ճակատագիր

[EgoBrain]

Ըստ իս` ճակատագիր ասվածը մի հորինվածք է այն մարդկանց կողմից, որոնք այնքան ուժ չեն կարողանում գտնել իրենց մեջ, որպեսզի հասկանան, որ կյանքը ոչ թե սցենար է, այլ դինամիկ փոփոխվող մի բան, որտեղ միայն մենք են պատասխանատու մեր բոլոր արարքների, սխալների և այն ամենի համար, ինչ մեր շուրջը կատարվում է: Այսինքն ուզենք, թե չուզենք մենք ենք կերտում մեր ապագան, լավ կամ վատ, դա միայն մեզնից է կախված: Մարդու բնույթը այնպիսին է, որ նա միշտ փնտրում է "մեղավորների" այս կամ այն իրավիճակից "չոր" դուրս գալու համար, իսկ ճակատագրին միշտ էլ հարմար է տեսնել այդ մեղավորի դերում, քանի որ նա լուռ է, իսկ ավելի ճիշտ գոյություն չունի:
Համենայն դեպս ես երբեք չէի կարողանա հաշտվել այն մտքի հետ, որ ես չեմ կառավարում իմ կայանքը...
Դաժան բան կլիներ...

[erexa]

Կար ժամանակ երբ չէի հավատում ճակատագրին, սակայն մի փոքր հորինված պատմությունից հետո սկսեցի մտածել , իսկ որոշ ժամանակ անց նաև սկսեցի հավատալ ճակատագրին: Ի դեպ ճակատագրին հավատալը ինձ օգնեց որոշ հարցերում և հույսով եմ դեռ շատ կօգնի:

[Sambitbaba]

Ըստ իս` ճակատագիր ասվածը մի հորինվածք է այն մարդկանց կողմից, որոնք այնքան ուժ չեն կարողանում գտնել իրենց մեջ, որպեսզի հասկանան, որ կյանքը ոչ թե սցենար է...

Կյանքը` սցենար է:

...այլ դինամիկ փոփոխվող մի բան, որտեղ միայն մենք են պատասխանատու մեր բոլոր արարքների, սխալների և այն ամենի համար, ինչ մեր շուրջը կատարվում է:

Այո, դու ես պատասխանատու քո բոլոր արարքների, սխալների և այն ամենի համար, ինչ քո շուրջ կատարվում է, որովհետև... Որովհետև այդ Դու ես գրել Քո կյանքի սցենարը:

Քո անմահ Հոգին, Աստծո մասնիկը քո մեջ, իր հավերժական ճանապարհին բազում կյանքեր է ապրում, ամեն մի ապրած կյանքից մի նոր փորձ ձեռք բերելով: Ձեռք բերած այդ բոլոր փորձերը նա հավաքում է մի ընդհանուր տոպրակի մեջ, որն էլ հենց քո ճակատագիրն է հանդիսանում, կամ, այսպես ասած` կարման: Ելնելով տոպրակի մեջ հավաքված քո ամբողջ փորձից, քո Հոգին գրում է քո հաջորդ կյանքի (կամ փորձի) սցենարը: Իսկ քանի որ քո կյանքի սցենարում քեզ հարկավոր են գործող անձիք` քո հերթական փոձը (կյանքը) ապրելու համար, քո ազգակից հոգիները (քանզի նրանք էլ` քեզ պես, Աստծո մասնիկներ են հանդիսանում) համաձայնվում են դերակատարներ դառնալ քո սցենարի հերոսների համար: Եվ, սիրելի Եգո, հեշտությամբ կարող ես պատկերացնել նրանց սիրո մեծությունը քո հանդեպ, եթե մի ակնթարթ լրջորեն մտածես, որ նրանք համաձայնվում են նույնիսկ քո թշնամիների դերերը խաղալ, որպեսզի դու քո հերթական փոձն անցնես...

