Այս բոլոր հանգամանքներից անդին, սակայն, կա մեկ գործիք,որը յուրքաքանչյուրի ձեռքին է. դա բանական մարդուն բնորոշ միջոցներով այդ հարցի ներքին ավիշը մտնելու խիզախությունն է: Այս ճանապարհը, իհարկե, քարքարոտ է, բայց 21-րդ դարի յուրաքանչյուր մարդ պետք է անցնի այդ ճանապարհով:
Ինչու՞ 21դարից առաջ այդպիսի պրոբլեմներ չկային կամ պետք չէր ուժեղ լինել: Եվ բոլոր ժամանակներում որոշակի մարդիկ կարողանում են հաղթահարել կամ ոչ...
Եվ բացի դրանից փոքրից երեխան չի կարող այդպես ուժեղ լինի հոգեպես... ի վերջո նա մեծանալու հետ համատեղ դառնում է շատ փակ, միևնույն ժամանակ ուժեղ և խոցելի...
գուցե և հոգոբանական տեսանկյունից ճիշտ ես ասում, բայց ասելը քիչ է և հեշտ է...

Իսկ ինձ թվում է որ չկա մի ծնող/ինչքան էլ նա վատը լինի/,որ չսիրի,առավել ևս ատի իր երեխային.Պարզապես յուրաքանչյուր ծնող յուրովի է արտահաըտում իր զգացմունքները. Իհարկե չեմ արդարացնում այն ծնողներին,որոնք չեն կարողանում արտահայտել իրենց զգացմունքները. Հնարավոր է նրանք ինչ-որ բան կամ ինչ-որ մեկին են կորցրել այն ժամանակ երբ ծնվել է այդ երեխան,և այդ պատճառով մեղադրում են երեխային,քանի որ չեն կարող մեղադրել մեկ ուրիշին.
Հնարավոր է որ կարծիքս սխալ է բայց ես այդպես եմ մտածում
Չեմ կարծում, որ ատելությունը կամ արհամարանքը սիրո յուրովի արտահայտելու ձև է... Կան ծննողներ, որոնք ոչ թե չեն կարողանում արտահայտել, այլ ուղղակի չեն ձգտում և թքաց ունեն...
Կարելի է մեղադրել և արտահայտել ինչ-որ ձև սերը... իսկ մի թե դա տևում է տարիներ...

Պատճառները կարող են լինել շատ ու տարբեր.
Օրինակ՝ «բնական» պատճառ,կապված ծնողի հոգեբանության հետ.
Կան այնպիսի մարդիկ ովքեր ուղակի չեն կարողանում արտահայտել իրենց սերը ու որպեսզի զգաս այդպիսի մարդկանց սերը,պետք է ինքտ զգալու մեծ կարողություն ու հոգեբանություն ունենաս,որը երեխան դժվար թե ունենա,նրան անմիջական սեր ու աջակցություն է պետք ցույց տալ:Երեխա ասելով ես նկատի չունեմ 5-6 տարեկան ,ինձ թվում է ավելի մեծ ուշադրություն է պետք դարձնել 16-20 տարեկան հասակում,սենց ասած «անցումային» շրջանին.
Կամ կարող է լինել այնպես,որ երեխան ծնողի համար դառնա «բեռ»,շատ ահավոր վիճակ կլինի երեխու համար.Պատճառը կարող է լինլ այն,որ ծնողը կյանքի սխալ ճանապարհ է ընտրել ու .... հիմի երեխու ձեռը կրակնա ընկել,պարզ է որ չի սիրի,ավելին կատի:
Ու այդպես կարելի է թվարկել ....
Բայց իմ կարծիքով ամենագլխավոր պատճառը հենց այդ սիրո պակասությունն է.
Միմյանց հանդեպ սիրո պակասությունից ոչ իրար կհասկանան,ոչ կհարգեն... կարհամարեն ու կատեն...
Հոգեբանական պրոբլեմները կան ու կան... այդ դեպքերում պետք է երեխայն վերցնել այդպիսի մայրերից, եթե իհարկե լուրջ հոգեբանական պրոբլեմներ կան, բայց չեմ կարծում, որ մայրական բնազդը և հոգ. պրոբլեմները մոտ են իրար...
Իսկ այդ զգալու մեծ կարողությունը և հոգեբանությունը պետք է փոքրուց երեխայի մեջ ներդնել և դա հիմնականւմ իհարկե պետք է արվի ծնորղների կողմից: Իսկ մինչև 16-20 տարեկանը կարելի է շպրտել երեխային...մինչև դա երեխան ինքը բավական լավ և ստիպված որոշ դեպքերում ինքնադասծիրակությամբ կզբաղվի և դրանից հետո դյվար կլինի ինչ-որ բան նրա մեջ փոխել, առավել ևս իրեն անտեսողների կողմից, որոնցից ոչինչ չի տեսել...այն տարիների ընթացքում: Իսկ հասունացման տարիքը ավելի շուտ էկ կարող է սկսվի, դրա համար պետք է միշտ ուշադրություն դարձնել, իսկ այդ շրջանում ավելի...
Սերը պետք է մանկուց դնել երեխայի մեջ, որպեսզի հետո երեխան էլ չատի...

Չեմ հասկանում…հիվա՞նդ են այդ ծնողները
Փոքր տարիքից շատ դժվար է ինքնադաստիարակմամբ զբաղվել,բայց խնդիրը հանգեցնում է դրան…
Չէ…չեմ հավատում,որ այդչափ սարսափելի ծնողներ կան…
Հարցում շատ է negative-ը, դրա համար դժվար է պատասխանելը…
համաձայն եմ որ դժվար է, բայց չեմ կարխում, որ ուրիշ ելք ունեն...
Ես հավատում եմ և նույնիսկ այդպիսի դեպքեր գիտեմ...

Պատճառներից մեկն էլ… ձեզ կզարմացնի… մոր՝ երեխային կրծքով չկերակրելն է: Կրծքով կերակրումը ոչ միայն սննդի աղբյուր է, այլև հոգեբանական կապ է ստեղծում երեխայի ու մոր միջև: Ավելի փոքր է հավանականությունը, որ մայրական կաթ կերած երեխաները նման վերաբերմունքի կարժանանան:
համաձայն եմ Բյուր, բայց բացառություներ շատ կան, նույնիսկ կրծքով կերակրելու դեպքում...