User Tag List

Էջ 1 3-ից 123 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 37 հատից

Թեմա: Հովհաննես Շիրազ

  1. #1
    Մշտական անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    22.11.2006
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    195
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Հովհաննես Շիրազ

    Սարերն ի վեր, ի վեր մասիս:

  2. #2
    ... aniko-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    09.11.2006
    Գրառումներ
    210
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Շիրազ

    Մայրս

    Մեր հույսի դուռն է մայրս,
    Մեր տան մատուռն է մայրս,
    Մեր օրորոցն է մայրս,
    Մեր տան ամրոցն է մայրս,
    Մեր ճորտն ու ծառան է մայրս,
    Մեր տան անշուքն է մայրս,
    Մեր տան անտունն է մայրս,
    Մեր արծվաբույնն է մայրս,
    Մեր տան ծառան է մայրս,
    Մեր տան արքան է մայրս,
    Մեր տան պուճուրն է մայրս,
    Մեր հացն ու ջուրն է մայրս,
    Մեր տան անճարն է մայրս,
    Մեր դեղն ու ճարն է մայրս,
    Մեր տան աղբյուրն է մայրս,
    Մեր ծառավ քույրն է մայրս,
    Մեր տան անքունն է մայրս,
    Մեր անուշ քունն է մայրս,
    Մեր տան ճրագն է մայրս,
    Ա՜խ, մեր տան Սիսն է մայրս,
    Մեր տան Մասիսն է մայրս,
    Մայրս, մեր հացն է մայրս,
    Մեր տան Աստվածն է մայրս...



    ԳԱՐՆԱՆԱՄՈՒՏ

    Մանուշակներ ոտքերիս ու շուշաններ ձեռքերիս,
    Ու վարդերը այտերիս, ու գարունը կրծքիս տակ,
    Ու երկինքը հոգուս մեջ, ու արեւը աչքերիս,
    Ու աղբյուրները լեզվիս՝ սարից իջա ես քաղաք,-
    Ու քայլեցի խայտալով ու շաղ տալով մայթերին
    Մանուշակներ ու վարդեր ու շուշաններ ձյունաթույր,
    Ու մարդիկ ինձ տեսնելով՝ իրենց հոգնած աչքերին
    Տեսան ուրիշ մի աշխարհ, գարուն տեսան նորաբույր,
    - Ի՜նչ թարմություն,- ասացին,- ի՜նչ թարմություն,-
    ու բացին
    Լուսամուտներն իմ առջեւ, ու ես իմ սիրտը բացել՝
    Անցնում էի երգելով ու շաղ տալով մայթերին
    Մանուշակներ ու վարդեր ու հասմիկներ հոգեթով,
    Կարծես մի ողջ բնություն մի պատանի էր դարձել,
    Քաղաք իջել լեռներից՝ կանցներ զմրուխտ հեքիաթով
    Երկրե-երկիր շաղ տալով կակաչներն իր ձեռքերի,
    Մեր երգերի լուսաբացն ու գարունը լեռների։


    Ավելացվել է 1 րոպե անց
    ՀԱՅՈՑ ԱՆՈՒՆՆԵՐԸ
    Քո մայր՝ լեզվով խոսիր, պոետ,
    Որ հավերժվի ազգը քո հետ:
    1
    Անուն կա, որ վարդի բույր Է,
    Կա, որ սարի պաղ աղբյուր Է,
    Կա, որ քեզ տուն կանչող քույր Է,
    Կա, որ անուշ մոր համբույր Է,
    Կա, որ ձեռիդ եղբեր տուր Է,
    Հայ անունը՝ պատիվը մեր՝
    Միշտ լավ գործի ծնունդ անմեռ։
    2
    Անուն Էլ կա, որ մեր գլխին
    Ծաղրածուի գդակ Է հին,
    Որ կնքել Է ինչ-որ տերտեր,
    Կամ թե՝ դժնի մի ճորտատեր.
    Ու մենք հաճախ չենք ամաչում,
    Հին անվամբ ենք իրար կանչում,
    Թե՝ հե՜ի, ո՞ւր ես, բեդնի Խաչո,
    Ի՞նչ բանի ես, Ղաչաղ Վաչո,
    Տաշտաքերենց,
    Կաշառկերենց,
    Անուննե՞ր են, թե՞ հին վերքեր,
    Որ բանալով՝ չենք հարցնում դեռ,
    Թե ի՞նչ չլուտ, ի՞նչ Չպլաղենց,
    Երբ Չպլաղենցն աշխարհ փոխեց։
    3
    Անուն Էլ կա, որ լսելիս
    Մարդ ակամա հարց Է տալիս,
    Թե՝ ի՞նչ Կնյազ, ի՞նչ Իշխանիկ,
    Ի՞նչ խան, ախպեր՝, կամ ի՞նչ Խանիկ,
    Երբ ինքն ահա մի մարդ Է նոր,
    Մի հին չոբան, չոբանի թոռ,
    Առաջ քաշված,
    Փառքով նշված,
    Ինքն է թաղել իշխան ու խան,
    Բայց գրվում Է դեռ Իշխանյան,
    Աղախանով կամ Բախշիբեգ,
    Ամիրխանով կամ Յախշիբեգ։
    Այն Էլ յախշի, վա՛յ, անհոգի,
    Կարծես, թե կար լավն Էլ բեգի.
    Գայլը յախշի՞, տե՝ս դու հալա՝
    Անունն անգամ խաթաբալա։
    Անունն անգամ
    Օձի նման
    Փաթաթված վիզն Հայաստանի,
    Այրող հուշն Է այն սուլթանի,
    Որ մեր լեզուն ու հողն անվերջ
    Ձուլել կուզեր իր ցեղի մեջ,
    Եվ կձուլեր (հայ կա դրսում,
    Որ հայերեն Էլ չի խոսում…),
    Մենք Էլ այժմ չէինք կարող
    Խոսել լեզվով մեր դայլայլող,
    Հայոց լեզվով մեր ազգաթագ,
    Թե մեզ չառներ գիր թևի տակ
    Խաղաղության՝ Մաշաոց հսկան,
    Որ կանչում է, թե՝ ո՛վ տղաս,
    Յոթ լեզու էլ թե իմանաս,
    Չմոռանաս քո մայր լեզուն.
    Մոռանալդ է ոսոխն ուզում…
    4
    Անուն էլ կա, բսյց ո՞րն ասես,
    Կատակով են դրել կարծես,
    Մեկը մեկից անտոհմ ու սին՝
    Էլ անճաշակ Լյուքս ու Տորգսին,
    Էլ Իլոնա, էլ Ալֆրեդ,
    Էլ ժոռժետա, էլ Վան-Շիլբերտ,
    Էլ Իվետա, էլ Անտեֆոն,
    Էլ Ռիտա, էլ Պատեֆոն,
    Էլ Կլարա, էլ Անելկա,
    Թե թարգմանես՝ ի՞՛նչ դուրս կգա,-
    Ծաղր ու ծանակ մեր ուստրերին,
    Եվ առավել մեր դուստրերին։
    Բայց ծիծաղից վատթարը կա՝
    Հանդիպում ես յոթն աղջկա՝
    Յոթից մեկն է Վարդ կամ Նարգիզ,
    Մյուսները՝ Լուիզ, Լարիս,
    Եվ դեռ՝ Էլլա կամ Նովելլա,
    Մարդ չգիտի խնղդա՞, թե լա.
    Մի՞թե չկար, որ չես դրել,
    Հայ մի անուն մարդավայել,
    Որ կնքել ես՝ Արգենտինա,
    Կարծես երկրի քարտեզ Էնա.
    Մեկն էլ մի ջուխտ աղջիկ բերել,
    Գիտե՞ք անունն ինչ է դրել
    Մեծ աղջկան՝ Գալանտերիա,
    Իսկ փոքրինը՝ Դիզինտերիա:
    Ծիծաղո՞ւմ ես, բայց սպասիր,
    Մարդ-ավտոյի մասին լսիր.
    Այն, որ ավտո շատ սիրելով
    Շևրոլետ էր դրել սիրով՝
    Բայց Շևրոլետն օրորոցում
    Այս վշտից էր լալիս, կոծում։
    Եվ ասում են, երբ մեծացավ,
    Անունն ինչ է՝ երբ հասկացավ,
    Հենց այս եղավ խոսքն առաջին,
    Որ կայծակեց հոր ականջին.
    - Ի՛՛նչ Շևրոլետ, ավտո հո չե՞մ,
    Լա՞վ է, քեզ ել “Վիլիս” կանչեմ։-
    Ծիծաղում ես, բայց ծիծաղն ի՞նչ,
    Ուր է հայոց անունը ջինջ,
    Հազարից մեկն հազիվ ունի
    Անուշ անունն իր հայրենի.
    Մի Հասմիկ է, հազար էլլա,
    Մի Անահիտ, այնքա՜ն Բելլա,
    Մի Արտավազդ, այնքա՜ն Համլետ,
    Որ վիճում են մեր անվանց հետ,
    Թե՝ եթե բանն այսպես գնա,
    Էլ ձեր հայոցն ո՞ւր կմնա…
    Այնինչ ամեն հայ դյուցազուն
    Փրկեց քո կյանքն ու հայ լեզուն,
    Անհայտ հեռվում
    Ընկավ կռվում,
    Որ դու հիշես, պահես, փրկես,
    Մոռացումից անունն իր վես,
    Վարդան պահես, պահես Հունան,
    Վահրամ պահես, որ իմանան,
    Թե ո՛ր երկրի ծաղիկն ես դու.
    Տոհմանունն էլ հողն է մարդու։
    Երբ հնչում է մի Սանասար՝
    Կարծես Սասնա քո սարն հասար,
    Մի Այծեմնիկ անունն անգամ
    Մայր Անին է հերոսական.
    Մի անունն էլ հայ զորք է մի
    Մի զինվորն է, էլ ո՞ւր զոհվի։
    Ա՛խ, հերիք չէ յաթաղանով
    Խաբված՝ գրվես Աղախանով,
    Ինչո՞ւ “փոքրիկ” մի յան ջնջես՝
    Մի ոզջ ազգի մեծ սիրտ տանջես,-
    Գոռ անունն էլ մի բուռ ոսկի՝
    Սուրբ մասունքն է մի սուրբ ազգի։
    Հայ անունն եմ ես ձեզ ասում՝
    Դուք հասկացեք հայոց լեզուն,
    Ու թող ծաղկի կյանք ու գինով՝
    Ամեն մի ազգ՝ իր անունով։
    Թող չխանդի Դեզդեմոնան,
    Երբ դուստրերս Նազիկ մնան,
    Ինքն էլ մնա
    Դեզդեմոնա,
    Խաղաղ մնա, մնա մեզ քույր,
    Որ անվամբ էլ ծաղկենք մաքուր։
    Մեր անունն էլ իր միտքն ունի.
    Ի՞նչ պակաս է մի Աղավնի,
    Անունն ինքն էլ՝ աշխարհի մեջ
    Անուշ մի կանչ խաղաղատենչ,
    Ո՞վ Է բռնել մեր կոկորդից՝
    Որ ձեռ քաշենք Հայկ ու Վարդից,
    Հայկ անունն եմ ես ձեզ ասում՝
    Դուք հասկացեք հայոց լեզուն,
    Ամեն անուն մի բառ Է ճոխ՝
    Ավանդավեպ՝ ազգդ պահող.
    Մի Վարդան Է երբ մեկն ասում՝
    Ավարայրն Է հետդ խոսում,
    Բավ Է պոկես՝ ի սեր այլոց՝
    Հայ կնիքից անունն հայոց։
    Ա՛խ, ի՞նչ ասեմ ես այն հային,
    Որ սեր չունի Էլ ազգային,
    Որ մայր հողից չի ամաչում,
    Իր հայ որդուն Ջոն Է կանչում։
    Ա՛յս Է ցավը, ով մտակույր,
    Պահիր անունդ հայրենաթուր,
    Պահիր ազգդ պատվո գահին՝
    Անունով Էլ մեր ազգային։
    Կամ երբ մի նոր մանչ ես ծնում,
    Անունն ինչո՞ւ Հայկ չես դնում,
    Անունն անգամ զրահ հագին,
    Կամ ի՞նչ վատ Է՝ մի Գարեգին,
    Կամ այս Շավարշն հայրենաշեն,
    Այս իմ Տիգրանն ու Եղիշեն,
    Այս իմ Արան գեղեցկաթով,
    Այս իմ Մհերն՝ իր քաջ Դավթով,
    Այս իմ Աստղիկն ամենագեղ,
    Անունն ինքն Էլ հույսի կանթեղ,
    Այս իմ Վահրամ ու Վրթանես,
    Քո անուններն ինչո՞ւ վանես,
    Այս Սանասարն ու Սլկունին,
    Այս իմ Գևորգ Մարզպետունին,
    Հայ անունն Էլ կյանք Է հային՝
    Հայոց լեզվով աստվածային։
    5
    Ես մեկն ասի, դուք հիշեցեք
    Մեր անուններն հազար ու մեկ,
    Հազար բարի գործից ծնված՝
    Սերունդներով ոսկեջրված,
    Մեզ ավանդված, որ զրահենք,
    Մեր հայ ազգը հավերժ պահենք։
    Մարդս զանգ Է, աշխարհն ականջ,
    Լավ անունը զանգի ղողանջ,
    Բայց զանգն առանց զանգահարի,
    Թեկուզ ապրի հազար տարի՝
    Ոչ մի ղողանջ չի հանելու,
    Զանգահարը գործն Է մարդու,
    Գործ, որ թեկուզ ուժով բազկի,
    Հավերժ փրկե պատիվն ազգի։
    Գործ, որ Հայկից մինչև Հունան՝
    Տավիղն Է մեր խաղաղության։
    Էլ ո՞ւր մեր լույս լեզուն մարել՝
    Այս նոր վշտի դեմ խոնարհել.
    Ու թող այնտեղ Ջեմման՝ Ջեմմա,
    Աստղիկն այստեղ Աստղիկ մնա:
    Քանզի ամեն ազգի անուն
    Իր տարազն Է, իր մայր լեզուն,
    Իր սրբությունն հավերժական.
    Եվ օրենքն Է ոզջ մարդկության՝
    Իր ազգինը ով չսիրի՝
    Թշնամին Է ողջ ազգերի.
    Ինչո՞ւ հագնես ձևն ամենի,
    Երբ քոնն ունես, ո՛վ քաղքենի,
    Երբ իր գույնից,
    Իր անունից,
    Իր մայր լեզվից ձեռ քաշողը՝
    Վերջն Էլ կտա իր մայր հողը…
    Վերջին խմբագրող՝ aniko: 26.12.2006, 11:34: Պատճառ: Գրառման ավելացում։
    իսկ կյանքը շարունակվում է...

  3. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sam521 (28.05.2010), Smokie (15.10.2010), Լուսիանա (25.02.2009)

  4. #3
    Մշտական անդամ Srtik-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.12.2006
    Հասցե
    Լոս Անջելես
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    223
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Շիրազ

    ՀԱՅՈՑ ԼԵԶՈՒՆ
    Մի հայրենադարձ պատանու

    Մեսրոպ Մաշտոցն ասաց՝ որդիս,
    Էլ ինչո՞վ ես հույսը բերդիս.
    Էլ հայրենիք ինչո՞ւ եկար,
    Թե պիտ խոսես օտար լեզվով,
    Խմես հայոց գինին նեկտար՝
    Կենաց կանչես օտար լեզվով,
    Քաղես հայոց վարդերն ու հեզ՝
    Աղջիկ կանչես օտար լեզվով։
    Իրավ, քանի լեզու գիտես,
    Այնքան մարդ ես, իրավն ասին,
    Բայց որ քո հայ լեզուն չունես,
    Էլ ի՞նչ հույս ես քո Մասիսին,
    Որ թողել ես քո մայրենին՝
    Հարամ է քեզ հայոց գինին,
    Հարամ է քեզ աղջիկն հայոց,
    Հայոց սիրտը՝ Մասիսն հայոց։
    Մայր հայրենին էլ ի՞նչ սրտով
    Քո ոտքերն էլ գրկե վարդով...
    ...Ա՜խ, չէ, Մասիսը հալալ է քեզ,
    Հայոց վշտում դու մեղք չունես,
    Հալալ է քեզ հողն հայրենի,
    Թող քեզ ջուրն էլ դառնա գինի։
    Քանզի հայոց վայ սփյուռքում
    Պանդխտությունն է դեռ պոկում
    Հայ բերանից հայոց լեզուն,
    Օտարն հայոց մահն է ուզում,
    Բայց նա հայ է, ով հովազի
    Արնախում երախումն էլ
    Իր մայրենի լեզվով խոսի,
    Մոր կաթի հետ ծծած լեզվով,
    Որ հայ գետը ծով ծնի, ծով,
    Ժխորում էլ Բաբելոնի —
    Խոսի լեզվով իր մայրենի,
    Հայոց լեզվով, որ միշտ ջահել,
    Մեզ բյուր դարեր հայ է պահել։

    Ավելացվել է 1 րոպե անց
    ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՐԴԻ ԵՐԳ
    (վերելք)
    Աչքերիս մեջ գարնան օրեր,
    Ճամփես բախտիս սաերն ի վեր,
    Ելնում են ես քարերն ի վեր,
    Ելնում են ես սարերն ի վեր,
    Քարեր, սարեր, դարերն ի վեր:
    Բախտս աստղերն են վեր պահել,
    Ջահել եմ ես ու ձիս ջահել,
    Չեմ նկատում քարեր ճամփիս,
    Չեմ նկատում սարեր ճամփիս,
    Քարեր, սարեր, դարեր ճամփիս:
    Շանթն է բեկվում ճակտիս վրա,
    Մահ՝ չգիտեմ՝ կա՞, թե՞ չկա,
    Ելնում եմ ես ահերն ի վեր,
    Ելնում եմ ես մահերն ի վեր,
    Ահեր, մահեր, ջահերն ի վեր:
    Աչքերիս մեջ գարնան օրեր,
    Ճամփես դեպի աստղերն անմեռ՝
    Ինձ ելնելու քարեր կան դեռ,
    Ինձ ելնելու սարեր կան դեռ,
    Քարեր, սարեր, դարեր կան դեռ...



    ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԱՂՋԻԿՆԵՐԸ

    Հուրն են սիրո սևի սիրուն լույս աղջիկներն Հայաստանի,
    Սրտիս վրա քայլող գարուն` կույս աղջիկներն Հայաստանի,
    Իմ սիրտն ի՜նչ է, ա'խ, թե ուզեն` բերդեր կառնեն մի հայացքով,
    Անառիկ բերդ ու սիրո սյուն` հույս աղջիկներն Հայաստանի:

    Մեկը մեկից պարզ ու կախարդ, մեկը մեկից խոսքով քաղցր,
    Ետ կբերեն ալևորին, օձ կթովեն աչքով քաղցր, -
    Մեկը` աստղիկ, մեկը` լուսնյակ, մեկն` արևի տեսքով քաղցր, -
    Իմ Հայաստանն են զարդարում նուրբ աղջիկներն Հայաստանի:

    ՈՒ չգիտեմ որի՞ն սիրեմ, որի՞ն թողնեմ անհագ սրտով,
    Ամենքին է սրտիս աչքը արևի պես կրակ սրտով,
    Երբ հուր ծովի պես են քաշում` ո՞նց դիմանաս վտակ սրտով, -
    Ինձ աստղերից ցած են բերում սուրբ աղջիկներն Հայաստանի:

    Իմ Սևանը ո՞նց ցամաքեց, երբ սևածով աչքերը կան,
    Իրենց նման հարբեցընող գինին քամող ձեռքերը կան,
    Վարդ շուրթերին բուրմունքի պես Կոմիտասի երգերը կան, -
    Քարից անգամ լույս են քամում բյուր աղջիկներն Հայաստանի:

    Բայց մի գանգատ ունի կյանքս` այն, որ ինձ մի վարդ չտվին,
    Սուրբ եմ Արա Գեղեցիկի պես` ինձ մի սուրբ Նվարդ չտվին,
    Ինձ թողեցին գիրկն ընկածի, դեռ ասում են` դարդ չտվին, -
    Գերեզմանս են աչքով փորում զուր` աղջիկներն Հայաստանի:

    Առանց նրանց` երգս պաղ էր` արև բացին իմ երգի մեջ,
    Նրանց սիրո ձեռագործն է ծիածանը երկնքի մեջ, -
    Բայց քաջ կասեմ` մեկին սիրես, լավի՜ն սիրես ու լա'վ սիրես,
    Որ քեզ պաշտեն բոլո՜ր սիրուն, լույս աղջիկներն Հայաստանի:


    Ես ծնվել եմ ձորերում`
    Եղեռնի սև օրերում:

    Մայրս կրծքին` օրորել`
    Իմ օրոցքն էլ է կորել:

    Աչքս բացի` սով տեսա,
    Աստված ասաց` "Զոհ է սա":

    Դեռ փայտե ձի չհեծած`
    Բախտի ձիուց ընկա ցած:

    Որբ մնացի ու անուս,
    Ես դեռ մանկուց ընկա դուրս:

    Վշտի վիհից, գահեր վես,
    Հրաշք է, որ հասա քեզ:

    Քիչ էր մնում` եղեռնի
    Թաթն իմ կոկորդն էլ բռնի:

    Բյուրերին է նա հորել`
    Ինչպե՞ս է, որ չեմ կորել:

    Չեմ պղտորվել, վշտից մեծ
    Սոխակս օձի չփոխվեց:

    Հոգիս` արցունք ու ոսկի`
    Խտացվածքն եմ իմ ազգի:

    Այժմ ազգին իմ անչար
    Պարտք են Աստված ու աշխարհ:

    Հատուցումը եղեռնի`
    Երբ էլ լինի` կհառնի:

    Իրար գրկեն պիտի ողջ
    Այս ազգերն էլ մահագոչ:

    Աշխարհ, դու ինձ մի նայիր,
    Իմ ողջ ազգին փայփայիր:

    Վախենում եմ, թե նրան
    Դու պարտք մնաս... հավիտյան:




    ԱՆԻ
    (հատված պոեմից)

    Դեռ մի կարոտ ունեմ անհագ՝ հասնեմ Անի ու նոր մեռնեմ
    Բանամ ճամփիս դռները փակ, տեսնեմ Անին ու նոր մեռնեմ։

    Բալասանվեմ իր բաց վերքին մանու ծնեմ մեռած մորից՝
    Ախուրյանի օրորի տակ, փրկեմ Անին՝ կարոտս առնեմ։

    Օրոցք դնեմ իղձերն հայոց՝ հայոց հույսերն օրորելով
    Որպես որդուն իմ երկվորյակ՝ երկնեմ Անին՝ կյանքն օրորեմ։

    Ախուրյանի ջրերի պես մորս փեշերն համբուրելով՝
    Լցված կյանքով հազրազանգ՝ գրկեմ Անին վերածնվեմ։

    Կրծքիս սեղմեմ Անիս ավեր բուերի տեղ սոխակ դառնամ
    Դառած երգ ու վարդի քաղաք՝ երգեմ Անին ու նոր մեռնեմ։

    Վանա ծովի ու Վանի հետ ու Ղարսի հետ ու Սասիսի՝
    Իմ Սևանի լույսերի տակ զուգեմ Անին՝ օջախ վառեմ։

    Ծաղկեցնեմ շիրիմն անգամ արքայաշուք իմ պապերի
    Որպես անտառ կաղնեպսակ՝ տնկեմ Անին՝ Վանին խառնեմ։

    Ավեր թողնեմ միայն Քյոշքը թուրք չարահուշ բռնակալի
    Գլխին հայոց արևաթագ՝ ոսկեմ Անին բերդն համբուրեմ։

    Հազարազանգ զարթնեցնեմ հազարամյա իր խոր քնից
    Արագածի պես անխորտակ բուրգեմ Անին վեր պարսպեմ։

    Վեր փյունիկեմ հազար ու մի տաճարներով իր ավերակ
    Մայր տաճարի գմբեթի տակ խնկեմ Անին կյանք բուրվառեմ։

    Թագադրեմ սրտիս թագով մանուկ Գագիկ թագավորին-
    Հազար ու մի զանգով՝ հստակ զանգեմ Անին՝ վեր ղողանջեմ։

    Մայրաքաղաք Երևանին Անին դարձնեմ մայրաքաղաք
    Պալատներով իր նորաթագ վեմեմ Անին՝ կյանքի գոչեմ։

    Վերաշինեմ շիրմի մատուռն սպարապետ Պահլավունու
    Վեմեմ բուրգերն ու աշտարակ ճեմեմ Անին ու նոր ննջեմ։

    Բանտից հանեմ մեծ Հայաստանն՝ այս ազատված փոքրիս խառնեմ,
    Գրկելով հողն իմ բովանդակ՝ հայկեմ Անին ու նոր մեռնեմ։

    Հայոց թագի շափաղն հասնի Վանա ծովի մութ վահանին
    Առագաստեմ ծովերս անտակ թագեմ Անին՝ թագավորեմ։

    հազար տարվա կարոտ ունի իմ երազը հազարաթև
    Ախ, թեկուզ լուռ դեռ ավերակ տեսնեմ Անին՝ ու նոր մեռնեմ։

    Որպես ոսկի վաղվա գուշակ որպես Մասիսին իմ անուշակ
    Գլխին հայոց մի դրոշակ տեսնեմ Անին ու չմեռնեմ։
    Վերջին խմբագրող՝ Srtik: 27.12.2006, 15:56: Պատճառ: Գրառման ավելացում։

  5. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Արիացի (12.12.2009)

  6. #4
    Մշտական անդամ Srtik-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.12.2006
    Հասցե
    Լոս Անջելես
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    223
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Շիրազ

    ԼԻԶԲՈՆԻ ՈՂՋԱԿԷԶՆԵՐԻՆ
    Յիշէ՛ք, հայեր, բալիկներուդ՝
    Դեռ ծիլ ընկած գալիքներուդ,
    Որ քեզ ամառ պիտի տային,
    Բայց կէս ճամբին ընկան կիսատ՝
    Դեռ չտեսած հողն Արարատ:
    Յիշէք, հայե՛ր, ընկողներին,
    Որ չհասած մեր հողերին,
    Ընկան հինգն էլ ի սէր հայոց՝
    Մեր հինգ միլիոն զոհուած որդոց,
    Որ գեր-ձորում ընկած են դեռ՝
    Հայ վրէժի յոյսով անմեռ:

    Եկ գովք անենք հայ քաջերին
    Խենթ սրտին էլ ընդդէմ դարի,
    Յիշէ՛ք հայեր, ինչպէս Տիզբոն,
    Երէկ Տիզբոն, այսօր Լիզբոն,
    Եկ, դիմացիր, ազգ իմ զգօն
    Հինգ հայդուկին այս երգեհոն,
    Եկ, որ Վարդանն Ա ւարայրի
    Անէծք դառնայ թուրքին վայրի:
    Յիշէք, հայե՛ր, որ վայր ընկան
    Անվերադարձ մահով, սակայն,
    Սարգիս Սեդրակ, Արա Սիմոն,
    Ինքը՝ Վաչէն՝ հանց երգեհոն,
    Մեզ կը կանչեն ու գան պիտի
    Ի սէր, գերուած Արարատի,
    Ի սէր հայոց մայր հողերուն՝
    Ընդդէմ հողաց թուրք գողերուն:

    Որ Հայաստանն իմ խլեցին,
    Մեզ վրէժը լոկ թողեցին.
    Երէկ Տիզբոն,
    Այսօր Լիզբոն,
    Հայն է զոհւում հորիզոնից մինչ հորիզոն:
    Չենք մոռանում Եղեռնը մեծ,
    Որ հայ արեան ծովը խմեց,
    Քարը թողեց վերապրողին,
    Թուրքն է ապրում, այն էր՝ հողին,
    Խամրեց արեւն ողջ հայութեան:
    Յիշե՛նք, հայեր Եղեռն համայն,
    Որ մեր ազգի ծուծը խմեց,
    Աշխարհասաստ Եղեռնը մեծ:



    ***

    Երկնքի սպիտակ, սպիտակ շուշաններ,
    Իջնում եք անշշուկ, իջնում եք ձյուն դառած,
    Իջնում եք՝ պարուրում անտառներ ու դաշտեր,
    Ու ծածկում իմ աչքից ձորերն իմ թափառած:

    Թափվեցե՛ք, իմ ձյուներ, երազներ քնքշաթով,
    Թափվեցե՛ք,ծածկեցե՛ք ձորերն իմ հուշերի,
    Ա՜խ, հուշերն ինձ անգամ խոցում են շշուկով,
    Հուշերիս քուն բերեք մոռացման գիշերի:

    Ես ամեն ինչի մեջ նրան եմ տեսնում դեռ,
    Ոտքերի հետքերն եմ նշմարում քարերին,
    Փռեցե՛ք մոռացման սավաններն, իմ ձյուներ,
    Նրա հետ թափառած իմ բոլոր ճամփեքին:

    Թող իջնի մազերիս ձմեռը տխրաձայն,
    Միայն թե մոռանամ, հեռանամ հուշերից,
    Ա՜խ, իմ դառն հուշերը չպիտի քաղցրանան,
    Թեկուզև մազերիս ձյունն իջնի՝ ծածակի ինձ...



    ԳԱԶԵԼ ՇԱՄԻՐԱՄԻՆ

    ( Հեթանոսկան )

    Ես աչք չունեմ քո հող-թագին, եկ, Շամիրամ,այս գիշեր,
    Ախ, սիրել եմ ուզում մի կին,եկ, Շամիրամ,այս գիշեր,

    Ես Արան եմ, Գեղեցիկի հազարերորդ թոռն եմ թուխ,
    Թե դեռ վարդ կա քո շրթերին, եկ, անթառամ, այս գիշեր,

    Վախենում եմ կյանքս թռչի սիրո տենչ ու տանջանքով,
    Ես կարոտ եմ քո գգվանքին, եկ՝ տարփանամ այս գիշեր:

    Հոգնել եմ ես քրոջական համբույրներից խաբուսիկ,
    Մարմին կուզե իմ խենթ հոգին, եկ` խենթանամ այս գիշեր:

    Հրաբորբոք այնպես գրկեմ, որ Արային մոռանաս,
    Մի գառ դառնաս դու իմ գրկում, եկ` գայլանամ այս գիշեր:

    Քո շուրթերից ծծեմ գինին ասորական դաշտերի,-
    Հարբած ընկնեմ քո բաց կրծքին` եկ` մեղրանամ այս գիշեր:

    Շամբշոտանալ կուզե հոգիս շամբշոտաշատ մի գրկում,
    Ես ուզում եմ անկուշտ մի կին, եկ` ցոփանամ այս գիշեր:

    Մի բուռ սիրտս ծովացել է մի ցոփ կնոջ կարոտով,-
    Նազուկ մեջքիդ ցոփ եղնիկին` եկ` վագրանամ այս գիշեր:

    Սև աչերդ սիրո հուռութք` հյուսքերիդ սև պարանով
    Օձապատույտ եկ իմ մեջքին, եկ` փաթութ գամ այս գիշեր:

    Մռնչում է մարմնակարոտ մարմինս` ընդդեմ իմ ոգու,
    Եկ ծծերիդ ծով ծփանքին ծիածան գամ այս գիշեր:

    Ձյունի կարոտ կրակներդ կրակ կրքով կմարեմ,
    Եկ, ծովանամ քո տարփանքին, եկ` հովանամ այս գիշեր:

    Ես Արան եմ... Եկ Նվարդիս գեթ մի գիշեր ես դավեմ,-
    Որ նեըմպեմ դարիս ոգին, եկ` շնանամ այս գիշեր:

    Ավաղ, էլ ոչ սուրբ Նվարդ կա, ոչ սուրբ Արա Գեղեցիկ,
    Շամիրամվեց Նվարդն անգին, եկ` շամբշանամ այս գիշեր:

    Արև կրքով հասիր` ցրիր արցունքներս աստղացած,
    Որ նման որբ այս լուսնյակին որբ չմնամ այս գիշեր:

    Հոգնել եմ ես` երազածիս երազներով գրկելուց,-
    Ես տենչում եմ արյուծ մի կին,եկ,գառնանամ այս գիշեր:

    Շատ ազգեր են սրից կորել, սիրով արի, ոչ սրով,-
    Ափսոս կորած քո էլ ազգին, ե՛կ, Շամիրամ, այս գիշեր:

    Բեր Վանա ծովն աչքերովդ` ծով գիրկն ընկնեմ, հովանամ`
    Գեթ պատկերը բեր իմ աչքին, եկ, ծովանամ այս գիշեր:

    Քրիստոնյա իմ մարմինն էլ` հեթանոսվի թող այնպես,
    Որ գառնանաս իմ խոյանքին, եկ, արբենամ, այս գիշեր:

    Բայց թե զորքով ինձ հայտնվես` ես քեզ պատանք կդառնամ,
    Ու գերեզման քո բանակին, ե՛կ, Շամիրամ, այս գիշեր:



    Սփյուռքի հայությանը
    Ես, որպես ծաղիկն Արազի ափին,
    Նայում ջրերին, կարոտում եմ դեռ,
    Դուք, որ հեռացաք այն սև օրերին, -
    Դուք չե՞ք կարոտում, իմ հեռավորներ,
    Իմ պանդուխտ հայեր:

    Նայում Սևանա երազ ծովակին,
    Նայում կարոտով, կարոտում եմ դեռ,
    Կարծես նայում եմ մորս աչքերին, -
    Դուք չե՞ք կարոտում, իմ հեռավորներ,
    Իմ պանդուխտ հայեր:

    Նայում Մասիսին մեր նվիրական,
    Հալվել եմ ուզում կրծքին ալեհեր,
    Ինչքան նայում եմ՝ կարոտում այնքան, -
    Դուք չե՞ք կարոտում, իմ հեռավորներ,
    Իմ պանդուխտ հայեր:

    ՈՒ երբ մի գիշեր չեմ տեսնում նրանց,
    Թվում է, ձեզ հետ որբ եմ կարևեր,
    Դուք ինչպե՞ս օտար աշխարհներ ընկած՝
    Չեք մեռնում վշտից, իմ հեռավորներ,
    Իմ պանդուխտ հայեր:





    ՆՈՅԻ ԱԳՌԱՎՆԵՐԻՆ
    Միակ ճամփան փրկության՝
    Հայե'ր, դեպի Հայաստան...

    Ո՞Ւր եք շտապում, ով խաբված ջրեր,
    Մեզ ծարավ թողած՝ ո՞ւր եք շտապում,
    Սևանն է քաշում ծով կարոտը ձեր՝
    Դուք ո՞ւր եք օտար ծովերը թափվում:

    Անուշ է թվում ձեզ կանչող հեռուն,
    Բայց դուք կկորչեք ծովերում օտար,
    Դարձեք՝ ծովանա թող հայոց առուն,
    Մի՞թե մոր գիրկը նեղ է ձեզ համար...

    Ախ, մի՞թե նեղ է, որ դուրս եք փախչում,
    Բայց դուք կկորչեք ծովերում օտար,
    Ձեր կույր կորուստով իմ հույսն է կորչում՝
    Դառնում ծովասույզ մի ջաղացաքար:

    Դարեր գաղթել ենք, հիմի՞ էլ գաղթենք,
    Երբ որ ծաղկել է մայր Հայաստանը, -
    Մայր լեզվի կռվում է ինչո՞վ հաղթենք,
    Երբ մեծ Մաշտոցի զորքն է նոսրանում:

    Ո՞վ է ձեր խելքը հեռվից գողանում,
    Այս ո՞ւր եք չվում մայր հայրենիքից,
    Մեզ Ավարայրում մենակ եք թողնում,
    Մի՞թե մայր ազգը սուրբ չէ "ճոխ" կյանքից:

    Այս ո՞ւր եք փախչում, խելագար ջրեր,
    Մեր բուռ հողն էլ ծով ծարավ թողած, -
    Դարձեք, ետ վազեք, որ դարձնենք անմեռ
    Թեկուզ հայրենի մի խեղճ ջրաղաց:

    Օտար ծովերն են ձեզնով քաղցրանում,
    Բայց դառնանում է ծովակն հայրենի, -
    Ո՞Ւր եք ձեր ոսկի ջրերը տանում,
    Ո՞Ւր եք մեռցնում լեզուն մայրենի:

    Մեր ամենասուրբ կռվից եք փախչում,
    Սուրբ Ավարայրից մեր ամենօրյա,
    Ձեզ հետ մայրենի լեզուն է կորչում,
    Վարդանն է ճչում, ես գոչն եմ նրա:

    Ախ, անմիտ ջրեր, ո՞ւր եք շտապում,
    Մի՞թե կարոտ են օվկիանները ձեզ, -
    Դարձեք... Սևանը ձեզ է պապակում,
    Կանչում՝ Սահարա անապատի պես:

    Մայրենի լեզուն ինչպե՞ս կարկաչի,
    Երբ որ չխոսես քո հայոց լեզվով,
    Երբ աղբյուրի պես՝ ծովերում կորչի,
    Էլ ո՞վ քեզ կտա Մասիսդ, էլ ո՞վ:

    Դուք հայոց ազգի հավերժն եք թաղում,
    Ձեր օրվա կյանքում՝ գրկում օտարի,
    Ահա թե, հայեր, ինչո՞ւ չի շողում
    Մասիսի ձյունը՝ թագս վիթխարի:

    Իմ պանդուխտ ջրեր, զուր եք շտապում,
    Դարձեք, տուն վազեք, մեր մուրազ ջրեր,
    Ինչո՞ւ եք օտար կնոջ գիրկ թափում
    Հայ կույսի բաժին կյանքն ու գանձը ձեր:

    Ինչո՞ւ Կանադա, ի՞նչ Ամերիկա,
    Երբ թեկուզ մի բուռ Հայաստանը կա,
    Տուն աղավնացեք, Նոյի ագռավներ,
    Կկորչեք, որպես գայլախեղդ գառներ...

    Մեր ամենօրյա կռվի՞ց եք փախչում՝
    Սուրբ Ավարայրից մեր ամենօրյա,
    Ինչից խռով եք՝ ինձ էլ է տանջում,
    Գեթ Արարատից խռով միք մնա:

    ՀԻՆ ՄԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆ
    Մեկից մի սոխ, մեկից մի հաց գողանում,
    Գնում էինք Արփաչայը լողանում։
    Սոված, ծարավ, բոկոտն ընկնում սար ու ձոր՝
    Շրջում էինք՝ անգիտությամբ բախտավոր։
    Աշխարհն, ասես, սարի հետեւ, վերջանում...
    Իջնող արեւն իրեն հետ էր մեզ տանում...
    Չգիտեինք՝ ո՞վ էր ժպտում, ո՞վ լալիս,
    Ո՞վ էր մեզ հաց, ո՞վ մեր աչքին լաց տալիս...
    Չգիտեինք, թե ո՞ւմ կուրծքն էր զարդարում
    Ձնծաղիկը, որ մենք էինք միշտ բերում...
    Չգիտեինք՝ աշխարհն ի՞նչ էր, մարդն ի՞նչ էր,
    Մենք՝ դարդի մեջ, չգիտեինք՝ դարդն ինչ էր...
    Ա՜խ, դեռ մանուկ մենք ծերացած, գլխիկոր
    Շրջում էինք՝ անգիտությա՜մբ բախտավոր...
    Վերջին խմբագրող՝ Srtik: 27.12.2006, 16:00:

  7. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    anahit96 (27.12.2010), Sona_Yar (25.02.2009)

  8. #5
    Մշտական անդամ Srtik-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.12.2006
    Հասցե
    Լոս Անջելես
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    223
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Շիրազ

    ԵՐԳ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ

    1
    Թիկունքս արած Արագածին՝ կանգնած եմ ես Մասսի դեմ.
    Ի՞նչ է խորհում ծերուկ հսկան, ի՞նչ է տենչում՝ չգիտեմ։

    Միայն նրան եմ հասկանում՝ հողիս ձայնին ունկնդիր
    Եվ քեզ, չքնաղ իմ Վանա ծով, դու շղթայված իմ երկիր։

    Դու ծնվեցիր, իմ ժողովուրդ, Արարատ սար ու ձորից,
    Ինչպես Վանա ծովից՝ Սևանն, ինչպես մանուկն՝ իր մորից։

    Դու ժպտացիր ինչպես մանկիկ՝ ծնված գրկում իր հույսի, Հողագնդի ստինքների՝ Արագածի, Մասիսի…

    Վանա ծովը կաթն էր անուշ՝ քո շուրթերին մանկական,
    Քեզ չի սնել ուրիշ մի ծով, չունես ուրիշ բնօրրան։

    Դեռ էն գլխից անգլուխներ քեզ գլխատ ել տենչացին,
    Ա՛խ, մերթ արյուն, մերթ արցունք են խառնել քո կյանք ու
    հացին։

    …Աժդահակի խոլ նախահայր Բելն Էլ ընկավ, բայց անվերջ
    Դու սարի պես միշտ կանգնեցիր քո սարերի գրկի մեղ։

    …Դարեր անցան, եկան դարեր, ծնվեց Արան Գեղեցիկ,
    Սև աչքերը սիրո գիշեր՝ հարբեցումի գինով լիք։

    Եվ Շամիրամ՝ մի առնաբաղձ, տեսավ նրան ու գերվեց,
    Դեպի Մասիս ու Արայի գեղեցկությունն արշավեց…

    Ու բախվեցին խաբված ազգերն, արյունն այնպես ծովացավ,
    Որ մեջն ազգերն այրվեցին, շամիրամներն՝ հովացան…

    Ընկավ Արան իմ Գեղեցիկ, բայց գեղեցիկ միշտ մնաց,
    Ըկավ Արան, որ Արարատ մնան լեռներն հայրենյաց։

    Եվ ժողովուրդն ընդոստ ոստնեց՝ ձեռքին և՛ սուր, և՛ գութան,
    Ելավ ծուխը մեր ծիրանի՝ սիրած դրոշն հայության։

    Խոլ արշավներ նա խորտակեց, պահեց երկիրն ինչպես լեռ,
    Բայց իր հացը արնոտեցին նոր դժոխքներն արնաձեռ։

    Դարերն Էլի մրրկաբաշ առյուծների պես անցան,
    Արագածից մինչև Մասիս կես դար կանգնեց ծիածան։


    Կանգնեց թրով Տիգրան Մեծի, երբ թագն առավ իր գլխին,
    Երբ վահանվեց հայոց զորքը իր հայրենի մայր հողին։

    Արշավեցին երկրի վրա նորից նորոգ հորդաներ,
    Բայց հայ ոգին էլի ելավ, պահեց երկիրն, ինչպես լեռ…

    Ժամանակը ջաղացի պես աղաց դարեր նորանոր,
    Բայց հայն էլի արյունոտվեց, ցավեր եկան դառն ու խոր։

    Դարեր գալիս, չարեր գալիս՝ տենչում էին ալեկոծ
    Հայոց Վանա ծովն էլ խմել, որպես արյունն իմ հայոց։

    Բայց նրանց դեմ նորից ելան վահագնների պես հուրհեր Հայրենատեգ զորքերը մեր, ինչպես այրվող անտառներ։

    Ծագեց Մաշտոցն ինչպես մի նոր, անմահ բանակ հայրենի,
    Ու ձև առավ խոսնակ ծարավ մեր հին լեզուն մայրենի։

    Եվ բարբառեց հույսերն հայոց, երկրե-երկիր կարկաչեց,
    Խավարի մեջ դեպի գալիք առավոտի դուռ բացեց…

    Սակայն խուժեց հրաորմիզդ տիրան առյուծն Իրանի՝
    Ընդդեմ տեգի վարդանաշունչ՝ հագավ այրյան ծիրանի։

    Բայց Վարդանը վահանի տակ ծիրանավառ Վահագնի,
    Իր Ավարայր դաշտով քամեց արյան գետերն Իրանի։

    Դարերն անցան՝ մանկանց նման հրհրելով մեկ-մեկու,
    Անցան, կորան հավերժության անտառներում ահարկու:

    Մեր դաշտերին արաբաձայն խորշակ փչեց խելահեղ,
    Ավարելով հաց ու ոսկի և աղջիկներ մարմնագեղ:

    Ինչպես Դարեհն դարանադավ, հորդեց նրանց զորքը մառ,
    Տնքաց երկիրն իմ Նաիրյան, ինչպես այրվող մի անտառ։

    Բայց մայր հողը ե՞րբ Է լռում. ելան նորից նրանց դեմ Բագրատունիք հայր ու որդի ու թոռնուծոո, ինչպես վեմ։

    Շառաչեցին վահան ու տեգ, և փախս առան գլխիկոր
    Հորդաները մեր աշխարհից… և կյանք առան դաշտ ու ձոր։

    Որդիներդ կայսրվեցին բյոլզանդիո վեհ գահն ի վեր,
    Քեզ պատեցին, սակայն, դժնի օտարամոլ կույր ցավեր։

    Հույնը կուզեր ոսկու նման հալել-ձուլել քո լեզուն,
    Սակայն հաղթեց Մաշտոցն Էլի աստվածային դյուցազուն։

    Դարեր անցան, անցան դարեր, ո՞ր մեկն առնեմ իմ երգին,
    Մի օվկիան Է անցյալն հայոց, ես՝ մի գավաթ եզերքին։
    Դարերն անցան, օր լուսացավ բնօրրանում հայության, Սարդարապատն ավարայրվեց, որ չմտնես Էլ պատյան։

    Վանա ծովդ մնաց գերի, վիշապաքաղ իմ երկեր,
    Վանում Է դեռ քո պատմության լացն ու խավարն ակնակրր:

    Անին մնաց քո անցյալի դեռ բաց վերքը հեռավոր,
    Տուն կբերե Վանն ու Անին Երևանդ կյանքով նոր։

    Չես մոռանա Մասիսներդ, տուն կբերես, իմ սուրբ մայր,
    Թեկուզ աճյունն արեգակի դեպի գիրկդ ընկնի վար…

    Ու թող երգս հոգիդ դառած, դառած նոյան աղավնի՝
    Թռնի երթա՝ քո ծաղկումը աշխարհներին լուր տանի։

    Ով որ խնդա՝ եղբայրն Է քո, բարեկամը քո արդար,
    Ով մռայլվի՝ քարը գլխին,- ծաղկի՛ր, ցնծա՜ դարեդար։

    Հնչի՛ր լեզուն քո մայր Արաքս, կանգնի՛ր ինչպես Մասիս լեռ՝
    Դու դեռ օրոցք՝ լույս ձեռի տակ իմ հույսերի այս անմեռ։

    Զմրուխտ օրոցք իմ Հայաստան՝ լիքը մանուկ նոր կյանքով,
    Որ ծաղկում Է, հսկայանում մանուկ Դավթի խոյանքով։
    ժայռի մեջ է Մհերը դեռ, բայց դուրս կգա երբևէ,
    Նավդ Վանա ծով կձգես, չարը մեղքը կքավե։

    Ո՞նց կարող է գերի մնալ Արարատդ վիթխարի,
    Վաղն օրոցքից դուրս կոստնես ժայռից ելքով Մհերի։

    2
    Դարերն ինչքան քեզ թաղեցին՝ դու ծլեցիր, ինչւզես ցորեն-
    Դու իմ գողտրիկ հայ ժողովուրդ, պիտի ծաղկես հավերժորեն, Պիտի ծաղկես, պիտի պտղես, քանզի ղու տունկն ես
    աստըծու,
    Հավատում եմ քո գալիքին՝ միշտ չես մնա մի բուռ ածու,
    Շատ չես մնա միաչքանի՝ այս ծովակով քո Սևանա,
    Ա՛խ, ե՞րբ պիտի մյուս աչքդ բանաս՝ ծովով քո աչք Վանա,
    Փոքր Մհերդ ելավ բանտից, Մեծ Մհերդ բանտում Է դեռ,
    Մեծ Մհերդ՝ ծովը Վանա, Աասունն անմահ, Մասիսն
    անմեռ…
    Մի՞թե պիտի զույգ աչքերդ բաց աչքերով չհամբուրեմ,
    Մի՞թե պիտի քո Մասիսը հայոց լեզվով ետ չբերեմ…
    Հաստատ գիտեմ, որ կազատվի՝ թեկուզ դարեր անցնեն
    գլխով,
    Բայց կուզեի ե՜ս ազատեմ, որ ծածկվեի նրա հողով։


    ՀՈՐՍ ԽՂՃԻ ՁԱՅՆԸ
    Ուրիշ հորից ծնվեի՝
    Թէի ծնվի բանաստեղծ…
    …Չգիտեյի հորս բույրն համեմներից էր գալիս,
    Թե իրիկունն էր վերին դրախտներից վար բերում,
    Երբ արև էր հեռավոր Ղարսի վրա մարմրում՝
    Հորս ոսկի հեքիաթն էր մերթ ծիծաղում,մերթ լալիս:
    Քնում էինք բոստանում, աստղերի բաց գրքի տակ,
    Յրորի տակ հովերի, բայց երբ քունս չեր տանում՝
    Աստղերի մեջ իմ բախտի աստղիկն էի որոնում,
    Չգիտեի, որ հույսիս աստղը իմ հայրն էր միակ:
    Աստվածավախ հայրիկս աստվածավախ մորս հետ
    Լոկ եղնիկ է սերմանել սրտիս սրտում, ոչ թե գայլ,
    Մեր ոսոխի մոր մահն էլ չեմ խնկելու ես դարձյալ,
    Հորս ծածկող հողից էլ խիղճ է ծլում մարդավետ:
    ՈՒ երբ այժմ մեր գողտրիկ բոստանին եմ կարոտում,
    Իմ հուշերն եմ հոտոտում, որ հանդիպեմ հայրիկիս,
    Ու չեք զգում, որ ցավից հեկեկում է որբ հոգիս,
    Ես որբացած մի գառնուկ՝ կյանքի ձմռան արոտում:
    ԹԵ հրեշտակ էր մայրս, հայրս հող էր և աստված,
    Մանկուց մնաց անաստված ոտաբոբիկն իմ կյանքի,
    Հազար աստված մեռցվեց որբ օրերում իմ ազգի,
    Խիղճս էլ չանիծես՝ “Ազգե’ր, մնաք անաստված…”:





    ԱՐԾԻՎԸ
    Արծիվ լեռների, արծիվ սիգապանծ,
    Հասարակ մի հավ քեզնից վեր սուրաց...
    - Կյանք է, և ահա այդ էլ պատահեց,-
    Երգերիս արծիվն ինձ պաաասխանեց։
    էլի վեր սուրաց.
    Ու էլի մնաց
    Արծիվ լեռների, արծիվ սիգապանծ



    ՀԱՎԵՐԺԱԿԱՆ ՎԵՃ
    Աստղերը մի օր յուսնյակին ասին.
    - Ինչո՞ւ են անվերջ խոսում քո մասին.
    Բանաստեղծները՛ լուսնոտի նման,
    Մեզ էլ են գովում, բայց քեզ՝ անսահման…
    Մինչդեռ մի հատ ես, մենք հազա՜ր մի հատ...
    Եվ լուսինն ասաց.
    -Մրջյունն էլ է շատ,
    Այնինչ առյուծը մի ձագ է ծնում,
    Միջակն հազար է, հանճարը՝ մի հատ,
    Աշխարհում լավը միշտ քիչ է լինում,
    Ծաղկունքը քիչ են, խոտերն՝ անհամար,
    Վարդը մի հատ է, տերևը՝ հազար։
    Վար նայեք դուք ձեր գոռոզ բարձունքից,
    Տեսեք՛ աղբյուրն էլ աղի ծովի հետ
    Ծնվում է մի մոր անմահ ակունքից,
    Բայց նա է ցրում ծարավներն հավետ,
    Ոսկին էլ փոքր է, արևն էլ մի հատ,
    Բայց, նա է ցրում խավարն անընդհատ,
    Այն, որ աստղերդ ցրել չեք կարող՝
    Անթիվ աստղերդ, այն էլ դարերով...
    Ինչ որ մի հատիկ արևը կանի՝
    Չեն կարող անել աստղերն անհունի։

  9. #6
    Մշտական անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    22.11.2006
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    195
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Շիրազ

    Ա Ր Ա Ր Ա Տ

    Երբ օրոցքում աչքս բացի՝ Մասիս սարերն հեռւում տեսայ,
    Գերուած տեսայ ու ես լացի, Հայոց ցաւերն հեռւում տեսայ,
    Ա՜խ,ես մանկուց երազեցի սուրալ ազատ Մասիսն ի վեր,
    Հովտում այրուող սիրտս բացի, բայց հով սարերն հեռւում տեսայ:

    Ա ՜խ, ասացին, ծամբայ չկայ քարերն ի վեր, ի վեր Մասիս,
    Կ՝ընկնի վիհերն՝ ով բարձրանայ սարերն ի վեր, ի վեր Մասիս,
    Մենակ դու չես, սիրտ իմ, լացած աչքդ յառել Մասիսն ի վեր,
    Արքաներդ են ընկել անմահ դարերն ի վեր, ի վեր Մասիս...

    Մի՞թէ իրաւ անհաս ես դու, ա՜խ, իմ երազ՝ Մասիսն ի վեր,
    Մի՞թէ մի օր չեմ հասնելու աստղերն ի վեր, ի վեր Մասիս,
    Ախ, Մի՞թէ չեմ համբուրուելու իմ աստղի հետ Մասիսն ի վեր:

    Նա՜ է կարօտն իմ անսահման՝ քարերն ի վեր, ի վեր Մասիս,
    Թող ամպ ու շանթ գլխիս ոռնան սարերն ի վեր, ի վեր Մասիս
    Կը տանեմ սիրտս վիրաւոր, որպէս դրօշ, Մասիսն ի վեր,-
    Թէկուզ մահով՝ կը բարձրանամ դարերն ի վեր, ի վեր Մասիս...

    Մահն ի՜նչ է որ, երբ կայ որդիս, որդիս զօրքով կը բարձրանայ,
    Ուր ես մտքով եմ բարձրացել՝ որդիս ոտքով կը բարձրանայ,
    Երբ էլ լինի՝ Մասիսն ի վեր՝ ազգս կեանքով կը բարձրանայ,
    Կը համբուրուի Հայոց աստծոյ ու աստղի հետ՝ Մասիսն ի վեր:


    ՅՈՎՀԱՆՆԷՍ ՇԻՐԱԶ

  10. #7
    Մշտական անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    22.11.2006
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    195
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Շիրազ

    Որ խնդրեմ, <<Կնոջ ծնունդը>> կտեղադրեք:

  11. #8
    Մշտական անդամ Srtik-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.12.2006
    Հասցե
    Լոս Անջելես
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    223
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Շիրազ

    Մորս սրտի հետ աշխարհն եմ չափել՝
    Էլի մեծ էր նա, մեծ էր ու անգին,
    Արև աչքերի լույսն է նա թափել՝
    Լուսնյակ դառնալով՝ որդոց օրոցքին...
    Եվ հիմա քիչ է, թե աչքերս տամ,
    Թե սիրտս հանեմ ու տամ մայրիկիս,
    Ախ, մայր երգելուց ինչպե՞ս կշտանամ,
    Մայրս պատկերն է մայր հայրենիքիս։

    Ավելացվել է 6 րոպե անց
    Ախ, էլ ինչո՞վ, ինչու՞ ապրեմ,
    Երբ չպիտի սիրով հարբեմ,
    Երբ համբույրիս հետքը չկա
    Շուրթին սիրած իմ աղջկա:

    Սիրուց քաղցր էլ ի՞նչ կա որ,
    Սիրուց քաղցր սերն ե միայն,-
    Հասիր, ծաղկենք, իմ հեռավոր,
    Վարենք հանգած օջախն իմ տան:

    Թե քո սերը թևեր տա ինձ,
    Քեզ արծվի կաթ կբերեմ,
    Ետ կխլես դու ինձ մահից,
    Թե մի գիշեր քեզ համբուրեմ:

    Դու, որ ինձ չսիրես սրտանց,
    Էլ ո՞վ սիրե, իմ հայուհի,-
    Հասիր, թե իմ սերն է Աստված,
    Դու իմ միակ աստվածուհի...
    Վերջին խմբագրող՝ Srtik: 16.04.2007, 15:22: Պատճառ: Գրառման ավելացում

  12. #9
    Լիարժեք անդամ Koroleva-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    13.09.2006
    Գրառումներ
    85
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Շիրազ

    Թեև ասում են՝ չի կարելի մարդու մասին վատ բան ասել, բայց չէի սիրի Շիրազին, եթե չլիներ նրա «Կնոջ ծնունդը»… Այն հազվադեպ պատահող բանաստեղծություններից, որի երկարությունը չկարողացավ ինձ հետ պահել այն անգիր իմանալուց և արտասանելուց…
    Կարոտը սով չէ, կանցնի:

  13. #10
    Մշտական անդամ Srtik-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.12.2006
    Հասցե
    Լոս Անջելես
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    223
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Շիրազ

    Սիրո հիասթափություն

    Պատանի սիրտս բաժակ էր բյուրեղ,
    Որ լցվեց մի օր գինով աչքերիդ,
    Ու ես այն գինով հարբած խելահեղ
    Քո ոտքերն ընկա ու դարձա գերիդ:
    Բայց դու փշրեցիր իմ սիրտը մատաղ,
    Ա՜խ դու փշրեցիր գավաթն իմ սրտի,
    Թափվեց իմ գինին... արյունաշաղախ,
    Ու ցնդեց պատրանքն իմ կույր կարոտի, -
    Բացվեցին սրտիս աչքերը բոլոր,
    Անցավ խելահեղ գինովությունս,
    Կուչ եկավ խաբված իմ սիրտը մոլոր,
    Ամաչեց, որ քեզ նմանն էր բույնս:
    Դու ցոփ գինետան մի բաժակ էիր,
    Սիրույս գինին էր աչքերս կապում,
    Ա'խ, ինչ լավ եղավ , որ փշրվեցիր,
    Քանզի քեզ այժմ քեզնով եմ չափում,
    Քեզնով, ինչպես լուսինը՝ լուսնով,
    Որ լուսացել էր սիրույս արևով,
    Քեզնով եմ չափում, ոչ թե ցնորքով սիրահառաչ,
    Որ իմ կույր սիրով աչքերս էր կապում,
    Ինձ ծունկի բերում, ինչպես սիրատանջ,
    Խաբված աստծուն՝ սատանի առաջ...
    Ա՜խ արևն էլ է երբեմն խաբվում՝
    Մեռած լուսնյակին իր լույսով չափում :

    Ավելացվել է 2 րոպե անց
    Օ՜, թե իրավ են փոխում սրտերը,
    Թող իմն էլ փոխեն՝ անսեր մի սրտով,
    Որ այս սրտիս հետ կորչի իմ սերը,
    Գեթ մոռանամ քեզ , ապրեմ անվրդով:
    Կամ ծիածանվի քնարս անպես,
    Որ տակից անցնես ու դառնաս տղա,
    Որ անհետ չքվի սերս աղեկեզ,
    Քեզ հիշելիս էլ՝ սիրտս չդողա...
    Վերջին խմբագրող՝ Srtik: 22.04.2007, 13:29: Պատճառ: Գրառման ավելացում

