Սովետում կար էդ սկզբունքը, բոլորին նույն արշինով էին չափում։
Սովետից հետո բացվեցին վարժարաններ, ավագ դպրոցներ, հենց այն պատճառով որ տարբերություն լինի թույլ ու ուժեղ երեխաների միջև։
Հիմա էլ այն համոզման եմ, որ ինչքան այս տարբերակումները մեծանան, այնքան ավելի լավ կկրթվեն երեխաները։
Նույն մտավոր հետամնաց երեխան կարող է հիանալի արդյունքների հասնել օրինակ գեղանկարչության մեջ։ Բայց միջնակարգ դպրոցը հնարավարություն չի տալիս բացահայտել նրա տաղանդը։ Միջնակարգը հենց միջին ունակությունների համար է, բարձրերի ու ցածրերի համար պետք են այլ ուս, հաստատություններ։
Խոսքս միայն մտավոր խնդիրներ ունեցողներին է վերաբերում, բայց կարծում եմ ճիշտ կլիներ, որ ֆիզիկական խնդիրներ ունեցողներն էլ հատուկ մոտեցում ունենային։
Ընդհանրապես ցանկացած երեխա մնացածից տարբերվում է, ու բոլորին հավասարեցնելը, իմ կարծիքով, սխալ է։