Կյանքի խոսք (խարիզմատներ)

[Second Chance]

Երևի գրածս լավ չի ընկալվում: Կարևորը նա չէ, որ նայենք, թե ուրիշները ինչպես չեն խորամուխ լինում Խաչի խորհրդի մեջ, այլ ինքներս լինենք: Նորից հարցնում եմ.
Ինչո՞ւ չեն բողոքականները խաչակնքվում: Խաչակնքման իմաստը փորձել եմ բացատրել. ո՞րն է իմ գրածներից հակասում Քրիստոսի ուսմունքին: Եթե չի հակասում, նշանակում է՝ բարի բան է: Ուրեմն ինչո՞ւ է մերժվում խաչակնքումը:

Այո կարևորը ինքներս խորամուղ լինենք Խաչի խորհրդի մեջ- բայց խաչի խորհուրդը շատ մեծ է և այն պետք է հոգով ընդունվի, ոչ թե արտաքին որևէ պարտադրված ձևով, որը չունի սուրբգրային հիմք:

Հայտնի փաստարկ է. անիմաստ և անօգուտ: Ձեզ անձամբ ի՞նչ նրանից, թե ուրիշները ի՞նչ են անում խաչ կրելու հետ միասին. դուք խաչը կրեք, խաչակնքվեք և իսկական քրիստոնեական կյանքով ապրեք: Մեկը մյուսին խանգարո՞ւմ է:

Չի խանգարում նաև չխաչակնքվելը:
Ցավում եմ պարզապես որ Խաչի այդ մեծ խորհուրդը ձեզ համար ամփոփվում է խաչակնքվելու մեջ:

Երևի թե պետք է գրված լիներ, «և խաչակնքվեց Պետրոսն ու Կոռնելիոսի ընտանիքը» և դուք առանց հարցեր տալու հոժարությամբ կխաչակնքվեի՞ք: Արդեն ասել եմ, որ բառացի հղումներ չկան Աստվածաշնչում: Ենթարենք՝ Եկեղեցական ավանդույթ է: Ի՞նչն է վատը դրա մեջ, և ինչո՞վ է հակասում Ավետարանին, կբացատրե՞ք::

Աստվածաշնչում ոչ բառացի, ոչ էլ ոչ բառացի հղումներ կան դրա վերաբերյալ- հենց հարցն էլ դրանում է : Աստվածաշնչի քո բերած հատվածները հենց նշում են որ, պետք է մարդը խաչի խորհուրրդը իր ներսում կրի՝ իր կյանքի մեջ, իր վարքի մեջ :

Իսկ թե ինչով է հակասում -կասեմ չի հակասում, բայց ավետարանին չի հակասի նաև եթե ես ճակատիս խաչ նկարեմ ու այդպես ման գամ : Ու քեզ ասեմ- ինչու՞ դու էլ չես նկարում քո ճակատին միթե՞ դա ավետարանին հակասում է:
Հուսով եմ օրինակը հասկանալի էր:

Խաչակնքվողն իրեն չի ցուցադրում, այլ Հիսուս Քրիստոսի Խաչը, որով Նա փառավորվեց և քրիստոնյաներն էլ փրկություն ստացան: Ինչպես Պողոս առաքյալն է գրում.
Բայց ես՝ քա՛վ լիցի որ պարծենամ, հապա միայն մեր Տէր Հիսուս Քրիստոսի խաչովը, որով աշխարհ ինծի խաչը ելած է, ես ալ՝ աշխարհին: (Գաղ. Զ 14)
Ձեզ հայտնի տերմիններով ասած՝ դավանություն է: Այլ ոչ ցուցամոլություն:

Նորից կրկնեմ որ քո բերած ոչ մի հատված չի խոսում խաչակնքվելու անհրաժեշտության մասին:
Գիտես մարդ գիտեմ, որ երբ եկեղեցու կողքով է անցնում նենցա միանգամից խաչակնքվում կարծես իր ողջ կյանքը հենց այդ պահից էր կախված / եթե չխաչակնքվեր կմեռներ/ բայց ինքը ապրում է վատ ու անբարո կյանքով: Հիմա ըստ քեզ նա Քրիստոսին փառավորու՞մ է այդ արտաքին ձևապաշտությամբ: Ոչ իհարկե Քրիստոսին խաչված կյանք է պետք ոչ, թե խաչելության միայն ձևական շարժում:

[may]

Չի խանգարում նաև չխաչակնքվելը:

Զարմանում եմ, թե ինչու եք այդքան անհանգստացած խաչակնքվելու հարցով:
Դա շատ գեղեցիկ բարեպաշտական սովորություն է, որ գալիս է առաջին դարից: Այդ շրջանում քրիստոնյաները միմյանց հանդիպելիս խաչակնքվել են, որպեսզի ճանաչեն իրար,նաև աղոթքը սկսել են խաչակնքվելով:

