Մեջբերում Նիկեա-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Մեր դասարանում մի տղա կար:Նա կակազում էր:Երեխաների մեծամասնությունը նրա հետ չէր շփվում,իսկ մի տղա նրա հետ խոսելիս կակազում էր:Այդ տղան գրավորներից շատ բարձր գնահատականներ էր ստանում,բայց բանավոր չէր պատասխանում:Հետո սկսեց հաճախակի բացակայել ու մի օր էլ իմացանք որ նա հեռացել է դպրոցից ու ընտանիքով տեղափոխվում եմ:Հիմա նա երբեմն այցելում է մեզ:Նա հիմա գրեթե չի կակազում ու համադասարանցիներիցս շատերը իրենց վատ են զգում որ ժամանակին չեն շփվել նրա հետ:
Կարծում եմ նախքան մտավոր կամ ֆիզիկական արատ ունեցող երեխաներին սովորական դպրոցներում ներգրավելը հարկավոր է վերապատրաստել ուսուցիչներին ու հատուկ դասընթացներ անցկացնել աշակերտների հետ;
Տենց դեպքերն ավելի շատ են հանդիպում, քան մյուսները... Ցավալի է, բայց ներառական կրթությունն էլ լինելով ոչ լիարժեք մշակված ծրագիր, կարծես այդ ծաղրի համար ամուր հիմքեր ստեղծի... Ես չեմ կարծում, որ մի օր մենք ունակ կլինենք ընդունել հատուկ խնամքի կարիք ունեցող մարդկանց համար էլ յուրօրինակ լիարժեք մարդ: Մենք ինքներս վստահ ենք, որ լիարժեք ենք ու կարող ենք ուրիշին ծաղրել, բայց այդ պահին որ խորն ես մտածում հասկանում ես քո մի շարք թերությունները: