ՀՀ կառավարությանն առընթեր Պետեկամուտների կոմիտեի կազմակերպած ռոք համերգի այս աֆիշը տեղադրված է Տիկնիկային թատրոնի շենքի վրա: Աշխարհի որեւէ նորմալ երկրում «Ես պահանջում եմ ՀԴՄ կտրոն» խորագրով այսպիսի ակցիա, թերեւս, չի իրականացվել: Խնդիրն այն չէ, որ այդ երկրներում չեն կարեւորում ՀԴՄ կտրոնի դերը, կամ բնակչությանը խրախուսում են չպահանջել կտրոն, կամ չեն պայքարում ստվերի դեմ: Պարզապես` նորմալ երկրներում ստվերի դեմ պայքարը չի սկսվում ու ավարտվում ՀԴՄ կտրոններով, եւ ստվերի դեմ «պայքարից» թատրոն չեն սարքում, այլ իսկապես պայքարում են եւ իսկապես հասնում են արդյունքների: Բացի այդ, ստվերի դեմ պայքարի իրականացումը նորմալ երկրներում չեն հանձնարարում մի այնպիսի գլխավոր հարկահավաքի, որը, բացի այդ պաշտոնը զբաղեցնելուց, նաեւ խոշորագույն ներկրողներից մեկն է եւ օր օրի ընդլայնում է իր բիզնեսները: Այսինքն` որեւէ նորմալ երկրում Գագիկ Խաչատրյանը սկզբունքորեն չէր կարող լինել Պետական եկամուտների կոմիտեի ղեկավար: Իսկ եթե դառնար, ապա այդ երկիրը այլեւս չէր կարող համարվել նորմալ` խոսքիս ամենալայն իմաստով: Ի դեպ, ՀՀ մայրաքաղաքի կենտրոնում կախված այս աֆիշը հատկապես նյարդայնացնում է միջին չափերի խանութ ունեցող մեր բազմաթիվ քաղաքացիներին: Խնդիրն այն է, որ նրանք լավագույնս գիտեն, թե որտեղ է իրական ստվերը, եւ իրականում ինչ պետք է գրված լիներ այդ աֆիշի վրա: Միջին խանութները խոշոր ներկրողներից ապրանքներ ձեռք բերելիս չեն կարողանում ստանալ ճիշտ հաշիվ ապրանքագիր: Օրինակ` Գագիկ Խաչատրյանի ֆիրմայից 3 հազար դրամանոց շոկոլադ ձեռք բերելիս կարողանում են վերցնել միայն 2 հազար 100 դրամի հաշիվ ապրանքագիր: Այսինքն` խանութների տերերը ավելի շատ ծախս են կատարում, քան կարողանում են դա հիմնավորել իրենց ունեցած փաստաթղթերով` հաշիվ ապրանքագրերով: Ու երբ նույն Գագիկ Խաչատրյանի ղեկավարած Պետեկամուտների կոմիտեն այդ խանութներից պահանջում է գնորդներին ՀԴՄ կտրոն տրամադրել, ստացվում է, որ այդ խանութները վճարում են նաեւ Գագիկ Խաչատրյանի ֆիրմաների ստվերային գործունեության դիմաց: Խանութների տերերի համոզմամբ, եթե այս ռոք համերգի նպատակը ստվերի դեմ պայքարելն է, ապա այդ աֆիշի վրա պետք է գրված լիներ` «Գագո, ես պահանջում եմ իմ հաշիվ ապրանքագիրը»:
Մեջբերել
Էջանիշներ