Հ.Գ.Սա` այն է, ինչ մարդկությունն ապրել է մինչև երեկ: Ասօրվա փորձը շատ ավելի հետաքրքիր է:

[Win Wolf]

Մարդիկ իրենց սխալների համար հակված են մեղադրեն ճակատագրին, աստվածներին և ում ասես, բայց միայն ոչ իրենք իրենց..... Ամեն մարդու ճակատագիր իր ձեռքում է

[RADIOmanyachka]

Ըստ իս ճակատագիր է այն, թե ինչ ժամանակաժրջանում ենք մենք ծնվում և ովքեր են լինում մեր ծնողները (բարեկամները): Մնացածը համարյա ամբողջությամբ մեր ձեռքերում է

[eduard30]

Ըստ իս ճակատագիր է այն, թե ինչ ժամանակաժրջանում ենք մենք ծնվում և ովքեր են լինում մեր ծնողները (բարեկամները): Մնացածը համարյա ամբողջությամբ մեր ձեռքերում է

Ճանաչում՞ էս մարդու, որ երորդ անգամ է ծնվել

[RADIOmanyachka]

Չէ չեմ ճանաչում:

[Գեա]

իրական պատմություն

Աշխարհում մի տղա էր ապրում :Երբ ավարտեց դպրոցը, երկու հինգով ընդունվեց ինստիտուտ,որը այդ տարիներին(ութսունականների կեսին) հերոսություն էր:Լավ էր սովորում ու կարծես ամեն ինչ տանում էր նրան,որ տղային հաջողակ ապագա էր սպասվում :Այդ տարիներին բանակ տանում էին նաև ինստիտուտից:Երբ եկան բանակ գնալու օրերը, ծնողները ամեն ինչ արեցին, որ տղան հարմար ու ավնտանգ տեղ ընկնի…Նրանց էլ կարելի էր հասկանալ,դժվար ժամանակներ էին :Բոլոր "անտերներին" Աֆղանստան էին տանում:Իսկ անվտանգ տեղը Մոսկվան էր:Բայց... Հավքատեղում ինչ-որ մեկը կարողացել էր ցուցակները խառնել իրար և իր տղայի անունը խցկել Մոսկվա գնացողների ցանկի մեջ ,ու քանի որ մի անուն ավելացել էր, ուրեմն մեկ այլ անուն պետք է ջնջվեր, ու Ձերդ գերազանցություն ճակատագրի ցանկությամբ այդ մեկը դարձավ տղան : Բայց դե նրան էլ մի տեղ խցկել էր պետք, ու միակ ազատ տեղը այդ պահին հայաստանյան զորամասերից մեկի ցուցակում էր …Հայաստանում ծառայություն անցնելու համար մարդիկ մեծ, շատ մեծ փողեր էին ծախսում :Տղայի ծնողների ուրախության չափ ու սահման չկար:Դեռ երկար ժամանակ նրանք չէին կարողանում հավատալ իրենց բախտին:
Ծառայության առաջին մեկուկես տարին անցավ առանց միջադեպերի…մնացել էր մի քանի ամիս :Աշնան վերջին տղան մրսեց ու հիվանդացավ բրոնխիտով :Նրան տեղափոխեցին Գյումրիի հոսպիտալ, Մի քանի օր և տղան արդեն առողջ էր:Բայց դե ցուրտ ու անհետաքրքիր զորամաս վերադառնալու ցանկություն այնքան էլ չկար…Ծնողները օգտագործեցին հնարավոր ու անհանար բոլոր կապերը և տղայի ախտորոշումը փոխվեց ու բարդացվեց այնքան ,որ հնարավոր դարձավ հոսպիտալում մնալը երկարաձգել ևս մի ամիս…
«Դե հետո էլի մի բան կանենք, մինչև գարուն գա, իսկ հետո մի երկու ամիս մի կերպ կդիմանանք մինչև երեխան տուն կգա »:
Բժշկի հետ վերջնական պայմանավորվածության եկան դեկտեմբերի հինգին …Իսկ երկու օր անց,1988թվ դեկտեմբերի յոթին տղան մահացավ`չհասցնելով դուրս փախչել փլվող հոսպիտալից:
ՀԳ Ճակատագիրը շատ լպրծուն է, այն ձեռքում պահել չի կարելի...

