Դեմոկրատիա

[Բիձա]

Բիձա շահի վրա հիմնված հասարակությունները դրանք նեխվող հասարակություններն են։ Միայն շահով հնարավոր չէ հասարակություն։ Այսպիսի մտայնություններով մենք կքայքայվենք վերջնականապես։ Եթե շահը համարենք գերակա ապա կարելի է օրինակ մարդուն սպանել ու նրանից ունեցվածքը խլել։ Դա գազանանոց է ու կապ չունի մարդկային օրենքների հետ։

Երկրորդը ասում ես դեմոկրատիայ դա մրցակցություն է։
Շատ լավ։ Ամեն մրցակցություն ունի կանոններ։
Դու երբևէ Մուլտիպլեյեր ցանցային խաղեր խաղացել ե՞ս։ Այնտեղ օրինակ կարելի է երկու ձևով խաղալ։ Մեկը առանց չիթինգի այսինքն առանց խաբելու, մյուսը չիթինգով։

Հիմա մարդ կա սիրում է չիթինգով խաղալ, մարդ կա առանց չիթինգով։ Ի՞նչպես կարող են այդ մարդկանց երկու խումբը միասին արդար մրցակցել։

Նույնը վերաբերվում է ընտրություններով։ Օրինակ քո համար ընտռակաշարքը խախտում է , հարամություն է, բայց մարդ էլ կա որի համար բնական մրցակցություն է շահի վրա հիմնված, ընտրում եմ նրան ով ինձ ավելի շատ փող է տալիս։

