Որպես նախաբան
Բաբելոն
/Մտավորականների մասին/
Ես Մաթևոսյանին ու Ֆոլքներին ինձ հարազատ եմ համարում:
Նրանք իմ մասին լսած անգամ չկային:Երբ Ամերիկացին ապրում էր, ես դեռ չկայի:Ինքն արդեն չկար,և ես դարձյալ գոյություն չունեի:Իսկ Հայն իմ աստվածն է.»Հիշողությունը ընկած է մարդու և կենդանու միջև....», կամ` «...Դոստոևսկի,Քամյու և ընդհանրապես`երկուսից վերջ «թիվ տուր»:
Մի խոսքով,մերը միակողմանի շահագրգռվածությամբ, ավելի ճիշտ ,«ներքին» բարեկամություն է:
Ես ծառ եմ: Մի ծառ Երևանում,մեկը` Հոնոլուլույում,երկու ծառ /երկուսով էլ անտառ,նույնիսկ բացատ, չես կազմի/ Սինգապուրում, N թվով ծառ` Երկիր մոլորակի վրա:
Սրանք լոկ քանակ են:Բնասերտ,ճյուղահյուս ջունգլի,սաղարթախիտ տայգա,Ծմակուտի մթին անտառ չեն:
Մեկի կառուցվող ճանապարհի վրա,մյուսի սարքվելիք տան տեղում,թեթև հողմին չդիմացող,սունկի,արջի,սկյուռի,
Լուսանի,զսպանակվող ճյուղատարած գորգի կարոտ.շատ-շատ`վառելափայտ են:Գերանն ինչ Է,էդ էլ չեն` ոստոտ են:Ծառ են,բայց անտառի են ձգտում,եթե խառնվածքով մելանխոլիկ չեն:Թեկուզ նրա համար,որ իրենց կտրողին Անտառապահը բռնացնի,տուգանի,թուքումուր տա,վախեցնի. “Անտառ ես կտրում,շան որդի? Դատի կտամ”:
Մեջբերել
xumhar-ի խոսքերից
Էջանիշներ