Էխ, ինչքան մարդ կա, որ ինստիտուտում «յոլա» է տարել «Փիլիսոփայություն» առարկայի ուսուցումըԼավ, փորձեմ քիչ–միչ վերհիշել այն հիմնարար սահմանումները, որոնց ես թերևս առարկելու ոչինչ չունեմ։
Ուրեմն ճշմարտությունը դա մտքի, պատկերացման, դատողության որակական այնպիսի հատկանիշ է, որը թույլ է տալիս վերջիններս կոչել գիտելիք։ Հիմնականում ընդդունված է ճշմարտության այսպես կոչված համաձայնեցված կամ դասական հասկացությունը, որը ձևակերպվել է Արիստոտելի կողմից։ Հիմքը հետևյալն է՝ ճշմարտությունը դա օբյեկտի կամ նյութի և բանականության համապատասխանությունն է։ Դասական իմաստով ճշմարտությունը սուբյեկտի կողմից իրականության ադեկվատ արտացոլումն է մտքերի, պատկերացումների ու դատողությունների տեսքով։
Փիլիսոփայության մեջ ճշմարտության հասկացությունը դա բազային գաղափարների մի համակարգ է, որը թուլ է տալիս տարբերակել հավաստի և ոչ հավաստի տեղեկացվածությունը (կամ իմացությունը) ըստ իրականության հետ համաձայնեցնելու սկզբունքային հնարավորության, ըստ իմացության հակասականության և տրամաբանական լինելու, և ըստ իմացության օգտակարության և վնասակարության։
Իդեալիստական փիլիսոփայության մեջ (Պլատոն, Կանթ, Դեկարտ) ճշմարտությունը համարվում է իդեալական օբյեկտների հավերժ ու անփոփոխ հատկություն, մտքի ապրիորի ձև ու բանականության բնածին հատկանիշ։ Ըստ դիալեկտիկական փիլիսոփայության՝ ճշմարտությունը դա ճանաչողության ու գիտելիքների գործընթաց է ուստի և փոփոխական է։ Պրագմատիզմում ճշմարտությունը դա գործնականորեն կիրառելի ու օգտակար գիտելիքն է, որը ապահովում է հաջողություն։ Իմ ամենասիրելի աբստրակցիան դա օբյեկտիվ ճշմարտությունն է, որը գոյություն ունի մարդուց և մարդու գիտակցությունից անկախ։ Իհարկե էլի գիտելիքի տեսքով
Կա նաև տրամաբանական ճշմարտությունը, որը հակադրվում է փաստական ճշմարտությանը, օրինակ ըստ տրամաբանության մենք մարդիկս բանական զարգացած արարածներ ենք, իսկ փաստացի՝ … չասեմ, լավ)։
Մեջբերել
Էջանիշներ