Համապետական միջանկյալ հանրահավաք հուլիսի 2-ին

[Chuk]

Վերջերս առաջարկ կար ակցիաներ կազմակերպել ընտրախախտ հանձնաժողովի նախագահների դեմ, որի նպատակն էր լինելու իր բնակության վայրի շրջակայքում տարածել իր նկարներն ու խախտումների պատմությունը, իր հարևանության, բարեկամների մոտ խայտառակ անելու ու ամաչացնելու համար, մտածելով, որ գուցե հաջորդ անգամ ամաչեն նույնն անել, խուսափեն, վախենան:

Նոր նույնը մտածում էի փառապանծ ոստիկան Էրիկ Պողոսյանի մասին: Բայց միանգամից հասկացա, որ անիմաստ է: Գլխիկոր քայլելու փոխարեն, Էրիկը երևի կսկսի գլուխը աքաղաղի նման վեր ցցած ու հպարտ քայլել իր թաղում, որովհետև երևի թե գործ տալը, ստելը, խաբելը, վատություն անելը, վնասելը նրա համար իդեալներ են, սա իր ապրելակերպն է, իր աշխարհայացքն է: Գործ տալը, գործ սարքելը, անմեղ մարդուն վնասելը, նստացնելթ նրա համար թերևս կենսակերպ է, որն իրեն հաճույք է պատճառում, ինչպես սադիստին կարող է հաճույք պատճառել մարդուն քառատելը, ինչպես դահճին զոհի գլուխը կտրելը: Սա ինքն է, իր կերպն է, իր բնույթն է: Սա մի մտածելակերպ է, որը կրողներ միշտ կան ուղղակի հիմա այդ մտածելակերպով մարդիկ իշխանության կողմից հովանավորվում են, ողջունվում են: Ուղղակի հասարակության վիճակն այնպիսին է, որ այդպիսիք կարող են նույնիսկ գլուխները բարձր քայլել, ոչ թե գլխիկոր: Բայց փոխելու ենք, այս արատավոր համակարգը փոխելու ենք, միանշանակ:

Ուրեմն բոլորս միասին հանրահավաքի, անկախ նրանից հասկանում ենք պայքարի տրամաբանությունը, թե ոչ, որովհետև այսօր սա միակ տարբերակն է նման անբարոյականությունների դեմ մեր բողոքն արտահայտելու, այսօր սա միակ տարբերակն է ասելու, որ չենք հանդուրժելու: Մնացած բոլոր տարբերակները լռելու ու համակերպվելու, այս ամեն ինչ տանելու ու նպաստելու տարբերակներն են: Մենք ուրիշ ընտրություն չունենք, ուրեմն եկեք միասին բռունցքներս վեր պարզենք ի նշան բողոքի ու ի նշան նրա, որ չենք հանձնվելու, երբեք, որ գնալու ենք մինչև վերջ, Տեր-Պետրոսյանի հետ, թե առանց իրա, ՀԱԿ-ի հետ, թե առանց իրա, մենակ, թե շատով, բայց որ կոնկրետ մենք երբեք չենք հանձնվելու: Մենք դրա բարոյական իրավունքը չունենք: Մեր երեխաներն այս երկրում են ապրելու: Նրանք չպետք է իրենց գիտակից կյանքում այս անբարոյական մթնոլորտում ապրեն: Մենք պարտք ունենք անկախությունը նվաճած մեր ծնողների սերնդի առաջ ու պարտավորություն՝ մեր զավակների սերունդի առաջ: Ուրեմն առաջ, ուրեմն հանրավահաքի, բոլորով, մեկ մարդու նման:

Հաղթելու՛ ենք:

[voter]

....ոստիկանության Կենտրոնականի բաժնի մի քանի աշխատակից Աբովյան փողոցում ծառայություն կատարելիս... ցույց են տվել ծառայողական վկայականները....

Այսինքն ընդունում են, որ քաղաքացիական հագուստով էին քանի որ վկայականով է պետք եղել հաստատել իրենց ոստիկան լինելը։ Բա հարցնող լինի, ոստիկանը ինչ ծառայություն էին կատարում քաղաքացիական հագուստով, քաղաքի կենտրոնում՞

Պետք է պահանջել, որ նման կերպ ծառայություն իրականացնելու հրաման տվողը պատասխանի, ինչ նպատակով էին ոստիկանները քաղաքացիական հագուստով ու ինչ հանձնարարություն են կատարելիս եղել։ Ինչ ա գաղտնի օպերացիաի են եղել ու փոխանակ հանձնարարականը իրականացնեն թողել են իրանց գործն զբաղվել բարձրաձայն վիճողներին հանգստացնելով։

Մեկել լավ չի ստացվում 60 հոգով հարձակվել ծեծել են ու մենակ Էրիկ Պողոսյանին ա բոլոր վնասվածքները հասել։

[Chuk]

Իմ չճշտված տեղեկություններով ՀԱԿ-ը պատրաստվում է այս հարցով դատարան դիմել:

[Մարկիզ]

Ազգ՞… չհոգնա՞ր Մայքլ Ջեքսոնի- բանի մեռնելուց զրույցներ անելուց, հիմալայական յոգայի ու անփոխադարձ հարգանքի- բանի մասին խելացի մտքեր արտահայտելուց…

Աննպատակ բաները թարգի, ազզզզզզզզգ:

Շուտ արա, ազգ, արի հանրահավաքի:

[REAL_ist]

Այսինքն ընդունում են, որ քաղաքացիական հագուստով էին քանի որ վկայականով է պետք եղել հաստատել իրենց ոստիկան լինելը։ Բա հարցնող լինի, ոստիկանը ինչ ծառայություն էին կատարում քաղաքացիական հագուստով, քաղաքի կենտրոնում՞

բայց ոստիկանա եղել թե ԱԱԾ աշխատող?

