Վերջի պարբերության հետ համաձայն եմ: Ազգային դիմագծ կորուստը նախ կախված է, սեփական երկրի ղեկավարության ճիշտ քաղաքականությունից: ԵՄ-ն ուրիշ խնդիր է, այնտեղ արդեն ձևավորված զարգացած պետությունների համախմբում է ու ոչ մի վտանգ չկա, այնտեղ որոշակիբարեփոխումների ու զարգացման աստիճան աստիճան պետք է ունենաս , որպեսզի ներգրավվես մեջը:Տրիբուն-ի խոսքերից
Իսկ ընդհանուր , եթե ուզում էս գնաս ԵՄ, ասենք չպետք ստիպողաբար ստանդարտիզացնես այն , ի՞նչ ձևավորվել է դարերի ընթացքում: Օրինակ Մերձբալթիկայի երկրները ճիշտ է հասել էն որոշակի զրագացման աստիճանի, որին Հայաստանը պետք է ձգտի, բայց որպես ուրույն ազգ, իր մշակույթով, ավանդույթներով կարծես տարրալուծվել էն ԵՄ-ի մեջ: Բայց կան նաև հակառակ օրինակներ, խոսքը սրա մասին է:
Դե նախ ԵՄ մտնելու համար երկար ճանապար պետք է անցնել, բարեփոխումներ, կաշառակերության դեմ պայքար և այլն: Իսկ , այնքան բան կարող է անել նորմալ իշխանությունը, իսկ նորմալ իշխանությունների պայմաններում մոնոպոլիաներ դժվար լինեն: Այսինքն դժվար ԵՄ-ն իր շարքերը ընդունի կիսաօլիգարխիկ, քրեածին իշխանությամբ պետության:
Հայաստանին հիմա շատ է վնասում սահմաների փակ լինելը, երկափգծի բացակայությունը, նորմալ տնտեսական քաղաքականությունը, որը կախված է նորմալ իշխանություներից, մոնոպոլիզացիան, մրցակցության բացակայությունը և այլն: Իհարկե բոլոր այդ հարցերի լուծումը կօգնի զարգացնել ՀՀ տնտեսությունը: Օրինակ նոր հաստոցներ ներկրելու հարցում ՝ չպետք է գանձել հարկեր և տուրքեր, իսկ հարկ եղած դեպքում երկարաժամկետ, լավ պայմաններով ,վարկեր տրամադրել՝ արտադրությունը արդիականացնելու համար, նաև պետք է լուծվեն ճանապարհների հարցը:
Իսկ որոշ արտադրանքների դեպքում կարելի է օգտագործել պրոտեկտիզմի քաղաքականությունը, օրինակ ոսկյա զարդերի արտադրության հարցում, երբ հայկական բոլոր արտադրությունները մեռած վիճակում էն, իսկ վաճառվում է հիմնականում Թուրքիայից ներկրվածը:
Վերևում արդեն ամեն ինչ գրել եմ, իհարկե չի խանգարում, բայց ճիշտ քաղաքականության պայմաններում: Մրցակցությունը կստիպի տեղական ընկերությունների ավելի որակյալ ու լավ արտադրանք ներկայացնել, բայց դրա անհրաժեշտ է արդիականացում, որը այսօրվա բանկային համակարգի պայմաններում և կառավարության վարած քաղաքականության պայմաններում գրեթե անհնար երևույթ է: Այսինքն այդ պայմաններու տըեղական արտադրությունները դուրս էն մնալու մրցակցությունից և հնարավորություններ էլ չեն ունենալու արդիականացնել սեփական արատադրությունները, իսկ օլիգարխիան նաղդ ներկրումը թողած, նիսյա ներդրումներ չեն անի , ներդրումներ պահանջող արտադրության մեջ, նաև հաշվի առնելով, որ արտահանման համար , իրենց իսկ ձեռքով ստեղծվել է անտանելի պայմաններ:
Մեջբերել
Էջանիշներ