Ով իրավունք ունի ինձ պարտադրել հակառակը՞։

Մարդուկ դու և էս կայքում բանավիճողների 99 տոկոսը պետություն և պետության կառավարման ձևերի հարցերը շփոթում եք իրար հետ: Դրանից էլ առաջացել է էս խառնաշփոթը ինչ անելու հետ կապված:
Ես «Ինչի շուրջ միանալ և ինչ խնդիրներ լուծել» բաժնի 131 գրառման մեջ մանրամասն քննարկել էի դեմոկրատական միջավայրի անհրաժեշտ պայմանների հարցը: Նորից չնշեմ, միայն ասեմ, որ հակառակը, շահի վրա հիմնված հասարակություններն են բարգավաճում, նեխում են դոգմատիկ հասարակությունները:
Ես ցանցային խաղեր չեմ խաղացել, բայց փոխարենը խաղացել եմ օրգանիզացիօննօ- դեըատելնօստնիե իգրի, որտեղ 80 իրական խաղացողների հետ, շատ էլ կոշտ վեճերում փորձել ենք լուծումներ գտնել ոչ թե վիրտուալ այլ իրական խնդիրների համար: Դու վիրտուալ կյանքը շփոթում ես իրական կյանքի հետ, որտեղ ամեն որոշում բերում է շատ լուրջ հետևանքների:
Կաշառք տալու օրինակդ լավն է:
Ուրեմն դեմոկրատական խաղն էսպիսին է: Ընտրություններին ամեն մեկին տրված է մեկ ձայնի իրավունք: Ասված է, որ իմացի, քո ունեցած չունեցածն էս մի ձայնն է , գնա ընտրի քո ուզածին ու դրանով քաղաքականություն փոխի:
Մարդը գնում ընտրում է, ու սպասում է արդյունքի: Բայց եթե նա տեսնում է, որ ինչ որ մեկը եկել, կաշառքով 2, 10, 1000000 ձայն է կեղծել: Սսահմանադրության մեջ չնայած չի նշված թե էդ դեպքում նա ինչ անի, բայց գրված է չգրված մարդկային օրենքներում: Էնտեղ պարզ, մարդկային լեզվով գրված է -տուր սատկացրու էդ գող սրիկային:
Այ սրա մեջ է մրցակցության էլեմենտը: Մրցակցությունը վերջանում է, երբ սկսվում է դաղալությունը: Դուք միշտ դաղալությունը բերում մտցնում եք դեմոկրատիայի էության մեջ ու մտնում եք տուպիկ: Համարելով որ դեմոկրատիան իր մեջ չունի արյուն. Ունի, էն էլ ինչքան. Առանց արյուն ոչ մեկն իր շահը չի զիջի. Մարդ կոչեցյալին կեղծիքից , ֆռռացնելուց ուրիշին կեղեքելուց հետ կարող է պահել միայն վախը. Դեմոկրատիան ընտրությունների ժամանակ դաղալություն չի ընդունում: Էդ պահին գործում են ոչ թե սահմանադրությունը, կամ ինչ որ միչև այդ եղած դեգեներատի օրենքներ, այլ պարզ, մարդկային արժանապատվության օրենքները:
-Քո իրավոեւնքները ոտնահարում են, ձեռիցդ խլում են, պայքարիր. քեզ մորթում են, դու էլ նույնն արա. Այլ սկզբունք այս պայմաններում գործածելը դա հավություն է:
Օրինակ բերեմ- պատկերացրու, թե մտնում ես խանութ, որտեղ միայն խանութպանն է ու դու փողը տալիս ես մի հաց վերցնելու համար: Նա գնում հացը բերում է, ասում է դե փողը տուր- հացը տամ: Էդ պայմաններում դու կարող ես հիշեցնել, որ փողն արդեն տվել ես, բայց նա շատ էլ լավ գիտի, որ տվել ես, նորից է ուզում: Մի խոսքով քեզ ուզում է թալանել: Ինչ կանես՞. Կա 2 տարբերակ, կամ կռիվ կբացես /կհաղթես, թե կպարտվես դա ուրիշ հարց է/ կամ կհեռանաս ու էլ էդ խանությը չես մտի: Մարդկությունը գնացել է 2-րդ ճանապարհով: Նա բոլոր հասարակությունների գիտակցության մեջ մտցրել է մի պարզ սկզբունք- դեմ- առ դեմ խաբել չի կարելի, կկործանվի ամբողջ հասարակությունը:
Դրանք չգրված օրենքներն են, որոնք խախտելը մահացու է հասարակության համար:
Հիմա Հայաստանում գրված օրենքները վաղուց են բլեֆ, անցել են չգրված օրենքները ոտնատակ անելուն: Այ սա է կործանարար հասարակության համար: Ընտրություն կեղծելը իրականում հենց չգրված օրենքի ոտնահարում է: Սրա դեմ խաղ չկա- միակ խաղը դա դեմն առնելն է, ինչ որ ձևով խաղի օրենքը խախտողին մեջտեղից հանելը, ընդհուպ մինչև սատկացնելը:
Տեսությունը քննարկում ենք որ էություն հասկանանք, բայց վերջում գալիս-գալիս, դեմ ենք առնում ինչ որ դոգմաների, ինչ որ կիսատ պռատ տեղեկությունների ու կարծիքների, տվյալ պայմանների հետ չառնչվող մարդասիրության, քաղաքակիրթ մոտեցումների ու չգիտեմ էլ ինչի ու լռվում:

[dvgray]

Օրինակ բերեմ- պատկերացրու, թե մտնում ես խանութ, որտեղ միայն խանութպանն է ու դու փողը տալիս ես մի հաց վերցնելու համար: Նա գնում հացը բերում է, ասում է դե փողը տուր- հացը տամ: Էդ պայմաններում դու կարող ես հիշեցնել, որ փողն արդեն տվել ես, բայց նա շատ էլ լավ գիտի, որ տվել ես, նորից է ուզում: Մի խոսքով քեզ ուզում է թալանել:

Կարծում եմ Հայաստանում մի քիչ այլ տիպի "խանութպան" է խանութ բացել: նա ոչ խանութ ունի, ոչ էլ բան է վաճառում /ասել է փոխանակում/: նա ընդամենը հրաման է արձակել, որ բոլորը իրենց ունեցած-չունեցածից պետք է իրենց մուծվեն: ու դրա համար բավականին ՛սահմանադրական՛ ճանապարհ է ընտրել: եթե չտվիր, ապա իրա նշանակած հոգիները /դապավոր, դատախազ, քննիչ, միլիցա, և այլն / քեզ հենց սահմանադրորեն կնստացնեց, նախորոք իհարկե մի լավ արտաքինտ այլանդակելով: իսկակակ ռուսական/գերմանա-ֆաշիստական մեթոդոլոգիա հասարակություն կառավարելու