[erexa]

[CENTER][B]ՀԳ Ճակատագիրը շատ լպրծուն է, այն ձեռքում պահել չի կարելի...

Ավելին ասեմ, այն չես էլ կարող քո ձեռքում պահել:

[eduard30]

իրական պատմություն

Աշխարհում մի տղա էր ապրում :Երբ ավարտեց դպրոցը, երկու հինգով ընդունվեց ինստիտուտ,որը այդ տարիներին(ութսունականների կեսին) հերոսություն էր:Լավ էր սովորում ու կարծես ամեն ինչ տանում էր նրան,որ տղային հաջողակ ապագա էր սպասվում :Այդ տարիներին բանակ տանում էին նաև ինստիտուտից:Երբ եկան բանակ գնալու օրերը, ծնողները ամեն ինչ արեցին, որ տղան հարմար ու ավնտանգ տեղ ընկնի…Նրանց էլ կարելի էր հասկանալ,դժվար ժամանակներ էին :Բոլոր "անտերներին" Աֆղանստան էին տանում:Իսկ անվտանգ տեղը Մոսկվան էր:Բայց... Հավքատեղում ինչ-որ մեկը կարողացել էր ցուցակները խառնել իրար և իր տղայի անունը խցկել Մոսկվա գնացողների ցանկի մեջ ,ու քանի որ մի անուն ավելացել էր, ուրեմն մեկ այլ անուն պետք է ջնջվեր, ու Ձերդ գերազանցություն ճակատագրի ցանկությամբ այդ մեկը դարձավ տղան : Բայց դե նրան էլ մի տեղ խցկել էր պետք, ու միակ ազատ տեղը այդ պահին հայաստանյան զորամասերից մեկի ցուցակում էր …Հայաստանում ծառայություն անցնելու համար մարդիկ մեծ, շատ մեծ փողեր էին ծախսում :Տղայի ծնողների ուրախության չափ ու սահման չկար:Դեռ երկար ժամանակ նրանք չէին կարողանում հավատալ իրենց բախտին:
Ծառայության առաջին մեկուկես տարին անցավ առանց միջադեպերի…մնացել էր մի քանի ամիս :Աշնան վերջին տղան մրսեց ու հիվանդացավ բրոնխիտով :Նրան տեղափոխեցին Գյումրիի հոսպիտալ, Մի քանի օր և տղան արդեն առողջ էր:Բայց դե ցուրտ ու անհետաքրքիր զորամաս վերադառնալու ցանկություն այնքան էլ չկար…Ծնողները օգտագործեցին հնարավոր ու անհանար բոլոր կապերը և տղայի ախտորոշումը փոխվեց ու բարդացվեց այնքան ,որ հնարավոր դարձավ հոսպիտալում մնալը երկարաձգել ևս մի ամիս…
«Դե հետո էլի մի բան կանենք, մինչև գարուն գա, իսկ հետո մի երկու ամիս մի կերպ կդիմանանք մինչև երեխան տուն կգա »:
Բժշկի հետ վերջնական պայմանավորվածության եկան դեկտեմբերի հինգին …Իսկ երկու օր անց,1988թվ դեկտեմբերի յոթին տղան մահացավ`չհասցնելով դուրս փախչել փլվող հոսպիտալից:
ՀԳ Ճակատագիրը շատ լպրծուն է, այն ձեռքում պահել չի կարելի...

