Համառոտ փորձեմ գրել ԿԽ ուսմունքի հակասությունները Ավետարանի հետ, որոնք նկատել եմ:
1. ԿԽ շեշտադրված կերպով քարոզում է բարգավաճում, ինչն ուղիղ հակասության մեջ է ավետարանական քրիստոնեության հետ /Մատթ. ԺԳ 22, ԺԹ 23, Մարկ. Դ 19, Ղուկ. ԺԸ 25, Հակ. Ա 10, 11, .../
2. Խոստովանությունը /ընդհանրական կամ անհատական/ բացակայում է որպես այդպիսին /հմմտ. Հակ. Ե 16/
3. Հաղորդության խորհուրդը չի կատարվում ավետարանական սկզբունքով /խորհրդի իմացությամբ, խոստովանությամբ և զղջումով/՝ ավելի շատ ընկալվելով կամ որպես անբացատրելի միստերիա, կամ որպես սովորական ծես /հմմտ. Ա Կորնթ ԺԱ/
4. Նորուխտյան արգելքը կանանց քարոզության մասին հաշվի չի առնվում՝ մեկնաբանվելով այլաբանորեն /հմմտ. Ա Տիմ. Բ 11, 12/
5. «Լեզուներով խոսելը» խիստ տարբերվում է ավետարանական շնորհից /դրա մասին գրել են արդեն Nareco-ն և Monk-ը/
6. Սուրբերի բարեխոսության և հոգեհանգստի վերաբերյալ վերաբերմունքը մակերեսային է, մատուցված կծկտուր, առանց վերլության, ինչի շնորհիվ ձևավորվում է դրանց նկատմամբ բացասական վերաբերմունքը:
7. Հայ ազգի հերոսները և սրբերը /այդ թվում՝ հավատի համար զոհված/ չեն հիշատակվում /քարոզներում գրեթե երբեք, աղոթքներում՝ երբեք/
9. ԿԽ հայտարարում է, որ ընդունում է ՀԱԵ որպես Քրիստոսի Եկեղեցի, տարբերությունը միայն ծեսերի մեջ է: Միևնույն ժամանակ ԿԽ քարոզում է, ինչպես և ՀԱԵ, որ քրիստոնյայի կյանքում Մկրտության խորհուրդը պետք է կատարվի ընդամենը մեկ անգամ: Այնուամենայնիվ, ԿԽ-ն «վերամկրտում է» իր հետևորդներին, որոնք մկրտված են եղել ՀԱԵ-ում՝ հակասելով ինքն իրեն, թե «ՀԱԵ-ի հետ քույր եկեղեցի է»: Սուտը, ինչպես հայտնի է, խիստ հակաավետարանական երևույթ է /մեջբերումներ չեմ անում, ցանկացողը կարող է գտնել/:
Եվ այլն...
Մեջբերել
Էջանիշներ