[Բիձա]

Բիձա շահի վրա հիմնված հասարակությունները դրանք նեխվող հասարակություններն են։ Միայն շահով հնարավոր չէ հասարակություն։ Այսպիսի մտայնություններով մենք կքայքայվենք վերջնականապես։ Եթե շահը համարենք գերակա ապա կարելի է օրինակ մարդուն սպանել ու նրանից ունեցվածքը խլել։ Դա գազանանոց է ու կապ չունի մարդկային օրենքների հետ։

Մարդուկ, ես այս կայք վերջերս եմ մտել. Կարդում էի "քաղաքական քննարկումներ" բաժնի էջերը- համարյա լրիվ համամիտ եմ քո կարծիքներին ու հաշվարկներին, իննսունականների սկզբի քաոսի վերաբերյալ.

[Ambrosine]

Ընտրություն կեղծելը իրականում հենց չգրված օրենքի ոտնահարում է: Սրա դեմ խաղ չկա- միակ խաղը դա դեմն առնելն է, ինչ որ ձևով խաղի օրենքը խախտողին մեջտեղից հանելը, ընդհուպ մինչև սատկացնելը:

Բիձա ջան, գրառմանդ մնացած հատվածների հետ մեծամասամբ համաձայն եմ, բայց այս հատվածի հետ՝ ոչ: Ընտրություն կեղծելը պատժելի է, ուրիշ հարց է, որ մեր երկրում չի գործում

[Բիձա]

Բիձա ջան, գրառմանդ մնացած հատվածների հետ մեծամասամբ համաձայն եմ, բայց այս հատվածի հետ՝ ոչ: Ընտրություն կեղծելը պատժելի է, ուրիշ հարց է, որ մեր երկրում չի գործում

Աստղ յան, ես պատժելիությունը ի նկատի չունեի, այլ այն, որ ընտրություն կեղծելը չգրված օրենքների շարքից է: Չգրված օրենքի խախտումը գրված օրենքի պատժով չի հատուցվում:
Դու մտնում ես ընտրական խուց, կատարում ես քո ընտրությունը: Դրա և խանութպանին փող տալ- ապրանք չստանալու մեջ տարբերություն չկա, դեռ մի բան էլ ավել: Էստեղ միայն դու ես, մենակ ես, այլ մարդ քո և քո ընտրության հաշվառման մեջ չի կարող լինել:
Պետք է քո ընտրությունը ավտոմատ հաշվի առնվի, քանի որ ամբողջ գործառույթն է հաշվարկված չգրված օրենքի - հասարակության անդամների փախադարձ վստահության վրա:
Գրված օրենքներով պատիժ տալը հարցը արդեն լրիվ փոխում է, բերում ընտրությունը մտցնում է գրված օրենքների մակարդակ ու ստացվում է, որ ընտրություն կեղծողը ոչ թե չգրված, այլ գրված օրենք է խախտել, շարքային հանցագործ է, կարող է դատվել: Իրականում եթե հարցին մի քիչ ավելի խորը մոտենաս գրված օրնեքների տեսանկյունից, ապա պետք է ընդունես, որ եթե կեղծողը առանձին խելագար չի, ապա նա խմբակային հանցագսրծության մասնակից է: Ընտրությունը մի կեղծողով չի, ամբողջ կուսակցությամբ, կամ նույնիսկ մի ամբողջ խավի մասնակցությամբ է դա արվում: Քրեական օրենսգրքում կա մի հոդված, որով դու կարող ես ամբողջ խավի դատել՞: -Չկա: Սրանում է հարցը:
Իմ շեշտդրումը հենց նրանում էր, որ չի կարելի ընտրություն կեղծողի հանցագործության վտանգավորության դասը իջեցնել: Չգրված օրնեքների ուժը հասարակության համար անհամեմատ ավելի բարձր է, քան ընդունված է կարծել: Չգրված օրենքների ոտնահարումը կարող է բերել հասարակության ի սպառ ոչնչացման:

