Երբ գնակները մխրճվեցին քո մարմի մեջ`
Արյունի շիթեր սփռելով շուրջը` ծաղիկների նման,
Հողը, որին կանգնած էիր` փխրուն ու աննման,
Ցնցվեց` քո ցավի գալարումից ու քո վշտից անշեջ:
Ու երդվեցին բոլոր նախնիները` դրանում թաղված,
Ու բոլոր ոգիները` ծնված ու դեռ չծնված,
Որ վրեժ կլուծեն վերքերիդ համար, ու չասված խոսքերիդ,
Ու բոլոր երազներիդ համար` չիրականացած:
Ու երդվեցին բոլոր չծնված մեսրոպներն ու նժնեհները,
Որ այն հողը, որ ծածկվեց արյունիդ գույնով` տառապած,
Մի օր կծածկվի ծաղիկներով, ու կլինի հար փառապանծ,
Ու որ միշտ վառ կմնան նրանց հոգիների հրդեհները:
Մեջբերել
Էջանիշներ