  14. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Yevuk (25.01.2013)

  15. #11
    Լիարժեք անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.02.2007
    Գրառումներ
    106
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Հովհաննես Շիրազ

    ԽԱՂԱՂՈՒԹՅՈՒՆ ԱՄԵՆԵՑՈՒՆ
    (ՀԱՏՎԱԾ)


    Ամեն ազգի խաղաղություն , սուրբ ըղձանքով միշտ հղի,
    Դու ես խորհուրդն իմաստության, դու ես արգանդն սուրբ հողի,
    Ո՜վ մեծ Հիսուս, ա՜խ ի՞նչ անեմ, որ երբ որ գաս չխաչվես,
    Վարդի փոխես փուշն էլ մեղաց, ոչ թե սևով կակաչվես,
    Թե արևն եմ՝ քեզ եմ փնտրում՝ հողագունդն եմ՝ դեռ մթնում,
    Թե կույր գառ եմ, մոր ստինք ես՝ մթնում էլ եմ քեզ գտնում...
    Թե քո զանգն եմ ազգամռունչ՝ դու ես լեզվակն իմ ոսկի,
    Թե տաճար եմ՝ դու ես զանգս, դու ես ղողանջն իմ խոսքի,
    Ես պապակ եմ աղբյուրներիդ՝ շատրվանիր մշտաբուխ,
    Թե ես հող եմ՝ գարուն ես դու, թե թոնիր ես՝ ես՝ հացթուխ:
    Թե մակույկ եմ կյանքի ծովում՝ դու ինձ տանող առագաստ,
    Թե անառակ որդի եմ քեզ՝ դու ինձ մայր ես հայրասաստ,
    Թե ես խոսքի հանք եմ ոսկի՝ հանքափորս դու ես միշտ,
    Թե ես կռվոմ զոհված զինվոր՝ դու ես մայրս մշտավիշտ:
    Թե ճամբորդ եմ՝ դու ես ճամբես,՝ թե ջրվոր եմ՝ արտ ես դու,
    Թե արծիվ եմ՝ թևերս ես դու, թե սոխակ եմ՝ վարդ ես դու:
    Թե թոնիր եմ՝ հացս դու ես, թե կռիվ եմ՝ դու ինձ վերջ...
    Թե վիկտոր եմ՝ դու ես միակ իմ նոր գտած աստղը պերճ:
    Թե ես նավ եմ տիեզերախույզ՝ դու ես հրթիռն ինձ տանող,
    Թե խոպան եմ՝ դու ես խոփս՝ կյանքն ամենուր սերմանող:
    Դագաղագործ չդառաս դու, թե օրոցք ես դեռ գալիք՝
    Քեզ կսպասեն հարսների մեջ՝ հազար-հազար ծիլ բալիկ,
    Հազար-հազար օրորոցներ, որ անտառ չեն տակավին
    Հազար ու բյուր սեղմ ու սաղմեր, որ դեղ են վաղն հայ ցավին,
    Հազար-հազար, հազար ու բյուր , հազար ու բյուր բալիկներ,
    Թե փլուզվես, ով խաղաղիկ՝ ումո՞վ դառնան... գալիքներ,
    Յոթնապատիկ իմ ողջ տունը աղոթում է քեզ համար,
    Ոչ թե առաջ իմոնց համար, այլ քեզ համար, ո´վ աշխարհ,
    Այսօր ծիլ է, վաղը գալիք, մյուս օրը պտղակուտք:

    Ով նեյտըրոն, քո պատյանը, դագաղն է ողջ մարդկության,
    Թե մարդկության մռունչն համառ՝ չխորտակի քո ճամբան:
    Վեր դայակւիր խաղաղությո´ւն, արևելքից արևմուտք՝
    Մեղրազեփյուռ օդի փոխվիր՝ բխած բոլոր ծաղկունքից,
    Չճերմակի ոչ մի թուխդ, հույսեր ծաղկեն քո քունքից,
    Օդի փոխվիր, հյուսիսում էլ, հարվում էլ, ամենուր,
    Ժողովրդվիր, ո՜վ բարություն, մերկ մի թողնի ոչ մի թուր:
    Թե գեղեցկի սիրահար եմ՝ դու ես չքնաղն իմ դարի՝
    Դու կույս մայր ես՝ դու ես միակ Աստվածամայրն աշխարհի:
    Թե կանթեղ ես՝ ամեն մի սիրտ ձեթ է որ միշտ վառ մնաս,
    Թե Մասիսի ձյունն ես՝ կուզեմ աղբյուր դառած գիրկս գաս,
    Թե մայրիկիս աչքերն ես դեռ՝ կուզեմ վրաս միշտ նայես,
    Թե ազգերը բալիկներ են՝ կուզեմ մոր պես փայփայես:
    Թե լուսին եմ՝ արև ես դու՝ ես քո լույսով լույս կտամ,
    Թե ցօղուն եմ խոստումների՝ դու ես ծաղիկն իմ խոստման,
    Թե բարուր եմ՝ կյանքն է օրօցք, դու ես բալիկն իմ գրկած,
    Թե բանակ եմ՝ դու ինձ ամրոց, դու ես վրանն իմ զարկած:
    Թե ես թուր եմ՝ դու ինձ պատյան, թե երակ եմ՝ դու արյուն,-
    Թե փեսա, եմ՝ դու ես միակ կույս հարսնացուս, իմ գարուն:
    Թե քո փողն եմ տագնապահունչ՝ դու ես շունչս մշտահողմ,-
    Թե սրինգ եմ՝ դու ես նվագն համասփյուռված ամեն կողմ ,
    Ո´վ մանկածին խորին խորհուրդ, ո´վ մանկապահ, մանկահայր,
    Ո´վ մանկաբարձ, մանկադայակ, մայրաստինք, մանկամայր:
    Ո´վ մարդապաշտ խաղաղություն, էլ ո՞րն ասեմ քո մասին,
    Մի երեսդ արեգակ է, մի երեսդ էլ դեռ լուսին:
    Թե դու Մարսն ես՝ ինչպես լուսնին՝ քեզ նվաճել կտենչանք,
    Դու իմ մի բուռ ժողովրդի Վանա ծովի անրջանք...
    Վերջին խմբագրող՝ vartabooyr: 02.05.2007, 03:56:

  16. #12
    Պատվավոր անդամ Philosopher-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    16.12.2006
    Գրառումներ
    1,102
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Շիրազ

    Մեջբերում vartabooyr-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    ԽԱՂԱՂՈՒԹՅՈՒՆ ԱՄԵՆԵՑՈՒՆ
    (ՀԱՏՎԱԾ)


    Ամեն ազգի խաղաղություն , սուրբ ըղձանքով միշտ հղի,
    Դու ես խորհուրդն իմաստության, դու ես արգանդն սուրբ հողի,
    Ո՜վ մեծ Հիսուս, ա՜խ ի՞նչ անեմ, որ երբ որ գաս չխաչվես,
    Վարդի փոխես փուշն էլ մեղաց, ոչ թե սևով կակաչվես,
    Թե արևն եմ՝ քեզ եմ փնտրում՝ հողագունդն եմ՝ դեռ մթնում,
    Թե կույր գառ եմ, մոր ստինք ես՝ մթնում էլ եմ քեզ գտնում...
    Մինչ այժմ տեսականորեն գիտեի, որ Հիսուսը բավականին մեծ է, բայց որ Օնիկ Կարապետյանը կամ, որ նույնն է՝ Հովհաննես Շիրազը, կմտածի Տիգրան Կարապետյանին բնորոշող "մեծ" էպիտետը օգտագործել նրա անվան կողքին, չէի պատկերացնում։ Այդպես կարելի է երգել ու փառաբանել Տիգրան Կարապետյանին, հարգելի Օնիկ, իսկ Հիսուսին բնորոշող այլ էպիտետ էր պետք գտնել։

  17. #13
    Երջանիկ մամա Cassiopeia-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    30.08.2006
    Հասցե
    Yerevan, Armenia, Armenia
    Տարիք
    44
    Գրառումներ
    3,756
    Բլոգի գրառումներ
    5
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Շիրազ

    Կուզեմ ես միշտ խենթ լինեմ ու չար լինեմ մորս մոտ
    Որ ինձ երբեք չսիրի, չտեսնեմ լացն աչքերի…

  18. #14
    Լիարժեք անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.02.2007
    Գրառումներ
    106
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Շիրազ

    ՀՐԱՇՔ
    Հովհաննես Շիրազ


    (1)
    Երազիս մեջ դուռը զարկին
    - Ո՞վ է ասի ներսից ես,
    Դրսից ինչ որ պառաւ մի կին
    Ասաց «Մատաղ լինեմ քեզ»...

    Մի կտոր հաց ողորմացիր,
    Աղքատ կին եմ, որբ, անտեր,
    Ու ես իսկույն դուռը բացի՝
    Հրաշք... մեռած մայրիկս էր:

    Սարսափեցի, բայց գիրկն ընկա,
    Մայրս ասաց, «ես եմ, ես,
    Քեզ փորձելու համար եկա,
    Հո չի՜ փոխել կյանքը քեզ:

    Մուրացկանի տեսքով եկա,
    Որ աշխարհն էլ իմանա՝
    Տե՜ղն է խիղճդ, խիղճդ որդիս,
    Թէ՞ մեռել է ինձ հետ նա...»

    (2)
    Երազիս մէջ հորս տեսա՝
    Մորս նման հայտնւեց,
    Խինդ ու վախով գիրկը հասա,
    Շիրիմից ելավ ինձ գրկեց:

    Հեկեկացինք դառն ու անուշ,
    Հայրս նայեց իր չորս դին,
    Արագածին նայեց քնքույշ,
    Ասաց՝ կապրի իմ որդին...
    Բայց երբ նայեց Արարատին՝
    Ինձ խեթ նայեց հայրս ծեր,
    - Էլ ինչո՞վ ես դու իմ որդին,
    Երբ կիսատ է տունը մեր:
    Վշտից նորից մեռավ հայրս,
    Ասաց՝ «որդիս, թէ կուզես
    Հողը թեթև լինի վրաս
    Տունս կիսատ չթողնես...»

    (3)
    Պիտի ելնեմ Մեծ Մասիսի
    Աստվածամերձ գագաթին,
    Որ վրեժիս հրաբուխը
    Թքեմ թուրքի ճակատին,
    Որ տենչում է իր դարավոր
    Ոխը նորից հորձանել,
    Նորափետուր Երևանս
    Նորից գաղտնի կործանել,
    Սակայն ինչ էլ, ինչ էլ լինի,
    Աստված ինքն էս չգթա,
    Յոթնահողով Հայաստանի
    Տունդ կիսատ չի մնա...

    (4)
    Իմ նորակերտ Երևան,
    Լույսի շքերթ Երևան,
    Անիս ավեր չթողնես
    Իմ լույսի բերդ Երևան:
    Ինձ էլ բերեք Մասսի ձյունից
    Իմ հողերի արցունքով
    Երբ կազատվի լուրն ինձ բերեք
    Ոչ թմբուկով, ոչ շուքով,
    Քանզի սիրտս շատ է մավշել
    Արարատիս կարոտից,
    Որ չմեռնեմ խնդությունից
    Լուրն ինձ բերեք շշուկով:


    Ավելացվել է 9 րոպե անց
    ԷՐԵԲՈՒՆԻ
    ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ՇԻՐԱԶ


    Իմ հուշերի մի աչքի մեջ Տրտադագետ չքնաղ Անին,
    Էրեբունի բլրին կագնած ես նայում եմ Երևանին,
    Մի աչքովս հետ եմ նայում, մի աչքովս նայում առաջ.
    Կշռում եմ նորն ու հինը զույգ աչքերով, կշեռք դառած,
    Վեր ու վար են անում սակայն երկու թաթերն իմ կշեռքի
    Զույգն էլ քանի իրենց վրա հանճարն ունեն հայոց ձեռքի,
    Օ՜ չեմ կարող ես մի աչքով նայել ընկած հին հրաշքին
    Ում ավերակ մի տաճարն էլ հիացմունք է գոռոզ աչքին,
    Նորի տված պատառ հացս, թեկուզ լինի կաթն էլ իմ մոր,
    Նորից հինը մորս կեսն է, մյուս կեսը, ելնոզն է նոր...
    Ընկած մորից երես դարձնեմ, լավ է երես դարձնեմ կեանքից,
    Լավ է թաղվեմ քան թե մի կեզծ շշուկ լսվի իմ շրթունքից:

    Ու նայում եմ Երևանին կագնած բլրին Էրեբունի
    Հին Անիս է վերածնվում բարուրի մեջ Երևանի
    Վեր խոյանում ժայռաբարուր հազարաձև գմբեթներով,
    Մի նոր Հայոց հրաշք դառնում մայր Անիին նմանվելով
    Հազար ու մի եկեզեցիք փոխվում են ճոխ պալատների
    Սուրբ զանգերի ղողանջի տեղ, ժխորն է բյուր Հայ մուրճերի,
    Ելնում է նորն հնի ձևից Մասիսաչափ ձվից անմեռ
    Մեծ Տերյանից Թումանյանը, Թումանյանից նորերը դեռ
    Ասես Մեսրոպ Մաշտոցն ինքն է մոնումենտվում նոր արձանով
    Մի նոր Հայոց հրաշք դառնում մայր Անիին նմանվելով:


    Ավելացվել է 17 րոպե անց
    Ամենայն Սրտով
    Հովհաննես Շիրազ


    Ամենայն սրտով բողոքում եմ ես մարդու անարդար վճիռի համար
    Անիծում եմ ես մարդուն նենգավոր, որ նա ընտրել է պղծված ճանապարհ.
    Ատում եմ հոգով օրենքներ շատ-շատ, որ ծանրացել են մարդկանց ուսերին
    Եվ ստիպում են կեղծել, քծնվել, գովել անարժան, տգետ բարքերին:

    Ես բողոքում եմ, իրավունք ունեմ գանգատ գրելու ամբողջ աշխարհին,
    Որ հայոց հողը ետ վերադարձվի և տրվի պանդուխտ, տառապող հային,
    Ես ցանկանում եմ մեկ անգամ տեսնել քարտեզը հայոց անծայր երկրի,
    Դրանից հետոյ եթե մեռնեմ էլ, իմ հոգին ուրախ և հավերժ կապրի:

    Ինչո՞ւ է հայը պանդուխտի ցուպով, այսօր թափառում ամբողջ աշխարհում
    Օտարի հողում կեղծված ու տանջված, հեռու հյուսիսում կամ անապատում,
    Ին՞չ է նա կորցրել Սուդանում կիզիչ, կամ Հնդկաստանում հեռու հեռավոր,
    Ինչո՞ւ է հայը բեկորներ դարձել, նա չունի հանգիստ, նա չունի անդորր:

    Խեղճ պանդուխտ հային հող է հարկավոր, ոչ օտար երկրում, այլ իր սեփական,
    Եւ երբ ունենա նա հողը նորից, դուրս կշպրտի ցուպն օտարության,
    Անհուն հրճվանքով կշտապի հեռվից դէպի Ղարս, իգդիր, Վան կամ Արդահան,
    Նորից կլսվի հորովելը հին, նորից կծխա ծուխը հայկական:

    Օտարի ձեռքից հինգ հարյուր տարվա հողերը այսօր ետ են գրավում,
    Օրէնք է, ու մենք էլ ասում, որ հողը տիրոջն է միայն պատկանում.
    Բայց ինչի խոսել ուրիշի մասին և միշտ մոռանալ ցավը սեփական,
    Ինչու վաստակել որ ուրիշն ուտի, մոռանալ քաղցը հարազատ մանկան:

    Ոչ, բավական է , չպետք է լռել, երազել քիչ է, պետք է պայքարել,
    Քառասուն տարին դեռ նոր է անցել, հայոց հողերը պետք է պահանջել,
    Քարտեզի վրա դեռ շատ անուններ մինչև օրս էլ հինն են մնացել
    Նոյնն են մնացել քաղաքներ, գյուղեր, շեներ ու գետեր և հին ամրոցներ:

    Սահմանին թիկնած Արարատն է սեգ, իրեն լանջերով, զմրուխտ կուսական,
    Արարատն է սիմբոլը հայոց, միշտ թսվչանքով լի, քաղցր մայրական,
    Իսկ այն կողմ հեռվում, Բինգեոլն է լքված, սգվորի նման, սև ամպերի մեջ,
    Վանա և Նազիկ լճերն են նիրհում, Ախթամարն է մեր արտասվում անվերջ:

    Այս բոլորը դուք տեսնում էք հայեր և այն թսղել էք բախտի պատմության,
    Լոկ ցանկանալով հարցեր չեն լուծվում, այս է մեզ ասում կյանքը այժմյան,
    Պետք է պայքարել, պետք է պայքարել և պետք է սոսկալ մահից սեփական,
    Մահվան գնով էլ պարտավոր ենք մենք միացյալ տեսնել հողը հայկական:



    ԲԱՑ ՆԱՄԱԿ ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ՇԻՐԱԶԻՆ
    Սեգալ
    (Սեդա Գալանդարյանը Նիկոլ Գալանդարյանի աղջիկն է)
    Հունվար, 1963

    Ջան իմ Շիրազ,
    Իմ սրտագին խոսքերով այս,
    Ինչպես հայտնե՞մ սրտիս ցավը,
    Երբ կարդացի
    Մեր հողերի, մեր վանքերի,
    Մեզնից խլված
    Պապենական մեր վանքերի
    Մասին գրված
    Քո խոսքերը...

    Դու երբ աչքդ բարձրացնում ես,
    Մեր սրբազան լեռն ես տեսնում,
    Դու երբ սիրտդ մղկտում է,
    Մեր հարազատ երգն ես լսում,
    Դու երբ հոգիդ կարոտում է,
    Աղջիկների սեւ աչքերում
    Մաքուր հայի ցոլքն ես տեսնում:

    Ջան իմ Շիրազ
    Ի՞նչ կասես դու քո քույրերին,
    Եղբայրներին արյունակից,
    Որոնք ընկած սարդի ոստայն,
    Կաթիլ, կաթիլ, արյունաքամ,
    Բաց աչքերով,
    Ահաբեկված,
    Ականատես,
    Ապրում են լուռ
    Նոր սերունդի մահը դանդաղ:

    Թե հող չունես
    Որտե՞ղ տնկես ծիլդ դալար,
    Թե տեղ չունես
    Որտե՞ղ պահես գանձդ հազար:
    Ասում ես թե,
    - Բավական է երազելը, պէտք
    է կռվել ու պայքարել -
    Դու էլ ասա,
    Ի՞նչպես անենք,
    Հեռու ափից մեր ձեռքերը ո՞ոմ երկարենք
    Մենք ենք այս կողմ կարոտ
    քաշում,
    Մենք ենք այս կողմ մեր
    տաղանդով
    Ուրիշներին հարկ վճարում,
    Օտարի տան շէմեր մաշում:

    Ես հայուհի պարզ մի մայր եմ,
    Իմ պարտքն էր
    Տալ զավակ ազգիս:
    Կատարել եմ ես պրտքը իմ:
    Հիմա կանգնել,
    Զավակներով,
    Զառիվայրի բաց շրթունքին
    Սարսափահար,
    Նայում եմ ցած
    Խոր անդնդին:

    Դու էլ կանգնած պապենական
    Մեր հին հողին,
    Դեմքդ տված Արարատյան
    մաքուր հովին,
    Ասում ես թե
    - Լեզվաժխոր սփյուռքում,
    հայեր քիչ էլ հայ կացեք -
    Հետո գոչում,
    - Հայուհին իր հայ որդոցն
    Հայ դպրոց չի ուղարկում,
    Ինչ ես գրում, ջան իմ Շիրազ,
    Էդ խոսքերով մեր սրտերի
    Վերքն է մխում:

    Թերթիր մեկ-մեկ
    Հայ պատմության էջերը մեր,
    Տես թե ինչպես,
    «Հայուհին էր որ պայքարեց
    Ատամներով, եղունգներով,
    Անապատում,
    Կամ լպրծուն քաղաքներում,
    Ու դեռեւս պայքարում է
    Որ հայ մնա, Իր զավակը...

    Դուք փակել էք դռները պինդ
    Ու հարազատ զավակներին
    Դուրսն էք թողել...
    Նորաբողբոջ ծիլերը մեր,
    Եւրոպայի բաց երախում
    Ոչնչանում,
    Օտար հմայք ու հոսանքով
    Տարուբերվում, օտարանում...
    Դու ես կանգնել պապենական
    -Մեր պինդ հողին, երանի քե՜զ,
    Դէմքդ տվել Արարատյան մաքուր հովին,
    Երանի քե՜զ.
    Դո՛ւ, հավաքիր
    Աշխարհով մեկ ցաք ու ցրիվ
    Մեր սերնդին.
    Ոգեկոչի՛ր,
    Ու շեփորիր,
    Մի տատանվիր,
    Մրմուռ սրտով քեզ ձայնակցող
    Շատ կունենաս:

    Մենք այս ափում հայրենիքի
    Խորթ զավակ ենք,
    Բայց տեսնում եմ,
    Հավատում եմ,
    Մենք երկուսս էլ մղկտում ենք
    Նույն վերքերով,
    Մենք երկուսս էլ արտասվում ենք
    Նույն ցավերով:

    Կանչիր ախպեր
    Կանչիր գանք տուն,
    Ինչքան մնանք օտար դռներ,
    Ինչքան մաշենք օտար շեմեր:

    Ջան իմ Շիրազ
    Դու Չարենցի հալալ ախպեր:

    Գահավիժվող սփյուռքում,
    Մահացողի բնազդով,
    Գերմարդկային հավատքով,
    Կառչել ենք մեր ավանդության,
    Պատմության մեջ չտեսնված
    «հրաշք ցեղ»-ի
    Մեր պատմության:
    Անում ենք մենք անկարելին:
    Լեզվաժխոր սփյուռքում,
    Դպրոցների խառնարանում,
    Պահում ենք մեր «հայ լեզուն»:
    Սպասում ենք,
    Հավատում ենք
    Վերջնական մեր տո՛ւն գալուն:

    Երբ որ հետ գանք,
    Կանտառանան բազուկները,
    Երբ որ տուն գանք,
    Կթարմանան կաղնիները:

    Ու սրբատաշ քարե՛րը մեր,
    Զարդաքանդակ խաչե՛րը մեր,
    Օտարների ոտքի կոխան վանքերը մեր,
    Հայրենիքի ամայացած մյուս կեսը մեր,
    Մե՛րն է կրկին:

    Հողը տիրոջն է պատկանում,
    Օրենք է այդ,
    Ջան իմ Շիրազ, նո՞ր ես գրում,
    Մենք այդ վաղուց ենք իմանում,
    Մենք այդ վազուց ենք դավանում:

    Դու բողոքիր, մի վախեցիր,
    Դու շեփորիր, մի տատանվիր,
    Տես թե ինչպես, դու կունենաս
    Մեջքիդ կանգնած,
    Հայրենիքում ապրող հայի հետ միասին,
    Ազատատենչ Արմենների մի հոծ բանակ:

    Հետո՞:
    Հետո, եթե հավատում ես
    Հայի Աստծուն,

    Հետո, եթե անծանոթ չես
    հայի ոգուն,
    Կանգնի՛ր,
    Դիտի՛ր,
    Մի անգամ էլ,
    Մեր փառավոր պատմության մեջ
    Տասնապատիկ անգամ տեսած
    Նոր հարություն
    :
    Վերջին խմբագրող՝ vartabooyr: 02.05.2007, 19:23: Պատճառ: Գրառման ավելացում

  19. #15
    Լիարժեք անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.02.2007
    Գրառումներ
    106
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Շիրազ

    Պատգամ Արտասահմանի Հայության
    Հովհաննես Շիրազ


    Հայոց հույս ու բաղցանքով շուրջս գարուն է կրկին,
    Ու ես մի լույս աղաւնու փայփայում եմ իմ կրծքին,--
    --Իմ կարօտի թեւաւոր, առ բյուրածալ սիրտս տար՝
    Որտեղ մի հայ կը գտնես՝ տուր իմ սրտից մի պատառ,
    Որպես նամակն իմաստուն հայոց երկրի նորակերտ:
    Հասիր պանդուխտ հայերին, հույսն օջախիր երդե-երդ,
    Ասա ձեզ ենք կարօտում եւ հողերին դեռ գերի,--
    Բալասանն ենք որոնում հայոց վերջին վերքերի:
    Քանզի ազգի կես կաղնին՝ ուռենու պես կռանում՝
    Օտար անտառ դեռ մտած՝ մայր լեզուն է մոռանում,
    Իր հայ որդոցն հայուհին հայոց դպրոց չե տալիս
    Եւ Մաշտոցն է հայ վշտից այստեղ շիրմում շուռ գալիս,
    Ծունկի չոքում շիրմում էլ, աղօթում է, իմացիր,
    Որ սփյուռքը կուլ չերթա, աղգ իմ քիչ էլ դիմացիր.
    Քիչ էլ տոկա, ա՜խ, քիչ էլ, -- մինչեւ չքւի չարն անբան՝
    Մինչեւ բացւի սրտիս պես, դեպի Մասիս մեր ճամբան.
    Հասի՛ր, ասա՛ հայերին՝ կուլ չգնա վայերին, --
    Անմահության նման տուր հայոց լեզուն հայերին.
    Ամերիկա սլացիր, հասիր այնտեղ իմ ճիչով,
    Ուր հայ լեզուն է խեղդում Նիագարան իր գոչով...
    Հասի՛ր, ասա, ո՛վ հայեր, Մայր Արաքսը դեռ լացով
    Ձեր գալուն է սպասում , որ ինքն էլ գա, դառնա ծով,
    Իր Մասիսն էլ տուն բերե, բերե ծովն էլ իր Վանա՝
    Սրբե արցունքն աչքերի ծովացումով Սեւանա:
    Իմ արծւաթեւ աղաւնի, թեւաւորիր իմ մուսան՝
    Ա՛ռ իմ սիրտը կտուցիդ՝ տար հայ վերքին բալասան,
    Թռի՛ր երկիրն իմ հայոց, հասիր մինչեւ Վանա ծով,
    Ասա՝ Սեւան քույրիկդ քեզ է կանչում մօր լացով,
    Քո կարօտից մի աչքը ցամաքել է, չորացել...
    Այն որ ճամբա էր նաւի՝ ոտքի ճամբա է դարձել...
    Սեւանն այստեղ է լալիս, այնտեղ՝ ծովակն իր Վանա,
    Թե ե±րբ պիտի իր քույրը իր քրոջը միանա...

    Հասի՛ր, իմ սուրբ սուրհանդակ,
    Հայ կա համայն լուղնի տակ, --
    Հասի՛ր, ասա՝ ո՛վ հայեր, այցիս խորհուրդն հասկացեք,
    Լեզւաժխոր սփյուռքում, հայեր քիչ էլ հայ կացեք,
    Հայոց ազգի սուրբ անունն արեւ պահեք լուսնի տակ, --
    Երիտասարդ հայություն, դու ես հույսը մեր միակ:
    Չհարսանաք օտարին, տուն չբերեք օտար կին...
    Ձեր կյանքը՝ վար, վեր պահեք հայոց լեզուն մեր անգին...
    Օրորեցեք օրոցքներն հայոց լեզւով մեր անշեջ,
    Մեծասքանչ մեր լեզւով, որ անզույգ է աստղաց մեջ:
    Մեզ Աստված է հայ ծնել, թե չլինենք մենք ցրված,
    Հայոց ազգի ճակատին անմահություն է գրված, --
    Քիչ ենք, իրավ բայց հայ ենք, ջուր չխառնենք մեր կաթին...
    Որ չմթնի մեր աստղը Արագածի գագաթին...
    Չհարսանաք դուք այլոց, լաւ իմացեք, որ բարի
    Հայրենիքի փուշն՝ անուշ, դառն է վարդն էլ օտարի,
    Երիտասարդ հայություն այս մեկը լավ իմանաս,
    Թե կին բերես օտարին, կնոջ կինը կը դառնաս.
    Կաթ չի դառնա հայ լեզուն, օտար կնոջ ստինքին,
    Օտար ստինքն օձ է կույր, Հայոց մանկանց շրթունքին:
    ...Երիտասարդ հայություն, դու կը կորչես հաւիտյան՝
    Թե մոռանաս հայ լեզուն, թե չմտնես Հայաստան...
    Թե օտարի հողը հերկես, օտարի կույսը գրկես,
    Թե քո հրաշք ձեռքերից Վանա հողը դեռ զրկես,
    Թե միշտ օտար երգ երգես, թե հայ լեզուն չփրկես՝
    Ազգիդ սրտին կը զարկես, ա՜խ, թե զարկես մահս՝ քեզ...
    Անտառվեցեք բազուկներ, Արարատի կուրծքն ի վեր,
    Մինչեւ բացւեն Մասիսի ճամբաները կենսաբեր,
    Մինչեւ երկու քույրերը՝ Սեւանա ծով - Վանա ծով,
    Մեզնով իրար գիրկ ընկնեն երջանկության մեր լացով. --

    Հուլիս 1962
    Երեւան


    Ավելացվել է 8 րոպե անց
    ԽԱՂԱՂՈՒԹՅՈՒՆ ԱՄԵՆԵՑՈՒՆ
    (Հատված) #2

    Հովհաննես Շիրազ


    Հողագրւնդը օրորոց է մի հսկայ
    Մեջը մանուկ անթիվ յոյսերն են ոսկյա:
    Ո՜վ Հիսուսված խաղաղություն, դու դեռ չարոց խաղալիք,
    Ա՜խ ինչ անե բանաստեղծդ որ չտեսնես սև գալիք:
    Իմ քնարը ազգակոչն է միշտ իմ ազգի սրբազան,
    Այժմ պիտի ողջ ազգերի վշտից խոսի իմ մուսան:
    Ասես նրանց բալիկներն են օրորոցում իմ հույսի,
    Իսկ ես ասես, մայրն եմ նրանց տագնապումով հայկոսի,
    Սարսափսւմ եմ սև գալիքից, թեպետ կես հույս կշողամ,
    Բայց դեռ քանի ամպերն են լեռ, ես քեզ համար կդողամ,
    Թէ ճամփա տան նյուտրոնին՝ կյանքիդ ճամփեն կգոցվի ,
    Մարսի վրա թե մարդ էլ կա Մարսն էլ մահով կգոցվի,
    Թող բարուրի մեջ էլ մեռնի նյուտրոնը դիվահար,
    Որ բարուրվի հողագունդը օրոցքներով անհամար:
    Խաղաղություն ողջ մարդկության, դու վեր՝ բոլոր կողմերից,
    Թող քեզ աստված ինքը փրկե բոլոր ծածուկ հողմերից...
    Ով աշխարհի միակ ըզձանք, որ նման ես կարոտի,
    Որ կանգնել ես՝ արագիլի նման հազիվ մի ոտի:
    Իրավ կարծես մի ոտք ունես կանգնած մոլոր ու վրդով, --
    Ու կդողամ կեանքիդ համար հազար ու մի մոր սրտով:
    Կարծես այա է՝ պիտե խլեն միակ որդուս իմ գրկից,
    Ինչպես հովազն է գողանում, կամ բորենին օրոցքից...
    Միայն ես չեմ… աշխարհով մէկ տագնապում է ամէն մարդ,
    Թե եղնիկ ես՝ որսկանը շատ, թե գառնուկ ես գայլն է շատ,
    Թե կամուրջ ես կիսակառույց՝ քանդել կուզեն կես ճամփիդ,
    Թե հղի ես հրաշքներով՝ մահ են տենչում երկունքիդ:
    Թե ցորենի արտերն ես մեր՝ քեզ վառել են դեռ տենչում,
    Թե առյուծ ես հանգիստ պառկած՝ վրադ վագր է մռնչում...
    Թե դու ծովն ես իմ Սեւանա՝ ցամաքելդ կուզեն դեռ,
    Կուզեն արփի քեզ չբերե ակն Արփայի բյուրալեռ,
    Թե մայրիկիս աչքերն ես դու, թե շուրթերն ես քույիկիս,
    Թե հույսի կուռք հայրենիքն ես՝ վշտասփյուռ հայության
    Հայ արյունով կորցնել կուզեն Մասիս տանող քո ճամփան...
    Թե բալիկիս թաթիկներն ես՝ կուզեն կտրել գլխիս հետ,
    Թե վիրավոր դյուցազն ես՝ թաղել կուզեն քեզ անհետ:
    Թե դեռ մանուկ գալիքներիդ օրորոցն ես դու հսկա՝
    Երազում են ծովը սուզել օրոցքի հետ քո ոսկեյա,
    Թե աստծո տաճարն ես դեռ՝ պղծել կուզե սատանան՝
    Խրճիթներից մինչև պալատ՝ փշրել սյուներն ամեն տան:
    Ո՜վ Հիսուսված խաղաղություն, ո՜վ դու խղճի տքնաբու,
    Էլ ինչ անեմ, ով իմաստուն որ չխաչվես նորից դու:
    Թե դու նավ ես՝ ողջ ծովերում առագաստվեմ քո նավին,
    Թե դու գաղտնի մի ցավ ունես՝, եկ՝ լոխմանվեմ քո ցավին:
    Թե դու սերմ ես հող կբերեմ քեզ ծովից էլ մեր Վանա,
    Որ իշխանիս քույր տառեխով լցվի ծովն էլ Սեւանա:
    Թե դեռ հղի հարսնանց մեջ ես՝ քեզ բյուր օրոցք կշինեմ,
    Յոթնաբալիկ իմ երգով էլ ես քո ցավը կտանեմ:
    Ո´վ օձընդեմ իմ արագիլ, օձը դարն է այս…. գոթի,
    Ո՞վ է կտրել քո մի ոտը, որ կանգնել ես մի ոտի...
    Վերջին խմբագրող՝ vartabooyr: 02.05.2007, 19:37: Պատճառ: Գրառման ավելացում

Էջ 1 3-ից 123 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Հովհաննես Թումանյան
    Հեղինակ՝ aniko, բաժին` Հայ գրականություն
    Գրառումներ: 120
    Վերջինը: 19.02.2021, 22:00
  2. Հովհաննես Գրիգորյան
    Հեղինակ՝ Raf, բաժին` Ժամանակակից հայ գրականություն
    Գրառումներ: 14
    Վերջինը: 10.03.2013, 15:36
  3. Արձակ. Հովհաննես Իշխանյան
    Հեղինակ՝ StrangeLittleGirl, բաժին` Ժամանակակից հայ գրականություն
    Գրառումներ: 88
    Վերջինը: 26.07.2012, 15:06
  4. «Հովհաննես Մկրտչի» հետևորդների կրոն
    Հեղինակ՝ wem, բաժին` Կրոն
    Գրառումներ: 12
    Վերջինը: 29.06.2010, 04:42
  5. Շիրազ - Հաց, Պանիր, Whiskey... - տարբեր մտքեր երգերի տեսքով...
    Հեղինակ՝ Modigliani, բաժին` Երաժիշտներ, երաժշտական խմբեր
    Գրառումներ: 24
    Վերջինը: 17.06.2009, 20:51

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •