Ձեր ամենավատ հիշողությունները

[Մարկիզ]

Այս պատմությունը պատմել եմ մի անգամ:

Վիրավոր եմ տեղափոխում՝ ականապայթյունային՝ սրունքի ստորին մեկ-երրորդի պոկումով: Ահագին արյուն էր կորցրել, իսկ արյունը մնացել էր պատգարակում: Մենք էլ արդեն ՈւԱԶ- ի մեջ ենք: Տղային երկու թևերից էլ հեղուկներ եմ ներերակային- կաթիլային միացրել, վնասված վերջույթն անշարժացրել էի, ցավազրկողներ ներարկել: Պատգարակում մնացած արյունը հանելը գլխացավանք էր: Նախ՝ չէի ցանկանում տեղաշարժել նրան, կամ պատգարակը փոխել, որովհետև դա լրացուցիչ ցավեր կպատճառեր (հազիվ մի քիչ հանգիստ պառկած էր): Մտածեցի, մտածեցի, վերջը, որոշեցի ինչ անել:
Վերցրեցի մի քանի բինտ, մի քանի բամբակ, դրանցից ստացա մի մեծ սպունգանման մարմին ու սկսեցի…
…թ աթախել արյան մեջ ու հետո, հանելով պատգարակից, մզել: Նորից ու նորից, այնքան մինչև այդ ողջ արյունը դուրս չբերեցի պատգարակից:

[Սլիմ]

Վատ հիշողություններ շատ կան, ասենք առաջին կորուստը:
Բայց ամենատհաճը հիշողություն էլ դեռ չի, էնա ինչ հիմա կատարվումա իմ կյանքում:
Սիրածս մարդուն կորցնում եմ մի հատ անննննասունի պատճառով:

[Ֆոտոն]

Դա պատահեց մի օր, երբ հայրս տուն մտավ խմած/սովորաբար տանելի չափով է լինում, բայց այդ անգամ ամեն ինչ անկառավարելի էր/: Տնից փախչել ուզեցա, քանի որ հարցախեղդ էր անում: Մի կերպ պրծա: Աստիճաններով իջավ ետևիցս, թաքնվեցի, վազեցի ինչ-որ ուղղությամբ ու .. ... հայտնվեցի նրա ուժեղ բազուկներում: Չէի կարողանում ազատվել ..... ..... .... ու առաջին անգամ կյանքում ճաշակեցի հոր ապտակներ, շոկի մեջ էի, լրիվ անտեղի էր:
Պայքարից հետո մի կերպ բաց թողեց: Այնքան վախեցած էի, որ չմտածեցի այդ գիշերով փախուստի խելամիտ ճանապարհ ընտրել: Վազեցի Իսակովի պողոտա ու մտադրվել էի քաղաք հասնել ոտքով: Շների վախից, իմ ներվայն վիճիկից ինձ կորցրել էի ու ամեն կանգնող մեքենան ընդունում էի ինձ հետևող հորս տեղը ... ... ...մինչև հորիցս վախից նստեցի իր ծառայությունն առաջարկող ջիպը: Երկար բանավեճային պայքար ունեցա մեքենան լքելու համար: Բայց բարեբախտաբար ամեն ինչ վերջացավ առանց զոհերի: Տատիիս տանը քնեցի ու մեր տանն այդպես էլ չիմացան այս մասին:

[Աշխեն]

Ամենավատը թերևս մի մանկական հիշողություն է, գուցե այն ժամանակ ավելի տպավորվող էի դրա համար
Պապս շատ հաղթանդամ, խիստ մարդ էր, երեխա ընդհանրապես այնքան էլ չէր սիրում և «երես տալը» հաստատ չգիտեր՝ ինչ է:
Բայց ինձ շատ էր սիրում ու շատ մտերիմ էինք
Մութ տարիներն էր, գնացել էինք միասին գնումների, և չգիտեմ ինչու, ինչը ինձ ստիպեց, արեցի մի բան, որ չնայած փոքր լինելուս երբեք չէի արել, նայեցի այն ժամանակվա լցնովի պաղպաղակ պատրաստող սարքին և ասի,
–Պա՛պի, ինձ «մառոժնի» կառնե՞ս,
Պապս նայեց բռան մեջի միակ 100 դրամանոց թղթադրամին, մի բուռ դառավ ու մի հատ ահավոր խեղճացած հայացքով պատասխանեց,
-Բալես դեռ հաց պիտի առնենք, թե չե ես անպայման...
Ու հետո ամբողջ ճամփին լուռ էր..
4 կամ 5 տարեկան էի, բայց Երբեք չեմ մոռանա նրա հայացքը