարողանում արտահայտել, այլ ուղղակի չեն ձգտում և թքաց ունեն...
Կարելի է մեղադրել և արտահայտել ինչ-որ ձև սերը... իսկ մի թե դա տևում է տարիներ...

Պատճառները կարող են լինել շատ ու տարբեր.
Օրինակ՝ «բնական» պատճառ,կապված ծնողի հոգեբանության հետ.
Կան այնպիսի մարդիկ ովքեր ուղակի չեն կարողանում արտահայտել իրենց սերը ու որպեսզի զգաս այդպիսի մարդկանց սերը,պետք է ինքտ զգալու մեծ կարողություն ու հոգեբանություն ունենաս,որը երեխան դժվար թե ունենա,նրան անմիջական սեր ու աջակցություն է պետք ցույց տալ:Երեխա ասելով ես նկատի չունեմ 5-6 տարեկան ,ինձ թվում է ավելի մեծ ուշադրություն է պետք դարձնել 16-20 տարեկան հասակում,սենց ասած «անցումային» շրջանին.
Կամ կարող է լինել այնպես,որ երեխան ծնողի համար դառնա «բեռ»,շատ ահավոր վիճակ կլինի երեխու համար.Պատճառը կարող է լինլ այն,որ ծնողը կյանքի սխալ ճանապարհ է ընտրել ու .... հիմի երեխու ձեռը կրակնա ընկել,պարզ է որ չի սիրի,ավելին կատի:
Ու այդպես կարելի է թվարկել ....
Բայց իմ կարծիքով ամենագլխավոր պատճառը հենց այդ սիրո պակասությունն է.
Միմյանց հանդեպ սիրո պակասությունից ոչ իրար կհասկանան,ոչ կհարգեն... կարհամարեն ու կատեն...

Հոգեբանական պրոբլեմները կան ու կան... այդ դեպքերում պետք է երեխայն վերցնել այդպիսի մայրերից, եթե իհարկե լուրջ հոգեբանական պրոբլեմներ կան, բայց չեմ կարծում, որ մայրական բնազդը և հոգ. պրոբլեմները մոտ են իրար...
Իսկ այդ զգալու մեծ կարողությունը և հոգեբանությունը պետք է փոքրուց երեխայի մեջ ներդնել և դա հիմնականւմ իհարկե պետք է արվի ծնորղների կողմից: Իսկ մինչև 16-20 տարեկանը կարելի է շպրտել երեխային...մինչև դա երեխան ինքը բավական լավ և ստիպված որոշ դեպքերում ինքնադասծիրակությամբ կզբաղվի և դրանից հետո դյվար կլինի ինչ-որ բան նրա մեջ փոխել, առավել ևս իրեն անտեսողների կողմից, որոնցից ոչինչ չի տեսել...այն տարիների ընթացքում: Իսկ հասունացման տարիքը ավելի շուտ էկ կարող է սկսվի, դրա համար պետք է միշտ ուշադրություն դարձնել, իսկ այդ շրջանում ավելի...
Սերը պետք է մանկուց դնել երեխայի մեջ, որպեսզի հետո երեխան էլ չատի...

Չեմ հասկանում…հիվա՞նդ են այդ ծնողները
Փոքր տարիքից շատ դժվար է ինքնադաստիարակմամբ զբաղվել,բայց խնդիրը հանգեցնում է դրան…
Չէ…չեմ հավատում,որ այդչափ սարսափելի ծնողներ կան…
Հարցում շատ է negative-ը, դրա համար դժվար է պատասխանելը…

համաձայն եմ որ դժվար է, բայց չեմ կարխում, որ ուրիշ ելք ունեն...
Ես հավատում եմ և նույնիսկ այդպիսի դեպքեր գիտեմ...

Պատճառներից մեկն էլ… ձեզ կզարմացնի… մոր՝ երեխային կրծքով չկերակրելն է: Կրծքով կերակրումը ոչ միայն սննդի աղբյուր է, այլև հոգեբանական կապ է ստեղծում երեխայի ու մոր միջև: Ավելի փոքր է հավանականությունը, որ մայրական կաթ կերած երեխաները նման վերաբերմունքի կարժանանան:

համաձայն եմ Բյուր, բայց բացառություներ շատ կան, նույնիսկ կրծքով կերակրելու դեպքում...