Գիտես մարդ գիտեմ, որ երբ եկեղեցու կողքով է անցնում նենցա միանգամից խաչակնքվում կարծես իր ողջ կյանքը հենց այդ պահից էր կախված / եթե չխաչակնքվեր կմեռներ/ բայց ինքը ապրում է վատ ու անբարո կյանքով:

<<Ըստ ձեր հավատքի կտրվի ձեզ>>

[Second Chance]

Զարմանում եմ, թե ինչու եք այդքան անհանգստացած խաչակնքվելու հարցով:
Դա շատ գեղեցիկ բարեպաշտական սովորություն է, որ գալիս է առաջին դարից: Այդ շրջանում քրիստոնյաները միմյանց հանդիպելիս խաչակնքվել են, որպեսզի ճանաչեն իրար,նաև աղոթքը սկսել են խաչակնքվելով:

Ամբողջ հարցն էլ այն է, որ դուք էք անհանգստացած...
Ու այնպես էք խաչակնվելու հարցով մարտահրավեր նետում, կարծես դրանից է կախված մարդու փրկությունը:

[Monk]

Գրառումս հասցեագրում եմ Կյանքի խոսքի և նմանատիպ ուղղությունների հետևորդներին ու պաշտպաններին. ես բավականին պասսիվ եմ այս թեմայում, քանի որ գրեթե բոլորն էլ գիտեն, որ Հայ Առաքելական Եկեղեցու հոգևորական եմ, և հետևաբար չի բացառվում, որ ասածներս ընկալվելու են իբրև սուբյեկտիվ մոտեցման արդյունք: Պարզապես տեղեկացման կարգով ասեմ, որ ժամանակին, երբ հոգևոր ճանապարհի որոնումների մեջ էի, միառժամանակ սերտ առնչություն եմ ունեցել <Սրբության շարժման> երևի ամենալիբերալ ճյուղի` հիսունականության հետ, որի նեո տարբերակն է ԿԽ-ն: Ինչ որ է, մտադրություն չունեմ ոչ կյանքս պատմելու, ոչ էլ այս ուղությունների վրա հարձակվելու: Ուղղակի ուզում եմ մի խորհուրդ տալ` հնարավորինս մնալով օբյեկտիվության սահմաններում: Բացում եք Գուգլ համակարգը և որոնում եք տալիս glossolalia բառը: Սա նույն լեզվախոսության երևույթն է, որի վրա մեծ շեշտադրում են այս ուղղությունները և այն համարում են Սուրբ Հոգու շնորհ` նույնացնելով սուրբգրային լեզվախոսության հետ: Ասեմ, որ բավականին թվով ինֆորմացիա է բերելու: Դուք պարզապես անտեսեք բոլոր այն մեկնաբանություններն ու տեսակտեները, որ կյանդիպեք այդ երևույթի հետ կապված: Կապ չունի, դա կլինի առաքելահաստատ եկեղեցիների, բողոքականների, այլ դավանաքների կամ պարզապես աթեիստ մասնագետների հայացքներ: Դուք ուսումնասիրեք օբյեկտիվ ինֆորմացիան: Գուցե մի քիչ զարմանալի կամ անսպասելի կլինի ձեզ համար, երբ նկատեք նույն երևույթը ոչ քրիստոնեական կրոններում և կրոնական ուղղություններում, անգամ շամանական և սատանայապաշտական կրոնական համակարգերում: Համեմատական կարգով ուսումնասիրեք այդ երևույթները ձեր դավանած կամ համակրած ուղղություններում և վերոնշյալ ոչ քրիստոնեական համակարգերում: Ուշադրություն դարձրեք տվյալ երևույթի դրսևորւմներին, դրան հասնելու ճանապարհներին ու մեթոդներին, էական հատկանիշներին: Եվ այնուհետև համեմատեք այն առաքյալների ու աշակերտների վրա իջած Սուրբ Հոգու շնորհի հետ: Բավականին դժվար ու մանրազնին աշխատանք պահանջող գործընթաց է: Դրա համար պետք է նաև ձերբազատվել մինչ այդ կրած ազդեցություններից և կանխակալ մոտեցումներից: Ի վերջո խոսքը դատարկ բանի մասին չէ, այլ քրիստոնյայի համար առանցքային խնդրի` ճշմարիտ ճանապարհի և հոգու փրկության: Հակասուրբգրային որևէ բան արած չեք լինի, ի վերջո Սուրբ Գիրքն ինքն է պատվիրում ամեն ինչ փորձել, բայց բարին ամուր բռնել: Իսկ թե ինչն է Քրիստոս համարում աններելի մեղք, կարծում եմ հիշեցնելու կարիք չկա:
Չգիտեմ, թե խորհուրդս ինչքանով ձեր սրտով կլինի կամ ինչքանով հարկ կհամարեք հետևել դրան: Ասեմ, որ անպտուղ վիճաբանությունների բռնվել չեմ ցանկանում: Ես ձեզ ուղղակի ներկայացրել եմ մի հատված իմ անցած ճանապարհից: Եթե այն անտեղի էր, ապա կներեք:

[may]

Ամբողջ հարցն էլ այն է, որ դուք էք անհանգստացած...
Ու այնպես էք խաչակնվելու հարցով մարտահրավեր նետում, կարծես դրանից է կախված մարդու փրկությունը:

Մեղմ ասած` այնքան էլ ճիշտ չեք: Հարցն այն է, որ Կյանքի խոսք-ը և նման հարանվանությունները, որ սկիզբ են առել Լութերական եկեղեցուց, փորձում են կրկնել այն, ինչ անում էր Լութերը: Հավատացնում եմ ձեզ, որ դրսից եկածը Հայաստանի պարագային ճիշտ չի աշխատելու:

[ars83]

Ով է ՞ գրել ՙՄշո կարմիր ավետարանը՚

Ճիշտն ասած, չգիտեմ: Միգուցե, Monk-ը պատասխանի: Կարդացե՞լ եք այդ Ավետարանը:

չեմ կարծում .որ Թադևոս և Բարդուղիմեոս առաքյալները մեզ սովորեցրել են վերցնել ու անապաշխար մարդկանց. սիգարետը ձեռքին. մտցնել և դարձնել եկեղեցու (ՔՐԻՍՏՈՍԻ ՄԱՐՄՆԻ) անդամ։ այնել ՙքավոր՚ ով

Նախ այս հարցի մասին ասեմ, որ Քրիստոս եկավ ոչ թե առողջներին բժշկելու, այլ նրանց, ով դրա կարիքն ունեն: Այն, որ մեկը մկրտվում է, դեռ չի նշանակում, որ փրկվեց մեղքի ծառայությունից, միանգամից ձեռք բերեց աստվածային հատկանիշներ ու պատրաստ է հավիտենական կյանքի համար /համեմատեք ԿԽ դավանանքի հետ այս հարցում/: Բայց մկրտությունը առաջին քայլն է դեպի այդ կյանքը: Եթե սիգարեթով մեկը որոշել է մկրտվել, նշանակում է՝ ինչ-որ մի հավատի նշույլ կա մեջը, որ դիմում է այդ քայլին /փոքր, միգուցե, բայց կա/: Աստված չի արհամարհում ոչ մի նման քայլ, նույնիսկ ամենափոքրը, և մարդուն կտա ուժ և հնարավորություն ամրանալու հավատի մեջ և գործելու ի բարին /եթե մարդը կամենա/:
Բացի դրանից, Մկրտությունը և Դրոշմը Եկեղեցու Խորհուրդներ են, իրենց մեջ ունեն բարերար զորություն. սա պարզապես ավետարանական հրահանգի կատարում չէ, առանց որևէ ազդեցության կամ ձևական:
Իսկ դուք ի՞նչ եք առաջարկում: Մարդուն քշես, ասես՝ գնա, սրբակենցաղ կյանքով ապրիր մի առ ժամանակ, կգաս, կմկրտվե՞ս: Ո՞ր մի առողջ մարդն է գնում բժշկի մոտ:
Ինչ վերաբերում է հոգևորականին նայելով՝ Եկեղեցու դավանանքի մասին պատկերացում կազմելուն, ապա դա միամտություն է. բոլոր դարերում էլ եղել են հոգևորականներ, որոնք չեն արել այն, ինչ քարոզում են: Հենց Նոր կտակարանում տեսնում ենք, որ Դիմասը, որը Պողոս առաքյալի աշակերտներից էր և քրիստոնյա /Կող. Դ.14/, հետո լքեց նրան և հեռացավ քրիստոնեական ուսմունքից /Բ Տիմ. Դ 10/: Հիմա, ձեր դատողությամբ, դրա մասին իմացողները Պողոս առաքյալի քարոզը լսելիս, պետք է ասեին. «Դիմասն էլ սրանցից չէ՞ր, տեսեք ինչ են քարոզում, իսկ նա ինչպես է ապրում» և մերժեին Պողոս առաքյալի քարոզությունը: Ձեր փաստարկներն էլ սրա նման են՝ «այս մեկն այսպես արեց», «այն մեկն այնպես արեց»: Կա ՀԱԵ ուսմունք, մանրամասն շարադրված և քարոզվող: Լսեք, ասեք թե ի՞նչը չեք ընդունում նրա մեջ, այլ ոչ թե այս կամ այն մարդու անբարո կյանքն ուսումնասիրեք: Բացի դրանից, ի՞նչ գիտենք, թե արտասահմանյան քարոզիչներն անբարո կյանքով չեն ապրում: Տեսնում ենք նրանց տարին մեկ-երկու անգամ, մեր թերթերը ոչինչ չեն գրում նրանց մասին, իրենց ճանաչող մարդկանց էլ չենք տեսնում, որ իրենցից իմանանք /սա ասում եմ մարդուն նայելու տրամաբանությամբ/: Բայց հարցը սրանում չէ: Հարցը նրանում է, որ ԿԽ նման կազմակերպությունները ոչ ավետարանական սկզբունքներ ունեն, հեռացնում են մարդուն ազգայինից, «գլոբալիզացման» գործընթացի մի մասն են:

եղբայրս Տաթևացին ծնվել է 1364 թվականին։այդ ինչպե՞ս աշակերտեվեց Թադևոս և Բարդուղիմեոսին։

Իսկապե՞ս անհասկանալի է: Աշակերտեց, քանի որ նրանց քարոզած քրիստոնեական ուսմունքի հետևորդն էր: Ինչպես «քրիստոնյա» առաջին անգամ կոչվեցին Անտիոքում առաքյալների քարոզած ուսմունքի հետևորդները: Ի՞նչը այստեղ պարզ չէ:

[ars83]

Այո կարևորը ինքներս խորամուղ լինենք Խաչի խորհրդի մեջ- բայց խաչի խորհուրդը շատ մեծ է և այն պետք է հոգով ընդունվի, ոչ թե արտաքին որևէ պարտադրված ձևով,

Դուք այնպես եք ներկայացնում, կարծես ամեն խաչակնքվող կեղծավոր մի սրիկա է, առանց հասկանալու, որ սա զրպարտություն է շատ-շատ բարեպաշտ քրիստոնյաների նկատմամբ, ովքեր և՛ սրբությանն են հետևում, և՛ խաչակնքվում են:

որը չունի սուրբգրային հիմք:

Եթե մեկը մի բան չի ուզում տեսնել, երբեք չի տեսնի: Ներկայացրեցի սուրբգրային հիմքերից մի քանիսը խաչակնքման վերաբերյալ: Ասում եք «ոչ սուրբգրային է»: Խնդրում եմ ցույց տալ /մեջբերումներով, դատողություններով/, թե ինչո՞վ է խաչակնքվելը ոչ սուրբգրային /հետևաբար, ոչ Ավետարանական, վնասակար և մոլորեցուցիչ/:

Չի խանգարում նաև չխաչակնքվելը:

Ես կարող եմ հասկանալ, օրինակ «Եհովայի վկայի» տեսակետը: Նա չի խաչակնքվում, որովհետև նրա համար Խաչը, որպես քառաթև սիմվոլ պարզապես գոյություն չունի. նա եթե խաչակնքվի էլ, սյունանման սիմվոլ պատկերող մի որևէ շարժում պիտի անի: Բայց ինչո՞վ է բացատրվում խարիզմատների «խաչավախությունը»: Արդեն գրել եմ. Խաչը նրանց համար ոչ թե փրկության այլ անեծքի նշան է: Ինչո՞ւ համարձակաբար չեք ասում, որ դա իրոք այդպես է: Զգում եք, որ հակաավետարանական բան է, չէ՞:

Ցավում եմ պարզապես որ Խաչի այդ մեծ խորհուրդը ձեզ համար ամփոփվում է խաչակնքվելու մեջ:

Շատ հետաքրքիր է, որտեղի՞ց եկաք այս եզրակացությանը: Նրանից, որ ընկալում եմ Խաչը իբրև փրկության դո՞ւռ: Ավետարանական մեջբերումների՞ց: Ու կրկին չեք վախենում բազմաթիվ բարեպաշտ խաչակնքվողների զրպարտելո՞ւց /խոսքս իմ մասին չէ/:

Աստվածաշնչում ոչ բառացի, ոչ էլ ոչ բառացի հղումներ կան դրա վերաբերյալ- հենց հարցն էլ դրանում է : Աստվածաշնչի քո բերած հատվածները հենց նշում են որ, պետք է մարդը խաչի խորհուրրդը իր ներսում կրի՝ իր կյանքի մեջ, իր վարքի մեջ :

Հրաշալի է: Հիմա նորից կրկնում եմ հարցը. խաչակնքվելը ինչպե՞ս է հեռացնում խաչի խորհրդից:

Իսկ թե ինչով է հակասում -կասեմ չի հակասում,

Ո՞նց չի հակասում Բա վերևում գրել եք՝ «ոչ սուրբգրային է»: Կողմնորոշվեք, եթե կարելի է:

բայց ավետարանին չի հակասի նաև եթե ես ճակատիս խաչ նկարեմ ու այդպես ման գամ : Ու քեզ ասեմ- ինչու՞ դու էլ չես նկարում քո ճակատին միթե՞ դա ավետարանին հակասում է:
Հուսով եմ օրինակը հասկանալի էր:

Նախ, ես փողոց դուրս չեմ գալիս ու խաչակնքվելով ման գալիս, քանի որ ցուցադրելու բան չունեմ: Մկրտությանս խաչը կրում եմ և այն ավելորդություն չեմ համարում. հիշեցնում է ինձ Քրիստոսի Խաչի մասին:

Նորից կրկնեմ որ քո բերած ոչ մի հատված չի խոսում խաչակնքվելու անհրաժեշտության մասին:
Գիտես մարդ գիտեմ, որ երբ եկեղեցու կողքով է անցնում նենցա միանգամից խաչակնքվում կարծես իր ողջ կյանքը հենց այդ պահից էր կախված / եթե չխաչակնքվեր կմեռներ/ բայց ինքը ապրում է վատ ու անբարո կյանքով: Հիմա ըստ քեզ նա Քրիստոսին փառավորու՞մ է այդ արտաքին ձևապաշտությամբ: Ոչ իհարկե Քրիստոսին խաչված կյանք է պետք ոչ, թե խաչելության միայն ձևական շարժում:

Փորձեք մի պահ կաղապարային ուսմունքից դուրս գալ, մոռանալ անբարոյական խաչակնքվողներին, կեղծավորներին և այլն: Որ խաչակնքվում եք, կամ խաչի նշան եք տեսնում, ուրախանո՞ւմ եք, վախենո՞ւմ եք, տրտմո՞ւմ եք: Հասկանում եք, խարիզմատիզմը ավազ է առաջարկում հավատի տան շինարարության համար՝ հեշտ, զիջողական, արտաքին բաների վրա հիմնված կյանք, որը աղետի է բերելու նրա տիրոջը:
Հաջորդ գրառմանս մեջ կփորձեմ ավելի մանրամասն բացատրել /չնայած գրել եմ արդեն/:

[ars83]

Համառոտ փորձեմ գրել ԿԽ ուսմունքի հակասությունները Ավետարանի հետ, որոնք նկատել եմ:

1. ԿԽ շեշտադրված կերպով քարոզում է բարգավաճում, ինչն ուղիղ հակասության մեջ է ավետարանական քրիստոնեության հետ /Մատթ. ԺԳ 22, ԺԹ 23, Մարկ. Դ 19, Ղուկ. ԺԸ 25, Հակ. Ա 10, 11, .../

2. Խոստովանությունը /ընդհանրական կամ անհատական/ բացակայում է որպես այդպիսին /հմմտ. Հակ. Ե 16/

3. Հաղորդության խորհուրդը չի կատարվում ավետարանական սկզբունքով /խորհրդի իմացությամբ, խոստովանությամբ և զղջումով/՝ ավելի շատ ընկալվելով կամ որպես անբացատրելի միստերիա, կամ որպես սովորական ծես /հմմտ. Ա Կորնթ ԺԱ/

4. Նորուխտյան արգելքը կանանց քարոզության մասին հաշվի չի առնվում՝ մեկնաբանվելով այլաբանորեն /հմմտ. Ա Տիմ. Բ 11, 12/

5. «Լեզուներով խոսելը» խիստ տարբերվում է ավետարանական շնորհից /դրա մասին գրել են արդեն Nareco-ն և Monk-ը/

6. Սուրբերի բարեխոսության և հոգեհանգստի վերաբերյալ վերաբերմունքը մակերեսային է, մատուցված կծկտուր, առանց վերլության, ինչի շնորհիվ ձևավորվում է դրանց նկատմամբ բացասական վերաբերմունքը:

7. Հայ ազգի հերոսները և սրբերը /այդ թվում՝ հավատի համար զոհված/ չեն հիշատակվում /քարոզներում գրեթե երբեք, աղոթքներում՝ երբեք/

9. ԿԽ հայտարարում է, որ ընդունում է ՀԱԵ որպես Քրիստոսի Եկեղեցի, տարբերությունը միայն ծեսերի մեջ է: Միևնույն ժամանակ ԿԽ քարոզում է, ինչպես և ՀԱԵ, որ քրիստոնյայի կյանքում Մկրտության խորհուրդը պետք է կատարվի ընդամենը մեկ անգամ: Այնուամենայնիվ, ԿԽ-ն «վերամկրտում է» իր հետևորդներին, որոնք մկրտված են եղել ՀԱԵ-ում՝ հակասելով ինքն իրեն, թե «ՀԱԵ-ի հետ քույր եկեղեցի է»: Սուտը, ինչպես հայտնի է, խիստ հակաավետարանական երևույթ է /մեջբերումներ չեմ անում, ցանկացողը կարող է գտնել/:

Եվ այլն...

[Կտրուկ]

Իսկապե՞ս պարզ չէ: Աշակերտեց, քանի որ նրանց քարոզած քրիստոնեական ուսմունքի հետևորդն էր: Ինչպես «քրիստոնյա» առաջին անգամ կոչվեցին Անտիոքում առաքյալների քարոզած ուսմունքի հետևորդները: Ի՞նչը այստեղ պարզ չէ:

Առավել քան պարզ է Արսեն ջան։ Այնքանով է պարզ. որ նախօրոք ենթադրում էի այս պատասխանդ։ հիմա այդպիսի պարզությամբ էլ ուզում եմ հարցնել։իսկ ի՞նչն է խանգարում մեզ. աշակերտել հենց աշակերտներին.այլ ոչ թէ աշակերտների աշակերտներին։

[Կտրուկ]

Նախ այս հարցի մասին ասեմ, որ Քրիստոս եկավ ոչ թե առողջներին բժշկելու, այլ նրանց, ով դրա կարիքն ունեն:

շատ ճիշտ ես.Քրիստոս եկավ հիվանդների համար ոչ թէ առողջների։բայց բանն այն է .որ իմ ասած կնքվողները հենց այդ առողջների թվին են իրենց դասում։ մկրտություն է կատարվում առանց զղջման ու մեղքի գիտակցման.առանց խոստովանության։ շատ ժամանակ ՙձեռքի հետ՚։ ասում են ՙդե երեխեքին որ կնքեցինք .ասինք միանգամից մենք էլ կնքվենք՚։ մարդիք մկրտվում են միայն նրա համար որ հայ են.որ դա իրենց պապերն են ավանդել։ անձամբ ես ՙկնքվել՚ եմ վաղ պատանեկան տարիքում.չհասկանալով դրա խորհուրդն ու պարտավորությունը։ սևազգեստ մարդը ինձ անծանոթ հայերենով ինչ որ ծես էր կատարում . ու հիմա երբ վաղուց չափահաս եմ .նոր եմ զգում մկրտության կարիքը։ բայց դէ ասում եք կրկնակի մկրտությունը մեղք է։փաստորեն ես. լինելով Քրիստոսի մարմնի անդամ ՝ ապրել եմ նույն մեղավոր կյանքով՝ ինչպես անհավատները։ իսկ սա .պարոնայք առավել ծանր մեղք չէ՞ քան կրկնակի մկրտությունը։
ահա սրա համար է ասվում ՙայս ժողովուրդը մարդոց պատվիրանները իբրև Աստվածային պատվիրան է ներկայացնում՚

[ars83]

Առավել քան պարզ է Արսեն ջան։ Այնքանով է պարզ. որ նախօրոք ենթադրում էի այս պատասխանդ։ հիմա այդպիսի պարզությամբ էլ ուզում եմ հարցնել։իսկ ի՞նչն է խանգարում մեզ. աշակերտել հենց աշակերտներին.այլ ոչ թէ աշակերտների աշակերտներին։

Ես էլ հարցնեմ՝ արդյո՞ք իրապես աշակերտներին ենք աշակերտում: Եվ արդյո՞ք աշակերտների աշակերտները որևէ հակասության մեջ են մտել իրենց ուսուցիչների ուսմունքի հետ:

Եկեղեցին կենդանի օրգանիզմ է, մշտապես սնվող և աճող Սուրբ Հոգու շնորհիվ: Ամեն դարում Նա նոր բաներ է հայտնում Եկեղեցուն, ավելացնում հայտնությունները, պահպանելով Եկեղեցու միասնությունը՝ դարերի միջով: Այլ ոչ մի մեծ անդունդ ստեղծելով առաջին դարի և մեր օրերի միջև, ինչպես անում են աղանդավոր շարժումները, հայտարարելով, որ իրենք անմիջականորեն առաջին դարի Եկեղեցու հետնորդներն են /հարց է առաջանում. իսկ անցած 19 դարերի Եկեղեցին անտեսվել էր Աստծո կողմից և խարխափում էր առանց հույսի՞/:

[Կտրուկ]

Լավ, խոսենք Աստվածաշնչյան ցիտատներով: Վարդան Մամիկոնյանի մասին:

[/COLOR] (Ա Հովհ. Գ 16-19)
Հիմա քննենք Վարդան Մամիկոնյանի և նրա հետ նահատակված սրբերի կյանքի Ավարայրի ճակատամարտի դրվագը: Իրենց կյանքերը տվեցի՞ն հանուն իրենց ժողովրդի, հետագա սերունդների /մեզ էլ ներառյալ/: Սրանից ավելի մեծ սիրո դրսևորում ըստ Քրիստոսի լինել չի կարող.
Աւելի մեծ սէր ոչ ոք չունի, քան այն, որ մէկն իր կեանքը տայ իր բարեկամների համար։ (Հովհ. ԺԵ 13)

Արս ջան.3 պետք չէ ամեն ինչ մարմնավոր ձևով հասկանալ։ իսկ ո՞վ է իմ բարեկամը եթէ ոչ բարի Սամարացին ՝այսինքն հենց Քրիստոս(կամ Քրիստոսինները)։ իսկ ինչու՞ չես շարունակել քո մեջբերումը ՝ դուք իմ բարեկամներն եք. եթե մնաք իմ պատվիրանների մեջ։
և անդրադառնալով ռազմական սուրբերին. ուզում եմ հարցնել.ՙ ովքեր զոհվեցին հանուն հայրենիքի ՝վերցրինք ու սուրբ կարգեցինք. լավ .բա նրանք. ում որ բախտը ժպտացել և ողջ էր թողել ՝նրանք ինչո՞վ են մեղավոր. որ չեն զոհվել։ եկեք նրանց էլ կենդանի սուրբեր նշանակենք։

[Կտրուկ]

Ես էլ հարցնեմ՝ արդյո՞ք իրապես աշակերտներին ենք աշակերտում: Եվ արդյո՞ք աշակերտների աշակերտները որևէ հակասության մեջ են մտել իրենց ուսուցիչների ուսմունքի հետ:

Եկեղեցին կենդանի օրգանիզմ է, մշտապես սնվող և աճող Սուրբ Հոգու շնորհիվ: Ամեն դարում Նա նոր բաներ է հայտնում Եկեղեցուն, ավելացնում հայտնությունները, պահպանելով Եկեղեցու միասնությունը՝ դարերի միջով: Այլ ոչ մի մեծ անդունդ ստեղծելով առաջին դարի և մեր օրերի միջև, ինչպես անում են աղանդավոր շարժումները, հայտարարելով, որ իրենք անմիջականորեն առաջին դարի Եկեղեցու հետնորդներն են /հարց է առաջանում. իսկ անցած 19 դարերի Եկեղեցին անտեսվել էր Աստծո կողմից և խարխափում էր առանց հույսի՞/:

բանն էլ հենց այն է որ աշակերտների աշակերտների աշակերտները այնքան էն ամեն մեկը իր կողմից մարդկային պատվիրաններ խցկել Աստծո խոսքի մեջ որ այսօրվա ՀԱե ի մոտ շատ քիչ ընդհանրություններ եմ տեսնում կտակարանի հետ ։ հիմնական շեշտը դրվում է ոչ թէ Աստվածաշնչյան խոսքերի վրա.այլ կտակարանին խորթ ՙեկեղեցու հայրեր՚ ի խոսքի վրա։ իսկ քանի՞ հայր ունի եկեղեցին։ և ո՞վ է եկեղեցու իրական ՀԱՅՐԸ։ արդյո՞ք այս արտահայտությունը հանդգնություն չէ Աստծո առաջ։

[Second Chance]

Դուք այնպես եք ներկայացնում, կարծես ամեն խաչակնքվող կեղծավոր մի սրիկա է, առանց հասկանալու, որ սա զրպարտություն է շատ-շատ բարեպաշտ քրիստոնյաների նկատմամբ, ովքեր և՛ սրբությանն են հետևում, և՛ խաչակնքվում են:


Եթե մեկը մի բան չի ուզում տեսնել, երբեք չի տեսնի: Ներկայացրեցի սուրբգրային հիմքերից մի քանիսը խաչակնքման վերաբերյալ: Ասում եք «ոչ սուրբգրային է»: Խնդրում եմ ցույց տալ /մեջբերումներով, դատողություններով/, թե ինչո՞վ է խաչակնքվելը ոչ սուրբգրային /հետևաբար, ոչ Ավետարանական, վնասակար և մոլորեցուցիչ/:
:

Ես չեմ ասել թե ամեն խաչակնքվող սրիկա է- այդ ինչի՞ց այդպես եզրակացրեցիր:

Ոչ սուրբգրային - Աստվածաշնչում չկա դրա անհրաժեշտության մասին, ոչ էլ ընդհանրապես նման հասկացողություն: Քո բերած օրինակները խաչակնքվելու մասին չեն այլ խաչի խորհրդի: Իսկ եթե ես չխաչականքվեմ դա չի նշանակում որ ես մերժում եմ խաչը: Եվ նույն էլ ամեն խաչակնքվող չի որ հասկանում է խաչի խորհուրրդը:
Ու չեմ ասել , թե այն վնասակար կամ մոլորեցուցիչ է... Ամբողջ հարցն էլ նրանում է, որ ես իմ գրառումում նշել եմ, որ այն անհրաժեշտություն չի: Սա շատ տարբեր է մոլորեցուցիչ վնասակար պիտակներից: Խնդրում եմ ավելի ուշադիր եղիր :

