Կյանքի խոսք (խարիզմատներ)

[ars83]

Իսկ դու կարո՞ղ ես խաչակնքվելու անհրաժեշտությունը ապացուցել, որևէ Աստվածաշնչյան համարով: Այդ ո՞վ է պարտադիր կարգ դրել խաչակնքվելու: Թե՞ դա կարևոր է փրկության համար:

Սպասում էի՝ միգուցե Karina-ն հարցիս պատասխաներ, նոր այս հարցին պատասխանեի, բայց, երևի թե չստանամ պատասխան նրանից:

Նախքան հարցերին պատասխանելը, պարզենք, թե ինչու է ընդհանրապես խաչակնքվում քրիստոնյան: Քրիստոնեկան հավատի հետևորդը գիտի, որ փրկվում է Քրիստոսի մահվան միջոցով: Ըստ որում, մահը ոչ թե սյան վրա, կամ նետահարությամբ կամ քարկոծմամբ է տեղի ունեցել, այլ Խաչի վրա: Նաև գիտենք, որ Քրիստոսի փրկագործական ոչ մի արարք պատահական բնույթ չի կրում. խաչն ընտրվել է հատուկ՝ մահվան բոլոր միջոցներից: Չտարածվելով խաչի սիմվոլիզմի մանրամասնությունների մեջ /հետաքրքրվողներին կարող եմ նյութեր տրամադրել սրա մասին/, նշեմ միայն, որ խաչը Քրիստոսի ժամանակվա ամենաանարգ մահերից մեկի գործիք էր: Նաև խաչը խորհրդանշում էր անեծք ըստ հինուխտյան հետևյալ խոսքի՝ «... անիծուած է նա, ով կախուած է ծառից» (Բ Օրինաց ԻԱ 23): Սակայն մեզ համար Խաչը Քրիստոսի մահվանից հետո դարձավ կյանքի նշան, քանի որ մենք Քրիստոսի խաչելությամբ է, որ ձեռք ենք բերում հավիտենական կյանքի պարգևը:
Խաչակնքումը քրիստոնյային հիշեցնում է,
* թե ի՞նչ գնով է գնվել նրա ազատությունը մեղքից և փրկությունը,
* Աստծո խոստման մասին՝ հավիտենական կյանքի վերաբերյալ
* փրկության ճանապարհի մասին՝ «Եւ ով իր խաչը չի վերցնում ու իմ յետեւից չի գալիս, ինձ արժանի չէ» (Մատթ. Ժ 38), «Եթէ մէկը կամենում է իմ յետեւից գալ, թող ուրանայ իր անձը եւ իր խաչը մշտապէս վերցնի եւ գայ իմ յետեւից. որովհետեւ, ով որ կամենայ իր անձը փրկել, այն պիտի կորցնի, իսկ ով որ իր անձը ինձ համար կորցնի, այն պիտի փրկի։» (Ղուկ. Թ 23, 24)

ա/ Խաչակնքման անհրաժեշտությունը աստվածաշնչյան որևէ համարով:
Հետևյալ գրվածքն, օրինակ, պատվիրում է միշտ մտքում պահել Քրիստոսի խաչելությունը.

Իմացէ՛ք, որ ապականացու արծաթեղէնով եւ ոսկեղէնով չէ, որ փրկուեցիք ձեր հայրենաւանդ ունայն ընթացքից, այլ՝ թանկագին արեամբ Քրիստոսի, որ անբիծ եւ անարատ է, ինչպէս մի գառ (Ա Պետր. Ա 18, 19)

Այս գրվածքն ավելի ուղղակիորեն է պատվիրում մտապահել փրկագործական այդ մեծ ակտը.

