Երեխային «գրքին կապելը»

[comet]

Եթե երեխայի մեջ սեր չեղավ գրքի հանդեպ, կարծում եմ <կապելու> բոլոր ջանքերն անիմաստ կլինեն: Տատիկս ասում էր` մարդը պետք է իրանից լինի
Ես կարդալ սովորել եմ գրեթե ինքնուրույն, 4,5-5 տարեկանում: Առաջին գիրքը, որ կարդացել եմ Դերենիկ Դեմիրճյանի Պույ պույ մուկիկն էր` նկարազարդ, գունավոր: Մինչև հիմա պահել եմ
Ծնողներս իմ համար մի փոքրիկ մանկական գրադարան էին ստեղծել տանը, բայց զգացի, որ եղածը քիչ է, ու մի սիրուն օր առանց մամային ասելու գնացի, մանկական գրադարան` գրանցվելու:
Ինձ դրսի խաղերը չէին հետաքրքրում, չէի սիրում դուրս գալ, փոխարենը գիրք էի կարդում: Ինձ հազվադեպ են պատժել, բայց երբ պատժում էին, կամ գիրքն էին ձեռքիցս վերցնելու, կամ դաշնամուրի դիմաց էին նստեցնելու
Ամեն դեպքում կոնկրետ ինչ-որ մեթոդ չեմ հիշում, որ կիրառած լինեն, որպեսզի կապվեմ գրքի հետ, ուղղակի սիրում էի, հետաքրքրվում, ճարում ու կարդում էի:

[h.s.]

Ես տառերը սովորել եմ դպրոցում, բայց գիրք կարդալը կարելիա ասել պաշտել եմ, չնայած, որ հենց 1-ին դասարանից հաճախել եմ շախմատի ու մարմնամարզության: Մինչև հիմա էլ անտարբեր չեմ գրքի ու գեղարվեստական գրականության նկատմամբ, բայց խոստովանեմ, որ հիմա ժամանակս այնքան էլ չի ներում, բայց քիչ կարդում եմ: Իսկ այն, թե ինչպես երեխային կապել գրքի հետ, կարծում եմ ամենակարևորը նրա մեջ հետաքրքություն սերմանելն է: Ինձ հակառակ փոքր եղբայրս մինչև 4 թե 5-րդ դասարան գիրք էլ չէր բացում, բայց երբ որ հատուկ հետաքրքրությամբ պատմեցի «Մուրզուկը» (հեղինակը չեմ հիշում, իսկ ես այն կարդացել եի 1 օրում ), սկզբում մի քիչ նազ ու տուզ անելով, բայց հետո վարակված կարդաց: Այդ տեղից էլ սկսվեց ու Ժյուլ Վեռնի բոլոր հատորները կարդաց(ընդ որում ինքն էր գրադարաններից վերցնում): Բայց կարծում եմ, որ հիմա երեխաներին էլ ավելի է դժվարացել կապել գրքի հետ, քանի որ համակարգչային խաղերի էֆեկտը շատ մեծ է: Ու հիմա տարբեր ինտերնետ ակումբներում կարելի է տեսնել մի քանի տարեկան երեխաների, որոնք «Մեդալ» են խաղում:

Հ.Գ. Ով չի կարդացել Մարկեսի «100 տարվա մենություն»ը, խորհուրդ կտայի կարդային: Շատ լավ գիրքա Ճանաչվել է 20-րդ դարի լավագույգ գիրքը: (ամեն հետաքրքրություն սենցա սկսվում բայց ասեմ, որ փոքրիկներին պետք չի կարդալ)

[Ariadna]

Էրեխեք, շատ բարդ հարց ա: Ես օրինակ կարդալ չգիտեի մինչև դպրոց գնալս, մամաս գտնում էր, որ դպրոցը նրա համար ա, որ տառերը սովորեցնի ու հեչ պարտադիր չի, որ մինչև գնալը երեխան կարդա: Հիշում եմ մի հատ գիրք ունեի շատ հավես, տրամաբանություն զարգացնող, ռուսերեն գիրք էր, մաման դա էր իմ համար կարդում, խնդիրներ էինք լուծում, մինչև դպրոց գնալս, բայց տառերը չգիտեի։ Ռուսերեն էի մենակ կարդում, որովհետև կուբիկներ ունեի ռուսերեն տառերով ու դրանցով սովորել էի ռուսերեն կարդալ: Հետո գնացի դպրոց, մինչև հունվար տառերը վերջացրեցինք ու էդ ժամանակվանից սկսեցի կարդալ անվերջ, բայց ոչ ոք չի ասել էս կարդա էն կարդա, ռուսերեն ու հայերեն զուգահեռ կարդում էի առանց որևէ պրոբլեմ, չնայած հայկական դպրոց էի գնում։ Բայց մեր ընտանիքում կար ևս մեկը, որը դաստիարակվում էր նույն ծնողների կողմից, նույն արժեքներով ու որի համար հեքիաթ էի կարդում, բայց ինչքան էի խնդրում, որ թույլ տա կարդամ, էդ մարդուն հետաքրքիր չէր ու վերջ։ Մի անգամ շատ հիվանդ էր, բարձր տաքություն, թոքաբորբ, ու ի վիճակի չէր պայքարել, Շառլ Պերոյի հեքիաթները լրիվ կարդացի Հետո մի քիչ մեծացավ, արդեն տառերը սովորեց, համոզում էի, Բաագ, էս կարդա, Բաաագ, էն կարդա, արդյունքում Բագը կարդաց «Սասունցի Դավիթը», «Մոնթեսումայի դուստրը», մեկ էլ «Շվեյկի արկածների» կեսը։ Դե հիմա ասեք՝ դաստիարակություն։
Հ.Գ. Մեղքի տակ չընկնելու համար ասեմ, որ Բագը պոեզիա հաճույքով ա կարդում, հատկապես Չարենց ու Սահյան

[VisTolog]

Չեմ սիրում գիրք կարդալ, քանի որ ինչու կարդալ, եթե կարելի է այդ նույն գիրքը կամ գրքի նման պատմությունը որպես ֆիլմ դիտել: Չէ որ դիտելով այն ավելի է հետաքրքիր ու հաճելի է:

Գրքով կարդալիս կարծես մի հին անգույն հեռուստացույցի առաջ նստած հետաքրքիր ֆիլմ նայեմ: ՈՒ բացի դա, կան մանրքուներ, որոնք կապ չունեն գրքի հետաքրքրության հետ: Օրինակ չեմ սիրում այդ հնաոճ տառերով հավաքված տեքստը, միայն գրքի նախաբանը, որը մի քանի տասնյակ էջ անիմաստ գնում է, անգույն, կամ ընդհանրապես առանց պատկերների գրքերը (չնայած ստացվում է պատկերացնել իրավիճակները, հերոսներին…):

Հիշում եմ, ինձ միշտ գրավել են այն գրքերը, որոնց տառերն ավելի խոշոր ու գեղեցիկ էին լինում, պատկերներով` թեկուզ ոչ գունավոր, այդպես ավելի հաճելի է դառնում ընթերցանությունը:
Սիրում եմ, որ մի քանի թերթեր անցնելուց հետո, գալիս է նոր բաժին: Չեմ սիրում երբ գրքի կեսը կարդալուց հետո նոր կերպարներ են հայտնվում, ու այդտեղից կարծես մի նոր գիրք կարդաս:

Կնախընտրեմ աուդիո գիրք, քանի որ լսելն իմ կարծիքով ավելի հաճելի ու հեշտ է: Երևակայությունն էլ լավ կաշխատի:

Հիմա էլ կարդում եմ, բայց ոչ գրական գրքեր այլ հիմնականում գիտական ինչ-որ ուղղվածություն ունեցող: Դրանց տառերը լավն են

Կարդացողը կարդում է, թեկուզ ունենա ֆիլմերի ու լավագույն խաղերի սուպերմարկետ:

Մինչև դպրոցն գնալն եմ կարդալ սովորել

[VisTolog]

Գրքի հետ ինձ ծանոթացրել են դեռ մինչև դպրոց գնալս, այնպես որ այբուբենն արդեն գիտեի
Հետո նվիրեցին Ինչ է Ով է հանրագիտարանի հատորները, որտեղի կցկտուր տեղեկությունները իհարկե չէին բավարարում.. ու գնաց..

Ժամանակին, որ ինտերնետի մեջ դեռ չէի խորացել, հիմնականում "Ինչ, Որտեղ, Երբ, Ով"-ն էի կարդում, բայց հիմա դրան փոխարինում է ինտերնետը

ՀԳ Նոր ստեղծված հանրագիտարանները շատ գեղեցիկ են, ու ահագին ինֆո կա, ի տարբերություն հին հանրագիտարանների: Չնայած դա բնական է...