[Մեղապարտ]

Դեմոկրատիան պլասիրինի նման մի բան է «ամորֆ մասսա» երբ այն պետք է ծառայի քաղաքացուն, այ երբ դեմոկրատիան ծառայում է կլանին այդ դեպքում նա մի մահակ է որ պատրաստ է ցանկացած պահին իջնել օպոնենտի գլխին որպես ազատության բարձագույն խորհրդանիշ:
Չսխալվեք ,եվրոպայում նույնպես դեմոկրատիա չկա ,Գերմանիայում առավել ևս որտեղ ես եմ ապրում:
Ավելի ճիշտ կա բայց հարկավոր է շատ վճարել :

[Ambrosine]

Դեմոկրատիան պլասիրինի նման մի բան է «ամորֆ մասսա» երբ այն պետք ծառայի քաղաքացուն այ երբ դեմոկրատիան ծառայում է կլանին այդ դեպքում նա մի մահակ է որ պատրաստ է ցանկացած պահին իջնել օպոնենտի գլխին որպես ազատության բարձագույն խորհրդանիշ:
Չսխալվեք ,եվրոպայում նույնպես դեմոկրատիա չկա ,Գերմանիայում առավել ևս որտեղ ես եմ ապրում:
Ավելի ճիշտ կա բայց հարկավոր է շատ վճարել :

Մեղապարտ ջան, հասկանում ենք դա քաղաքականություն է, իսկ մենք քննարկում ենք հենց դեմոկրատիա կոչեցյալին

ի դեպ, այս թեման քաղաքագիտություն, իրավագիտություն բաժնի թեմա է մոդերատորներ, եթե կարելի է, տեղափոխեք

[Մեղապարտ]

Մեղապարտ ջան, հասկանում ենք դա քաղաքականություն է, իսկ մենք քննարկում ենք հենց դեմոկրատիա կոչեցյալին

ի դեպ, այս թեման քաղաքագիտություն, իրավագիտություն բաժնի թեմա է մոդերատորներ, եթե կարելի է, տեղափոխեք

էհ քննարկենք ,սա արդեն դեմոկրատիա է բայց ինչպես կասեր եթե չեմ սխալվում Այգեկցին «խուլ էշին զանգակ ինչ կանի»: Ժողովրդին դեմոսով են կերակրում և ասում են չկա :

[Elmo]

Մոդերատորական: Առավելապես տեսական բնույթ ունենալու պատճառով, քննարկման մասնակիցների խնդրանքով թեման քաղաքականություն բաժնից տեղափոխվել է իրավաբանություն, քաղաքագիտություն բաժին:

[Ambrosine]

Դեմոկրատիան ենթադրում է օրինական ընդդիմության առկայություն, ռեալ գործող բազմակուսակցական համակարգ, օրենքների գերակայություն, քաղաքացիների ազատությունների ու իրավունքների իրականացման երաշխիքներ, իշխանությունների տարանջատման սկզբունքի պահպանում... Սակայն աշխարհում չի եղել ու չկա մի երկիր, որ վերը նշված պահանջներն իրականացնի ամբողջությամբ:

Դեմոկրատական կարգերը և դեմոկրատիան՝ ընդհանրապես, առավելություններից բացի պարունակում են նաև խոցելի կողմեր, որոնք հաճախ են քննադատվում նրա հակառակորդների կողմից: Այ էս քննադատությունների ֆոնին էլ միշտ մեզ հիշեցնում էին Չերչիլի խոսքերը, թե՝ դեմոկրատիան ծանր բեռ է, բայց նրանից լավը դեռ մարդկությունը չի հնարել Որոշ քաղաքացիների կարծիքով դեմոկրատիայի առատությունը կամ <<ավելորդ>> դեմոկրատիան վկայում է պետական թույլ կառավարման մասին: Ամերիկյան հայտնի քաղաքագետ Լիփսեթը գտնում է, որ ժողովրդի չափից ավելի մասնակցությունը քաղաքական գործընթացներին բոլորովին չի նպաստում դեմոկրատական վերափոխումների հաջողություններին:

Առանձնապես վտանգավոր է զանգվածային շարժումների ժամանակ մարդկանց մղել դեմոկրատիայի, դեմոկրատական վերափոխումների՝ առանց համապատասխան գիտելիքների, հոգևոր ու նյութական նախադրյալների ստեղծման: Դեմոկրատական գաղափարները, ազատությունները մարդկանց մոտ արթնացնում են ակտիվություն, որը կարող է ունենալ ինչպես կառուցողական, այնպես էլ ոչ կառուցողական բնույթ: Այսպիսի պայմաններում դժվար է որոշել, թե ինչքան և ինչպիսի ուժ պետք է գործադրել դեմոկրատիան պաշտպանելու համար: Հաճախ է պատահում, որ հասարակության սոցիալական, գաղափարական, քաղաքական շերտավորումն ստեղծում է այնպիսի խայտաբղետություն, որ դժվար է որոշել այն մեծամասնությունը, որի կամքը պետք է արտահայտի իշխանությունը: Այդպիսի իրավիճակները թուլացնում են իշխանությունների կայունությունը, կառավարման արդյունավետությունը և ընդհանուր վնաս հասցնում հասարակությանը: Թույլ սոցիալ-տնտեսական հիմքեր ունեցող հասարակության մեջ, հատկապես քաղաքական ու իրավական ցածր մշակույթի պայմաններում, բավականին դժվար է լավագույն կապ հաստատել պետության ու հասարակության միջև, արդյունավետ դեմոկրատական կարգեր հաստատել: Մինչդեռ կրթված ժողովրդին ավելի հեշտ է առաջնորդել, քան՝ քշել, և ավելի հեշտ է կառավարել, քան՝ ստրկացնել:


Այս բոլորը, սակայն, չի նշանակում, որ պետք է հրաժարվել դեմոկրատիայից, դեմոկրատական վերափոխումների կայուն քաղաքականությունից:

...

[Բիձա]

Որոշ քաղաքացիների կարծիքով դեմոկրատիայի առատությունը կամ <<ավելորդ>> դեմոկրատիան վկայում է պետական թույլ կառավարման մասին: Ամերիկյան հայտնի քաղաքագետ Լիփսեթը գտնում է, որ ժողովրդի չափից ավելի մասնակցությունը քաղաքական գործընթացներին բոլորովին չի նպաստում դեմոկրատական վերափոխումների հաջողություններին:

Առանձնապես վտանգավոր է զանգվածային շարժումների ժամանակ մարդկանց մղել դեմոկրատիայի, դեմոկրատական վերափոխումների՝ առանց համապատասխան գիտելիքների, հոգևոր ու նյութական նախադրյալների ստեղծման: Դեմոկրատական գաղափարները, ազատությունները մարդկանց մոտ արթնացնում են ակտիվություն, որը կարող է ունենալ ինչպես կառուցողական, այնպես էլ ոչ կառուցողական բնույթ: Այսպիսի պայմաններում դժվար է որոշել, թե ինչքան և ինչպիսի ուժ պետք է գործադրել դեմոկրատիան պաշտպանելու համար: Հաճախ է պատահում, որ հասարակության սոցիալական, գաղափարական, քաղաքական շերտավորումն ստեղծում է այնպիսի խայտաբղետություն, որ դժվար է որոշել այն մեծամասնությունը, որի կամքը պետք է արտահայտի իշխանությունը: Այդպիսի իրավիճակները թուլացնում են իշխանությունների կայունությունը, կառավարման արդյունավետությունը և ընդհանուր վնաս հասցնում հասարակությանը: Թույլ սոցիալ-տնտեսական հիմքեր ունեցող հասարակության մեջ, հատկապես քաղաքական ու իրավական ցածր մշակույթի պայմաններում, բավականին դժվար է լավագույն կապ հաստատել պետության ու հասարակության միջև, արդյունավետ դեմոկրատական կարգեր հաստատել: Մինչդեռ կրթված ժողովրդին ավելի հեշտ է առաջնորդել, քան՝ քշել, և ավելի հեշտ է կառավարել, քան՝ ստրկացնել:

...

Աստղ ջան, նուրբ էլեմենտներ ես բերել քննարկման, որոնք կախված դիտարկումից տարբեր կընկալվեն:
Երկար քննարկվեց, բայց նույնիսկ տեսական մասում բաց մնաց դեմոկրատական հասարակության կեցվածքի հարցը: Ինչ որ առումով դու հենց դա ես բերում քննարկման:
Մինչև հիմա այստեղ բազմակողմանիորեն նկարագրվել է, թե ինչպիսին է դեմոկրատիան, բայց չի ասվել, շեշտվել, թե ինչի շնորհիվ է նա ստեղծվում, և գոյատևում:
Ես մի քանի տարբեր առիթներով այդ հարցն եմ ուզեցել քննարկման նյութ դարձնել, բայց չի ստացվում: Դե բիձա եմ, երևի հիմար բաներ եմ ասում ըստ տարբեր գիտուն ամենագետների:
Կրկնվելն անիմաստ է, առավել ևս, որ լուրջ չի ընկալվում:
Բայց քանի որ դու շարունակում ես քննարկումը, ապա նշեմ հետևյալ տրիվիալը:
Դեմոկրատական հասարակության մեջ բազմաթիվ շերտերի շահերի հաշվառման խնդիրը հանգեցրել է ներքաղաքական ավելի պարզ սիստեմների գոյացմանը, սակավաթիվ սուբյեկտներով քաղաքական դաշտերի գոյացմանը, օրինակ կվազի -բիպարտիզան համակարգին:
Դեմոկրատիայի . պատմության երկրներում միշտ էլ, անկախ կոնկրետ անվանումից, կհանդիպես երկու հակադիր բևեռների-պահպանողականների և նրանց դեմ կանգնած հինը մերժողների: Ուժերի շատ ավելի մեծ կենտրոնացում միշտ էլ լինում է իշխանության շուրջ և երկրորդական շահերը ի վերջո հանգրվանում են այս հակադիր ճամբարներում:
Նույնիսկ Հայաստանում դա տեղի ունեցավ: Հետևաբար ասել, թե խայտաբղետությունը կրիտիկական է դեմոկրատիայի համար մի քիչ չափազանցված է: Այլ հարց որ զարգացած որոշ երկրներում կան խոշոր երրորդ ուժեր, որոնք փոխում են թե այս պատկերը և թե հաղթելու մեխանիզմները: Օրինակ կանաչների առկայությունը. Գերմանիայում, միշտ բերում է կոալիցիոն կառավարությունների ձևավորման:
Կապված երկրորդային, փոքր խմբերի շահերի հետ, երկկուսակցական սիստեմը հիմա նաև լուրջ պրոբլեմների առջև է կանգնած: Իրար դեմ կանգնած երկու հիմնական խաղացողները շատ հաճախ չեն կարողանում միայնակ հաղթանակ ապահովել ու շատ կարիերիստներ օգտվելով դրանից փոքրիկ խմբերով մտնում են խաղի մեջ միմիայն ծախվելու նպատակով / հայաստանում- օրինակ ախքը, և այլն /: Դրա համար էլ հենց այժմյան երկկուսակցականը ավելի ճիշտ է համարվում անվանել կվազի երկկուսակցական:
Փոքր խմբերի շահերի հարցը լուրջ երկրներում էլ է դա դարձել անլուծելի խնդիր: Օրինակ ԱՄՆ-ում ընտրության նախօրին հայտնվում են բազմաթիվ փոքր խմբեր, որոնք իրենց ներկայացնում են որպես չկողմնորոշվածներ ու ասում են որ 2 հակադիր ուժերից ոչ մեկին էլ չեն հասկանում, ընդունում կամ հավանում: Ու սկսվում է բազարը, դրանց խաթրը շահելու կեղտոտ գործընթացը: Ի վերջո կարող է ստացվել, որ 1 տոկոս ազդեցություն ունեցող խումբը կարող է վարի տալ հիմնական ուժի սկզբուընքային խոստումը:
Այնպես որ երկրորդական ուժերի ու շահերի հաշվառման խնդիրը իրապես լուրջ խնդիր է, բայց ոչ այնքան քաղաքականության, ինչքան մարդկային սրիկայության հաղթահարման:
Իսկ քո ձևակերպած «պետության ու հասարակության միջև, արդյունավետ դեմոկրատական կարգեր հաստատելու» խնդիրը նորմալ աշխարհում իր լուծումն ունի:
Դա պարբերական ընտրություններն են, իսկ միջընտրական ժամանակահատվածում էլ ազատ մամուլն ու լրատվությունը:
Մեզանում ընտրությունները կեղծվում են, իսկ արանքներում էլ ՏՎ-ն իշխանությանն է, ազատ լրագրողներն էլ ծեծված: Դեմոկրատական մեխանիզմը մեզանում ամբողջությամբ է բլեֆ:
Կրթված մարդը կապ չունի դեմոկրատիայի հետ, հակառակը, նա հլու հնազանդ է բիրտ ուժի հանդեպ և հանուն ֆիզիկական գոյության պատրաստ է իր շահը զիջելու: Իսկ բռի, ուժին դիմողն ու իր շահը զոռով հետապնդողը, շատ ավելի լավ դեմոկրատական սուբստատ է:
Երևի թե սա հայերիս հիմնական աշխարհայացքային, տեսական շփոթությունն է: Իշխանությունը միշտ էլ ավելի զոռբաներինն է լինելու, լինի դա բռնապետություն, թե դեմոկրատիա: Հարցը նրանում է, որ ամեն մեկն իր շահի տերը լինի, այլ ոչ թե զիջի զոռբային:
Արդեն երևի հարյուր անգամ կրկնած կլինեմ, որ սահմանադրական պայքարը փակ տարածքի ներսում իր մեջ ոչ մի մեխանիզմ չունի զոռբային իշխանությունից հեռացնելու:
Այնպես որ դեմոկրատիա ասածը որպես հեռու գտնվող դիտարկման առարկա քննարկան լավ օբլեկտ է, բայց հիմա որպես մեզանում կիրառման ենթակա մեխանիզմ, անհամատեղելի երազ է:
Եղած բոլոր զոռբաները իշխանության մեջ են: Հասարակությունը ֆիլտրված է և նույնիսկ տեսական գիտակցության մակարդակով չեզոքացված այդ առումով:

