Հոդվածը ոչ այլ ինչ է, քան պատմություն դառած փաստերի "կիսահոգեբանական" վելուծություն, անհատի մտորրումներ, կամ հետադարձ հայածք անցյալի վրա և զուգահեռներ ներկայի հետ: Քաղաքականություն բաժնում ոչ մի ֆորմատի տակ չի մտնում: Չէի ասի, թե 100 տոկոսանոց համապատասխանում է պատմություն բաժնին, բայց ամենահմապատասխան տեղն այստեղ է: Այս հոդվածը քաղաքականություն բաժնում քննարկման նյութ չունի:Չամիչ-ի խոսքերից
էսպես չի մնա
Քաղաքականություն բաժինը լուրջ ու կոնկրետ քննարկումների համար է: Ցույց տվեք նման կոնտեքստով բացաց որևե թեմա, որտեղ լուրջ քննարկումներ են եղել: Ջհուդամասոններ, միջազգային դավադրություններ, ազգային մենթալիտետ, փառահեղ անցյալ, սատանաներ ու աստվածներ, կրոնական արմատներ, պատմական փաստեր, ազգի "հերոսներ", գաղափարախեսություններ, հոգեբանական վերլուծություններ, լղոզված, ոչ կոնկրետ, անուղակի ասելիքով համատեքս և այլն պարունակող հոդվածը տեղ չունի քաղաքականություն բաժնում:
Վերջին խմբագրող՝ Նորմարդ: 30.04.2009, 13:37:
էսպես չի մնա
Ձայնալար (30.04.2009)
Ափսոս ժամանակ չկա բացատրելու, խնդրեմ նորից կարդացեք: Անպայման չէ ողղակի գրել ինչ որ մի բան որ հասկացվի դա:
համենայն դեպս հարգում ենք Ձեր կարծիքը:
Elmo (01.05.2009)
Հեյ, ո՞վ կա…
Մարդուն դժվար է ինչ-որ բան հասկանալ, եթե չհասկանալու համար նա աշխատավարձ է ստանում: Ինչպես և դժվար է սեղմել բռունցքը, երբ դրա մեջ ողորմություն են դրել: Չկա այնպիսի ավանակ, որը սեփական արտացոլումը տեսնելով` իր մեջ չնկատի ձիու որոշ հատկանիշներ: Ինչո՞ւ, երբ բանաստեղծը պարտեզ է գովերգում, մոլախոտներն իրենց լավ են զգում: Մոլորություներն անհաղթահարելի են. չափից շատ մարդիկ են դրանցից օգուտ քաղում:
Ինչպիսի՞ն է մեր հասարակությունը: Ովքե՞ր են նրա հերոսները: Ունե՞նք ինքներս մեր մասին օբյեկտիվ վերաբերմունք: Ի՞նչն ենք համարում գերխնդիր, կարողանու՞մ ենք առաջնայինը երկրորդականից, պատճառը հետևանքից տարբերել, ո՞ւմ ենք մեղադրում մեր խնդիրներում, ո՞րն է առկա իրողությունում մեղքի մեր բաժինը...
Ակամա հիշում եմ նախկին իշխանությունների մտքերը` գաղափարախոսության կեղծ կատեգորիա լինելու մասին: Մինչդեռ, եթե իհարկե այդ թեզի առաջքաշումը համոզմունքի և ոչ թե դիտավորության ծնունդ է, նման միտք կարող է արտահայտել միայն նա, ով հեռու է «հասարակություն» հասկացողությունից: Իրականում, գաղափարախոսական վակուում գոյություն չունի: Հասարակությունը գաղափարապես, եթե չի ուղղորդվում վերևից, ուղղորդվում է ներքևից, եթե ոչ բանականությամբ, ապա` բնազդներով: Եվ սա ամենևին հասարակության ազատության հետ կապ չունի: Բարձիթողի վիճակում թողնված հասարակությունը չի կարող քաղաքացիական լինել, առավել ևս, երբ նրանում սովորական է դարձել արտոնյալ շերտերի գոյությունը: Նման հասարակությունը չի կարող իրեն իր երկրին տեր զգալ, չի կարող պայքարել ավելի վեհ բանի համար, քան իր սպառողական պահանջներն են:
Խնդիր կա արժևորելու պետության դերը մի հասարակությունում, որը սեփական պետություն գրեթե տասը դար չի ունեցել, ընդ որում, արժևորելու ոչ միայն խոսքով, այլ հենց պետության, իբրև երաշխավոր ուժի` գոյությամբ, մի հասարակությունում, որում ժողովրդավարական ավանդույթներ չեն եղել, որտեղ ընտանիքամիտվածություն հանդիսացող ազգային հոգեբանական գիծը, կապիտալի սկզբնական կուտակման և պետական մեխանիզմների անկատարության պայմաններում, շատ հեշտ մոդիֆիկացվել է կլանային հովանավորչության: Այս իրավիճակում ամենահեշտը իշխանությունների ուղղակի քննադատությամբ զբաղվելն է: Մինչդեռ նրանք մեր մասն են, մեր ծնունդը, գործում են մեր հարմարվողականության ու հանդուրժողականության պայմաններում, սնվում այն քծնող ժպիտով, որը նայում է իրենց աչքերին, կաշառքով, որով, իբրև պարգև, ստանում ենք այն, ինչ մեզ է պատկանում, կամ իրենց օրենքից վեր է դարձնում:
Ամեն ինչ սկսվում է մեզանից, մեր պասիվությունից, մեր չգոյությունից: Նա, ով որոշել է որդ դառնալ, իրավունք չունի բողոքել, որ իրեն տրորել են:
Ասում են` քաղաքը կործանում են նրանք, ովքեր գյուղից դուրս են գալիս, բայց քաղաք չեն հասնում: Բայց ո՞ւր է քաղաքացին, ո՞ւր է քաղաքի տերը, ո՞ւր են այն կարող ուժերը, որոնք այդպես էլ չեն երևում: Որտե՞ղ են մտավորականները:
Մեր ազգը իրական մտավորականի կարիք ունի: Մտավորականի, որը կունենա քաջություն լինելու ջահակիր, մտավորականի, որի ոգին չի մարի կոնֆորմիզմի կամ շքանշանների փայլի ներքո, մտավորականի, որն իր «կեղծ» զբաղվածությամբ չի թոթափի հասարակության տիրոջ առաքելությունը, մտավորականի, որը կլինի իրական հոգևոր առաջնորդ, մտավորականի, որի հանճարեղ ստեղծագործությունները ոչ թե պատմության մեջ կարժևորվեն, այլ մեր օրերում, մտավորականի, որի առաքելությունը զուտ պանթեոնում հողարկավորվելը չի լինի:
Բողոքում ենք անմիաբանությունից, ասում ենք մեռել է 1988 թ.-ի ոգին, մինչդեռ մոռանում ենք, որ կիսատ քայլերով գաղափարներ են արժեզրկվում, որ գնում են նրա հետևից, ով առաջնորդում է, ով ոչ թե իր վարչական կամ ֆինանսական լծակներն օգտագործելով մարդկանց իր շուրջն է հավաքում, այլ ինքնամերժմամբ և իր սրտի կրակով կարողանում է լուսավորել և լուսավորվել:
Առաջնորդներ, կեղծ ու շինծու առաջնորդներ, հորինված ու փքված հեղինակություններ: Մարդիկ, որ անընդհատ փորձում են իրենց ծախել, բայց այդպես էլ ոչ ոք չի առնում, կամ էլ` առնում են ու «քցում»: Քննադատում ենք իշխանություններին, բայց ո՞րն է երաշխիքը, որ հներին նորերը չեն փոխարինի ու չեն նստի հենց հների աթոռների վրա: Այն աթոռների, որ իրեն է հարմարեցնում նստողին: Իսկ միգուցե հարկավոր է ոչ թե նոր իշխանություն, այլ ուժեղ ընդդիմությո՞ւն, որը չի թողնի, որ աթոռներին այդքան հարմարվեն: Ասենք, ի՞նչ ուժեղ ընդդիմության մասին կարելի է խոսել մի հասարակությունում, որտեղ ժողովուրդը հաճախ ավելի պրագմատիկ է, քան իրենց այդպիսին ցույց տվողները: Եթե, իհարկե, բեմականացման մեջ իրենք ընդամենը ուրիշի խաղի մասը չեն:
Իսկ շղթան նորից մեզ վերադարձնում է հասարակական գիտակցությանը և քաղաքական կամքին: Արդյո՞ք մեր հասարակությունը ունի նորովի ապրելու ներքին պահանջ: Արդյո՞ք մենք մեր ցանկություններում որոշակիացված ենք: Արդյո՞ք օտար քամիները մեր հասարակությանը ուղղակի չեն հեռացրել իրենից և կորցրել բնազդների ու դրանց դրսևորումների մեջ:
Հետևաբար, եկեք համոզվենք, որ բարեփոխումները սկսվում են մարդկային ուղեղներից, հեղափոխություններով ընդամենը վարչակարգեր են փոխվում, որոնք Ժողովրդի հետ անում են այն, ինչ ինքը թույլ է տալիս:
Իսկ սթա՞փ է ժողովուրդը և չի՞ ապրում այն իրականությամբ, որն իրական չէ, իրականությամբ, որ հորինվել է նրա իղձերի ու երազների վրա, իրականությամբ, որով ընդամենը իրեն զբաղեցնում են ու շեղում իրականից, իրականությամբ, որում ժամանակի շունչը միայն ապրանքային տեսք ունի, իրականությամբ, որ մատուցվում է նրանց կողմից, ովքեր կորցնելու բան ունեն, միգուցե նրանց հանձնարարությամբ, ովքեր ստանալու բան ունեն...
«Ուր ճանաչողության ծառն է կանգնած` դրախտը միշտ այնտեղ է»,- այսպես են խոսում ամենածեր ու ամենաջահել օձերը:
Նյութը տրամադրել է «Երևակ» ամսագիրը
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