[ministr]

Չէ որ դիտելով այն ավելի է հետաքրքիր ու հաճելի է:

Գրքով կարդալիս կարծես մի հին անգույն հեռուստացույցի առաջ նստած հետաքրքիր ֆիլմ նայեմ:

Պատկերացրու որ չէ, գիրքը կարդալը շատ ավելի հետաքրքիր է, էլ չասեմ , որ գրքից հետո ֆիլմը ընդհանրապես չի նայվում: Իսկ գիրքը կարդալուց ամեն ինչ պատկերացնում ես մտքում, ու շատ ավելի իրականա ստացվում: Կարճ ասած ֆանտազիայի հարցա Համ էլ զարգանումա ավելի:

Օրինակ մտքում հաստատ Կոմս Մոնտե Քրիստոյի կերպարը չէիր պատկերացնի Դեպարդյեի կարտոլ քթով

[VisTolog]

Պատկերացրու որ չէ, գիրքը կարդալը շատ ավելի հետաքրքիր է, էլ չասեմ , որ գրքից հետո ֆիլմը ընդհանրապես չի նայվում: Իսկ գիրքը կարդալուց ամեն ինչ պատկերացնում ես մտքում, ու շատ ավելի իրականա ստացվում: Կարճ ասած ֆանտազիայի հարցա Համ էլ զարգանումա ավելի:

Օրինակ մտքում հաստատ Կոմս Մոնտե Քրիստոյի կերպարը չէիր պատկերացնի Դեպարդյեի կարտոլ քթով

դեռ չի ստացվել, որ կարդացած գրքի ֆիլմը նաեմ... (բացի բուրատինոյից )
]

[Պարոն Ն]

Շատ լավ թեմայա:

Նախ ասեմ, որ ընդհանրապես տանել չեմ կարողանում, երբ ինձ զոռով նստացնում են գիրք կարդալու: Գիրք կարդալ սիրելը պետքա լինի մարդու միջից!!!

Փոքր ժամանակվանից շատ եմ սիրել հեքիաթներ: 5 տարեկանում սովորեցի տառերը ու սկսեցի կարդալ ինքնուրույն: Մինչև հիմա էլ սիրում եմ կարդալ արկածային գրականություն, հեքիաթներ, ֆանտաստիկա: Նույնիսկ գրքեր կան որ մի քանի անգամ կարդացել եմ: Բայց տանել չեմ կարողանում վեպերը ու նման ''ձանձախ'' բաները: Դրանք կարդում եմ մենակ նրա համար որ սեպտեմբերին գրակիս դասատուի առաջ արդարանալու բան ունենամ: Թե չե որ ինձ մնար, օրվա մեջ էդ երկու ժամը, որ ես պետքա տրամադրեմ վեպեր կարդալուն (մանավանդ որ բովանդակությունն էլ աընդհատ նույնն է(հայերը հերոսաբար կռվում-կռվում են ու վերջում միշտ պարտվում են), դրա տեղը ինտերնետ կմտնեմ, ու ավելի շատ ու օգտակար տեղեկություն կգտնեմ(չեմ ասում ժամերով ակնակլասնիկ մտնելն ու աղջիկ կպցնել փորձելը): : Դպրոցում շատ լավ սովորում եմ, դասարանի առաջիններից եմ, բայց ինչ ուզում եք ասեք տանել չեմ կարողանում վեպեր կարդալը: Հասարակ մի հատ օրինակ բերեմ. Ես ''Ռոբինզոն Կրուզո'' ողջ գիրքը ես կարդացել եմ ընդամենը 2 օրում, իսկ ''Դավիթ Բեկը''` 1 ամսում, ու էն էլ մեռնելով:

Չգիտեմ կարողա իմ կարծիքը շատ սուբյեկտիվա, բայց ինձ թվումա իմ շատ հասակակիցներ կհամաձայնեն ինձ հետ:

[Kuk]

Բոլորը ասում են, ես էլ ասեմ Կարդալ սովորել եմ մինչև դպրոց հաճախելս, և հասցրել եմ կարդալ Թումանյանի հեքիաթները և ոչ միայն..
Իսկ հիմա՝ ոչ թեմայից դուրս գրառումս

