Ի՞նչ է ճշմարտությունը

[Գևոր]

Կյանքի դառը հարվածները:

ինչպես նաև դրական
այդ ամենը ուղեղին հասնում է էլեկտրական ինպուլսների ձևով 5 թե 6զգայարաներից. /Մատրիցա 1ը հիշեցի /, ու ինչ գիտենք.......

[Մեղապարտ]

Ճշմարտությունը նման է երկու լեցուն անոթների ,մեկը գարշանքով մեկը բուրմունքով:
Փորձում ես ճիշտ ընտրութուն կատարել և մշտապես սխալվում ես բայց քեզ հուսադրում ես որ հաջորդ անգամ ճիշտ ընտրություն կկաատարես:

[Գևոր]

ուղեղի հատկությունն է ամե ինչ խեղաթյուրել ու ֆիլտրել , այդ պատճառով ճշմարտությանը հնարավոր չէ ճանաչել, նրանում իմաստ չկա,.Առաջին խոսքը ճշմարտության մասին արդեն նրա խեղաթյուրումն է,
ու ամեն ինչ , որ կարդացել ու լսել եք իրականում մոլորություն է.
և այս խոսքերը նույնպես մի փոքր ավելանում են էն զիբբիլի կույտին ու մոլորությանը, որը ճշմարտություն է հանդես գալիս : Ուղեղը ուղակի ի վիճակի չէ ճանաչել շմարտությունը, նա հենց ստեղծվել է իրականությունը պարզեցնելու, խեղաթյուրելու ու ֆիլտրելու համար,
Սա իհարկե ընդամենը իմ կարծիքն է և բնականաբար բացարձակ ճշմարտություն չէ...

[Jarre]

Հարց հատուկ այն մարդկանց, ովքեր կարծում են, որ ճշմարտությունը հարաբերական է։

Պատկերացնենք, որ մեկի համար այսօր, գործ տալը, ուրիշի տակը փորելը, ուրիշին տառապանք պատճառելը չընդունված քայլեր են և դա իր կյանքում ճշմարտություն է։

Որոշ ժամանակ հետո, սակայն, փոխվում են կյանքի պայմանները ու օրինակ պատկերացնենք, որ հաստատվում են հին սովետական կամ նացիստական կարգերը։ Այդ մարդը պիտի փոխվի՞։

Եթե ճշմարտությունը հարաբերական է, ուրեմն այո պիտի փոխվի, ու համակերպվի ներկա պայմանների հետ։

Այ հենց սա է պատճառը, որ պատմության ընթացքում միշտ կրկնվում են սարսափելի իրադարձություններ։

Իսկ եթե մարդու համար ճշմարտությունը չլինի հարաբերական, այլ լինի հաստատ ու հստակ, և մարդ ունենա կոնկրետ նպատակ՝ միշտ ապրել այդ ոչ հարաբերական ճշմարտության համաձայն, ի՞նչ պայմաններ կտիրեն այդ ժամանակ։

Ճշմարտությունը հարաբերական էր միլիոնավոր կոմունիստների ու Գերմանացիների համար, դրա համար մի աբողջ ազգ, բացառությամբ հաշված մարդկանց, դարձավ գործ տվող, մյուսն էլ մարդ մորթող։

[Jarre]

ուղեղի հատկությունն է ամե ինչ խեղաթյուրել ու ֆիլտրել , այդ պատճառով ճշմարտությանը հնարավոր չէ ճանաչել, նրանում իմաստ չկա,.Առաջին խոսքը ճշմարտության մասին արդեն նրա խեղաթյուրումն է,
ու ամեն ինչ , որ կարդացել ու լսել եք իրականում մոլորություն է.
և այս խոսքերը նույնպես մի փոքր ավելանում են էն զիբբիլի կույտին ու մոլորությանը, որը ճշմարտություն է հանդես գալիս : Ուղեղը ուղակի ի վիճակի չէ ճանաչել շմարտությունը, նա հենց ստեղծվել է իրականությունը պարզեցնելու, խեղաթյուրելու ու ֆիլտրելու համար,
Սա իհարկե ընդամենը իմ կարծիքն է և բնականաբար բացարձակ ճշմարտություն չէ...

Բայց եթե ճշմարտություն չկա, ու եթե անհնար է այն ճանաչել, ուրեմն մեզանից ոչ մեկը չգիտի թե ինչ է ճշմարտությունը։ Իսկ եթե չգիտենք, թե այն ինչ է, ինչպե՞ս կարող ենք պնդել որ անհնար է այն ճանաչել։

Վստահ եմ, որ գիտես, որ սա հարձակողական գրառում չէ, այլ պարզապես տրամաբանելու և զրույցը շարունակելու համար գրված միտք

[Սելավի]

Բայց եթե ճշմարտություն չկա, ու եթե անհնար է այն ճանաչել, ուրեմն մեզանից ոչ մեկը չգիտի թե ինչ է ճշմարտությունը։ Իսկ եթե չգիտենք, թե այն ինչ է, ինչպե՞ս կարող ենք պնդել որ անհնար է այն ճանաչել։

Վստահ եմ, որ գիտես, որ սա հարձակողական գրառում չէ, այլ պարզապես տրամաբանելու և զրույցը շարունակելու համար գրված միտք

Jarre ջան ճշմարտություն կա, ոնց կարողա պատահի ճշմարտություն չլինի:
Պարզապես տարբեր մարդիկ, հասունացման տարբեր ժամանակահատվածներում տարբեր ձև են սկսում ընկալել նույն երևույթը, ինչը ասենք հինգ տարի առաջ այդպես չէր ընկալի այդ նույն երևույթը:
Ստեղա որ ասվում է ճշմարտությունը հարաբերական է: Այսինքը կախված է քո ընկալողականության և ուղեղի թույլ տված չափերի մեջ վերլուծած արդյունքից՝ համապատասխան երևույթի վերաբերյալ:
Այսինքը հինգ տարի առաջ, նույն մարդը, նույն երևույթի վերաբերյալ ուներ իր տեսանկյունը որը ինքը ճշմարտություն էր համարում, սակայն հինգ տարի հետո նույն մարդը փոխում է իր տեսանկյունը, այդ երևույթի վերաբերյալ և հիմա իր փոփոխված տեսակետն է ճշմարտություն համարում:
Հնարավոր է մեկը վերլուծի և շատ վատ բանի հանգի, իսկ մյուսը շատ հանգիստ նայի այդ ամենին և խորքային հասկանա թե ինչու այդ բանը հենց այդպես պիտի լիներ:
Թե առաջինի և թե երկրորդի համար իրանց վերլուծածը ճշմարտությունա, մանավանդ որ երկու կողմերն էլ ունենում են համակիրներ, այսինքը ինչի հավատում են դա էլ հենց իրենց ճշմարտություննա:
Սակայն պիտի նշեմ, որ ուղեղը գրեթե միշտ վախի, ձախողումի և էգոիստական տեսանկյունից է վերլուծում ամեն բան:
Այդ օրգանը՝ (ուղեղը) լսելով ենթադրենք մի շատ փոքր խնդիրի մասին, ( որը իրականում խնդիր չէ) իր մեջ այնքան է պտտում այդ ձնագունդը (թվացիալ խնդիրը) որ դարձնում է մի մեծ ձնեմարդ և սկսում է արդեն իր սարքած ձնեմարդից վախենալ, նա այլևս չի վերադառնում ելման դրություն որ տեսնի, թե ինքը որտեղից գլորեց այդ ձնագունդը:
Այդպես էլ ուղեղը իր սեփական իլյուզիաներն է սարքում, ընդհանուր աշխարհի իլյուզիայից անկախ և հեռանում իրական ճշմարտությունից:

[Jarre]

Ստեղա որ ասվում է ճշմարտությունը հարաբերական է: Այսինքը կախված է քո ընկալողականության և ուղեղի թույլ տված չափերի մեջ վերլուծած արդյունքից՝ համապատասխան երևույթի վերաբերյալ:
Այսինքը հինգ տարի առաջ, նույն մարդը, նույն երևույթի վերաբերյալ ուներ իր տեսանկյունը որը ինքը ճշմարտություն էր համարում, սակայն հինգ տարի հետո նույն մարդը փոխում է իր տեսանկյունը, այդ երևույթի վերաբերյալ և հիմա իր փոփխված տեսակետն է ճշմարտություն համարում:

Փաստորեն ստացվում է, որ ոչ թե ճշմարտությունն է հարաբերական, այլ մարդու ընկալումն ու գնահատանքն է հարաբերական։

[Սելավի]

Փաստորեն ստացվում է, որ ոչ թե ճշմարտությունն է հարաբերական, այլ մարդու ընկալումն ու գնահատանքն է հարաբերական։

Կարելի է նաև այդպես ասել, սակայն չմոռանալով որ մարդը հենց իր ընկալողականությամբ է երևույթները ճշմարտություն համարում:

[Jarre]

մարդը հենց իր ընկալողականությամբ է երևույթները ճշմարտություն համարում:

Սելավի ջա՛ն, ես հենց սրա մասին եմ ուզում խոսել։ Այո՛, կան շատ հարցեր, որոնցում մարդ անձնական որոշում և գնահատական կարող է տալ։