[Մեղապարտ]

Եղած բոլոր զոռբաները իշխանության մեջ են: Հասարակությունը ֆիլտրված է և նույնիսկ տեսական գիտակցության մակարդակով չեզոքացված այդ առումով:

Սկսենք այս մասից սա կարևոր եզրակացություն է ,բոլոր նրանք ովքեր պետք է իշխանական համակարում տեղ ունենային ունեն ( ներառյալ ընդիմախոսները):
Հարկավոր է սպասել կամ ապագա բախման կամ փոխզիջումների:
Իշխանափոխության համար բախման սցենարը քիչ հավանական է ուժերը հավասար են(բոլոր առումներով):
Մնում է փոխզիջումների տարբերակը սա նւոյնպես բարդ խնդիր է քանի որ այն ենթադրում է ռեալ իշխանական սեկտորի վերաբաժանում ,ակնհայտ է որ բաժանման ժամանակ միանշանակորեն տուժելու է իշխանական թևը:
Իշխանական թևի վերաբաժանման արդյունքում պայքարը բնականաբար տեղափոխվելու է անմիջապես տնտեսական դաշտ:
Ժողովուրդը բնականաբար բուֆերի դերում է երկուսի համար ել և վճռական պահին երկուսի կողմից ել զոհաբերվողը լինելու է ժողովուրդը:Փաստ 90 ականներից մինչև այսօր բնականաբար և հետո:
Նման նախագծված զարգացումները բացառում են դեմոկրատական զարգացումները Հայաստանում:

[voter]

Այստեղ գրեմ պատասխանը, քանի որ հավաքվելու թեման փակվել է ամենահետաքրքիր պահին երբ Բիձան http://www.akumb.am/showthread.php?p...&postcount=125 ներկայացրեց իր հիմնավորումը, ինչու է համարում Հայաստանում կարգերի ուժային լուծումը ընդունելի, պատասխանեմ այստեղ, առավել ևս հղում կա այս թեմային, թե արդեն այստեղ ներկայացվել է ուժային մեթոդներով լուծման անխուսափելիությունը։

Բիձա ուշադիր նայելով քո բացատրությունը ամերիկյան համակարգի, կարելի է նկատել, որ քո հիմնավորումը «ոչ դեմոկրատական իշխանության զսպումը» դեպքում ուժի կիրառումը, նույն ԻՆՔՆԱՊԱՇՏՊԱՆՎԵԼՈՒ համար է, ինչը և եկրորդ կետում ես բերել։

Ես չեմ ժխտում ու նույնիսկ ողջունում եմ նրանց, ով պատրաստ է ինքնապաշտպանվել - ոչ մեկ չի ասում, թե պետք չի զինվել, քանի որ պատերազմի հավանականությունը ազրպեճանի հետ չկա։ ՈՒ Մարտի 1ին մարդիկ պաշտպանվել են ու դա միայն ողջունելի է, ինչու համար ոստիկանությունը սերժանտների ու հաբռգածների հետ ամեն կերպ փորձում է վարկաբեկել, թե իրենք չեն հարձակվել այլ իրանց վրա են հարձակվել։

Այսինքն ինքնապաշտպանության անհրաժեշտությունը ու թույլատրելիությունը նույնիսկ ուժով ու զենքով դժվար թէ որևէ հասարակություն, երկիր ու դատարան կարող է արգելել։

Եվրոպայում բացառում են, ներառյալ արգելում են զենք ունենալը, ինչպես կավբոյները ԱՄՆում, քանի որ ՄԵԵԵԾ բարդություն է կողմնորոշվել, թե երբ է սկսվում ինքնապաշտպանությունը, իսկ երբ ուժի չարաշահումը։ Հենց միայն երեկ մի խելառի իր պատվալում բարիկադներ սարքած, հազիվ համոզին հանին, թե չէ ուզում էր ամբողջ ռայոնը տրաքացնի, քանի որ իրա աշխատանքի դիմաց չէին վճարել ու ինքը բանկրոտության առաջ էր կանգնել։

Դա նման է ատոմային կայանում կրիտիկական վիճակի հետ, անընդհատ 24 ժամ շաբաթը 7 օր պիտի զգաստ լինես, որ սահմանը չանցնի, որ չտրաքի, օր.Չեռնոբիլում։

Ավելի հեշտ է չօգտագործել ատոմային էներգիան ու ուրիշ մեթոդներ փնտրել, քան նման վտանգավոր վիճակում անընդհատ ապրել, երբ հասարակ պրովոկացիան կամ սաբոտաժը կարող է հանգեցնել պայթյունի, որի հետևանքները տարիներ ու դարեր չես ուղղի։

Դա եղավ Մարտի 1ին, պրովոկատոր սերժանտ ու հաբռգիստները, ռազբիրատի մեջ քաշեցին ժողովրդին։ Կռիվ սարքելու գործում քրեածինները «մասնագետ են» դա իրենց էությունն է ու վերջում հաստատ գործ են սարքելու, ոնց որ անում են իմա, որ ինքնապաշտպանություն չի եղել այլ հարձակում անկարգություններ։

Պետք է ամեն կերպ խուսափել հնարավորություն տալ այդ տականքներին քեզ քաշեն նման կարդեբալետների մեջ ու ոչ մի «տղայություն» չանել, ինչպես եղավ ԼՏՊի Մարտի 1ին Մյասնիկյանի արձան գալ չգալու հարցում։

ՈՒժային մեթոդը համընդհանուր կիրառելի չէ։
Ինքնապաշտպանությունը կարող է լինել առանձին անձերից, խմբակներից, հրոսակներից, բայց ոչ մի ամբողջ համակարգից։