Պարոն Ն-ն ասաց, որ ստպողաբար գիրք կարդալը սխալ է, այն պետք է լինի մարդու միջից: Համաձայն չեմ. մինչև դպրոց հաճախելս հաճույքով կարդում էի հեքիաթներ, 5.5 տարեկանում դպրոցի տնօրենի աթոռին՝ մեղմ ասած՝ վայր ընկած անձնավորությունը ոչ մի կերպ ինձ չընդունեց դպրոց տարիքիս պատճառով, 6.5 տարեկանում ընդունվեցի դպրոց և տեսնելով, որ համադասարանցիներիս գերակշռող մասը դեռ մաշտոցատառերն է սովորում, ինձ լավ զգացի (եթե իհարկե այդ տարիքում հասկանում էի՝ ինչ ասել է՝ լավ զգալ): Սկսվեց ծուլությունս, բնականաբար, կարողացա հասկանալ, որ ավելիին էի պատրաստ, քան ինձնից պահանջվելու էր, և ոչ միայն տառաճանաչության, այլև մաթեմատիկայի ոլորտում. հաշվում էի, բազմապատկում, բաժանում այն տարիքում, երբ հասակակիցներիս գերակշռող մասը դեռ թվերին էին ծանոթանում. այս ոլորտում ևս ծուլություն, որը ճակատագրական եղավ ինձ համար մինչև օրս: Այնուհետև բակ, կարելի է ասել՝ ընկերական շրջապատ, ասում եմ՝ «կարելի է ասել», որովհետև տարիքս բավականին փոքր էր, և հազիվ թե հասկանայի, թե ինչ է նշանակում ընկորություն, շրջապատ, և ավելի շատ ժամանցային զբաղմունքներ, քան ընթերցանությունն էր: Կտրվեցի ամեն տեսակ գրքերից որոշ ժամանակով: Որին հաջորդեց ծնողներիս արձագանքը: Ստիպողաբար. ժամով: Ստացվեց: Ոչ միայն արդարացրեց սպասելիքները, այլ տվեց չափազանց արդյունք, և ասվածը, թե ինչը չափազանց է, դա արդեն լավ չի, այս դեպքում գործեց. արդեն ծնողներս ստիպված էին զրկել ինձ գիրք կարդալու իմ հիմնարար իրավունքից: Էլի ստիպողաբար, էլի ժամով, և եթե այն ժամանակ սպասում էի, թե երբ կանցնի այդ ժամանակը, երբ կկարդամ ինձ հասանելիք էջերը և կլքեմ տունը, ֆուտբոլ կխաղամ ընկերներիս հետ, այս դեմքում արդեն ընթերցելիս թռնում էր ժամանակը, խնդրում էի, որ ավելացնեին, գիշերը գաղտնի՝ վերմակիս տակ՝ ֆանարիկով էի կարդում, հետո միամտաբար էջանշանը դնում էի այն էջում, մինչև արտեղ որ կարդացել էի, տեսնում էին, իմանում էին, որ էլի եմ կարդացել: Էս դեպքում արդեն վախենում էին՝ աչքերս կփչացնեի՝ օրվա մեջ 10-14 ժամ կարդալով: Հետո ժամանակի ընթացքում արդեն ամեն ինչ տեղն ընկավ, կարդում էի չափավոր, երբեմն շատ, երբեմն քիչ: Բավականին երկար ժամանակ այսպես: Փաստորեն՝ ստիպողաբար ես սովորեցի ընթերցել, որովհետև այդ տարիքում հազիվ թե ինքնուրույն կարողանայի հասկանալ, որ դա պետք է: Այսինքն, եթե այլ մեթոդ չկա, կարելի է նաև ստիպել:

Բայց դե հիմա էլի բավականին երկար ժամանակ ա՝ չեմ կարդում, էլ ստիպել էլ չի լինում

[Ribelle]

Գիրքը իմ տարերքն ա
Իմ համար ամենալավ նվերը հետաքրքիր գիրքն ա
ինչքան ինձ հիշում եմ, գիրքը հետս ա մեկ էլ հիշում եմ ոնց էի նեղվել որ Ռեյ Բրեդբերի կարդացի, 451 պօ ֆարենգեյտու, լրջորեն մտածում էի, թե ես ինչ գիրք կփրկեի, ու հաստատ համոզված էի, որ նույնիսկ ռիսկի կդիմեի գրականությունը փրկելու համար: Կարդալու նկատմամբ սերը մեջից ա գալիս, ես թաքուն էլ էի կարդում, գիշերը, ֆոնարիկով, որովհետև չափը անցնում էի, դրա համար էլ տեսողությունս փչացրեցի
հիմա մտոծում եմ, որ շատ գիրք կարդալն էլ մի բան չի, գորե օտ ումա ա մոտս ավելի լավա էտքան բան չջոկեի

