Կարևորը մեզ համար դա ողջունելի լինի: Եթե էդ սիլի բիլիի տակը չենք տեսնում ինչ կա մեզ պետք ա դա? Եթե ինչ որ գերշուստրի արտաքին քաղաքականություն ունենայինք էդքան չեինք մտահոգվի:
Թուրքիան եղել ա, կա ու կլինի Հայաստան պետության ամենամեծ թշնամին անկախ ամեն ինչից: Խոսքը որևէ բարի Սուլեյմանի կամ Ահմեդի մասին չի, որ հայ տեսնելիս աչքերը լցնում է ու ասում ես քո հետ պրոբլեմ չունեմ (իրականում չունի): Խոսքը թուրքական քաղաքականության, պանթուրքիզմի (ինչքան էլ որ ուտոպիա լինի) մասին ա: Հլա Թուրքիան հերիք չէր, Ադրբեջանն էլ մյուս կողմից: Քանի ջարդ պտի տենանք, որ ազգովի համոզվենք, որ էդ երկիրը չի կարող մեզ լավ ցանկանա?
Չէ, պատրաստակամությունից շատ ավելինա, դա գործողությունների ծրագիրա, տեսլական, ապագայի քայլեր.... որի մասին ոչ մեկս խաբար չի:
Սկզբիցա պետք սկսել... առհասարակ ինչ շահ ունենք էդ ծրագրից: Կարծում ես մենք պատրաստ ենք հարաբերություններ հաստատելուն, սահման բացելուն?
Խոսքը մեծանալ փոքրանալու մասին չի, խոսքը պատմության դասերը չմոռանալու, իրականության զգացումը չկորցնելու և սիրուն խոսքերին կամ ժպիտներից երկինք չթռնելու մասինա:
Հ.Գ. Բայց չի նշանակում, որ էն հայտարարությանը կողմ եմ...
Էջանիշներ