[voter]

բայց ոստիկանա եղել թե ԱԱԾ աշխատող?

Ոստիկան է, ու Ա1+ նույնիսկ բացահայտելէ, որ նույն ոստիկանն է ինչ երեկ փաշինյանին տարման է ենթարկել Դատախազությունից։

«Ա1+»-ը խցիկը հետաքրքիր կադր է արձանագրել.
Հուլիսի 1-ին, ժամը 20.30-ին Աբովյան փողոցում Կոնգրեսի ակտիվիստների վրա հարձակվողների մեջ էին այն նույն անձինք, ովքեր, երեկ կեսօրին, գալով ՀՀ Գլխավոր դատախազություն, ներկայացան Ոստիկանության Կենտրոնի աշխատակիցներ եւ ձերբակալեցին Նիկոլ Փաշինյանին: Օրինակ` երիտասարդը սեւ վերնաշապիկով, որի մեջքին գրված էր` «Y3»:

Ռեժիմը արդեն մարդ չունի եղածի համարել հազիմ մի մայկի փող ունի, մարդը վիզ ա դնում դրանց համար ինչի ասես գնումա - գոնէ մի քիչ գնհատեն, հատկացումներ անեին, որ ամեն օր նույն մայկով չման գա... Ես որ մի քիչ վազվզում եմ քրտնում եմ հաստատ մայկես փոխում եմ, տղեն ոնց էլ դիմանում ա...

[Rammer]

ԼԵՎՈՆ ՏԵՐ-ՊԵՏՐՈՍՅԱՆԻ ԵԼՈՒՅԹԸ 2009 Թ. ՀՈՒԼԻՍԻ 2-Ի ՀԱՆՐԱՀԱՎԱՔՈՒՄ

Սիրելի հայրենակիցներ,

Ինչպես հիշում եք, Կոնգրեսի հաջորդ հանրահավաքը նշանակելով սեպտեմբերի 18-ին, մենք խոստացել էինք՝ անհրաժեշտության պարագայում կազմակերպել նաեւ միջանկյալ հանրահավաքներ ու այլ միջոցառումներ։ Այսօրվա հանրահավաքն, ահա, դրանցից մեկն է, որի առիթն, անշուշտ, քաղբանտարկյալների մի զգալի մասի ազատ արձակումն է։ Ինչ խոսք, սա մի այնպիսի նշանակալի իրադարձություն է, որ չէր կարող հասարակության կողմից անարձագանք մնալ եւ չարժանանալ հատուկ գնահատակա­նի։ Դրա վկայությունն է, մասնավորապես, այն անսահման ոգեւորությունը, որն օրեր շա­րունակ տիրում էր Սարյանի պուրակում։ Ներկա հանրահավաքն առիթ է եւս մեկ ան­գամ արտահայտելու այդ ոգեւորությունը, միաժամանակ սթափորեն գնահատելու տեղի ունեցածի առանձնահատուկ նշանակությունը։ Թեեւ մթնոլորտը տոնական է, բայց ես կջանամ տուրք չտալ զգացմունքներին եւ փորձել դուրս չգալ քաղաքական վերլու­ծու­թյան շրջանակներից՝ մեկ առ մեկ անդրադառնալով խնդրի էության հետ կապված բոլոր իրողություններին։

Նախ եւ առաջ, չի կարելի չհամաձայնել գրեթե համընդհանուր այն գնահատա­կա­նին, որ քաղբանտարկյալների ազատ արձակումը մեծագույն հաղթանակ էր՝ ձեռք­բեր­ված, առաջին հերթին, ժողովրդի հերոսական պայքարի շնորհիվ, ինչի առթիվ պարտքս եմ համարում սրտանց շնորհավորել եւ խորին երախտագիտություն հայտնել բոլորիդ։ Ուզում եմ նաեւ, ձեր հավանությամբ, գլուխ խոնարհել թե՛ ազատության մեջ հայտնված եւ թե՛ դեռեւս զնդաններում գտնվող բոլոր քաղբանտարկյալների առջեւ, առանց որոնց անկոտրում կամքի եւ դատական խեղկատակությունների ընթացքում դրսեւորած խի­զախ կեցվածքի, անհնար էր նվաճել այդ հաղթանակը։ Դրանք մեր նոր­օրյա հերոսներն են, որոնց սխրանքն ու կրած զոհողությունները օրինակ պետք է ծառա­յեն սեփական ար­ժանապատվությունը թանկ գնահատող յուրաքանչյուր քաղաքացու համար։ Նրան­ցից ոչ ոք չկոտրվեց ու իրեն մեղավոր չճանաչեց, ոչ ոք ցուցմունք չտվեց ընկերների դեմ, ոչ ոք գործարքի չգնաց իր վիճակը թեթեւացնելու համար, եւ ոչ ոք չի պատրաստվում հրաժարվել հետագա պայքարից։ Այս առումով, չի կարելի չհիանալ նաեւ Նիկոլ Փաշինյանի խիզախ քայլով, որը երեկ կամովին ներկայացավ դատա­խազու­թյուն՝ պատրաստ լինելով կիսել դեռեւս բանտերում գտնվող իր ընկերների վիճակը եւ չվախենալով իրեն սպառնացող անարդար դատաստանից։ Վստահ եմ, որ ժողովուրդը մեկ մարդու պես թիկունք կկանգնի իր ամենաարժանավոր զավակներից մեկին, եւ հան­գիստ չի գտնի՝ մինչեւ Նիկոլն ու մնացյալ քաղբանտարկյալները տուն չվերադառնան։ Քաղբանտարկյալներից բացի, առանձնակի գնահատանքի են արժանի նրանց արժանա­պա­տիվ ընտանիքները եւ հարազատները, որոնցից շատերը նույնպես ենթարկվեցին տարբեր տիպի ճնշումների ու հալածանքների, հեռացվեցին աշխատանքից, կորցրին իրենց բիզնեսը, բայց մշտապես գտնվեցին պայքարի առաջին գծում։ Վերջապես, ան­հնար է պատշաճը չմատուցել Հյուսիսային պողոտայի «քաղաքական զբոսանքների» ան­խոնջ մասնակիցներին, հատկապես կանանց եւ երիտասարդներին, որոնք մեկ տարի շարունակ, ոստիկանական ամենօրյա ճնշումների տակ, վառ պահեցին պայքարի ոգին եւ հսկայական լիցք հաղորդեցին Համաժողովրդական շարժմանը։

Առանց նշված գործոնների, Հայ Ազգային Կոնգրեսի համար չափազանց դժվար կլիներ կազմակերպել, հունավորել եւ գլխավորել զանգվածային այն տպավորիչ միջո­ցա­ռում­ները՝ հանրահավաքներն ու երթերը, որոնցից յուրաքանչյուրը որոշակի հանգր­վան հանդիսացավ հզորակուռ քաղաքական ընդդիմության ձեւավորման եւ քաղբան­տար­կյալների ազատագրման թեկուզ մասնակի հաջողության ապահովման ճանապար­հին։ Այդ հաջողությունը նաեւ սպառիչ կերպով ապացուցեց Կոնգրեսի որդեգրած մար­տա­վարության լիակատար հիմնավորվածությունը։ Շատերը փորձեցին մեզ շեղել պայ­քարի սահմանադրական ուղուց, շատերը մեզ մեղադրեցին անվճռականության մեջ, շատերը դրդեցին դիմել անխոհեմ քայլերի՝ շուրջօրյա հանրահավաքների, անժամկետ նստացույցերի, պիկետների եւ այլն։ Խոստովանում եմ, հեշտ չէր դիմանալ հոգեբանա­կան այդ ճնշմանը, բայց ի պատիվ Հայ Ազգային Կոնգրեսի ղեկավարության, մեզ հաջողվեց շրջանցել այդ վտանգավոր խութերը։ Դա, անշուշտ, հնարավոր չէր լինի, եթե Համաժողովրդական շարժման ակտիվիստների ու համակիրների մեծագույն մասը, հա­կառակ ոմանց նվնվոցներին ու տրտունջներին, չվստահեր Կոնգրեսի առաջ­նորդներին ու անվերապահորեն հավանություն չտար նրանց վարած հավասարակշիռ քաղա­քակա­նու­թյանը։ Բարեբախտություն է, որ Շարժման մասնակիցների մեծագույն մասը շատ ավելի հասուն ու գիտակից գտնվեց, քան նրան դաս տալու հավակնու­թյուն ունեցող կամ ինքնահաստատման խնդիրներ հետապնդող փոքրաթիվ անհատնե­րը։ Թերեւս ավելորդ չէ նշել, որ այդպիսի մարդիկ չկային մինչեւ անցյալ տարվա հունիսի 20-ի հան­րահա­վա­քը, որն ազդարարեց վախի մթնոլորտի հաղթահարումը եւ լայնածավալ հալածանքների վտանգի ավարտը։ Նրանք հայտնվեցին միայն դրանից հետո եւ աստիճանաբար ավելի ու ավելի «համարձակ» ու հավակնոտ դարձան, Շարժ­ման վերականգնմանն ու Կոնգ­րե­սի հզորացմանը զուգընթաց։ Նույնը տեղի ունեցավ 1989թ. ամռանը, Ղարաբաղ կոմիտեի անդամների ազատ արձակումից հետո, երբ հալածանքների վտանգը ավարտված դիտ­վե­լով, Հայոց համազգային շարժման ծոցից ծնվեցին բազմաթիվ հավակնոտ անձինք, բայց Շարժումը մնաց ու գնալով ավելի հզորացավ, իսկ այդ անձինք անհետացան ու մոռացության մատնվեցին։ Դույզն իսկ չեմ կաս­կածում, որ եթե մենք հետեւեինք նման խորհրդատուների առաջարկներին ու կոչերին, ապա այսօր ո՛չ Հայ Ազգային Կոնգրեսի պես կազմակերպված հզոր ընդդիմություն, ո՛չ էլ ազատ արձակված քաղբանտարկյալ­ներ կունենայինք։ Եթե ոչ այլ ապացույց, ապա թեկուզ միայն վրացական ընդդիմության օրինակը բավական է դրանում համոզվելու համար. մի քանի ամիս տեւած ինքնա­նպա­տակ շուրջօրյա փողոցային միջոցառումների արդյունքում այդ ընդդիմությունը լիովին մաշեցրեց իրեն եւ հայտնվեց փակուղային վիճակում։ Իսկ կային մարդիկ, որ մեզ կշտամ­բում ու համառորեն հորդորում էին հետեւել վրացական ընդդիմության օրինա­կին։ Ցան­կա­ցած մեծ գործի իրականացման ճանապարհին ամենավտանգավորը ոչ թե բացահայտ հակառակորդները կամ սադրիչներն են, այլ համակիր ձեւացող այս տեսակի մարդիկ։ Հակառակորդներն ու նրանց մոտիվները հայտնի են, իսկ սադրիչներին կարելի է չե­զո­քաց­նել, մինչդեռ համակիր ձեւացողները, «բարի մտադրություններով», Շարժումը քայ­քա­յում են ներսից՝ կասկածներ ու հուսալքություն սերմանելով մարդկանց հոգիներում։

