Սովորաբար, երբ թախծել ես ուզում
Ընտրում ես մի գորշ, տխուր իրիկուն
Ու մթության մեջ մենակ ու մոլոր
Հիշումես տխուր հուշերդ բոլոր:
Թափվում են այնքան արցունքներ անթիվ
Մինչև դատարկվի թախիծդ լրիվ,
Արցունքներդ անթիվ ծովեր են դառնում
Ու այդ ծովերից անձրևն է ծնվում:
Այսքանից հետո թե լեզու առնեին
Աևցունքներն անխոս մեզ ինչե՜ր կասեին,
Բայց նրանք միայն այտեր են թրջում,
Իրենց պարզությամբ թախիծ մորմոքում:
Մեջբերել
Էջանիշներ