մեկ մեկ պետքա հիմար լինել

[Kuk]

Գիրքը իմ տարերքն ա
Իմ համար ամենալավ նվերը հետաքրքիր գիրքն ա
ինչքան ինձ հիշում եմ, գիրքը հետս ա մեկ էլ հիշում եմ ոնց էի նեղվել որ Ռեյ Բրեդբերի կարդացի, 451 պօ ֆարենգեյտու, լրջորեն մտածում էի, թե ես ինչ գիրք կփրկեի, ու հաստատ համոզված էի, որ նույնիսկ ռիսկի կդիմեի գրականությունը փրկելու համար: Կարդալու նկատմամբ սերը մեջից ա գալիս, ես թաքուն էլ էի կարդում, գիշերը, ֆոնարիկով, որովհետև չափը անցնում էի, դրա համար էլ տեսողությունս փչացրեցի
հիմա մտոծում եմ, որ շատ գիրք կարդալն էլ մի բան չի, գորե օտ ումա ա մոտս ավելի լավա էտքան բան չջոկեի

մեկ մեկ պետքա հիմար լինել

Էսօր էդ ժամանակն ա, ոնց նշածդ գրքում ա, ուղղակի մի տարբերությամբ, հիմա արգելված չի գիրք կարդալը, հիմա գիրքը ձեռքդ կարող ես փողոցում հանգիստ քայլես, բայց գիրք կարդացողների թիվը մոտավորապես այնքան է, որքան գրքում:

[Ribelle]

Էսօր էդ ժամանակն ա, ոնց նշածդ գրքում ա, ուղղակի մի տարբերությամբ, հիմա արգելված չի գիրք կարդալը, հիմա գիրքը ձեռքդ կարող ես փողոցում հանգիստ քայլես, բայց գիրք կարդացողների թիվը մոտավորապես այնքան է, որքան գրքում:

դե շատերը նախընտրում են գրքի էլեկտրոնային տարբերակը

[Պարոն Ն]

Բոլորը ասում են, ես էլ ասեմ Կարդալ սովորել եմ մինչև դպրոց հաճախելս, և հասցրել եմ կարդալ Թումանյանի հեքիաթները և ոչ միայն..
Իսկ հիմա՝ ոչ թեմայից դուրս գրառումս

