Հոգեբաններն էլ են երբեմն ստեղծագործում: (Բանաստեղծություններ գրելու «ունակությունը» ժառանգել եմ տատիկիցս):
Հանձնում եմ Ձեր քննադատությանը:
Հայ մեղուներ
Եվ կգա՛ օրն այդ` երկար սպասված,
Երբ մենք պարզամիտ իրար կձուլվենք,
Կսթափվենք մի պահ ու իրար հենված՝
Սրտներիս խորքից մի բառ կգոչենք:
Երբ օրը այդ գա, կողք-կողքի կանգնած,
Իրար երես նայելու փոխարեն,
Ներքու՛ստ կտեսնենք իրար կարոտած,
Ու կասենք մի բառ՝ մաքուր հայերեն:
Ձեռք-ձեռքի բռնած, առաջի՛ն անգամ,
Իրարից տարբե՜ր մտքներս հյուսած,
Մենք կհասկանա՛նք, թե ինչ ենք կորցրել
Ու կազատենք բա՛ռն այդ՝ մոռացված, նեխած:
Բառն այդ ծնելիս մենք չե՛նք արտասվի,
Չե՛նք ուրախանա կամ ցնծա՜, տխրի՜,
Նման զգացմունք մենք դեռ չե՜նք տեսել...
Այդ օրը կգա՛... մենք շա՜տ ենք սպասել:
Եվ իրար հանդեպ մաքու՜ր, պարզերե՜ս,
Առանց նախանձի ու չար մտքից զերծ,
Մտքերո՜վ, հոգո՜վ իրար շղթայված`
Կզգանք մենք մի բառ՝ մեր հոգում թաղված:
Երբ օրը այդ գա, մենք կհաղթենք
Պատերա՛զմ մի մեծ ազգիս հետ ծնված,
Բոլորս իրար բարին կմաղթենք,
Երբ ասենք բա՛ռն այդ՝ բարի, անիծված:
Այդ օրը հայը մեղվի կերպարով,
Հոգուց կհանի, մեղվի փշի պես
Կխրի չարի մեջ ուրախ հեգնանքով
Բա՛ռն այդ Մեսրոպյան... դու դեռ կտեսնես:
Այդ պահին կզգանք՝ որքա՜ն ենք ատել,
Իրար վնասե՛լ, կերե՛լ, կտրատե՛լ,
Անիում ապրած հային թուրք ասել,
Իրանից եկած հային պարսկացրել:
Եգիպտահային արաբ համարել,
Մեկին քուրդ ասել, մյուսին էլ ախպար,
Իրար կաշառել, ծախել, ստորացրել,
Խելացի մարդուն անվանել տխմար:
Հին ընկերոջը մեջքից հարվածել,
«Գյոզալ», «հալալ», «հարամ» գործածել,
«Իսան» ու «սհաթ», «սթրվի» ասել,
Իսկ հետո հպարտ սուտ հայ ձևացել:
Բայց օրը այդ՝ երկար սպասված,
Անվնաս մեղվի կերպարանք ստացած,
Իշխանություն ու փող լրիվ մոռացած`
Բառը այդ կզգանք` սառցի մեջ հալված:
Օրը այդ ուրախ հայը՝ դու և ես,
Մաքրության, սիրո ճամփան կբռնենք,
Կգոչենք բառն այդ, կասենք, - «Վերջապե՜ս», -
Ու մեղվի պես ել հպարտ կմեռնենք:
Մեջբերել
Էջանիշներ