Չուկ, բայց դա էլ է կինոն:Chuk-ի խոսքերից
Չուկ, բայց դա էլ է կինոն:
Չուկ կինոն նայել ես?
Հա, նայել եմ: Միջին մակարդակի կինո ա, չնայած առաջին տպավորությունը շատ ուժեղ էր, բայց իրականում ինքը տվյալ պահի կինոներից ա, որ հարկադրում ա կլանված նայել, իսկ լուրջ ազդեցություն չի թողնում, իր հետևից լուրջ հետք չի թողնում: Դուրս շատ ա եկել օպերատորական աշխատանքը:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Ribelle (23.03.2009), Yellow Raven (08.03.2011), Արիացի (31.03.2009), Եկվոր (23.03.2009)
Անտուն երեխաների թեման շատ սուր ա ներկայացված: Լուրջ ազդեցություն թողնում է այդ խնդրի ներկայացումը
Կինոյի քննարկման մեջ մտնում է նաև կինոյում ներկայացված հանրահայտ փաստերի՝ իրականությանը համապատասխանելու հարցը, հետևաբար նմանատիպ բաները շատ էլ լավ կապ ունեն, Արտ։ Եթե ամբողջ աշխարհում հայտնի խաղի կանոնները փոխելով՝ համապատասխանեցրել են սցենարին, ապա դա, իմ կարծիքով, գուցե փոքրիկ, բայց, այնուամենայնիվ, թերություն է ու քննարկման ենթակա։
Փաստորեն, խնդիրն ընդամենը կարճ կամ երկար ասելու մեջ էր, հա՞։Հիմա մեկը կարճ է ասում, մյուսն՝ ավելի երկար, դա ի՞նչ մի էական բան էր, որ բողոքում ես։
Կարծեմ վարողի սանրվածքն ու էդ կարգի անէական բաներ ոչ մեկն էլ չէր քննարկում։ Իսկ Էրմիտաժի օրինակը պարզապես համարժեք չէր։իսկ թե կոնկրետ միլիոնատերի վարողի մազերը հետ են սանրած թե կողքի, ամենևին էական չեն կինոյի քննարկման համատեքստում: Նույնն ա, որ գնաս Էրմիտաժ, հետո գաս ու տպավորությունները պատմելիս ասես, որ էսինչ սրահում սեղան էր դրված, վրան երեխեքից մեկը գրիչով իրա անունն էր գրել, իսկ էն մյուս սենյակում պատից ծեփը մի քիչ թափվել էր
Ես էլ երեկ նայեցի ֆիլմը։ Էդ սարքած–հարմարեցված պահերը չհաշված՝ դուր եկավ ընդհանուր առմամբ։ Սյուժեն հետաքրքիր էր ու տեղ–տեղ բավական ազդեցիկ։ Օրինակ, խաղի հաղոդավարի կերպարը, կարծում եմ, շատ հաջող էր՝ տիպիկ «Միլիոնատիրոջ» վարողի պահվածք։
Ջամալի մեծ ժամանակվա դերասանին, իմ կարծիքով, հաջող չէին ընտրել. հեչ նման չէր փոքր ժամանակվան, ի տարբերություն, օրինակ, եղբոր դերասանի, որը բավական հաջող էր ընտրված բոլոր երեք տարիքներում։
Բայց էն վերջին հարցն իրոք աչք ծակող անհեթեթություն էր։ Ախր ուղղակի հնարավոր չէր, էլի, որ վերջին՝ 20.000.000 շահելու հարցը լիներ, թե ո՞վ է երրորդ հրացանակիրը, բացի Աթոսից ու Պորտոսից։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Իմ կարծիքով` անհեթեթություն չէր: Մենք բոլորս մեծացել ենք երեք հրացանակիրների մասին ռուսական ֆիլմի տակ ու անգիր գիտենք` ով ով է: Իմացողների մեծ մասը կարծում եմ հենց էդպես գիտի, ոչ թե գործը կարդալով: Իսկ Հնդկաստանում Դյումա կարդացողները էլ ավելի քիչ են: Օրինակ` ամուսինս էդ հարցի պատասխանը չգիտեր, ու համոզված էր, որ իր հնդիկ ծանոթներից ոչ մեկն էլ չէր իմանա:Բայց էն վերջին հարցն իրոք աչք ծակող անհեթեթություն էր։ Ախր ուղղակի հնարավոր չէր, էլի, որ վերջին՝ 20.000.000 շահելու հարցը լիներ, թե ո՞վ է երրորդ հրացանակիրը, բացի Աթոսից ու Պորտոսից։
Ribelle (23.03.2009)
Հըմ... Էդ մտքովս չէր անցել, երևի ճիշտ ես։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Ամուսինդ ինչ ազգա ինչի?
