Վա˜յ, ի˜նչ լավ ա էս թեման տեսա. վերջապես չեմ ալարի, իմ ցնդած կարծիքը կարտահայտեմ:
Սկսենք նրանից, որ «Սպանված աղավնի» վիպակն ինքը շատ անհաջող էր ընտրված: Դարն ապրած, ժամանակավրեպ, ռաբիզ ստեղծագործություն է: Դեռ Նար-Դոսի տարբերակը կարդալուց հետո նման կարծիք կազմեցի:
Ասեմ, որ անիմաստ երկար էր ֆիլմը, շատ տեսարաններ անիմաստ ձգձգված էին (ես կինոթատրոնում եմ տեսել, ասում են՝ սերիալը նույնիսկ ավելի է ձգած): Գժվեցինք, երբ նույն երգը երկու անգամ ծայրից ծայր երգեցին:
Նազենին սխալ էր ընտրված: Շատ կեղծ էր խաղում: Ավելին՝ հեչ Սառա չէր: Ինչ վերաբերում է վերջին, որը, չգիտես ինչու, շատերին ահավոր դուր է եկել, պիտի ասեմ, որ ամենաանտանելի մասն էր, իսկ էդպես հիստերիկանալ ցանկացած կին կարող է: Էդ ընթացքում շատերը լացում են, իսկ մենք անհամբեր սպասում էինք, թե երբ պիտի մեռնի, որ կինոն պրծնի:
Դրական կողմերից. Սալոմեի կերպարը շատ դուրս եկավ, բավական մեծ աշխատանք էր թափած ֆիլմի վրա, չնայած բազմաթիվ թերությունները ծածկում են այն: Ուրիշ դրական բան չեմ գտնում:
Ու մի լուրջ բացասական կետ կա. հայկական կինոն անընդհատ պտտվում է նույն մարդկանց շուրջ, իսկ դա, իմ համեստ կարծիքով, խոչընդոտում է զարգացմանը: Կուզեի տեսնել մի ֆիլմ, որի ռեժիսորը Հրաչ Քեշիշյանը չէ, գլխավոր դերակատարուհին Նազենին չէ, կոմպոզիտորը Հայկոն չէ ու էլի ուրիշ փոփոխություններ:
Մեջբերել
Էջանիշներ