Ես ուղղակի մի բան եմ զգացել, որ ուզում եմ կիսվել։ Ինձ թվում է, որ սահմանափակ հնարավորություններով մարդուն ասել, թե նա ոչինչով չի տարբերվում մնացածից, դրանով մենք խաբում ենք նրան և այդ սուտը նրան ավելի է «ցավեցնում» ։ Ընդհակառակը պետք է ընդունել նրան այնպիսին, ինչպիսին է նա։ Մարդիկ տարբեր են և դա է կյանքին «համ ու հոտ տալիս»։
Աղջիկս սովորում է դպրոցում, որպես ներառված աշակերտ (նա տեղաշարժվելու խնդիր ունի)։ Պետությունը ներառված երեխաներին ամեն օր սնունդ է հատկացնում և երեխաները մինչև դասերի սկսելը ստանում են իրենց հասանելիք սնունդը։ Աղջիկս ամաչում է մտնել այդ սենյակ և վերցնել իրեն հասանելիք սնունդը։ Սկզբից ուզում էինք հրաժարվել այդ սնունդից, հետո մտածեցի, որ ինչքան ուշ աղջիկս հասկանա ու համակերպվի այն մտքի հետ, որ ինքը տարբեր է, այնքան դա ավելի դժվար է լինելու։
Շատ ավելի լավ կլինի, որ մարդիկ չստեն, թե չեն տեսնում այդ տարբերությունը, դրանով ստիպելով հաշմանդամին էլ ավելի կոմպլեքսավովել։ Այլ պետք է ցույց տալ, որ այո, մենք տեսնում ենք այդ տարբերությունը և ընդունում ենք քեզ այնպիսին, ինչպիսին դու կաս։ Որ էդ մարդը չտանջվի նմանվել ձեզ, այլ ավելի հանգիստ ապրի իրեն բաժին ընկած կյանքը (որը տեղից լի է այլ բազում իրական պրոբլեմներով)։
Չգիտեմ. կարողացա՞ արդյոք մտքերս ձեզ հասցնել(ու արդյո՞ք դրանք ճիշտ են)։
Մեջբերել
Էջանիշներ