[քաղաքացի]

Շատ դաժան երևույթ է: Հայաստանում չգիտեմ ինչպե՞ս է լինում, բայց ես երկու ծայրահեղություններն էլ նկատել եմ:
1. Ծնողը երեխային շա՜տ վատ կերպով պատժում (ծեծելով) և հայհոյում է (վա՜յ, սատկես դո՛ւ, լակո՛տ…)
2. Ծնողը երեխային շա՜տ է երես տալիս (հատկապես արդեն դպրոցն ավարտած): Շատ եմ տեսել, երբ մայրը չափահաս երեխային ասում է. -«Վայ բալես, գնա ինստիտուտ մի հատ դիպլոմ վեկալ, որ էսօր-էքուց քեզ լավ մարդու հետ պսակենք:»

[Philosopher]

Ինչու՞ 21դարից առաջ այդպիսի պրոբլեմներ չկային կամ պետք չէր ուժեղ լինել:

Բոլոր ժամանակներում էլ եղել են երևույթները, բայց չեն եղել պրոբլեմները, այսինքն՝ այդ հասարակությունները չեն ընկալել այդ խնդիրները որպես պրոբլեմ: Ծնողական սադիզմ միշտ եղել է, բայց չմոռանանք, որ կա նաև այն կրող օբյեկտ, որի մոտ հաճախ տեղ ունի մազոխիզմը, որը դժվար բացահայտելի է: Իսկ գուցե ծնող-երեխա կապում այս սադո-մազոխիստական շղթան ոմանց համար կոչվում է ազգային ավանդույթ ու ընտանեկան մշակույթ: Այստեղ խնդիրը շատ ավելի լայն է, քան ծնող-զավական անհատական հարաբերությունները:

[Kita]

Բոլոր ժամանակներում էլ եղել են երևույթները, բայց չեն եղել պրոբլեմները, այսինքն՝ այդ հասարակությունները չեն ընկալել այդ խնդիրները որպես պրոբլեմ: Ծնողական սադիզմ միշտ եղել է, բայց չմոռանանք, որ կա նաև այն կրող օբյեկտ, որի մոտ հաճախ տեղ ունի մազոխիզմը, որը դժվար բացահայտելի է: Իսկ գուցե ծնող-երեխա կապում այս սադո-մազոխիստական շղթան ոմանց համար կոչվում է ազգային ավանդույթ ու ընտանեկան մշակույթ: Այստեղ խնդիրը շատ ավելի լայն է, քան ծնող-զավական անհատական հարաբերությունները:

ո՞նց կարող են չընկալել որպես պրոբլեմ
կարո՞ղ է պրոբլեմ հասկացությունը ընդհանրապես չի եղել այդ բնագավառում....
հիմա էլ որոշակի երեխաների մոտ կա նույն սադո-մազոխիստական հակումները...բայց դա գալիս է, եկել է և կգա ծնողներից... իհարկե ես չեմ խոսում նրանց մասին, ում մոտ այդ հակումները առաջացել են ավելի ուշ, որոշակի պատճաևներով...ամենը հնարավոր է...
ի՞նչ ազգային ավանդույթ կամ ընտանեկամ մշակույթ.. ինչպես կարելի այդ տեսանկյունից նայել

[Taurus]

Բոլոր ժամանակներում էլ եղել են երևույթները, բայց չեն եղել պրոբլեմները, այսինքն՝ այդ հասարակությունները չեն ընկալել այդ խնդիրները որպես պրոբլեմ: Ծնողական սադիզմ միշտ եղել է, բայց չմոռանանք, որ կա նաև այն կրող օբյեկտ, որի մոտ հաճախ տեղ ունի մազոխիզմը, որը դժվար բացահայտելի է: Իսկ գուցե ծնող-երեխա կապում այս սադո-մազոխիստական շղթան ոմանց համար կոչվում է ազգային ավանդույթ ու ընտանեկան մշակույթ: Այստեղ խնդիրը շատ ավելի լայն է, քան ծնող-զավական անհատական հարաբերությունները:

Ընգեր դու տղա էս , քանի տարեկան ես?
ես ուզում եմ իմանամ, թե դու ավելի շատ երեխա էս թե ծնող:
Էտի դու ավելի լավ կիմանաս
Դե պատկերացրիր քեզ, ապրես, հիմա պատկերացրու քո նկարագրած ծնող (զավակ)-ի տեղը, որն ա քո առաջնական պռօբլեմը?

[քաղաքացի]

Ծնողական սադիզմ միշտ եղել է, բայց չմոռանանք, որ կա նաև այն կրող օբյեկտ, որի մոտ հաճախ տեղ ունի մազոխիզմը, որը դժվար բացահայտելի է: Իսկ գուցե ծնող-երեխա կապում այս սադո-մազոխիստական շղթան ոմանց համար կոչվում է ազգային ավանդույթ ու ընտանեկան մշակույթ:

Philosophe՛r, ըստ քո ասածով և ըստ ավանդույթի, եթե դու ծնող ես, ուրեմն դու սադիստ ես, եթե ոչ՝ մազոխիստ:
Անհեթեթություն ես ասում, չեմ կարող հավատալ: Այսինքն դու ասում ես որ ծնողի և երեխայի միջև որևէ սեր չկա՞: Անպայման մեկը պետք է սադիստ լինի, մյուսը՝ մազոխիստ:
Ստացվում է այնպես, որ երեխան ծնվում է մազոխիստ և ժամանակի ընթացքում դառնում է սադիստ: Է՜, շատ անկապ բաներ եմ գրում, բայց այս ամենը Philosopher-ը ինձ ստիպեց գրեմ: Philosopher խնդրում եմ քո ասածը ինձ բացատրի: Հուսով եմ, որ ես քեզ լա՛վ չհասկացա

[Philosopher]

Դե պատկերացրիր քեզ, ապրես, հիմա պատկերացրու քո նկարագրած ծնող (զավակ)-ի տեղը, որն ա քո առաջնական պռօբլեմը?

Խոսքը գնում ա պաթոլոգիայի մասին, որը նկարագրել էր հարցը առաջադրողը, ոչ թե սովորական ծնողի ու զավակի մասին: Դրա համար ոչ կարիք կա, որ ես ինձ դնեմ այդ ծնողի կամ զավակի տեղը, ոչ էլ որևէ մեկը իրեն՝ ինձ խորապես հասկացած քննադատի տեղը:

Ավելացվել է 7 րոպե անց

Այսինքն դու ասում ես որ ծնողի և երեխայի միջև որևէ սեր չկա՞: Անպայման մեկը պետք է սադիստ լինի, մյուսը՝ մազոխիստ:
Ստացվում է այնպես, որ երեխան ծնվում է մազոխիստ և ժամանակի ընթացքում դառնում է սադիստ: Է՜, շատ անկապ բաներ եմ գրում, բայց այս ամենը Philosopher-ը ինձ ստիպեց գրեմ: Philosopher խնդրում եմ քո ասածը ինձ բացատրի: Հուսով եմ, որ ես քեզ լա՛վ չհասկացա