Քաղբանտարկյալների ազատ արձակման գնահատականը լիարժեք չի կարող լինել, եթե այդ իրադարձությունը չդիտարկենք նաեւ հակառակ կողմից, այսինքն իշխող վարչախմբի կամ ավազակախմբի տեսակետից։ Եթե, ինչպես ասվեց, քաղբանտարկյալ­ների, թեկուզ համաներման ճանապարհով ձեռքբերված ազատությունը, Համաժողո­վրդա­կան շարժման կամ ընդդիմության հաղթանակն էր, ապա, բնականաբար, այն իշ­խանությունների պարտությունը պետք է համարել, ընդ որում, ներքին քաղաքականու­թյան բնագավառում նրանց առաջին պարտությունը՝ մարտիմեկյան սպանդից ու լայնա­ծավալ հալածանքներից հետո։ Դա պարտություն էր, առաջին հերթին, այն պատճառով, որ իշխանություններին, անգամ հրեշավոր բռնությունների գնով, չհաջողվեց իրակա­նաց­­­նել իրենց գլխավոր նպատակը՝ ընդդիմության ջախջախումը։ Կասկած կարո՞ղ է լի­նել, արդյոք, որ եթե Սերժ Սարգսյանի ձեռքից գար, ապա ոչ միայն ազատ արձակ­ված­նե­րին, այլեւ հարյուրավոր ուրիշ քաղաքական հակառակորդների հավերժ կփտեցներ բան­տե­րում։ Պաշտոնական քարոզչամեքենան եւ վարչախմբի սպասարկուները փոր­ձում են համաներումը ներկայացնել որպես իշխանությունների բարի կամքի դրսեւո­րում կամ հասարակական համերաշխության վերականգնմանն ուղղված քայլ։ Այդ­պի­սին այն, թերեւս, կարող էր լինել մեկ տարի առաջ, իսկ այժմ ոչ այլ ինչ, եթե ոչ ճարա­հատյալ զիջում չի կարող դիտվել՝ կատարված միջազգային հանրության ճնշումներից, մասնավորապես, Եւրոխորհրդի Խորհրդարանական վեհաժողովի պատժամիջոցներից խու­սափելու նպատակով։ Ավելորդ է, իհարկե, նշել, որ այդ ճնշումներն ու պատժամի­ջոց­նե­րի կիրառման սպառնալիքներն էլ տեղի չէին ունենա, եթե Հայաստանի համաժո­ղո­վրդական շարժումը մեկուկես տարի շարունակ ողջ աշխարհի առջեւ ի ցույց չդներ բռնա­տիրությունը չհանդուրժելու եւ սեփական իրավունքների համար մինչեւ վերջ պայ­քարելու իր վճռականությունը։ Իսկ այն, որ Սերժ Սարգսյանի հռչակած համաներու­մը ոչ թե բարի կամքի կամ քաղաքական իմաստության դրսեւորում է, այլ ճարահատյալ քայլ, ապացուցվում է նրա կիսատ-պռատությամբ։ Բարի կամքի կամ քաղաքական իմաստո­ւթյան դրսեւորում լինելու պարագայում այն, բնականաբար, պիտի տարածվեր բոլոր քաղբանտարկյալների վրա։ Մինչդեռ համաներման հեղինակը, գծուծ վաճառա­կանի բծախնդրությամբ, զիջել է միայն այնքան, որքանը կբավարարեր ԵԽԽՎ-ի պատ­ժա­մի­ջոց­ներից խուսափելու համար։ Իսկ եթե չլինեին Երեւանի քաղաքապետի խայտա­ռակ ընտրությունները, որոնք եւս մեկ անգամ աշխարհի առջեւ ի ցույց դրեցին Հայաս­տանի ներկա վարչախմբի քրեական էությունը, հարուցելով միջազգային հանրության անթա­քույց զայրույթը, ապա Սարգսյանն անգամ այդքանը զիջելու կարիք չէր ունենա։ Կեղծ­ված ընտրություններն, ըստ այդմ, որոշ առումով խթանեցին համաներման կիրա­ռու­մը եւ նրա համեմատաբար լայն ընդգրկումը։ Այս դիտարկումն, ի դեպ, կողմնակի պատաս­խան կարող եք համարել՝ ուղղված այն մարդկանց, ովքեր գտնում էին, թե անիմաստ էր Կոնգրեսի մասնակցությունը քաղաքապետի ընտրություններին։ Մենք գի­տեինք, այո, որ վարչախմբի կողմից ընտրությունները կեղծվելու էին, բայց խնդիր էինք դրել, որ կեղծիքը բացահայտ ու ճչացող լինի՝ խնդիր, որը Սերժ Սարգսյանը հան­ճա­րեղորեն լուծեց խու­ժա­նի միջոցով։ Եթե չմասնակցեինք, իշխանությունը հարկադրված չէր լինի դիմելու նախադեպը չունեցող այլանդակ կեղծիքների։ Ինչեւիցէ, հանգամանքների թելադրանքով ներքին քաղաքականության բնագավառում Սարգսյանի կատարած զիջումը դեռեւս դժբախտու­թյուն չէ։ Դժբախտու­թյու­նը կգա այն ժամանակ, երբ նա, քաղաքական բռնությունների եւ ընտրությունների կեղծ­ման պատճառով, ստիպված կլինի զիջումներ կատարել արտա­քին ճակատում, մաս­նավորապես, Ղարաբաղի հարցում։ Գագիկ Բեգլարյանի բռնի գա­հակալման գինը եւս, ինչպես Հայաստանում կատարվող բոլոր ապօրինությունների պա­­րագայում, վեր­ջին հաշվով վճարելու է Ղարաբաղը։ Ի դեպ, Ղարաբաղյան հակամար­տու­թյան կար­գա­վորման գործընթացում առաջիկայում լուրջ զարգացումներ են սպաս­վում, որոնք, թերեւս, մեզ ստիպեն եւս մեկ արտահերթ հանրահավաք գումարելու։

[Rammer]

( շարունակություն )

Իշխանության եւ հասարակության միջեւ խզում առաջանալու եւ քաղբան­տար­կյալ­ների
առկայության պարագայում համաներումը սովորաբար կիրառվում է ոչ թե որ­պես մարդասիրական կամ իրավական, այլ բացառապես քաղաքական ակտ։ Իսկ քաղա­քական ակտը ձեռնարկվում է քաղաքական խնդիր լուծելու համար, այն է՝ ներքին լարվածության թուլացում, ազգային համերաշխության վերականգնում, երկխոսության դուռ բացելու պատրաստակամություն եւ այլն։ Երբ համաներումը չի տարածվում բոլոր քաղբանտարկյալների վրա, նշանակում է, այդ ակտը չի լուծում քաղաքական խնդիրը, եւ ընդհակառակը, ավելի է խորացնում այն։ Այդպիսին է, ահա, Սերժ Սարգսյանի հռչա­կած կիսակատար համաներումը, որը ոչ միայն չի լուծում վերը նշված հույժ կենսական խնդիրներից որեւէ մեկը, այլեւ մթագնում է երբեւիցե դրանց լուծման հեռանկարը։ Զար­մանալի բնավորություն ունի մեր անզուգական բռնապետը. ոչ մի կերպ նրան չի հա­ջող­վում անել անգամ բարի թվացող որեւէ գործ, որ մարդու լեզուն գնա՝ գնահատանքի կամ երախտագիտության խոսք արտաբերելու։ Տպավորություն է ստեղծվում, որ նա պատ­րաստ է, թեկուզ նվաստացման ու ազգային շահերի զոհաբերման գնով, հաշտվել անգամ թուրքերի ու ադրբեջանցի­ների, բայց ոչ երբեք սեփական ժողովրդի հետ։ Ամենայն հա­վա­նականությամբ, մենք գործ ունենք թասիբի կամ արժանապատվության մի յուրօրինակ դրսեւորման հետ, որն արժանի է դառնալու հոգեվերլուծաբանների քննու­թյան առար­կան։ Իսկ եթե վերադառնանք քաղաքական դաշտ, ապա ակնհայտ է, որ համաներումից հետո իշխանության եւ հասա­րակության հարաբերություններում ոչինչ չփոխ­վեց։ Ընդհակառակը, քաղբանտարկյալ­նե­րի մի մասի ազատազրկման շարունա­կու­մը, ընդգծելով վարչախմբի ստորությունն ու սադիզմի աստիճանի հասնող քինա­խնդրու­­թյու­նը, ավելի խորացրեց նրանց միջեւ գոյություն ունեցող, առանց այդ էլ, ահռելի անջրպե­տը։ Պարզ չէ՞, միթե, որ համա­ներմամբ ազատ արձակված քաղբանտարկյալները, հայտն­վե­լով դեռեւս ազատազրկման մեջ գտնվող իրենց ընկերների վիճակի հոգեբանական ճնշման տակ, կրկնապատկելու են Համաժողովրդական շարժման էներգիան։ Պարզ չէ՞, միթե, որ Հայ Ազգային Կոնգրեսը, համալրված իր ամենափորձառու ու խիզախ գործիչ­նե­րով, ավելի նպատակասլաց կեր­պով շարունակելու է ոչ միայն մնացյալ քաղբան­տար­կյալ­­ների ազատության, այլեւ ավա­զակապետության տապալման եւ Հայաստանում սահ­մանադրական կարգի վե­րա­կանգն­ման համար մղվող պայքարը։ Որոշ հոռե­տեսնե­րի համար անհույս թվացող կամ սխալ ճանապարհով ընթացող այդ պայքարը, բացի գիտակից քաղաքացիական հա­սա­րա­կության նշանակալի կորիզի ձեւավորման ան­ուրա­նալի փաստից, հանձին քաղբանտարկյալների թեկուզ մի մասի ազատ արձակման, տվել է իր առաջին շոշափելի արդյունքը։ Դա, ինչ խոսք, ոգեւորիչ հանգամանք է, քանի որ մի կողմից ցույց է տալիս, որ բռնատիրությունն ամենազոր չէ, իսկ մյուս կողմից, որ կազմակերպված եւ հետեւողական ժողովրդական շարժումը չի կարող չհասնել իր նպատակներին։ Գլխավորը չհոգնելը, չնվնվալը, չհուսալքվելն է. մնացյալը ժամանակի խնդիր է։

Եկե՛ք, սակայն, լուրջ խորհրդածություններով չփչացնենք տոնական այս տրամադրությունը, այլ մեկ անգամ եւս ողջունենք մեր հերոս քաղբանտարկյալներին, շուտափույթ ազատություն մաղթենք դեռեւս բանտերում գտնվող մեր մյուս ընկերներին եւ միասնաբար երդվենք չդադարեցնել պայքարը մինչեւ մեր ժողովրդի բոլոր իղձերի իրա­կանացումը։

Բարի երթ։

[Rammer]

ԳԱԳԻԿ ՋՀԱՆԳԻՐՅԱՆԻ ԵԼՈՒՅԹԸ

Հայաստանի Հանրապետության ազատ քաղաքացիներ,
սիրելի Հայրենակիցներ

Մենք ազատության մեջ ենք հայտնվել ոչ թե ժողովրդի քվեն ու իշխանությունը բռնազավթած վարչախմբի մեծահոգության կամ մարդասիրության, այլ Ձեր, Համաժողովրդական շարժման աննախադեպ ճնշումների ու միջազգային կառույցների գործադրած ջանքերի արդյունքում:

Դուք, որ արդեն տարի ու կես, ցրտին ու տապին, անձրևին ու ձյանը, գիշեր թե ցերեկ, զոհաբերելով ձեր քունն ու հանգիստը, վտանգելով Ձեզ ու Ձեր հարազատներն, ոչ մի օր, ոչ մի վարկյան չդադարեցրիք պայքարը հանուն ազատ Հայաստանի, հանուն արդարության ու օրինականության հաղթանակի. Մեր խորին շնորհակալությունն ու խոնարհումը Ձեզ` մեր համախոհ եղբայրներ, մայրեր ու քույրեր:

Մեր ընկերներից շատերը դեռ ճաղավանդակների հետևում են, ու ազատության մեջ հայտնվածներիս թիվ մեկ խնդիրը, մեկտեղելով մեր ջանքերը, Ձեզ հետ միասին նրանց շուտափույթ ազատագրումն է:

Խոստանում ենք, որ չենք ունենա քուն ու դադար, քանի դեռ Հայաստանում կլինի թեկուզ մեկ քաղբանտարկյալ: Չենք վերադառնա մեր առօրեային ու հանգստին, քանի դեռ Հայաստանում չենք վերահաստատել ազատությունն ու արդարությունը, ժողովրդին չենք վերադարձրել իշխանություն ձևավորելու նրա սահմանադրական, հիմնական առաքելությունն ու իրավունքը:

Ունենք հաղթանակի հասնելու բոլոր նախադրյալները. այլևս անկասելի ու ձևավորված համաժողովրդական շարժում, այն ղեկավարող քաղաքական կուսակցությունների ու հասարակական կազմակերպությունների կուռ դաշինք, համաժողովրդական շարժումն ու Հայ Ազգային Կոնգրեսը առաջնորդող Լևոն Տեր-Պետրոսյան պետական ու քաղաքական գործիչ, որի փորձառությանն ու քաղաքական հեռատեսությանը, քաղաքացիական վճռականությանն ու կամքին անվերապահորեն վստահում ու հավատում ենք:

Քաղաքական կալանավորներիս արդեն ավարտված դատավարությունները հայաստանյան ու միջազգային հանրության համար արձանագրեցին մի քանի կարևորագույն բացահայտումներ.

1. Գլխովին տապալվեց մարտի 1-2-ի իշխանությունների ծրագրած ու հրահրած ծեծի ու ջարդի, գույքի թալանի ու հրկիզումների, խաղաղ ցուցարարների գնդակահարությունների, իշխանության բռնի զավթման ու այլևայլ դրսևորումների ընդիմության վրա բարդելու վարչախմբի ծրագիրը:

2. Ակնհայտ դարձավ, որ վարչախմբի կողմից յուրացված ու բռնազավթած է ոչ միայն գործադիր ու օրենսդիր, այլև դատական իշխանությունն ու ողջ իրավապահ համակարգը: Որ այդ համակարգի աշխատակիցների մեծամասնությունը վարչախմբի պատանդներն են, և որ նրանք խղճահարությունից զատ այլ վերաբերմունքի ուղղակի արժանի չեն:

3. Հրապարակավ հիմնավորվեց ու ապացուցվեց մեզ ներկայացված մեղադրանքների կեղծ ու շինծու լինելը, դրանց քաղաքական բնույթն ու որոշիչը, հեղինակների իրավական անգրագիտությունն ու տհասությունը:

4. Որ մարդիկ վարչական, քրեական հետապնդումների, պատասխանատվության ու պատժի ենթարկվում են, ոչ թե իրենց կատարած արարքների <գործողության ու անգործության>, այլ քաղաքական համոզմունքների ու հայացքների, արտահայտած քաղաքացիական դիրքորոշման, իրենց սահմանադրական ու բնական իրավունքների իրացման համար:

5. Որ անձանց ազատությունից զրկելու, դատելու ու դատապարտելու համար ոչ մի ապացույց էլ հարկավոր չէ: Լիովին բավարար է վարչախմբի պարագլուխների քաղաքական որոշումը իսկ մնացածը վախեցած ու կամազրկված դատախազ-դատավորների ձեռքի գործն է:

6. Որ վարչախումբը թքած ունի օրենքի ու օրինականության վրա, որ նրան չի հետաքրքրում հարյուրավոր անմեղ դատապարտված սեփական քաղաքացիների ու հազարավոր հալածյալների ճակատագիրը, նրանց սահմանադրական ու մարդկային տարրական իրավունքների ամենօրյա հազարավոր խախտումներն ու ոտնահարումները, այլև նրանց չի մտահոգում դրանց վերաբերյալ Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի սպասվելիք արձագանքները, Հայաստանի Հանրապետության առանց այն էլ միջազգային խեղված վարկն ու հեղինակությունը:

Մենք քաղբանտարկյալներս ի սկզբանե դեմ ենք եղել ներմանն ու համաներմանը: Ոչ այն պատճառով, որ մեկուսարաններում ու քրեակատարողական հիմնարկներում պատանդված լինելը մեզ դուրեկան ու հաճելի է եղել: Մենք սկզբունքորեն չենք ընդունել այդ իստիտուտների կիրառումը քաղբանտարկյալներիս նկատմամբ, բացառապես մեկ հիմնավորմամբ. Ներումն ու համաներումը կիրառվում են հանցանքներ գործած անձանց նկատմամբ իսկ մեզ, անկախ կոնկրետ մեղադրանքներից, դատել ու դատապարտել են մեր քաղաքական հայացքների ու համոզմունքների համար, ինչը այժմ արդեն նաև միջազգային հանրության ու կառույցների կողմից ընդունված հանրաճանաչ փաստ ու իրողություն է :

Ոստի ոչ ես, ոչ իմ քաղբանտարկյալ ընկերներից որևէ մեկը չի հաշտվելու ոչ միայն մեզ ապօրինի ազատությունից զրկելու, այլև ապօրինի ազատություն վերադարձնելու վարչախմբի որոշումների հետ: Դրանք բողաքարկելու ենք բոլոր ատյաններում, վստահ, որ հասնելու ենք մեր անվերապահ արդարացմանը, մեզ պատճառված նյութական ու բարոյական վնասի լիակատար հատուցմանը:

Իհարկե, որպես երկրի հեղինակությամբ մտահոգ քաղաքացիներ կգերադասեինք, մեր իրավունքները վերականգնված ու խնդիրները լուծված տեսնել ՀՀ դատական ու իրավապահ համակարգի շրջանակներում: Բայց ամենևին մեր մեղքը չէ, որ ՀՀ դատական բարձրագույն ատյանը լուռ հանցակցությամբ չտեսնելու է տալիս ՀՀ քաղաքացիների իրավունքների ու ազատությունների հարյուրավոր աղաղակող ոտնահարումները, անուղղակիորեն մեզ ուղղորդելով միջազգային ատյաններ:

Համաժողովրդական շարժումը վարել ու վարում է քաղաքակիրթ, հրապարակային, սահմանադրական ու օրինական պայքար: Մինչդեռ այդ ընթացքում շարժման անդամներն ու համակիրները ենթարկվել են աննախադեպ բռնաճնշումների ու հալածանքների, անհիմն վարչական, ոստիկանական ու քրեական հետապնդումների, ազատությունից ապօրինի զրկումների: Առնվազն 10 անմեղ մարդ է սպանվել: Ունեցել ենք հարյուրավոր խեղվածներ ու հաշմվածներ, մոտ տաս տասնյակ քաղբանտարկյալներ, ընդհատակում գտնվող հարյուրավոր ակտիվ քաղաքացիներ:

Մեզանից ոմանք անձնական անդառնալի կորուստներ ունեցան:

Բայց մենք չնկրկեցինք, չթեքվեցինք ու չկոտրվեցինք, չհրաժարվեցինք մեր համոզմունքներից ու գաղափարներից: Վարչախմբի հետ չգնացինք որևէ քողարկված կամ բացահայտ գործարքի, քանզի մեր թիկունքին մշտապես զգացել ենք Համաժողովրդական շարժման շունչը, մեր սրտերում կրել հաղթանակի անկոտրում կամքն ու ոգին:

Երկիրը շարունակում է տնտեսական քայքայում ու անկում ապրել: Մաքսային ու հարկային տեռորի արդյունքում խեղդվում է փոքր ու միջին բիզնեսը, յուրաքանչյուր օր լրացնելով անապահովների ու գործազուրկների բանակը: Գյուղաբնակն ու քաղաքաբնակը շարունակում են լքել հայրենի եզերքը: Երկրի հարստությունը արագացված տեմպերով կենտրոնացվում է մի քանի պաշտոնյա մեծահարուստների ու օլիգարխների ձեռքերում:

Վտանգված է հազարավոր հայորդիների կյանքի ու առողջության զոհաբերությամբ ձեռք բերված Հայաստան պետության անկախությունն ու ինքնիշխանությունը անգամ:
Միթե մենք հանդուրժելու ու համակերպվելու ենք այս ամենի հետ:

Միթե մեր երեխաներին ու թոռներին նման երկիր ենք ժառանգելու:

Մենք կամավոր զինվորագրվել ենք Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացու ազատության ու արժանապատվության, Սահմանադրական կարգի վերահաստատման պայքարին, իսկ կամավորականը հիասթափվելու, հոգնելու, տրտնջալու ու նահանջելու իրավունք չունի:

Մենք մեր ընտրած ճանապարհից խոտորվողը, շեղվողը չենք:

Մեզ բանտարկելով ու հալածանքներով չեն վախեցնի, մեզ հետ ուժի լեզվով խոսելն անիմաստ ու անօգուտ է: Սեփական ժողովրդին հաղթելն անհնար:

ՀԱՂԹԱՆԱԿԸ ՄԵՐՆ Է…

[Մարկիզ]

Երեկ, 21:17

Վոթեր ջան, դու հանրահավաք չէի՞ր գնացել, եղբայր:

[Norton]

Պարզվել է երեկվա հանրահավաքում ինքնահրկիզման փորձ կատարածի անձը

14:13 • 03.07.09

Հայ ազգային կոնգրեսի երեկվա հանրահավաքի ժամանակ ինքնահրկիզման փորձ կատարած անձի ինքնությունը պարզվել է։

Այսօր լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ Հայ ազգային կոնգրեսի առաջնորդ Լևոն Տեր–Պետրոսյանի մամուլի խոսնակ Արման Մուսինյանն ասել է, որ երեկվա հանրահավաքում ինքնահրկիզման փորձ կատարած անձը բանտում գտնվող Սասուն Միքայելյանի ջոկատից է, ով այդպիսով ցանկացել է իր բողոքն արտահայտել, որ Միքայելյանին դեռ ազատ չեն արձակել։

Նշենք, որ ընդդիմության երեկվա հանրահավաքը դեռ չսկսված մի մարդ բենզին էր լցրել իր վրա՝ փորձելով ինքնահրկիզվել, սակայն նրան հեռացրել էին հրապարակից։

թերթ.ամ

[voter]

Վոթեր ջան, դու հանրահավաք չէի՞ր գնացել, եղբայր:

Թանկ հաճույք կլիներ ինքնաթիռի առօրյա գների պայմաններում հանրահավաքի համար մի երկու ժամով իջնեի քաղաք։

Այ Թուրքերը սահմանը, որ բացեն մեքենայով կգաm

[Norton]

Այ Թուրքերը սահմանը, որ բացեն մեքենայով կգաm

Իսկ մեր հարգելի Վոթերը Թուրքիայումա բնակվում՞

[voter]

Իսկ մեր հարգելի Վոթերը Թուրքիայումա բնակվում՞

Հնարավորություն լինի կբնակվեմ վերջ ի վերջո նախնիներիս հողերն են ինչու ոչ։

Բայց առայժմ Թուրքիայով Հայաստան մեքենայով ճամփորդելու մասին է խոսքն, որն ինքնաթիռի տոմսի վրա էլ շատ լավ կազդի։

Առայժմ սպասում եմ սահմանը բացվի, հաստատ գալու եմ մի օր մեքենայով ճամբորդելով - իհարկե հիմա էլ կարելի է, վրաստաններով, պարսկաստաններով, բայց սկզբունքայնորեն Թուրքիայում չեմ ցանկանում լինել, քանի դեռ պետականորեն չեն համաձայնվել թուրքերը, որ իրավունք ունենք այնտեղ ման գալ կամ բնակվել։

[voter]

Հանրահավաքի թեմայով, մի հոդված, վերաբերվող Արցախի հարցում շուտով կայանալիք հնարավոր զիճումների մասին, որ նոր հանրահավաքի առիթ է դառնալու։
Մեջբերում մի հոդվածից
http://www.analyticon.org/news/2009-06-30-119

.........Ցայսօր Ղարաբաղի քաղաքացիները կուրորեն հետեւում էին իրենց «տեղեկացված» ղեկավարներին եւ ավելորդ հարցեր չէին տալիս այն մասին, թե դեպի որ կողմն է թեքվում ղարաբաղյան կարգավորումը: Բայց վերջին ժամանակներս ղարաբաղցի քաղաքացու գիտակցության մեջ բեկում տեղի ունեցավ: Նա հասկացավ, որ երբ իրեն տեղյակ պահեն բանակցությունների արդյունքների մասին՝ կարող է արդեն ուշ լինել: Եւ ժողովուրդը, ինչպես ասում են, «իրեն թափ տվեց»:

Այն վստահությունը, որ հայկական իշխանությունները Ղարաբաղի շահերին հակասող գաղտնապահական բանակցություններ երբեք չեն վարի, խարխլվեց ԼՂՀ Ազգային ժողովում արտաքին գործերի նախարար Գեորգի Պետրոսյանի եւ ԼՂՀ նախագահի խորհրդական, պաշտոնաթող գեներալ Վիտալի Բալասանյանի ելույթներից հետո: Խորհրդարանի նիստում հնչած անմիջական ու հստակ հարցերը գիտակցաբար, թե թյուրիմացաբար ցուցադրվել են Արցախի հանրային հեռուստատեսությամբ: Իրականում Պետրոսյանն ու Բալասանյանը ոչ մի նոր բան չեն ասել, նրանք պարզապես փաստել են այն, ինչ առկա է բանակցային գործընթացում, այն է՝ որ բանակցություններն ընթանում են հայերիս համար ոչ բարենպաստ պայմաններում, որ Ղարաբաղը դուրս է բերվել բանակցային գործընթացից (ընդ որում՝ դրա մեղքը Հայաստանի իշխանությունների վրա է), որ բանակցություններում քննարկվում է տարածքների հանձնման եւ փախստականների վերադարձի հարցը: Այսինքն՝ այն ամենը, ինչով լիքն է հայկական մամուլն արդեն քանի տարի: Այն մասին, որ բանակցությունները վտանգավոր ուղու վրա են հայտնվել, քանիցս խոսել են ընդդիմադիր գործիչներն ու անկախ փորձագետները, բայց իշխանական քարոզչությունը նրանց ասածները ներկայացնում էր կամ որպես հիստերիա, կամ էլ որպես թշնամական ուժերի կողմից հրահրված քայլ: Նրանք, ասում էին իշխանամետ գործիչները, մեր լավը չեն ուզում, դրա համար էլ պնդում են, որ Հայաստանի իշխանությունները զիջման են գնում ղարաբաղյան հարցում: Ընդդիմադիրների ու անկախ փորձագետների կարծիքները չէին ցուցադրում հեռուստատեսությամբ, դրանք անամոթաբար մանրատառ զետեղում էին թերթերի չկարդացվող էջերում եւ անվանում էին արմատական: Իսկ այսօր այդ մասին սկսեցին խոսել պետական ամենաբարձր մակարդակով: Եւ մարդիկ մտահոգվեցին:

Կասկածում եմ, որ ՀՅԴի մյուս շաբաթվա ԼՂՀում կայանալիք նիստից հետո Արցախի հարցի հիման վրա ՀԱԿ,Ժամանակ,ՀՅԴ համագոծակցության ականատեսն ենք լինելու։