Ճշմարտությունը լավ բանա, ու իմ համար շատ կարևոր, մեկ էլ մի բան...որ ասում են դաժանա, եսիմ ինչա..ես գերադասում եմ էդ մեկա..ինչքան էլ դաժան լինի, բարդ լինի, վախենալու լինի...
Ճշմարտությունը լավ բանա, ու իմ համար շատ կարևոր, մեկ էլ մի բան...որ ասում են դաժանա, եսիմ ինչա..ես գերադասում եմ էդ մեկա..ինչքան էլ դաժան լինի, բարդ լինի, վախենալու լինի...
Օբյեկտիվ ճշմարտությունը իրերի ու հասկացությունների այնպիսի մի համակարգ է, որը անհասանելի է, սակայն որին մարդը անընդհատ մոտենում է` կատարելագործվելով: Մարդկության պատմության ընթացքում մարդը ստեղծել է բազմաթիվ տեսություններ, որոնք իրենց ժամանակին համարվել են ճշմարիտ: Սակայն հետագայում զարգացման հետ մեկտեղ ստեղծվել են նոր տեսություններ, որոնք ոչ թե հերքել են նախկին ճիշտ տեսությունները, այլև լրացրել են նրանց: Ասվածիս ամենակլասսիկ օրինակը Արիստոտել-Նյուտոն-Էյնշտեյն հաջորդականությունն է, որոնցից յուրաքանչյուրը իրենց ժամանակում եղել է ճշմարիտ, սակայն հետագայում դարձել է նոր տեսությունների մասնավոր դեպք: Օրինակ` Նյուտոնի դասական ֆիզիկան, Էյնշտեյնի հարաբերականության ընդհանուր տեսության մասնավոր դեպքն է փոքր արագությունների համար: Կամ եթե դիտարկենք զանգվածի տեսանկյունից, ապա դասական մեխանիկան քվանտային ֆիզիկայի մասնավոր դեպքն է մեծ զանգվածների համար: Նույն կապը կարելի է տեսնել նաև Էվկլիդյան ու Լոբաչևվսկու, Ռիմանի երկրաչափությունների միջև: Փաստորեն Լոբաչևսկու երկրաչափությունը ոչ թե հերքում է Էվկլիդյան երկրաչափությունը, այլ լրացնում այն և ավելի ընդլայնում: Եվ փորձը ցույց է տալիս, որ այն այս երկրաչափությունները բնությունից դուրս աբստրակտ տեսություններ չեն, այլ գոյություն ունեն բնության մեջ դրանց անալոգները: Մասնավորապես Հարաբերականության տեսության մեջ լույսը շարժվում է ոչ թե ուղիղ գծով այլ կորանում է` ձգվելով մեծ մարմինների կողմից:
Փաստորեն, մարդու կյանքի իմաստը կայանում է ճշմարտության որոնելու մեջ: Մարդը ստեղծվել է, որպեսզի հասկանա ու գնահատի բնությունը ու նրա օրենքները և ստեղծի բնության ճշմարիտ օրենքների համակարգ: Սակայն այս պրոցեսը անվերջ է, քանի որ չի կարող գալ մի պահ, երբ մարդը հասկանա բնության բոլոր երևույթները ու բացատրի այն: Փաստորեն, մարդը անընդհատ մոտենում է օբյեկտիվ ճշմարիտ օրենքներին, սակայն երբեք չի հասնում: Սա շատ կարևոր է, քանի որ այն պահին երբ մարդը կհասկանա բնության բոլոր երևույթները, իր գոյությունը այլևս անիմաստ կլինի: Փաստորեն այս պնդումից եզրակացնում ենք, որ մարդու գոյությունը երբեք անիմաստ չի կարող լինել:
Սրա պատճառն այն է, որ տիեզերքը անվերջ է, իսկ նյութը` անվերջ բաժանելի: Հետևաբար միշտ կլինի մի բան, որը չի բացատրվում ներկա տեսության շրջանակներում: Սրա այլ ձևակերպումն է նաև Գյոդելի թեորեմը մետաֆիզիկայի մասին, որը ունի մեծ փիլիսոփայական իմաստ, և որի էությունն այն է, որ ինչպիսին էլ լինի տեսությունը, միշտ գոյություն ունի մի պնդում, որը ոչ հերքվում, ոչ էլ ապացուցվում է այդ տեսության շրջանակներում:
Էստեղ մի ավելացում անեմ: Խոսքը անհակասելի տեսությունների մասին է, քանի որ հակասելի տեսության մեջ ցանկացած պնդում և ապացուցվում է, և հերքվում:Արիացի-ի խոսքերից
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