Իսկապես լավ չես հասկացել: Ես ասում եմ, որ ծնողի արհամարհական և վիրավորական վերաբերմունքը երեխայի նկատմամբ հաճխ պայմանավորված է լինում նրանով, որ այդ ծնողը ինքը երբևէ եղել է սադիզմի օբյեկտ, և, նյութի պահպանման ունիվերսալ օրենքով, նա էլ իր երեխայի նկատմամբ է սադիզմի կիրառում: Իսկ մազոխիզմ երեխայի մոտ կարող է լինել, կարող է չլինել: Խոսքը այդ շղթայի առկայության հնարավորության մասին է: Ինչ վերաբերում է քո այն դիտարկմանը, թե "Անպայման մեկը պետք է սադիստ լինի, մյուսը` մազոխիստ", ապա , իհարկե, ոչ: Թեև ժամանակակից դեստրուկտիվ աշխարհում այս կապը գնալով ավելի տարածված է դառնում, իսկ սադիզմն ու մազոխիզմը ստանում են ավելի քողարկված ու անճանաչելի ձևեր: Սադիզմը միայն ծեծելն ու գոռգոռալը չէ ու ոչ էլ` արհմամարհելը: Ի դեպ, այս թեմայով փայլուն գործեր են Ֆրոմի "Man for Himself" և "Escape from Freedom" աշխատությունները: Դեստրուկտիվ օրիենտացիաների մասին տեսությունը շատ բաներ դարձնում է ավելի պարզ ու հասկանալի: Հուսով եմ, կարողացա պարզել իմ մոտեցումը:
Ի դեպ, ինչ վերաբերում է սիրուն, թե ծնողի ու երեխայի մեջ ընդհանրապես սեր կա, թե ոչ: Իհարկե կա: Բայց "սեր" ասվածն ինքնին այնքան բարդ երևույթ է, որ դժվար է այն միանշանակորեն սահմանազատել բնավորության տարբեր օրիենտացիաներից: Ի դեպ, եթե Ֆրոմին հիշեցի, ուրեմն նաև ավելացնեմ: Սիրո վերաբերյալ փայլուն աշխատություն է "The Art of Love"-ը:
Ի դեպ, ես 24 տարեկան եմ, դա որևէ բան պարզեց? Taurus

[Taurus]

Պարզեց այն , որ դու ոչ թե չես ուզում մ, այլ չես կարող, քանի որ կսկսես հակասել ինքդ քեզ :
Իսկ ես քեզ , կամ քո գրառումները չեմ քննադատում, որովհետև մենք այստեղ ենք հենց միայն կարծիք արտահայտելու, այլ ոչ թե մեկին սխալ հանելու կամ հակառակն համոզելու համար:
Ես դեռ կասկածում էի, որ վերը գրածները քո իսկական մտածելակերպն է, բայց հաստատումը ստանալուց հետո մնում է միայն քեզ ցավակցել!

[Philosopher]

Պարզեց այն , որ դու ոչ թե չես ուզում մ, այլ չես կարող, քանի որ կսկսես հակասել ինքդ քեզ :
Իսկ ես քեզ , կամ քո գրառումները չեմ քննադատում, որովհետև մենք այստեղ ենք հենց միայն կարծիք արտահայտելու, այլ ոչ թե մեկին սխալ հանելու կամ հակառակն համոզելու համար:
Ես դեռ կասկածում էի, որ վերը գրածները քո իսկական մտածելակերպն է, բայց հաստատումը ստանալուց հետո մնում է միայն քեզ ցավակցել!

Ես այս հարցման տակ արտահայտել եմ ոչ թե իմ կարծիքը, այլ արել եմ մի քանի փաստարկումներ, որոնք գիտությանը հայտնի են, թեև հաստատ հայտնի չեն ոմանց: Ցավակցության են արժանի միայն այն մարդիկ, որոնք մի բանի մասին որևէ լուրջ տեղեկություն չունենալով և չցանկանալով հասկանալ դիմացինի փոխանցած ինֆորմացիան, անմիջապես ցանկանում են կարծիք հայտնել: Կա հոգեբանություն գիտություն, որը հաստատում է իմ բոլոր ասածները, իսկ իմ կամ քո կարծիքներն ու մտածելակերպերը այդ գիտության փաստարկների վրա որևէ կերպ չեն ազդում: Այսինքն՝ երեևի քեզ էլ արժի ցավակցել:
Ի դեպ, չիմացածի մասին տեղեկություն հայտնելը ևս ունի հոգեբանական բացատրություններ, բայց դրանք այստեղ չեմ գրի, քանի որ դա կվերածվի հոգեվերլուծողի սեանսի, իսկ ես դրանով չեմ զբաղվում:
P.S. Ինձ համար ավելի հետաքրքիր կլիներ լսել քո կարծիքը, այլ ոչ թե քո հոգեբանության տարբեր դրսևորումներին ականատես լինել; Առանց ագրեսիայի կյանքն ու մտածողությունը ավելի մաքուր են ու արդյունավետ: Երևի համաձայն ես: