Սպանության պատճառած հաճույքը

[Rhayader]

«Հազար դիակների տունը» ֆիլմից հետո ես երկար մտորումների մեջ էի. զգացի, որ իմ ուղեղում էլ մի խուլ ձեղնահարկ կա, որտեղ թաքնված է այդ ֆիլմի զգացողությունը:
Այն է՝ սպանելու հաճույքը: Անկանոն, արյունալի մորթոցին: Նույնիսկ զգում եմ, որ ամենաշատ հաճույք կստանաի բութ գործիքով, օրինակ՝ կուվալդով մարդու գանգը պատին ճզմելուց:
Իհարկե, այս ամենը հուսալիորեն փակված է, բանալին՝ գցված ծովը ու արտահայտվում է միայն ֆանտազիաների տեսքով, բայց ցանկացաղ դեպքում: Հասարակությունը ճնշել է մեր գիշատիչ բնազդները, բուսակերները նույնիսկ ուզում են մեզ համոզել, որ մենք բնավ գիշատիչ չենք:
Այդ ամենը կուտակվում է, դաժան ու արյունարբու բնազդներ առաջացնելով: Պատկերացրեք, մի օր պայթելու է՝ հասարակության մասշտաբով: Այդ ժամանակ «Քսանութ օր անց» ֆիլմի գաղափարը կիրականանա՝ ագրեսսիայով հիվանդ մարդկանց ամբոխները կմորթեն իրար, արյունը փողոցներով կհոսի:
Սարսափելի է, չէ՞: Ավելի սարսափելի է այն, որ իմ մի մասն այդ ժամանակ երջանիկ կլինի

[Artgeo]

Վա՞տ ես:
Բաժնի մոդերատորին առաջարկում եմ թեման ուղարկել գրողի ծոցը:

[Լուսաբեր]

Ռայադեր, ճիշտա շատ լավա, որ մարդիկ իրենց կարծիքը կարողանում են ազատ արտահայտել /սա շատերի երազանքն է/ բայց կներես, ոչ էսպիսի բաներ,որոնք խեղաթյուրում են մարդու միտքը...

Ես ոչ թե Արթգոյի պես առաջարկում եմ փակել թոման, այլ վերացնել, ջնջել

Հ.Գ. Համենայն դեպս սա էլ իմ կարծիքն է, ինչևէ...

[Աթեիստ]

ոչ էսպիսի բաներ,որոնք խեղաթյուրում են մարդու միտքը

Եթե մարդը ի սկզբանե խեղաթյուրված չի, խոսակցությունները չեն որ պետք է նրան խեղաթյուրեն:

Էքստրեմալ պայմաններում (ասենք երեխայի կյանքը փրկելու համար) ցանկացած կին էլ ի վիճակի է մարդ սպանել: Բայց այդ մասին խոսելը բոլոր կանանց մեջ չի արթնացնում մարդասպանին:

[Ֆրեյա]

Եթե մարդը ի սկզբանե խեղաթյուրված չի, խոսակցությունները չեն որ պետք է նրան խեղաթյուրեն:

Էքստրեմալ պայմաններում (ասենք երեխայի կյանքը փրկելու համար) ցանկացած կին էլ ի վիճակի է մարդ սպանել: Բայց այդ մասին խոսելը բոլոր կանանց մեջ չի արթնացնում մարդասպանին:

Համաձայն եմ` արթնացնելով չէ: Մարդ կա, ում մեջ կա այդ հակումը /չգիտեմ` իծնե, թե ձեռքբերովի , թող հոգեբանները ասեն/
Օրինակ, երեխաներին եթե հետևեք մի փոքր, կնկատեք, որ կան ագրեսիվ երեխնաեր, ովքեր կենդանիներին, միջատներին սիրում են տանջել, խփել, երբեմն ավելի դաժան բաներ էլ են անում
Ու հենց հետաքրքիր է, որ բոլոր երեխաների մոտ չէ, որ այդպիսի հակումներ կան, այլ շատ քչերի: /իմ նկատածով` ներվային երեխաների մոտ/

[Լուսաբեր]

Եթե մարդը ի սկզբանե խեղաթյուրված չի, խոսակցությունները չեն որ պետք է նրան խեղաթյուրեն:

Ո՞նց ի սկզբանե խեղաթյուրված չէ, իմ իմանալով դա մեր ենթագիտակցության մեջա, հենց էն ինչ ասում ես օրինակով՝մոր մասին:Իսկ, երբ դրա մասին հա խոսում են, հա հիշեցնում են, մարդ սկսումա ավելի շատ մտածել դրա մասին, ու անգամ շատերի մոտ կարողա ցանկություն առաջանա ի կատար ածել այդ ամենը... հիմա չի դառնում որ նման ձևով արթնացվումա մեր խեղաթյուրված /որովհետև հասարակության համար անընդունելիա/ ցանկությունները.

[Աթեիստ]

Ես ինքս շատ եմ սիրում նման ֆիլմեր ու տեսարաններ, ինչքան հասկացա Rhayader-ը նույնպես: Ֆորումում էլի կլինեն նման մարդիկ: Նրանց մասին բան ասել չեմ կարող, բայց ես դեռևս մարդ կարծես թե չեմ սպանել:

Նորմալ մարդը նման թեմաներից խոսելով (դիտելով) ավելի շուտ լիցքաթափվում է, քան լիցքավորվում:

[Ֆրեյա]

դա ուղղակի ֆոբիա է...
Ներքուստ վախ է, որ քեզ հետ ինչ-որ բան կկատարվի, ու չես կարողանա քեզ տիրապատել, կամ ինչ-որ մի բան կուզես: Նույն կերպ մարդը վախենում է գժվելուց...Երբեմն մտածում է, որ կարող է գժվի:

Բայց եթե իրականում գլխի հետ ամեն ինչ նորմալ է, ոչինչ էլ չի լինի

[Ֆրեյա]

Չէ, Աթեիստ ջան, ասեմ, որ բոլորում չէ

Ես կարող եմ պատասխան տալ միայն ինքս ինձ համար, այդ պատճառով, իմ մասին եմ ասում:
Ինձ մոտ մարդ /կամ այլ կենդանի/ սպանելու, տանջելու, վայրենի բաներ անելու ցանկություններ, մտքեր, ֆանտազիաներ չկան:
Ուրեմն` բոլոր մարդկանց անունից պետք չէ խոսել

[Աթեիստ]

Ես համոզված եմ որ մենակ Rhayader-ը չի այդպիսին, բոլորումս էլ քնած է գազանը. հասարակությունն է ստիպում: Բայց հարցրեք կռվին մասնակցած մարդկանց, թե ինչպես են նրանք սպանել ասենք թուրքերին: Եթե "հասարակության տեսանկյունից նորմալ" մարդը արագ պետք է սպաներ, կամ նույնիսկ պարզապես գերի վերցներ, ապա իսկապես նորմալ մարդիկ, որոնք եղել են այնտեղ, շատ դանդաղ և շատ դաժան ձևերով են սպանել: Եվ դրանից հաճույք են ստացել, հիմա էլ հպարտությամբ պատմում եմ (այն անհատները, որոնց հասարակությունը կրկին չի "նորմալացրել"):

[Katka]

Այդ ժամանակ «Քսանութ օր անց» ֆիլմի գաղափարը կիրականանա՝ ագրեսսիայով հիվանդ մարդկանց ամբոխները կմորթեն իրար, արյունը փողոցներով կհոսի:
Սարսափելի է, չէ՞: Ավելի սարսափելի է այն, որ իմ մի մասն այդ ժամանակ երջանիկ կլինի

Իմը նույնպես, որովհետև վերջապես հոգեկան ու հոգևոր սպանդին, ինչով այժմ զբաղված է հասարակությունը, կփոխարինի ֆիզիկականը:
Նույն երևույթը այժմ տեղի է ունենում. ուղղակի արյունը չենք տեսնում:

[Elmo]

Հասարակությունը ճնշել է մեր գիշատիչ բնազդները, բուսակերները նույնիսկ ուզում են մեզ համոզել, որ մենք բնավ գիշատիչ չենք:
Այդ ամենը կուտակվում է, դաժան ու արյունարբու բնազդներ առաջացնելով:

Ինչքան էլ սարսափելի լինի տեսական պայթյունը՝ գործնականում դա անհնար է: Միայն մասսայական հոգեխանգարման դեպքում կարա տենց բան լինի/«28 շաբաթ անց»/: Բայց դա միայն տեսություն ա:
Ամբողջ բնությունն ա կառուցված մեկը մյուսին ուտելու վրա, բայց ոչ մի դեպքում կենդանին ուտելուց ու ինքնապաշտպանությունից բացի, չի սպանում մյուսին: Լինում են իհարկե բացառություններ, երբ առանձին 1 հատիկ կենդանին դառնում է "մարդասպան": Այիսնքն հենց քո ասած հաճույքի համար ա սկսում սպանել, բայց դա շաատ հազվադեպ է:
Կոնկրետ մարդկանց մոտ, 7 000 000 000 մարդուց մոտ մի 1000 մանյակ հազիվ ա պատմությանը հայտնի: Նենց որ զուտ տեսականօրեն էլ տենց խանգարումը մասսայական բնույթ չի կարա կրի: Նույնիսկ պատերազմ տեսած մարդկան մոտ չի զարգանում ասածդ շեղումը:

[Վիշապ]

…շեղումը:

Էլմ ջան, ապրես, շեղու՛մ… թե չէ միտքս լրիվ ուրիշ ուղղությամբ էր գնացել, լավ, լրջանամ, ուրեմն այսպես, սկսենք հեռվից, ինչու՞ է ասենք մարդը բասկետբոլ խաղալիս հաճույք ստանում դե խաղ է, հաղթանակի, ինչ որ դրական արդյունքի հասնելու, սեփական ուժերը ինքզինքը ապացուցելու ճանապարհ։ Զարգացման ուղղու վրա հերթական բարձունքի հաստատման վկայություն։ Կամ ինչու է խոհարարը տորթ թխելուց բավականություն ստանում… երևի էլի նույն պատճառով Ինչու՞ է մարդս զնմանին խոցելուց, կտրտելուց, տապոռահարելուց հաճույք ստանում… ինչ որ բան է էլի ուզում ինքզինքը ապացուցել, բայց ի՞նչ… Սա արդեն զարգացման ուղղուց ակնհայտ շեղում է, լավ մի քիչ էլ մտածեմ։

[Elmo]

Ինչու՞ է մարդս զնմանին խոցելուց, կտրտելուց, տապոռահարելուց հաճույք ստանում

Ուղեղի խանգարում ա , ուրիշ ոչինչ: Մարդ կա իրան ճղելուց, վնաս տալուց, կամ ցավ պատճառելուց ա հաճույք ստանում:
Բայց փաստ չի, որ բոլորը օժտված են դրանով, ու պարզապես էդ օժտը/ոնց են ասում էդ անտերին/ փակ ա՝ չի արտայատվում: Ուղեղը ինքնին ահավոր բարդ բան ա: Ինչ ասես կատարվում ա մեջը, ահավոր բարդ պրոցեսներ: Դժվար ա պատճառ գտնել այս կամ այն շեղմանը ու առավել ևս դժվար ա ինչ-որ բան նորմա համարել, ինչ-որ ուրիշն էլ՝ նորմայից շեղում: Համենայն դեպս ընդունված կարգին հավատարիմ մնալով՝ մեծամասնությանը համարում ենք նորմալ, իսկ բացառիկ դեպքերը՝ աննորմալ: Ստեղից էլ գալիս ա տաղանդների, հանճարների աննորմալ վարքագծերը: Շնորհիվ շեղումների իրանք հասնում են այնպիսի բաների, որոնց մենք կերազենք հասնել, բայց անում են այնպիսի տարօրինակ քայլեր, որոնք մեր զզվանքը, զարմանքը կամ ծիծաղն են առաջացնում:

[Վիշապ]

Էլմ, ուղեղի խանգարումը լայն հասկացություն է, որը ենթադրում է ֆիզիոլոգիական արատներ կամ շեղումներ, բայց այդ շեղումների մեջ անկասկած հոգեբանական ու սոցոլոգիական գործոնները իրենց դերն ունեն։ Ես փորձում եմ փիլիսոփայությունից հիշել, որ հաճույքը հիմնականում առաջանում է պահանջների բավարարումից։ Փաստորեն մարդուն կտրատելու ու սղոցելու պահանջ կա, մնում է պարզել, թե որտեղից է առաջանում այն պահանջը։