Սակայն կան նաև անանց ու հաստատ ճշմարտություններ, որոնք անկախ մշակույթից, կրոնից, կրթությունից ու այլ հանգամանքներից, մարդ պետք է ընդունի այնպես ինչպես դրանք կան։

Կրկնվելուս համար ներողություն, բայց օրինակ մարդ ինչքան էլ ցանկանա «իր ընկալողականությամբ» ընդունել ձգողականության ուժը, ոնց էլ ուզումա ընդունի, միևնույնն է այդ օրենքը կա և անկախ այն բանից թե մարդը ինչպես է այն ընկալում, այդ օրենքը հաշվի չառնելու դեպքում, մարդ իր ըմբռնողականությամբ կարող է մտածել որ ձգողականության ուժը հարաբերական է, ինքը ուզում է լինեն ամբողջովին ազատ ու 16-րդ հարկից իրեն ազատություն տա, ու վայելի ներքև իջնելու հաճույքը...

[Սելավի]

Jarre ջան քո բերած օրինակով մեկը կլինի որ կկարծի ձգողականույան օրենքը հարաբերական է և ցած կքցվի, հարյուրը կտեսնեն որ ոչ՝ հարաբերական չէր և այլևս ցած չեն քցվի:
Մարդը այդպեսա զարգանում ու առաջ գնում: Սխալ բան չկա, միայն կա փորձի ձեռքբերում:
Մի հատ ասացվածք կա չէ՞ ասումա ժամանակը չի՝ դժբախտություննա հիմարի ուսուցիչը:
Կամ ասումա՝ խելոքները սովորում են իրենց սխալների վրա, իսկ իմաստունները ուրիշների:

[Jarre]

հարյուրը կտեսնեն որ ոչ՝ հարաբերական չէր և այլևս ցած չեն քցվի:
Մարդը այդպեսա զարգանում ու առաջ գնում: Սխալ բան չկա, միայն կա փորձի ձեռքբերում:

Այս ամենը ճիշտ է, բայց կարևոր է հստակ գիտակցել, որ ճշմարտություն կա ու որ այն հարաբերական չի, հարաբերական է մարդու մոտեցումը։ Մարդու ընդունել չընդունելուց կամ հարաբերական ասելուց ճշմարտությունը իրականում չի դառնում այդպիսին։ Այն կա այնպիսին ինչպիսին որ կա։

Մի հատ ասացվածք կա չէ՞ ասումա ժամանակը չի՝ դժբախտություննա հիմարի ուսուցիչը:
Կամ ասումա՝ խելոքները սովորում են իրենց սխալների վրա, իսկ իմաստունները ուրիշների:

Մեջբերված իմաստուն խոսքերն էլ հենց դրա ապացույցն են։ Որովհետև դրանք ցույց են տալիս որ կա ճիշտ ու սխալ և մարդու մոտեցումից այն չի կարող փոփոխվել։

Ես էլի եմ կրկնում, որ դեմ եմ սև ու սպիտակ մտածելակերպից, այսինքն որտեղ ամեն ինչ բաժանված է հստակ սևի ու սպիտակի, ճշտի ու սխալի.... Բայց կյանքի ամենակարևոր հարցերում պարագան հենց էդպիսին է, որ կա կոնկրետ սխալ ու ճիշտ։

[dvgray]

Բայց կյանքի ամենակարևոր հարցերում պարագան հենց էդպիսին է, որ կա կոնկրետ սխալ ու ճիշտ։

իսկ ես կարծում եմ որ այդ "կոնկրետ սխալ ու ճիշտ"-ը դա մարդու մոդելավորման արդյունք է: ոչ մեկը բնույթան մեջ /կամ նրանից դուրս / չի կարող ֆիկսել պահը որ ասի ՝
-նայի, սա՛ կա:
այդ ֆիքսացիան անգամ ակընթարթ լինելու դեպքում մեկ է այն ակընթարթի ու գալացողի միջև ընկած մի բան է ֆիկսվելու, որը արդեն այն չի, ինչի մասին ասվելու է:
"ճիշտը բռնելու" համար մարդը սահմանափակում է:
ցանկացած ճշտի մասին խոսք/տեսություն սկսվում է ենթադրենք բառերից, որի հիման վրա կառուցվում է կուռ կամ որ կուռ տրամաբանական շղթան: բայց այդ ամեն ինչի սկիզբը կտրելն է: իսկ բնությունը անընդհատ է, և միևնույն ժամանակ դիսկրետ: դա բռնել ոչ մեկը չի կարող: իսկ եթե դա չես կարող, ուրեմն դա չկա:
…
երևի կհամաձայնես, որ բնույթան մեջ կան լիքը բաներ, որոնք մասին մենք չգիտենք, ու հավանաբար մարդկությունը երբեք էլ չի իմանալու:
հիմա եթե դրանց մասին մենք չգիտենք, ապա դրանք կան՞ թե չկան: եթե դու ասում ես որ կան. ապա ասա թե ովքեր/ինչեր են նրանք կոնկրետ նկարագրելով:

[Կտրուկ]

իսկ ես կարծում եմ որ այդ "կոնկրետ սխալ ու ճիշտ"-ը դա մարդու մոդելավորման արդյունք է: ոչ մեկը բնույթան մեջ /կամ նրանից դուրս / չի կարող ֆիկսել պահը որ ասի ՝
-նայի, սա՛ կա:
այդ ֆիքսացիան անգամ ակընթարթ լինելու դեպքում մեկ է այն ակընթարթի ու գալացողի միջև ընկած մի բան է ֆիկսվելու, որը արդեն այն չի, ինչի մասին ասվելու է:

Ը՛հը. շատ ճիշտ բան ես ասում dvgray.քո ասածը ժամանակի ազդեցությանը ենթարկվող գոյի՝ մատերյաի մասին է.որը ոչ այլն ինչ է եթե ոչ նյութականը։ հենց դրա համար էի վերևում գրել

Վախճանի ենթակա ցանկացած բան՝չի կարող ճշմարտություն կոչվել։

ՈՒ են .ինչի մասին մենք պատկերացում ենք կազմում երկար ու ձիգ մտորումներից հետո՝ կտակարանում արդեն իսկ վաղուց գրված է որ Աստված(Ճշմարտությունը) նույնն է երեկ.այսօր ու հավիտյան։ՈՒստի նյութականի մեջ ճշմարտություն որոնելը՝ ի զուր է։
Ճշմարտությունը Նա է՝ ով դուրս է ժամանակի ազդեցությունից.և այն հանդիսանում է ոչ թէ նյութական. այլ հոգևոր։

[dvgray]

Ը՛հը. շատ ճիշտ բան ես ասում dvgray.քո ասածը ժամանակի ազդեցությանը ենթարկվող գոյի՝ մատերյաի մասին է.որը ոչ այլն ինչ է եթե ոչ նյութականը։ հենց դրա համար էի վերևում գրել

ՈՒ են .ինչի մասին մենք պատկերացում ենք կազմում երկար ու ձիգ մտորումներից հետո՝ կտակարանում արդեն իսկ վաղուց գրված է որ Աստված(Ճշմարտությունը) նույնն է երեկ.այսօր ու հավիտյան։ՈՒստի նյութականի մեջ ճշմարտություն որոնելը՝ ի զուր է։
Ճշմարտությունը Նա է՝ ով դուրս է ժամանակի ազդեցությունից.և այն հանդիսանում է ոչ թէ նյութական. այլ հոգևոր։

այսինքն ճշմարտությունը չչափվող մեծույթու՞ն է: Չչափվող, նշանակում է ՝չընբռնվող:
Ասված է չէ՞ "մի ձգտիր ըմբռնել ամըմբռնելին":
էլի իմ հարցը մնում է ուժի մեջ: եթե մի բան իսկզբանե հայտնի է որ հնարավոր չէ հասկանալ, ինչ՞ իմաստ ունի նրա մասին մտածել, այսիքն փորձել ըմբռնել: Իսկ եթե մենք չենք մտածում նրա մասին, դա նշանակում է որ նա չկա:

[Կտրուկ]

այսինքն ճշմարտությունը չչափվող մեծույթու՞ն է: Չչափվող, նշանակում է ՝չընբռնվող:
Ասված է չէ՞ "մի ձգտիր ըմբռնել ամըմբռնելին":
էլի իմ հարցը մնում է ուժի մեջ: եթե մի բան իսկզբանե հայտնի է որ հնարավոր չէ հասկանալ, ինչ՞ իմաստ ունի նրա մասին մտածել, այսիքն փորձել ըմբռնել: Իսկ եթե մենք չենք մտածում նրա մասին, դա նշանակում է որ նա չկա:

Շատ հետաքրքիր մտքի թել ունես.որին պատասխանելու համար առավել դիպուկ խոսքեր չեմ գտնում քան Ակորնթ.2.9 խոսքՆ է
ՙ Ինչը որ աչքը չտեսավ ու ականջը չլսեց.և մարդու սիրտը չնկալեց ՝ Աստված պատրաստեց իր սիրելիների համար՚։Բայց Աստված մեզ հայտնեց իր Հոգով .որովհետև հոգին քննում է ամեն ինչ.նաև Աստծոյ խորությունները.
հուսով եմ ՝ընկալելի է ։