Լավատեսությունդ գովելի է, սակայն ոչ միշտ է, որ բնությունն ինչ-որ բան տալիսէ իր վերցրածի փոխարեն: Եթե մեկ անգամ գնաք Խարբերդի մասնագիտացված մանկատուն, ապա կհամոզվեք, որ բնությունը շատ բաներ պարզապես խլում է ու դրա փոխարեն ոչինչ չի տալիսRuby Rue-ի խոսքերից
Ակումբցի ծնողներ այցելե՛ք http://aibengim.do.am/:
Kanamar (14.08.2012)
Մեր հասարակությունն այնքան էլ զարգացած չէ, որ ընդունի սահմանափակումներ ունեցողներից է կարելի է շատ բաներ սովորելու գաղափարը.. Հավատացեք շատ հատուկ մանկավարժներ, դեֆեկտոկուգներ իրենք են այս մարդկանց առանձնացնում հասարակությունից... ուր մնաց, թե մնացածն ընդունեին, որ իրենցից ինչ-որ բան կարող ես սովորելԻսկ ի՞նչ տարբերություն, եթե մտավոր հետամնաց չի, ապա նրանք ոչնչով չեն տարբերվում,դեռ ավելին, շատ ավելի հետաքրքիր նախասիրություններ ունեն ու կարող ենք մենք նրանցից բան սովորել
Ամեն դեպքում, այդպիսի երեխաների համար կան հատուկ դպրոցներ, հատուկ մասնագետներով, բայց պետկ չի առանձնացնել…Նրանք էլ են մտածում,սիրում ու փոխադարձ հոգատարության կարիք են զգում, ինչպես մենք
Ակումբցի ծնողներ այցելե՛ք http://aibengim.do.am/:
Ամմէ (21.09.2012)
Խարբերտի մանկատան սաների ձեռքի աշխատանքները ցուցահանդեսների ժամանակ շատ եմ հանդիպել, էնպես որ եթե բավարար ուշադրության արժանան կհասնեն մի բանի:
օրինակ առողջ երեխաների մեջ էլ կան շատերը որոնք ոչ մի սուր զարգացած, ավելի ճիշտ հայտնաբերված կողմ չունեն:
Կարծում եմ, որ մանկավարժից ու ծնողներից շատ-շատ բան է կախված: Կարող եմ ապացուցել օրինակներով
Nimra (10.08.2012)
Մեր դասարանում մի տղա կար:Նա կակազում էր:Երեխաների մեծամասնությունը նրա հետ չէր շփվում,իսկ մի տղա նրա հետ խոսելիս կակազում էր:Այդ տղան գրավորներից շատ բարձր գնահատականներ էր ստանում,բայց բանավոր չէր պատասխանում:Հետո սկսեց հաճախակի բացակայել ու մի օր էլ իմացանք որ նա հեռացել է դպրոցից ու ընտանիքով տեղափոխվում եմ:Հիմա նա երբեմն այցելում է մեզ:Նա հիմա գրեթե չի կակազում ու համադասարանցիներիցս շատերը իրենց վատ են զգում որ ժամանակին չեն շփվել նրա հետ:
Կարծում եմ նախքան մտավոր կամ ֆիզիկական արատ ունեցող երեխաներին սովորական դպրոցներում ներգրավելը հարկավոր է վերապատրաստել ուսուցիչներին ու հատուկ դասընթացներ անցկացնել աշակերտների հետ;
Nimra (10.08.2012)
առաջին հերթին ուսուցիչների որակը պետք է բարձրացնել: ինձ թվում ա, նրանք պետք է հաճախակի տեստեր հանձնեն, սեմինարներ կազմակերպվեն նրանց հոգեդաստիարակչական մեթոդները լավացնելու համար:
մեր դպրոցում շատ մասնագետներ կաին, բայց շատ քչերը դասավանդելու մեթոդ ունեին:
այդ որակը գալիս է և համալսարաններից, և պրակտիկայից:
ախր իմ ծանոթների մեջ շատերը կաին, որ հեռակա էին սովորում ու ոչ թե այն պատճառով, որ աշխատում են այլ տեղ կամ երկրորդ մասնագիտություն ուզում ձեռք բերել, այլ այն պատճառով, որ նրանց բալերը ստացիոնարի համար չեմ բավարարել:
ես նրանց հետ հաճախ եմ զրուցել, ,,, ախր շատ բան են բաց թողնում և սովորելու , և սովորեցնելու հարցում:
քանակ կա, բայց որակ չկա:
միշտ մանկավարժականի կողքով անցնելուց նկատում էի լի ամբոխով ու մտածում էի, թե նարնցից քանիսը դպրոց կմտնի, քանիսը կփչացնեն ու քանիսը որակ ակպահովեն դպրոցներում:
ախր շատերը նույնիսկ 18 տաևեկանից մտնում եմ դպրոց աշխատելու ու դրա հետ մեկտեղ շարունակում հեռակա սովորել, ,,, կարող է նաև հակառակ օրինակն ունենաք, բայց նրանց միջի իմ ծանոթ բարեկամներից և ոչ մեկը դպրոցում աշխատելու իրավունք չուներ:
այն ժամանակ, երբ դպրոցի հանդեպ հարգանք ձևավորվի , երբ կրթական համակարգն ավելի բարելավվի, երբ պահանջները մեծանան հենց ուսուցիչների հանդեպ, շատ շատ երեխաներ էլ շատ ավելի երջանիկ կլինեն դպրոց գնալու համար և ,այսպես ասված, հասարակությունից առանձնացումը կկրճատվի:
տունը տուն, բայց մենք մեր դաստիարակման ուղին անցնում է դպրոցով:
Kanamar (14.08.2012)
Այդքան էլ համաձայն չեմ քեզ հետ, քանի որ այս երեք տարիների ընթացքում այնտեղ շնորհալի երեխաներ էլ եմ տեսել, բայց ավելի շատ անկարողների եմ տեսել, շատ անգամներ են հմուտ մասնագետները(իսկ մանկատան բոլոր աշխատողներն էլ շատ հմուտ են) փորձել այս երեխաների մոտ կողմ հայտնաբերել, բայց... Դժվար է այն երեխայի կողմերը հայտնաբերել, երբ որ երեխան չի խոսում, չի քայլում, չի զգում իր վերջույթներն ու իր ամբողջ մարմինը...
Ակումբցի ծնողներ այցելե՛ք http://aibengim.do.am/:
Ամմէ (21.09.2012)
Տենց դեպքերն ավելի շատ են հանդիպում, քան մյուսները... Ցավալի է, բայց ներառական կրթությունն էլ լինելով ոչ լիարժեք մշակված ծրագիր, կարծես այդ ծաղրի համար ամուր հիմքեր ստեղծի... Ես չեմ կարծում, որ մի օր մենք ունակ կլինենք ընդունել հատուկ խնամքի կարիք ունեցող մարդկանց համար էլ յուրօրինակ լիարժեք մարդ: Մենք ինքներս վստահ ենք, որ լիարժեք ենք ու կարող ենք ուրիշին ծաղրել, բայց այդ պահին որ խորն ես մտածում հասկանում ես քո մի շարք թերությունները:
Ակումբցի ծնողներ այցելե՛ք http://aibengim.do.am/:
Սովորաբար շատ չեն երեխաները որոնք ոչ քայլում են, ոչ խոսում, ոչ լսում, կամ շարժում վերջույթները: Ամեն ինչ վատ կլինի եթե էդքան բացասական տրամադրվենք…
Ես մի ՀԿ-ի եմ տեղյակ, որը զբաղվում է հաշմանդամ երեխաների կրթությամբ , զարգացմամբ ու պատկերացրեք երբ համեմատում եմ երեխաներին մինչև Հույսի Կամուրջ գալը ու դրանից հետո՝ արդյւնքը զգալի է…
19-ամյա հաշմանդամ տղայի գիտեմ, ով խոսքի հետ խնդիրներ ունի, բայց կարատեի ու լողի հանրապետական չեմպիոն է, մեկը՝ հիանալի գրում է, մյուսը ՝ նկարում, մեկ ուիշն էլ ՝ եերգում…
Թերևս հաշմադամ ընկերներս են պատճառը, որ չեմ կարող դեմ արտահայտվել նրանց հետ նույն դասարանում սովորելու գաղափարին, որովհետև իրոք իմ ընկերները զարգացած ու ԼԱՎ մարդիկ են:
Թեև դպրոց չի, այլ լրագրության ու Մեդիա դասընթացներ են, սակայն շատ-շատ հասակակիցներս փոխել են իրենց վերաբերմունքը հաշմանդամներինկատմամբ ու դա իրոք գովելի է
Իսկ դուք երբևէց եղել եք Խարբերդի մասնագիտացված մանկատանը?
Ակումբցի ծնողներ այցելե՛ք http://aibengim.do.am/:
Երեխեք շատ կարևոր թեմա եք քննարկում, բայց ցավում եմ մեզ մոտ չի կարող նորմալ աշխատել էս համակարգը, քանի որ ըստ իս ուսումնական համակարգը լրիվ խեղաթյուրված վիճակումա ՝ լիքը նոր մոտեցումներ, բայց ոչ նպատակային կիրառում…մի խոսքով բարդա...
ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԱՉՔՈՎ ՉԵՍ ՏԵՍՆԻ, ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԶԳՈՒՄ ԵՆ...
Ցանկալի կլներ, որ դպրոցների և գլխավոր համակարգերի համար էս թեման կարևոր լիներ... Այդ լիքը նոր մոտեցումների համար առաջին հերթին կարևոր է լիքը նոր ու հմուտ մասնագետներ, ոչ թե այն ինչ-որ հիմա մեր ներառական դպրոցներում ունենք...
Ակումբցի ծնողներ այցելե՛ք http://aibengim.do.am/:
Համամիտ եմ ու դրա համար էլ ասում եմ... Ամբողջությամբ թիմային աշխատանք է ու երեխաների նկատմամբ անհատական մոտեցում , իհարկե հասկանում եմ մանկավարժների համար էլ գուցե դժվար է, բայց երբ յուրաքանչյուրը կոնկրետ իմանա իր բաժին աշխատանքը և չխառնվի մյուսի աշխատանքի մեջ, գուցե մի բան դուրս գա:
Չնայած էլի մտավախություն ունեմ, էլի կան բացասական կողմեր... դրա համար լիարժեք կարծիք չեմ կարողանում հայտնել:
ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԱՉՔՈՎ ՉԵՍ ՏԵՍՆԻ, ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԶԳՈՒՄ ԵՆ...
Դժվար թե նման բան Հայաստանում երբևէ լինի... Ավելի լավ է հատուկ խնամքի կարիք ունեցող երեխաները գնան հատուկ դպրոց, քան թե հայտնվեն ներառական դպրոցներում: Տպավորությություն է, որ այս դպրոցները նախընտրող ծնողներն իրենք չեն ցանկանում տարբերվել մյուս ծնողներից, բայց ցավալին այն է, որ իրենք այդ քայլով վտանգում են երեխաներին:
Ակումբցի ծնողներ այցելե՛ք http://aibengim.do.am/:
Արսին համամիտ եմ բոլոր առումներով: Ավելացնեմ, որ մտավոր հետամնացներին մի դասարանում հավաքելը էդքան էլ վատ միտք չի: Օրինակ՝ ֆիզֆակում էլ հատուկ խումբ, որտեղ մոզգերն են սովորում, ու դրանից սովորական խմբերն իրենց վատ չեն զգում և հակառակը: Էնպես որ եթե բոլոր տեսակի դպրոցները մեկում միավորվեն հասարակության օգուտն ավելին կլինի:
Ես երկու դասարանում եմ սովորել, երկուսում էլ մի հոգի եղել է մտավոր հետամնաց: Շփումից չենք խուսափել, ուսուցիչներն էլ հնարավորինս սովորեցրել են իրենց: Տարբերությունը ես չեմ կարող ասել մտավոր հետամնացների համար. հատուկ դպրոցում սովորածն է շա՞տ, թե՞ սովորականում: Բայց սովորական երեխաները շահում են, իմ կարծիքով, երբ բոլոր հաշմանդամների հետ այս կամ այլ կերպ շփվում են: Հիմնական խնդիրն այն է, որ կոնկրետ ձևավորված վերաբերմունք չկա իրար հանդեպ ու սովորական և անսովոր երեխաները իրարից խուսափում են:
հարգելի եթե մարդը հաշվանդամ է , դա դեռ չի նշանակում , որ նա մտավոր հետամնաց է , կարող է հաշվանդամ լինել , բայց ոչ մտավոր հետամնաց : խարբերդում , բոլոր այն մարդիկ ովքեր այնտեղ են բնակվում և ապրելու են միգուցե ամբողջ կյանքը այնտեղ , իրոք ունեն այդ խնդիրը , այնտեղ հայտնված յուրաքանչյուր անհատ բժշկահոգեբանական հետազոտման է անցնում :նրանք միգուցե գեղեցիկ աշխատանքներ են անում , լավ խոհարարներ կարող են լինել , լավ այգեպաններ , բայց միշտ և ամենուր ունեն իրենց հսկեղ և օգնող մարդկանց կարիք :
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