Պարոն Ն-ն ասաց, որ ստպողաբար գիրք կարդալը սխալ է, այն պետք է լինի մարդու միջից: Համաձայն չեմ. մինչև դպրոց հաճախելս հաճույքով կարդում էի հեքիաթներ, 5.5 տարեկանում դպրոցի տնօրենի աթոռին՝ մեղմ ասած՝ վայր ընկած անձնավորությունը ոչ մի կերպ ինձ չընդունեց դպրոց տարիքիս պատճառով, 6.5 տարեկանում ընդունվեցի դպրոց և տեսնելով, որ համադասարանցիներիս գերակշռող մասը դեռ մաշտոցատառերն է սովորում, ինձ լավ զգացի (եթե իհարկե այդ տարիքում հասկանում էի՝ ինչ ասել է՝ լավ զգալ): Սկսվեց ծուլությունս, բնականաբար, կարողացա հասկանալ, որ ավելիին էի պատրաստ, քան ինձնից պահանջվելու էր, և ոչ միայն տառաճանաչության, այլև մաթեմատիկայի ոլորտում. հաշվում էի, բազմապատկում, բաժանում այն տարիքում, երբ հասակակիցներիս գերակշռող մասը դեռ թվերին էին ծանոթանում. այս ոլորտում ևս ծուլություն, որը ճակատագրական եղավ ինձ համար մինչև օրս: Այնուհետև բակ, կարելի է ասել՝ ընկերական շրջապատ, ասում եմ՝ «կարելի է ասել», որովհետև տարիքս բավականին փոքր էր, և հազիվ թե հասկանայի, թե ինչ է նշանակում ընկորություն, շրջապատ, և ավելի շատ ժամանցային զբաղմունքներ, քան ընթերցանությունն էր: Կտրվեցի ամեն տեսակ գրքերից որոշ ժամանակով: Որին հաջորդեց ծնողներիս արձագանքը: Ստիպողաբար. ժամով: Ստացվեց: Ոչ միայն արդարացրեց սպասելիքները, այլ տվեց չափազանց արդյունք, և ասվածը, թե ինչը չափազանց է, դա արդեն լավ չի, այս դեպքում գործեց. արդեն ծնողներս ստիպված էին զրկել ինձ գիրք կարդալու իմ հիմնարար իրավունքից: Էլի ստիպողաբար, էլի ժամով, և եթե այն ժամանակ սպասում էի, թե երբ կանցնի այդ ժամանակը, երբ կկարդամ ինձ հասանելիք էջերը և կլքեմ տունը, ֆուտբոլ կխաղամ ընկերներիս հետ, այս դեմքում արդեն ընթերցելիս թռնում էր ժամանակը, խնդրում էի, որ ավելացնեին, գիշերը գաղտնի՝ վերմակիս տակ՝ ֆանարիկով էի կարդում, հետո միամտաբար էջանշանը դնում էի այն էջում, մինչև արտեղ որ կարդացել էի, տեսնում էին, իմանում էին, որ էլի եմ կարդացել: Էս դեպքում արդեն վախենում էին՝ աչքերս կփչացնեի՝ օրվա մեջ 10-14 ժամ կարդալով: Հետո ժամանակի ընթացքում արդեն ամեն ինչ տեղն ընկավ, կարդում էի չափավոր, երբեմն շատ, երբեմն քիչ: Բավականին երկար ժամանակ այսպես: Փաստորեն՝ ստիպողաբար ես սովորեցի ընթերցել, որովհետև այդ տարիքում հազիվ թե ինքնուրույն կարողանայի հասկանալ, որ դա պետք է: Այսինքն, եթե այլ մեթոդ չկա, կարելի է նաև ստիպել:

Բայց դե հիմա էլի բավականին երկար ժամանակ ա՝ չեմ կարդում, էլ ստիպել էլ չի լինում

Հետքրքիր մեթոդ ես առաջարկում: Գրեթե նույն պատմությունն էլ ինձ մոտա: 5.5 տարեկանից դասի եմ գնացել: Արդեն տառերը գիտեի, մաթեմատիկայից լավ հասկանում էի: Տարրականիս դասղեկը ծնողներիս ասում էր ''էս երեխուն ինչի էք ստեղ բերել, դասին նստած ձանձրանումա!!!'': Ու ըտենց սկսվեցին դպրոցական տարիներս: Միշտ նորմալ սովորում էի, բոլոր ուսուցիչներս գոհ էին, ու էդ պատճառով էլ ծնողներս գրեթե չէին ստիպում կարդալ, դե ես էլ ինչի ''անցավ գլուխս դնեի'' ցավի տակ?? Կարդում էի մենակ այն ինչ ինձ դուր էր գալիս: Ու պատկերացրեք, որ ընդհանրապես չեմ փոշմանել!!!!!!

[Պարոն Ն]

դե շատերը նախընտրում են գրքի էլեկտրոնային տարբերակը

Ճիշտն ասած էդքան էլ համամիտ չեմ: Անձամբ ես երբեք չեմ կարող կոմպի դիմաց ինչ որ երկար բանի վրա կենտրոնանալ ու կարդալ: Միշտ էդպիսի բաները տպում եմ ու նոր եմ կարդում!!!

[Kuk]

դե շատերը նախընտրում են գրքի էլեկտրոնային տարբերակը

Բայց էնքան չեն կարդում, էնքան չեն զարգանում, որքան զարգանալու հնարավորություն տալիս է գիրքը: Ու մի տարբերություն եմ ես տեսնում ինտեռնետի միջոցով կարդալու և գիրք կարդալու մեջ. ինտեռնետն ավելի շատ ինֆորմացիա կարող է տալ, բայց չի կարող այնդքան զարգացնել: Դասական գրականություն կա, որը ինտեռնետում չկա, կամ եթե կա, տարածված չի, հասանելի չի, կամ ինտեռնետ մտնողը չի ձգտում դրան, եթե ձգտեր, և՛ տարածված կլիներ, և՛ հասանելի: ինտեռնետ մտնողին ավելի շատ հետաքրքրում ա mp3 ֆորմատը, քան Րաֆֆիի Սամվելը կամ Դյումայի Հրացանակիրները: