Դժվար էր որոշում կայացնելը, բայց այնուամենայնիվ որոշեցի ու հեռացա...Ավելի շուտ` փախա, փախա տնից` առանց հետոյի մասին մտածելու: Այնքան քայլեցի, մինչև անգամ շրջապատող իրերն ու մարդիկ սկսեցին անծանոթ թվալ: Բայց օտար միջավայրը, ինչքան էլ տարօրինակ է, ինձ միայն վստահություն ներշնչեց. այստեղ ինձ չեն գտնի, համենայնդեպս, եթե գտնեն էլ, դա շուտ չի լինի, ժամանակ կպահանջվի:
Ամբողջ օրը չափչփեցի անծանոթ փողոցները: Նա խոստացել էր, որ կգա, գիտեր, որ փախնելու եմ տնից: Հույս ունեի` կհանդիպենք, բայց արդեն վստահ չէի, որ ուզում եմ...
Մոտալուտ գիշերվա ցուրտը կամաց-կամաց զգացնել էր տալիս, բայց հաճելի էր: Սառը օդը շոյում էր անգամ ոսկորներս, ու դրանից միայն մի զգացում էր մեջս` ես կենդանի եմ, ես շնչում եմ...
Օդը երբեք այդքան հագեցած չէր եղել թարմությամբ, ես վայելում էի, կլանում էի օդի յուրաքանչյուր մոլեկուլը: Ու ես երբեք ինձ այդքան երջանիկ չէի զգացել, որքան այդ օրը` առանց գիշերելու տեղ ունենալու, մրսած, սոված, հոգնած...Չնայած այդ ամենին արտասովոր թեթևություն էի զգում: Չէի ուզում պատկերացնել, թե ինչ է լինելու մեկ, երկու, տասներկու ժամ հետո, մեկ օր հետո... Բայց գիտեի, գիտեի, որ դա հավերժ չի շարունակվելու, գալու է ժամը ու ես վերադառնալու եմ: Ու քանի դեռ պահը չէր եկել, որոշեցի չմտածել հետոյի մասին:
Շուտով մթնելու էր, և ես գնալու տեղ չունեի, իսկ նա չկար ու չկար: Աստիճանաբար ընտելացա այն մտքին, որ փողոցում եմ գիշերելու ու նա չի գալու, բայց նրա դեմ չարացած չէի:
Քայլերս նորից ուղղեցի մոտակա զբոսայգին, որտեղ պայմանավորվել էինք հանդիպել: Սոված էի: Պայուսակս քրքրեցի, հույսով, որ գոնե մեկ-երկու կոնֆետ կգտնեմ, բայց իզուր: Հոգնած էի: Ամբողջ օրը թափառել էի: Նստեցի մոտակա նստարաններից մեկին: Ցուրտ էր: Ավելի պինդ փաթաթվեցի վերարկուիս մեջ: Աչքերս հոգնածությունից փակվում էին, ցավում էին ոտքերս, քունս տանում էր, իսկ դատարկ ստամոքսս հանգիստ չէր տալիս:Արդեն մութ էր, բայց զբոսայգում անցորդներ դեռ կային: §Ինձ հիմա փնտրում են... Ինչ լավ էր` հեռախոս չվերցրի...¦
Չէ, չէի ափսոսում փախուստիս համար, բայց անելիքս արդեն չգիտեի: Պարզ էր, որ զբոսայգին շուտով լրիվ կդատարկվի:Ես մի փոքր վախեցա այդ մտքից: Իսկ եթե հարբած խուլիգաններ կամ գազազած շներ հանդիպե՞ն...
Մտքերի մեջ ընկած` ինքս էլ չիմացա, թե ինչպես նիրհեցի: Չգիտեմ ինչքան էի քնել, երբ մի անծանոթ, կիսաշշուկ փայն լսեցի.
-Երկա՞ր ես քնելու:
Ես վեր թռա, բայց ձայնի մեջ այնքան քնքշություն կար, որ չվախեցա: Նա էր...
-Այս ժամին, մենակ... չե՞ս վախենում,- ժպտում էր մի փոքր մեղավոր,- ներիր, ավելի շուտ գալ չկարողացա... Բայց գիտեի, որ այստեղ կգտնեմ քեզ:
-Ես արդեն հաշտվել էի այն մտքի հետ, որ չես գալու:
-Լրիվ մրսել ես, արի քայլենք,- ասաց նա` անկաշկանդ բռնելով ձեռքս, ասես համոզվելու համար, թե չի՞ սխալվել:
Ես ակամա հետևեցի նրան: Դողում էի. սովը, մրսածությունն ու հուզմունքը միախառնվել էին: Բայց քայլելով` մի փոքր տաքացա: Բավականին երկար քայլեցինք: Նա ինձ անընդհատ հարցեր էր տալիս ու ես նրան նորովի էի բացահայտում այդ օրը: Կամաց-կամաց ամբողջանում էր նրա` իմ մեջ կառուցված պայծառ կերպարը:
-Ես չգիտեմ ոնց եմ հետ վերադառնալու: Ես չեմ կարողանա...
-Երբեք պետք չի փոշմանել արածի համար:
-Ես չեմ փոշմանել... Գոնե հիմա, գոնե այս պահին ես չեմ փոշմանել,- մինչ այդ դողդողացող ձայնս ավելի ինքնավստահ հնչեց:
Մենք թեքվեցինք մի նեղլիկ ու մութ նրբանցք ու ես զգացի, որ վախենում եմ: Այդ հասկանալով` նա ժպտաց.
-Ես այստեղ եմ ապրում: Բարձրանանք վերև:
-Չէ, ավելի լավ է` քայլենք:
-Թեյ կխմենք, կտաքանաս,- նորից ժպտաց նա:
Ես անխոս հետևեցի նրան: Շքամուտքը լուսավորված չէր: Նա բռնել էր ձեռքս ու մթության մեջ` բջջայինի աղոտ լուսավորության տակ, բարձրացանք վերև:
Տանը տաք էր: Նա օգնեց հանել վերարկուս, հետո տաք թեյ բերեց: Մենք երկար, շատ երկար զրուցեցինք, նույնիսկ չեմ էլ հիշում ինչի մասին, բայց հաճելի էր նրա հետ: Ինձ նրա հետ ոչինչ չէր կաշկանդում, հակառակը, ես երբեք ինձ այդքան թեթև չէի զգացել: Մենք պարզապես գետնին էինք նստել, առանց կոշիկների, միայն նասկիներով: Թեյը վաղուց էինք խմել, մեղմ երաժշտություն էր միացրել, որ լրիվ համահունչ էր իմ ներքին հանգստությանն ու հոգեվիճակին: Ես լրիվ կտրվել էի իրականությունից, որովհետև... երևի ուղղակի շատ էի ուզում:
Նա ձեռքս պահել էր ափի մեջ` տաք էր, անսովոր ջերմություն էի զգում մեջս: Նրա աչքերը այնքան խորաթափանց էին, խելացի: Ու միայն այդ պահին զգացի, որ բավական երկար ժամանակ է` ոչ մեկս արդեն չենք խոսում:
Ինձ հետ երբեք նման բան չէր պատահել, բայց ես, չգիտես ինչու այդ պահին այնպես ուզեցի գրկել նրան...Նա կողքիս էր, շատ մոտ ու ինչ-որ կերպ զգում էի նրա շնչառությունը: Նա շոյեց գլուխս: Մազերս, որ թափվել էին դեմքիս, զգուշորեն կողքի տարավ` ասես պատահաբար կպնելով դեմքիս: Նրա մատների ջերմությունից անսովոր հոսանք էր անցնում մարմնովս: Չգիտեմ, այդ ջերմությունն էր, թե իմ հոգնածությունը, բայց աչքերս փակվում էին, չնայած, որ քնել չէի ուզում: Երևի կուզենայի, որ ասեր ինչ-որ բան, բայց նա համառորեն լռում էր:Աչքերն էին խոսում, իսկ ես նրա աչքերի մեջ երկար նայել չէի կարողանում...
Նրա տաք, զարմանալիորեն նուրբ մատները սահեցին ականջներիս մոտից մինչև պարանոցս...
-Երկար վիզ ունես,-վերջապես խոսեց նա:
Երևի ժպտում էր:
Չգիտեմ, հոգնածությունն էր, թե անկանխատեսելի ցանկությունը, բայց ես գլուխս դրեցի նրա ուսին ու փակեցի աչքերս: Նա գրկեց ինձ: Դա հաճելի էր, մի նոր` ջերմ ու տաք հոսանք անցավ մարմնովս: Ես սեղմվեցի նրան: Փորձեցի փակ աչքերով <որսալ> նրա հոտը: Նա մազերս հետ տարավ ու ու քնքշությամբ համբուրեց վիզս: Երբ զգաց, որ չեմ դիմադրում, ավելի համարձակ գրկեց ինձ, իսկ համբույրները ավելի ջերմ ու ավելի կրքոտ դարձան: Շունչս կտրվում էր:
Շարունակելի
Մեջբերել
Էջանիշներ