Ես կարող եմ հասկանալ, օրինակ «Եհովայի վկայի» տեսակետը: Նա չի խաչակնքվում, որովհետև նրա համար Խաչը, որպես քառաթև սիմվոլ պարզապես գոյություն չունի. նա եթե խաչակնքվի էլ, սյունանման սիմվոլ պատկերող մի որևէ շարժում պիտի անի: Բայց ինչո՞վ է բացատրվում խարիզմատների «խաչավախությունը»: Արդեն գրել եմ. Խաչը նրանց համար ոչ թե փրկության այլ անեծքի նշան է: Ինչո՞ւ համարձակաբար չեք ասում, որ դա իրոք այդպես է: Զգում եք, որ հակաավետարանական բան է, չէ՞::

Խարիզմատները խաչավախություն չունեն, սխալ բաներ ես խոսում ...

Շատ հետաքրքիր է, որտեղի՞ց եկաք այս եզրակացությանը: Նրանից, որ ընկալում եմ Խաչը իբրև փրկության դո՞ւռ: Ավետարանական մեջբերումների՞ց: Ու կրկին չեք վախենում բազմաթիվ բարեպաշտ խաչակնքվողների զրպարտելո՞ւց /խոսքս իմ մասին չէ/:


Հրաշալի է: Հիմա նորից կրկնում եմ հարցը. խաչակնքվելը ինչպե՞ս է հեռացնում խաչի խորհրդից:


Ո՞նց չի հակասում Բա վերևում գրել եք՝ «ոչ սուրբգրային է»: Կողմնորոշվեք, եթե կարելի է:::

Ի՞նչ զրպարտանք գտար բարեպաշտ խաչակնքվողների հանդպեպ: Զարմանում եմ որ այդքան անհասկանալի է ձեզ: Երևի պատճառն այն է ,որ անուշադիր էք կարդում գրառումս միանգամից հակապատասխան գրելու համար ...
Չգիտեմ որերորդ անգամ եմ կրկնում, որ խաչակնքվելը անհարժեշտություն չի, նույն կերպ ես կարող եմ ուրիշ միջոցներ օգտագործել խաչի խորհուրդը հիշելու համար- այնպես որ խաչակնքվելը պարտադիր պայման չի: Կարևորը որ մարդը ճիշտ հասկանա ու կրի խաչի խորհուրդը, բայց թե ինչ ձևով դա ոչ ոք չի կարող ստիպել կամ պարտադրել:

Փորձեք մի պահ կաղապարային ուսմունքից դուրս գալ, մոռանալ անբարոյական խաչակնքվողներին, կեղծավորներին և այլն: Որ խաչակնքվում եք, կամ խաչի նշան եք տեսնում, ուրախանո՞ւմ եք, վախենո՞ւմ եք, տրտմո՞ւմ եք: Հասկանում եք, խարիզմատիզմը ավազ է առաջարկում հավատի տան շինարարության համար՝ հեշտ, զիջողական, արտաքին բաների վրա հիմնված կյանք, որը աղետի է բերելու նրա տիրոջը:
Հաջորդ գրառմանս մեջ կփորձեմ ավելի մանրամասն բացատրել /չնայած գրել եմ արդեն/:

Կախապարային ուսմունքը հենց ֆորմալիզմի մեջ է ,որից դուրս չէք ցանկանում գալ: Եվ այդ քո թվարկած բաները լրիվ հենց դրան էլ վերաբերվում են մասնավորապես ավազը:

[Կտրուկ]

Ես էլ հարցնեմ՝ արդյո՞ք իրապես աշակերտներին ենք աշակերտում:

։ԱՅՈ ։Սուրբ գրքում նշված աշակերտները իրական և իսկական աշակերտներ են։ որոնց գրվածքներին էլ ես աշակերտում եմ։
և գրված է ՙպետք չի որ մեկը ձեզ ուսուցանի՚և ՙմարդկանց միջից ոչ ոքի ուսուցիչ մի կոչեք՚ իհարկէ՝ խոսքը ոչ թէ դպրոցական ուսուցիչների մասին է .այլ հոգևոր։ դե ասենք ինչպես Հովհանես Ոսկեբերանը.կամ Տաթևացին։(որևէ վատ բան չունեմ նրանց անձի վերաբերյալ)։
կամ գրված է ՙՉկա այլ ավետարան՚ բայց մարդիք վերցնում և ՙմշո կարմիր ավետարան են՚ ստեղծում։