Ես էլ:
Ես երկու հարեմ եմ պահելու, որ մեկը մյուսին խանդեն:
100% համաձայն եմ:
Պատմվածքի մասին. անիրական թվաց: Կամ էլ, իսկականից, ահավոր անսեր, անկազմակերպ, ախմախ, ստից-մտից կցմցված ընտանիքի մասին ա գրած: Այդ կինը չգիտե՞ր, թե ամուսինը ինչ ռեակցիա կարող է տալ իր այդ «անակնկալին»: Ամուսինը, շեշտում եմ, այն մարդը, ում հետ այդ կինը ապրում է, խոսում է, փորձում է հասկանալ, ճանաչում է և այլն: Չեմ հավատում (c): Թույլ գործ էր, գրված էր կոնկրետ ինչ-որ բան ասելու համար, ինչ-որ բանի նպատակով, բովանդակություն կար, բայց ձևը լավ չէր ընտրված, մի քիչ երկար մտածելու դեպքում ամբողջ ֆաբուլան հօդս է ցնդում: Նորից ասեմ. ես չեմ պատկերացնում այնպիսի մի հայ կնոջ, ով, առանց շատ թե քիչ իմանալու իր ամուսնու նախատրամադրվածությունն ու ճաշակը (թեկուզ՝ դրանից առաջ թեթև, «պատահմամբ» շոշափելու այդ հարցը), կարող է նման բան անել, մանավանդ եթե իմանա, որ իր կողակիցն այպիսի մի մարդ է, ով կարող է դրա համար իրեն ապտակել (իսկ այն, որ կիմանա, դա հաստատ է. ամուսնությունը սճարանում հինգ րոպեանոց ծանոթություն չէ): Էս դեպքում արդեն անիմաստ է ամուսնու արարքը արդարացնելը կամ չարդարացնելը, որովհետև իրավիճակը ինքնին անհեթեթ է (ամեն դեպքում՝ արդեն ասացի, որ Ariadna-ի գրածի հետ եմ համաձայն էդ դեպքում):
Ականջդ կանչի, Ստանիսլավսկի:
Էջանիշներ