Իսկ եթե ծնողների միջամտությունը չլիներ՞:

[Gayl]

Ավելին ասեմ, այն չես էլ կարող քո ձեռքում պահել:

Իսկ ինչու՞ չես կարող, իհարկե չես կարող քայլերդ նախօրոք գրել և այդպես քայլել, որովհետև կյանքը կստիպի քեզ շեղվել ճանապարհից, բայց փակ դռներ չկան մարդու համար:

[Գեա]

Իսկ եթե ծնողների միջամտությունը չլիներ՞:

Բարդ հարց է , և ո՞վ կարող է պատասխանել այդ հարցին:Եթե ծնողների միջամտությունը չլիներ և տղան մահանար, ծնողները գուցե ամբողջ կյանքում տանջվեին մտքից ,որ նրան թողեցին բախտի քմահաճույքին չանելով ոչինչ:բայց չէ որ այս դեպքում արվել էր ամեն ինչ տղայի անվտանգությունը ապահովելու համար,նա պետք է մեկներ Մոսկվա ,գուցե այնտեղ իսկապես այնքան ապահով լիներ ,որ ոչինչ էլ չպատահեր,գուցե հենց դա էր պատճառը ,որ բախտի քմահաճույքով տղան մնաց Հայաստանում:Ի դեպ ես պատմությունը լրիվ չէի գրել : Տղան սկզբում ծառայում էր Էջմիածնի զորամսում,բայց չգիտես ինչու երկրաշարժից ընդամենը երկու ամիս առաջ նրան տեղափոխեցին Դիլիջան:Դա էր պատճառը, որ հիվանդանալով նա հայտնվեց հենց Լենինականի հոսպիտալում:Էջմիածնում մնալու դեպքում նա բուժման համար կտեղափոխվեր Երևան:կարծես թե ճակատագիրը շատ նրբորեն նրան ուղղորդում էր դեպի Լենինական, դեպի մահ, որի մասին մի քանի տարի առաջ նրան ասել էր մի գուշակուհի...

[erexa]

Բարդ հարց է , և ո՞վ կարող է պատասխանել այդ հարցին:

Ես այդ հարցին կփորձեմ պատասխանել մի հորինված պատմության միջոցով: Մարդաշատ փողոցում մահը մոտենում է մի մարդու և նրան հայտնում, որ այսօր տանելու է, մարդը շատ վախեցած նստում է մեքենան և քշում 3000 կմ հասնում անապատ, որտեղ ոչ ոք չկա, սակայն մահը նորից գտնում է նրան, մարդը դարձյալ վախեցած նստում է մեքենան և էլի քշում մի 5000 կմ, բայց մահը նորից հայտնվում է: Այս պատմությունից կարելի է հետևություն անել, եթե մարդ էս ինչ թվին էս ինչ օրը պետք է մահանա ինքը կմահանա, ոնց էլ լինի կմահանա, ուր ուզում ա գնա ինչ ուզում ա անի, մահից ոչ ոք չի կարող փախնել: Դա մարդիկ հետո միշտ ասում են եթե էս չլիներ չէր մահանա և այլն, բայց եթե մահը տվյալ մարդուն պետք ա տանի ուր ուզում ա էդ մարդը լինի մահը իրեն միևնույն ա կգտնի: Գեա-ի գրած պատմության դեպքում եթե ծնողները չմիջամտեին տղան շատ հավանական է մեկ այլ պատճառից մահանար:

[anahit96]

իրական պատմություն

Աշխարհում մի տղա էր ապրում :Երբ ավարտեց դպրոցը, երկու հինգով ընդունվեց ինստիտուտ,որը այդ տարիներին(ութսունականների կեսին) հերոսություն էր:Լավ էր սովորում ու կարծես ամեն ինչ տանում էր նրան,որ տղային հաջողակ ապագա էր սպասվում :Այդ տարիներին բանակ տանում էին նաև ինստիտուտից:Երբ եկան բանակ գնալու օրերը, ծնողները ամեն ինչ արեցին, որ տղան հարմար ու ավնտանգ տեղ ընկնի…Նրանց էլ կարելի էր հասկանալ,դժվար ժամանակներ էին :Բոլոր "անտերներին" Աֆղանստան էին տանում:Իսկ անվտանգ տեղը Մոսկվան էր:Բայց... Հավքատեղում ինչ-որ մեկը կարողացել էր ցուցակները խառնել իրար և իր տղայի անունը խցկել Մոսկվա գնացողների ցանկի մեջ ,ու քանի որ մի անուն ավելացել էր, ուրեմն մեկ այլ անուն պետք է ջնջվեր, ու Ձերդ գերազանցություն ճակատագրի ցանկությամբ այդ մեկը դարձավ տղան : Բայց դե նրան էլ մի տեղ խցկել էր պետք, ու միակ ազատ տեղը այդ պահին հայաստանյան զորամասերից մեկի ցուցակում էր …Հայաստանում ծառայություն անցնելու համար մարդիկ մեծ, շատ մեծ փողեր էին ծախսում :Տղայի ծնողների ուրախության չափ ու սահման չկար:Դեռ երկար ժամանակ նրանք չէին կարողանում հավատալ իրենց բախտին:
Ծառայության առաջին մեկուկես տարին անցավ առանց միջադեպերի…մնացել էր մի քանի ամիս :Աշնան վերջին տղան մրսեց ու հիվանդացավ բրոնխիտով :Նրան տեղափոխեցին Գյումրիի հոսպիտալ, Մի քանի օր և տղան արդեն առողջ էր:Բայց դե ցուրտ ու անհետաքրքիր զորամաս վերադառնալու ցանկություն այնքան էլ չկար…Ծնողները օգտագործեցին հնարավոր ու անհանար բոլոր կապերը և տղայի ախտորոշումը փոխվեց ու բարդացվեց այնքան ,որ հնարավոր դարձավ հոսպիտալում մնալը երկարաձգել ևս մի ամիս…
«Դե հետո էլի մի բան կանենք, մինչև գարուն գա, իսկ հետո մի երկու ամիս մի կերպ կդիմանանք մինչև երեխան տուն կգա »:
Բժշկի հետ վերջնական պայմանավորվածության եկան դեկտեմբերի հինգին …Իսկ երկու օր անց,1988թվ դեկտեմբերի յոթին տղան մահացավ`չհասցնելով դուրս փախչել փլվող հոսպիտալից:
ՀԳ Ճակատագիրը շատ լպրծուն է, այն ձեռքում պահել չի կարելի...

Այս դեպքում նրա բախտն էր բերում ուղղակի,իսկ մահը ճակատագիրն է որոշում…

[Gayl]

Գեա-ի գրած պատմության դեպքում եթե ծնողները չմիջամտեին տղան շատ հավանական է մեկ այլ պատճառից մահանար:

Ժող. էս ինչ լավ բաների եք հավատում:
Պստո դե երկու դեպք էլ ես ասեմ դու էլ համեմատի, ուրեմն էս աջ ոտքս սառը ջրից շատ շուտ բռնվում ա և այդ պահին ոչ մի կերպ չեմ կարողանում շարժել: Սևանում լավ ընենց կայֆոտ խորության վրա բռնվեց, առաջին անգամն էր և սկզբից չհասկացա ինչ կատարվեց, բայց առանց խուճապի լողացի ափ: Իսկ մոտ երկու տարի մի 5 հոգով գնացել էինք գյոլեր ռակ բռնելու՝ Հոկտեմբերյան, քանի որ ցերեկ էր որոշեցինք մի քիչ ցայվենք մինչև մթնի և այսպես հինգիցս երեքը մտանք ջուրը, խորությունը բավական էր, որ մեզ բավականին ծածկեր և ընկերներիցս մեկի ոտքը բռնվեց, մոտը խուճապ սկսվեց և երբ մի կերպ հանեցինք ափ ասաց, որ հիշում է, թե ինչպես ոտքը բռնվեց ու էլ ոչինչ չի հիշում, այսինքն վախից կորցրել ա ինքնտիրապետումը և կարող էր շատ հանգիստ խեղդվել:
Հիմա ի՞նչ ճակատագիրն ասաց, որ չպետք է խեղդվե՞ս, իսկ ես ասում եմ, որ կամ չպետք է լողաս կամ էլ պետք է կարողանաս քեզ կառավարես: