Մարտիրոսյան Ս.Մ.-ի անտիպ ժողովածուն

[xumhar]

Բաբելոն

Թող ետ գա նորից դժնի դղյակի
Մամռած պատերով խուլ միջնադարը:
Եվ ասպետների պողպատակռուփ փաղանգը`հատու
Մխրճվի մեղքից լխլխկան դառած
Այս մեղկ մարմնի մեջ:
Ու սուլեն նորից նետերը թունոտ
Օզոնից զրկվող երկնքի կապույտ ալեկոծի տակ,
Կրակի մատնեն գրքերը նեռհոտ,
Անեն շանսատակ
Այն ամբոխները,որոնք ծառանան աստծու առաջ:
Մարդ`մեղավորը թող լալահառաչ,
Մաքուր ու անբիծ զավակի արևն դարձնի երդում,
Որ իրեն փրկի խարույկ հանվելուց:
Բոլորին ի ցույց
Թող կախաղաններ խրվեն ասֆալտին:
Բանաստեղծ լինելն համարվի հանցանք,
Թանաքոտ ձեռքեր թող մեխվեն պատին:
Հավատաքննիչ դառնալու համար
Թեկնածուները կազմեն երկար ցանկ.
Ընտրող արժանիքն`նվիրված աստծուն`
Թեկուզ առերես,
Ունենալ պիտի նաև մի երես`
Հարմար վայրկյանին փոխարինելու:
Նկարչությունը թող դիտվի աղետ,
Թատրոն սիրելը` դավաճանություն,
Ու աղոթելը դառնա ցնծություն,
Վրեժը`կարիք,
Սակայն բոլորը թող հարուստ լինեն`
Մեկ-մեկու կաշին ծախելով իրար:
Պառավներն իրենց մազերը հինեն`
Մոռացած ավանդ,մոռացած տարիք,
Եվ իբրև բարիք
Մատուցվեն կույսի կարոտը պահած ամուրիներին,
Կպնեն կրծքներին աղվամազապատ:
Ամեն կիրակի ու ամեն շաբաթ
Մատղաշ աղջիկներ խաչերին գամվեն համբույրի համար,
Կամ ձեռբակալվեն,
Մենաստան տարվեն.
Մայրապետների քղանցքները հար պաչպչոտելու,
Նաև հոտելու
Նեղլիկ խուցի մեջ:
Թող մոռացութան մշուշը իջնի անցյալի վրա,
Համարյա ներկա-մոտիկ անցյալի,
Որը շատերին հարմար չեր գալիս,
Ափսոսում էին իրենց ցուլերի միսը անալի`
Արամազդներին կերակուր որպես:
Նրանց լուռ ու հեզ
Մի աստված էր պետք
Ու ստեղծեցին,
Ճանապարհն դեպի Ավետյաց Երկիր անապատեցին,
Հիմքից հատեցին այն պարտեզները,
Որոնք պատահում ու ազդում էին ջղերի վրա:
Բայց Ստեղծվածը այնքան էլ հեզ չէր,
Ու Զևսի շանթող կայծակների տեղ
Ծծումբ էր թափում գլխներին բացհեր:
Մեղավոր կնոջ մի հայացքն
Արժեր մի աղե արձան,
Զնդան էին նետում,անում էին աղցան
Այն միամիտին,
Որ Աստծո տեղ կնոջն էր պաշտում:
Օրենքներով հին`
Մտածում էր այն,ինչ-որ ասում էր:

Ամայի դաշտում մի կրքոտ տերտեր
/Մեղա քեզ,իմ տեր/
Այրի կնոջն էր խոստվանեցնում կանաչի վրա:

Ինչպես մանուկը կրակ տեսնելիս
Մատիկն է վառում առաջին անգամ,
Նրանք էլ տեսան ,որ սխալվել են:
Մոխրացող մատներն բռունցք դարձած,
Անմռունչ,անլաց,
Իրենք իրենցից զատվեցին հանկարծ: