Համապետական հանրահավաք հունիսի 12-ին (ՀԱԿ)

[Վիշապ]

Չէ, սպասի:
Եղել ա դժգոհ մասսա, միշտ, որը առաջին ազդակից պատրաստ ա ոտի կանգնի, մի քիչ հարայ-հուրույ անի, հետո տուն գնա (անկախ նրանից կհաղթի, թե կպարտվի, տուն գնա, նստի բազմոցին, ոտը քցի ոտին ու մեծ բան արածի ինքնաբավությամբ հեռուստացույց նայի):

Էսօր կա, չեմ խուսափի բառից, ՈՐԱԿՅԱԼ մասսա, ով մինչև վերջ իրա իրավունքների համար գնալու ա, ու անկախ մեծ ու փոքր հաղթանակներից էլի գնալու ա, չի գնալու տանը նստի, հաղթելու դեպքում հաղթանակին ա տեր կանգնելու ու ամեն ինչ անի, որ էդ հաղթանակը հարատև լինի, պարտվելու դեպքում շարունակել ա հաղթելու համար պայքարել:

Իսկ էդ քո ասած «վերացած զանգվածը» (էդ թվում քեզ) ոտի հանելը րոպեների գործ ա: Բայց մեր խնդիրն ա ՈՐԱԿՅԱԼ մասսան մեծացնել: Մեկը քեզ, որ ասենք «վաղը գնում ենք Հ1-ի կաբելները փռթենք թափենք», հարայ հրոցով գալու ես: Ուրիշ հարց, որ ՀԱԿ-ը նման բան չի ասի:

Էլի շարունակում ես վերացական բանջարեղենը: Ապեր հարատև հաղթանակը ո՞րն է: Մինչև վերջ պայքարելը ո՞րն է: Ժողովուրդը մինչև վերջ Անկախության հրապարակում էր, հետո էլ մինչև վերջ Լուսավորիչի վրա էր: Ո՞վ ժողովրդին հետ պահեց այդ վերջից: Ո՞վ չեկավ ու ժողովրդի հետ չեղավ: Թող գար, թող խփեին: Բա մինչև վերջը էլ ո՞րս էր: Բա ո՞վ էր ելույթ ունենում «թող ոչ մի զոհ չպահանջվի ինձանից բացի»: