Ժամանակին գյումրեցի հումորիստները էսպիսի անեկդոտ էին նկարել: Շատերդ երևի կհիշեք:
Թեմայի իմաստը. Ինչու՞ է մարդկանց որոշ տոկոս հարբելուն պես՝ կռիվ անում: Օրինակ, ինչքան ինձ հանդիպած նորմալ մարդ ա եղել, ինչքան էլ ուզում ա հարբած լինի, ինքը ոչ մի անգամ կռիվ չի անի անտեղի: Կռիվ չի ստեղծի: Նույնն էլ ես: Եվ ընդհանրապես հարբելը կռիվ անելու հետ ի՞նչ կապ ունի: Հիմա ըստ ձեզ, ստեղ հոգեբանակա՞ն խնդիր ա, թե ավելի շատ մարդկային: Այսինքն եթե մարդը կռվարար ա, ուրեմն իրան առիթ ա պետք ու էդ հարբածությունն էլ հենց էդ առիթն ա: Հայտնեք ձեր կարծիքը այս թեմայի շուրջ: Իմ համար անհասկանալի ա, թե մարդկանց որոշ տոկոս ինչի ա հարբած ժամանակ ուզում կռիվ անի: Ինչի՞ օրինակ ես չեմ ուզում:
Մեջբերել
Adam-ի խոսքերից
Պատ. «Դու որ խմես, կռիվ կենես»
Փաստորեն երբ մարդ ուզենա մի քանի հոգու կարգի հրավիրի պետք ա խմի՞ : 
, այսինքն կարող է կողքով մեկը քայլի իրեն չհասանելիք բառ արտասանի նա իրեն վերագրի, մարդկանց բնույթ կա//չնայած իմ կարծիքով բոլորն են տենց, որոնք խմուկ վիճակում շրջապատում հնչող, կատարվող ամեն ինչ իրենց են վերագրում ու կռիվն էլ ռեֆլեքսի նման հանդիսանում ա անձի պաշտպանման միջոց : 
)
Էջանիշներ