Ես անձամբ չեմ մեղադրում ոչ պատերազմին մասնակցողին ոչ էլ «չմասնակցողին»
Ամեն մեկը պատերազմի ժամանակաշրջանում իր գործն է անում:
Մեկը իր սրտի կանչով մեկնում է ճակատ, իր հայրենիքը զենքով պաշտպանելու, մյուս իր հայրենակիցը գիշեր ցերեկ աշխատում է տարբեր մեխանիկական գործարաններում, որպեսզի ճակատում գտնվող իր եղբայրներին, զենք ու տարբեր պատերազմական գործողություններին հարիր պաշարներ պատրաստի:
Հոգևորականը իր աղոթքն է բարձրացնում առ Աստված, իր հոգևոր նստավայրում, կամ հենց ճակատի առաջի գծում, երրորդը դիվանագիտական ճակատում է պայքարում:
Սրանք բոլորն էլ հայրենիքի համար պայքարելու ձևեր են, չէր կարող լինել այնպես որ բոլորն էլ զենքները ձեռքին առաջի գիծ գնաին:
Այդ հատկությամբ օժտված են հատուկ այդ բանի համար կանչվածները, զենք զինամթերք արտադրողն էլ օժտված է այդ գործը հրաշալի անելու համար:
Եթե պատահական մարդիկ հայտնվեին առաջի գծում դա իսկական բեռ կլիներ բոլոր այն մրդկանց համար ովքեր կանչված են հենց առաջի գծում պայքարելու համար:
Դրանք բոլորը միասին կատարում են նույն գործը, հայրենիքն են պաշտպանում:
Ու այստեղ շեշտը դնել այն բանի վրա որ զենք արտադրողը, անհամեմատ ավելի նվազ աշխատանք է կատարում քան առաջի գծում գտնվողը՝ խիստ սխալ մոտեցում է, իմ կարծիքով:
Ամեն մեկը իր չափով է մասնակցում հայրենիքի պաշտպանությանը:
Կամ եթե մեկը իրեն ինքնաներշնչել է թե իբր պատերազմին մասնակցելով մեղք է գործում, ապա այդ նույն մարդը կարող է վստահ լինել, որ կոնկրետ ինքը եթե զենք չի վերցնում, ապա այդ զենք վերցնողին նա աջակցում է զանազան ձևերով, քանզի նույն պետության բնակիչներն են, ուստի այդ կերպ մտածելով կարելի է համարել որ դարձիալ նա մեղք է գուրծում, քանզի աջակցում է պատերազմի առաջի գծում պայքարող իր հայրենակցին:
Այնպես որ, եթե պատերազմ է լինում ակամայից բոլորս էլ «մեղք ենք գործում» այդ ընթացքում «ոչ ոք չի կարող փրկվել»
Մեջբերել
Էջանիշներ