ivy-ի խոսքերից
Մի երկու օր առաջ 4-ժամանոց ֆիլմ էի նայում Ուիթնի Հյուսթոնի մասին. ահագին ազդվել էի թմրամոլության թեմայից:
Էնպես է ստացվել, որ թմրամոլության ու ալկոհոլիզմի թեման վերջին տարիներին ահագին ակտուալ է դարձել կյանքումս՝ թե աշխատանքային, թե անձնական առումով: Չնայած կոնկրետ ալկոհոլիզմի թեման դեռ մանկությունիցս է ակտուալ:
Գիտեմ, որ էդ մարդիկ մասնագիտական լուրջ օգնության կարիք ունեն, ու նաև գիտեմ, որ ցանկացած օգնություն էլ ի վերջո կարող է անօգուտ լինել, և կախվածությունը կարող է հաղթել՝ տանելով մարդուն լրիվ ոչնչացման՝ սկզբից հոգեպես, հետո նաև՝ ֆիզիկապես: Ամենացավալին էն է, երբ ականատես ես էդ ամենին, տեսնում ես՝ ոնց է մարդը կործանվում, ու անզոր ես ինչ-որ բան փոխել:
Հյուսթոնի մասին ֆիլմում մի դրվագ կար, երբ իր մտերիմներից մեկը պատմում է, թե ինչպես է ձեռքից բռնել, տարել լոգարան, կանգնեցրել հայելու առաջ ու ասել՝ նայիր, դու մեռնում ես, որին պատասխան է եկել՝ գիտեմ, բայց ի՞նչ անեմ:
Էդ դրվագն ինձ սեփական կյանքից մի պահ հիշեցրեց, երբ ես մոտավորապես նույն ձևով ասում էի ինձ մտերիմ մարդու, ով թերապիաների միջով էր անցել ու նորից վերադարձել նույն վիճակին.
-Դու ամեն ինչ կործանում ես, հասկանո՞ւմ ես:
-Հա, ու դա շատ տխուր է, բայց ինչ կարող եմ անել:
Հարցը էն չի, որ իրենք հիմար են կամ չեն ուզում դուրս գալ էդ վիճակից, հարցն էն է, որ իսկապես անկարող են:
Բուժման հետ կապված մի բան եմ հասկացել: Թերապիան օգուտ կարող է բերել, եթե դրա հետ միասին մարդու կյանքի պայմաններն էլ ինչ-որ ձևով փոխվում: Եթե թերապիայից հետո ինքը վերադառնում է «նույն դաշտը», որտեղ ամեն ինչ միայն նպաստել է իր կախվածության խորացմանը, ապա շատ արագ նորից ընկնում է նույն վիճակի մեջ:
Հատկապես փախստականների աշխատանքում սա լավ երևում էր: Անգամ երկարատև ստացիոնար բուժումից հետո հենց վերադառնում էին իրենց կացարանը՝ նույն պրոբլեմներով ու դարդերով, այսինքն՝ կենսական մոդելի լրիվ անփոփոխ վիճակին, ամբողջ վեցամսյա թերապիան մի քանի օրում ջուրն էր ընկնում: Ցավն էն է, որ տվյալ դեպքում մարդու կյանքում նոր մոդելներ ստեղծելը (օգտակար զբաղվածություն, աշխատանք, կրթություն, ընտանեկան կապեր) օբյեկտիվ պատճառներով ուղղակի անհնար կարող է լինել, ինչը միայն նպաստում է ռեցիդիվի հավանականության մեծացմանը:
Չգիտեմ՝ ով ինչ վերաբերմունք ունի էս մարդկանց հանդեպ, ուղղակի կուզեի, որ բոլորն էլ հասկանային, որ թմրամոլությունն ու ալկոհոլիզմը լուրջ հիվանդություններ են, ու մենակ ցանկանալով կամ բարոյախրատական ճառեր լսելով ոչինչ էլ չի փոխվի: Իրենց անհրաժեշտ է երկարատև բուժում, մտերիմների աջակցություն և ուղղակի մարդկային վերաբերմունք շրջապատի կողմից:
Խոսքը հիվանդության և հենց օրգանական/նյարդային փոփոխությունների մասին է: Ալկոհոլիզմը, օրինակ, երբեք էլ չի բուժվում, այլ միայն հնարավոր է դառնում անցում կատարել «չխմող ալկոհոլիկ» վիճակին, ինչը նշանակում է, որ անգամ չնչին քանակով ալկոհոլը, որն ինձ ու քեզ վրա ոչ մի առանձնապես ազդեցություն չէր թողնի, իրենց դեպքում նորից կբերի նույն վիճակին՝ հենց էդ հիվանդության պատճառով օրգանիզմում առաջացած փոփոխությունների պատճառով: Ինչն էլ նշանակում է, որ «չխմող ալկոհոլիկ» ստադիան, ինչքան էլ որ բարեհաջող ու երկարատև լինի, էդ մարդիկ միևնույն է երբեք էլ չեն կարող վերադառնալ մինչև հիվանդությանը եղած սովորական վիճակին՝ մի բաժակ գինի խմել ու անցնել առաջ, այլ պիտի ընդմիշտ հեռու մնան ալկոհոլից, որովհետև հիվանդությունն անբուժելի է:
, շատ լավ իմանալով բենզոդիազեպինների կախվածության եւ հետեւանքների մասին, խմեցի բժշկի նշանակմամբ անքնության եւ պանիկ ատակների պատճառով մի 7 ամիս առաջ,երբ նոր էի վերադարձել վալանտյորական աշխատրանքներից ու կորցել իմ համար շատ հարազատ մարդու, չեք պատկերացնում ինչ զզվելի էր Անտիվանի՝ լորազեպամի կախավածությունը եւ վտանգավոր, ինձնից երկու ամիս պահանջվեց կախվածությունից ազատվելու համար, այդ ժամանակ կյանքը ասես դժոխք լիներ, ուզում եմ ասել հեռու մնացեք դիազեպիններից, իհարկտե եթե չկա դրա անհրաժեշտությունը, հիմա ժպիտով եմ հիշում այդ ժամանակները:
Մեջբերել
)
Խրոնիկ ալկոհոլիկ էր ու նաև պարկինսոնի հիվանդություն ուներ ու այլևս արգելված էր խմել: Չկարողացավ բարիերն անցնի՝ չխմելու: Ես, էլ իրա ֆիլմերը չեմ կարողանում նայել… վրաս ազդում ա՝ իրան տեսնելով…
Էջանիշներ