Իմ հին հուշերում մարտի ութը միշտ
Հիշեցնում է մանչուկի մի խեղճ,
Որ վարդ այտերով, անհառաչ, անվիշտ,
Ձնծաղիկներ է տնկում ցեխի մեջ…
Այնպե՜ս կուզեի ամեն ինչ թողած,
Նստել առվակի ափին՝ ցեխի մեջ
Ու ինքնամոռաց, նորից մանկացած՝
Շվիներ, կավե շվիներ շինել…
Ու… չհառաչել…
Էջանիշներ