Ան, շատ կներես, բայց եթե դու Էրմիտաժի օրինակի ու սրա համարժեքությունը չես տեսնում, ապա դա դեռ ամենևին չի նշանակում, որ համարժեք չեն: Անշուշտ համարժեք են: Բայց նախքան էդ մասին խոսելս, ասեմ, որ ցավում եմ, որ փաստորեն իմ պատճառով այդ թեման ավելի երկարեց:Կինոյի քննարկման մեջ մտնում է նաև կինոյում ներկայացված հանրահայտ փաստերի՝ իրականությանը համապատասխանելու հարցը, հետևաբար նմանատիպ բաները շատ էլ լավ կապ ունեն, Արտ։ Եթե ամբողջ աշխարհում հայտնի խաղի կանոնները փոխելով՝ համապատասխանեցրել են սցենարին, ապա դա, իմ կարծիքով, գուցե փոքրիկ, բայց, այնուամենայնիվ, թերություն է ու քննարկման ենթակա։
Փաստորեն, խնդիրն ընդամենը կարճ կամ երկար ասելու մեջ էր, հա՞։
Կարծեմ վարողի սանրվածքն ու էդ կարգի անէական բաներ ոչ մեկն էլ չէր քննարկում։ Իսկ Էրմիտաժի օրինակը պարզապես համարժեք չէր։
Ես էլ երեկ նայեցի ֆիլմը։ Էդ սարքած–հարմարեցված պահերը չհաշված՝ դուր եկավ ընդհանուր առմամբ։ Սյուժեն հետաքրքիր էր ու տեղ–տեղ բավական ազդեցիկ։ Օրինակ, խաղի հաղոդավարի կերպարը, կարծում եմ, շատ հաջող էր՝ տիպիկ «Միլիոնատիրոջ» վարողի պահվածք։
Ջամալի մեծ ժամանակվա դերասանին, իմ կարծիքով, հաջող չէին ընտրել. հեչ նման չէր փոքր ժամանակվան, ի տարբերություն, օրինակ, եղբոր դերասանի, որը բավական հաջող էր ընտրված բոլոր երեք տարիքներում։
Բայց էն վերջին հարցն իրոք աչք ծակող անհեթեթություն էր։ Ախր ուղղակի հնարավոր չէր, էլի, որ վերջին՝ 20.000.000 շահելու հարցը լիներ, թե ո՞վ է երրորդ հրացանակիրը, բացի Աթոսից ու Պորտոսից։
Անշուշտ կինոն քննարկելուց կարելի է քննարկել այդ մանրուքները, ճիշտ էնպես, ինչպես հաղորդավարի մազերի սանրվածքը, որովհետև այդ ամենն էլ դետալներ են, որոնք կինոյի մեջ որոշակի ազդեցություն են թողնում: Ճիշտ էնպես, ինչպես Էրմիտաժ այցելածը կարող է խոսել պատի թափված ծեփի մասին, ցույց տալու համար, որ արվեստի գործերի խնամքը, փաստորեն այնքան էլ հուսալի չէ, խոնավության վտանգ կա, իսկ պահակները չեն հետևում երեխաներին, որ նրանք չփչացնեն Էրմիտաժի գույքը, ինչն աբսուրդ է այդպիսի արվեստի գլուխգործոցների պահոցի համար: սակայն Էրմիտաժ այցելածը դրանից չի խոսի, քանի որ խոսելու շատ ավելի կարևոր ու արժեքավոր բաներ կան, իսկ խոսելիս կսահմանափակվի ռեպլիկներով:
Հիմա այս կինոն: Այո՛, ես այն համարում եմ միջին մակարդակի կինո, չնայած հիշում եմ, որ առաջին տպավորությունս այնքան լավն էր, որ աջ ու ձախ բոլորին խորհուրդ էի տալիս անպայման նայել: Ու չնայած սրան, չնայած իմ հիմիկվա կարծիքին, հիմա էլ պնդում եմ, որ հրաշալի կինո է ու նրանում քննարկելու ու վերլուծելու շատ բաներ կան, թեկուզ նույն այս թեմայում արդեն նշված որբ երեխաների կենցաղին, դաժանություններին նվիրված հատվածները, այդ նվիրական սիրո պատմությունը և այլն: Ու ահա երբ այսպիսի քննարման բաներ կան անդրադառնալ միայն ու միայն, կամ էլ հիմնականում ինչ-որ աննշան ու անէական դետալներին, որոնց փոփոխությունից կինոն առանձնապես ոչ կտուժեր ոչ էլ կշահեր, ես համարում եմ սխալ, համարում եմ ուշադրությունը կարևորից անկարևորի վրա շեղել: Իհարկե կարելի է անդրադառնալ դրանց, բայց կրկնում եմ նորից. միթե՞ այս հրաշալի կինոյում անդրադառնալու ավելի հետաքրքիր բաներ չկային: Դե եթե համարում եք չկային, խնդրեմ, քննարկեք միլիոնատեր խաղի անցկացման կանոնները, թող երբևէ խաղին մասնակցածներն էլ մտնեն ու իրենց տպավորությունները գրեն, հետո գրեն, թե իրենց այնտեղ ինչ հարցեր են տվել: Աբսու՞րդ չի, Ան
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Չուկ ջան քեզ որ պահերը հետաքրքրումա դու կինոյի էդ մասերը քննարկի մենք էլ քո հետ, բայց դա չի նշանակում, որ բոլորին դրանք նույն չափով են հետաքրքրել: Կարող ա ամեն ինչ թողնենք մի կողմ ու քննարկենք կինոյի մեջի աղջկան: Մի խոսքով այն ամենը ինչ վերաբերում ա ֆիլմին, սկսած զիբիլանոցներից վերջացրած սիրո պատմությունով:
Ուլուանա (23.03.2009)
Դե հա, նկատի ունեի՝ ես չեմ տեսնում, հետևաբար ինձ համար համարժեք չի, թեև կարծում եմ, որ ոչ միայն ինձ համար։ Բայց դա էական չի երևի։
Չէ, Արտ, աբսուրդ չի։ Քո ասած էդ արժեքավոր բաները՝ ազդեցիկ, հուզիչ սյուժե, նվիրական սեր, որբ երեխաների կենցաղը և այլն, սրանք էնպիսի բաներ են, որ գնահատեցինք, բայց մի անգամ նշելով՝ անցանք առաջ, էստեղ անձամբ ես քննարկելու բան չեմ տեսնում։ Հա, մեկը կարող էր ասել, օրինակ, էդ անտուն երեխաների վիճակը չափազանցված էր կամ համոզիչ չէր (զուտ օրինակի համար եմ ասում, ես էդպես չեմ համարում), մյուսն էլ հակաճառեր, թե՝ չէ, ի՞նչ ես ասում, շատ համոզիչ էր, որովհետև բլա–բլա–բլա... Հիմա էդ քո ասած կարևոր դետալների հետ կապված կարծես ոչ ոք հակառակ կարծիք չի հայտնել մինչև հիմա, որ քննարկեինք։ Ըստ էության, քննարկում առաջանում է այնտեղ, որտեղ կա կարծիքների բազմազանություն, կարծիքների բախում։ Հիմա եթե քո նշած հետաքրքիր ու կարևոր գործոնների հետ կապված բոլորը համակարծիք են, ու դրա պատճառով քննարկում չի առաջանում, դրանում ոչ ոք մեղավոր չի։ Ու բնական է, որ նման դեպքում քննարկումը քիչ թե շատ կարող է ծավալվել էդ քո ասած ավելի անէական մանրուքների շուրջ։ Ո՞րն է խնդիրը, չեմ հասկանում։ Հիմա որ էդ մանրուքների փոխարեն ուղղակի ոչինչ չգրեինք, դրանից էս թեման ավելի հետաքրքիր կամ ավելի իմաստալի՞ց կդառնար։ Ինձ թվում է՝ չէ։Անշուշտ կինոն քննարկելուց կարելի է քննարկել այդ մանրուքները, ճիշտ էնպես, ինչպես հաղորդավարի մազերի սանրվածքը, որովհետև այդ ամենն էլ դետալներ են, որոնք կինոյի մեջ որոշակի ազդեցություն են թողնում: Ճիշտ էնպես, ինչպես Էրմիտաժ այցելածը կարող է խոսել պատի թափված ծեփի մասին, ցույց տալու համար, որ արվեստի գործերի խնամքը, փաստորեն այնքան էլ հուսալի չէ, խոնավության վտանգ կա, իսկ պահակները չեն հետևում երեխաներին, որ նրանք չփչացնեն Էրմիտաժի գույքը, ինչն աբսուրդ է այդպիսի արվեստի գլուխգործոցների պահոցի համար: սակայն Էրմիտաժ այցելածը դրանից չի խոսի, քանի որ խոսելու շատ ավելի կարևոր ու արժեքավոր բաներ կան, իսկ խոսելիս կսահմանափակվի ռեպլիկներով:
Հիմա այս կինոն: Այո՛, ես այն համարում եմ միջին մակարդակի կինո, չնայած հիշում եմ, որ առաջին տպավորությունս այնքան լավն էր, որ աջ ու ձախ բոլորին խորհուրդ էի տալիս անպայման նայել: Ու չնայած սրան, չնայած իմ հիմիկվա կարծիքին, հիմա էլ պնդում եմ, որ հրաշալի կինո է ու նրանում քննարկելու ու վերլուծելու շատ բաներ կան, թեկուզ նույն այս թեմայում արդեն նշված որբ երեխաների կենցաղին, դաժանություններին նվիրված հատվածները, այդ նվիրական սիրո պատմությունը և այլն: Ու ահա երբ այսպիսի քննարման բաներ կան անդրադառնալ միայն ու միայն, կամ էլ հիմնականում ինչ-որ աննշան ու անէական դետալներին, որոնց փոփոխությունից կինոն առանձնապես ոչ կտուժեր ոչ էլ կշահեր, ես համարում եմ սխալ, համարում եմ ուշադրությունը կարևորից անկարևորի վրա շեղել: Իհարկե կարելի է անդրադառնալ դրանց, բայց կրկնում եմ նորից. միթե՞ այս հրաշալի կինոյում անդրադառնալու ավելի հետաքրքիր բաներ չկային: Դե եթե համարում եք չկային, խնդրեմ, քննարկեք միլիոնատեր խաղի անցկացման կանոնները, թող երբևէ խաղին մասնակցածներն էլ մտնեն ու իրենց տպավորությունները գրեն, հետո գրեն, թե իրենց այնտեղ ինչ հարցեր են տվել: Աբսու՞րդ չի, Ան
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Կամ էլ կինոյի գաղափարախոսությունից շեղվել ա: Ես էսպես եմ հասկանում, որ կարճ ասվում ա, որ կինոյում արհեստական, սարքված պահերը շատ են, որոնք միտված են կինոն ավելի դրամատիկ ու խղճահարույց սարքելու համար, իսկ թե կոնկրետ միլիոնատերի վարողի մազերը հետ են սանրած թե կողքի, ամենևին էական չեն կինոյի քննարկման համատեքստում: Նույնն ա, որ գնաս Էրմիտաժ, հետո գաս ու տպավորությունները պատմելիս ասես, որ էսինչ սրահում սեղան էր դրված, վրան երեխեքից մեկը գրիչով իրա անունն էր գրել, իսկ էն մյուս սենյակում պատից ծեփը մի քիչ թափվել էրՉուկ, բայց դա էլ է կինոն:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Ես էլ նայեցի ֆիլմը, իսկապես նայվում է, բայց երեվի այն ֆիլմերից է որ մեկ անգամից ավել չեմ նայի:
Նման ֆիլմեր նայում եվ ապշում եմ, թե այդքան հարուստ մշակույթ ունեցող ազգը ինչպե՞ս կարող է այդքան բռի լինել:
Իսկապես որ մենք ուրիշ ենք, մերն ուրիշ է ու անկասկած արժանի ենք ամենալավին:
մենակ չասես, թե հավատում ես մեր բարորության երազներին... քո կարծիքով մեր` օր-օրի շատացող մուրացիկներն ու բոմժերն էդպես իրենք իրենց ե՞ն փողոց դուրս գալիս, կամ միանման տարաներով մոշ ու ելակ վաճառող, ողջ օրը փողոցները չափչփող վաճառականները էդպես երազում ե՞ն ոտքերը մաշել... էն որ մուրացիկ կինը իր "կավատին" ուրիշի կողմից վաճառված երեխայով է փողոցում նստում ու պատեհ առիթի դեպքում դաժանաբար ծեծում` անցորդների աչքից հեռու, մեզ երևի "պատիվ է բերում"` ապացուցելով, որ մենք էլ Հնդկաստանի պես հին ու հարուստ մշակույթի տեր ազգ ենք
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
Ես հավատում եմ իմ բարորության երազներին, իմ ապագան կապում եմ այս երկրի հետ, հետեվաբար հավատում եմ այս երկրի բարորության երազներին այլ ոչ թե օրինակ Չինաստանի:
Իսկապես կան տխուր ճակատագրեր, որոնք դաժան հանգամանքներից ելնելով են հայտնվել փողոցներում, բայց հիմնականում բոմժությունը եվ մուրացիկությունը դա հոգեբանություն է, իսկ վաճառական լինլու մեջ ոչ մի վատ բան չկա, չգիտես ինչու Հայաստանում բոլորը ձգտում են զբաղեցնել նախարարի աթոռներ:
Հնարավոր է որ Հայաստանում հաճախ ոտնահարվում են երեխաների իրավունքները, բայց չեմ պատկերացնում որ անգամ էն ամենախիղճը կորցրած հանցագործը իրեն թույլ տա երգող երեխային մուրացիկ սարքելու համար տեսողությունից զրկի, աչքերի մեջ եռացրած կապար լցնելով:
Կամ չեմ պատկերացնում որ Հայաստանում 10 միլիոն շահող պատանուն էլեկտրաշոկի ենթարկեն , որպեսզի իբր կորզեն տեղեկություններ այն հնարքի մասին, որի օգնությամբ հնարավոր է եղել այդքան մեծ գումար շահել:
Եթե իրոք այն ամենը ինչ որ պատկերված է ֆիլմում մոտ է իրականությանը, ապա հնդիկները շատ մտածելու բան ունեն, անձամբ ես մինչ այս ֆիլմը ավելի լավ կարծիքի էի հնդիկների մասին եվ ավելի վատ կարծիքի մեր ազգի մասին:
Էն ամենաստոր հայ հանցագործի համար էլ երեխան թեկուզ չնչին տոկեսներով բայց մնում է սրբություն:
Արիացի (01.04.2009)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