Ձեզանից իւրաքանչիւրը թող խորհի այն, ինչ որ կայ Քրիստոս Յիսուսի մէջ, որը Աստծու կերպարանքով էր, բայց Աստծուն հաւասար լինելը յափշտակութիւն չհամարեց, այլ իր անձը ունայնացրեց՝ ծառայի կերպարանք առնելով, մարդկանց նման լինելով եւ մարդու կերպարանքով խոնարհեցրեց ինքն իրեն՝ հնազանդ լինելով մինչեւ մահ եւ այն էլ մահուան՝ խաչի վրայ։

Խաչակնքումը կոչված է քրիստոնյայի մտքում վերականգնելու այս հիշողությունը:

բ/ Կարևո՞ր է արդյոք փրկության համար:
Անշուշտ կարևոր է, քանի որ քրիստոնյային հիշեցնում է հենց այդ փրկության և նրա գնի մասին: Միայն հիշելն, իհարկե, բավական չէ, ինչպես ս. Հակոբոս առաքյալն է նշում /Հակ. Ա 22-25/

[ars83]

Հիմա ԿԽ և «հիսունականների» տեսակետներից խաչակնքման վերաբերյալ:

«Հիսունականների» երեցներից մեկին եմ հարցրել, թե ինչո՞ւ չեն խաչակնքվում: Պատասխանեց հարցով՝ տեսե՞լ եմ արդյոք Նոր կտակարանում, որ մեկը խաչակնքվի: Բացահայտ գրառում, որ գրված լինի «և Պողոսը խաչակնքվեց», օրինակ, չկա Նոր կտակարանում: Բայց դա չի նշանակում, որ ոչ ոք չէր խաչակնքվում, քանի որ բացահայտ գրառում, այն մասին, թե «ոչ ոք չէր խաչակնքվում» նույնպես չկա /սա, եթե խոսենք լրիվ ֆորմալ տեսանկյունից/: Մյուս կողմից, այդ մարդը խաչակնքման խորհրդի մեջ /փորձել եմ նկարագրել նախորդ գրառմանս մեջ/ վատ բան չէր տեսնում: Ավելի շատ դեմ էր նրան, որ մարդիկ հաճախ խաչակնքվում են մեքենաբար, սովորություն դարձած շարժումով, առանց խորհուրդը հասկանալու: Բայց եթե մեկը որևէ բանի խորհուրդը չի հասկանում, դա չի նշանակում, որ այդ բանն ինքնին պետք չէ կամ կարևոր չէ: Նման անհամապատասխանությունից դժգոհ մարդը թող խաչակնքվի՝ ըստ ճշմարիտ խորհրդի, դիմացինին էլ բացատրի, թե ինչ իմաստ է ներդնում իր այդ գործողության մեջ:

ԿԽ-ում ամեն ինչ ավելի բարդ էր: Հարցիս, թե «ինչո՞ւ չենք խաչակնքվում», ավագից ստացա պատասխան, որ խաչը անեծքի նշան է, և խաչակնքվելով մենք «մեզ վրա ենք հանում այդ անեծքի նշանը»: Խաչի վրա բարձրացվեցին հիվանդությունները, կարիքները, անեծքը և մենք մեկընդմիշտ ազատվեցինք դրանցից, և հիմա կարիք չկա խաչի նշանով նորից կնքվել:
Հստակորեն երևում է «բարգավաճ քրիստոնեության» ազդեցությունը՝ մենք ուզում ենք ապրել ուրախ-զվարթ, առանց տանջանքի, չարչարանքի, վայելել օրհնություն, գնալ դրախտ. ամեն ինչի համար Քրիստոս արդեն վճարել է: Քրիստոս, սակայն, Ինքն է ասում, որ «Եթէ մէկը կամենում է իմ յետեւից գալ, թող ուրանայ իր անձը եւ իր խաչը մշտապէս վերցնի եւ գայ իմ յետեւից. որովհետեւ, ով որ կամենայ իր անձը փրկել, այն պիտի կորցնի, իսկ ով որ իր անձը ինձ համար կորցնի, այն պիտի փրկի։» (Ղուկ. Թ 23-24)

Նման վարդապետությունը, կարծում եմ հակաավետարանական է: /Ի դեպ, տարբերությունը զգո՞ւմ եք. մեկի համար՝ Խաչը հավիտենական կյանքի խորհրդանիշ, ըստ Նոր Ուխտի խոստման, մյուսի համար՝ անեծքի խորհրդանիշ՝ ինչպես Հին Ուխտում/։

[ars83]

Լավ հարգելի ars83; ամեն դեպքում. կարո՞ղ ես խորհրդի կարգով ասել. թէ՝ ո՞վ կարող է ասել մի ողջ սուրբի տեղ ։ես ումի՞ց իմանամ. թէ՝ ով է իրական սուրբ և ով կեղծ ։ ո՞վ է կարգում սուրբերին. գուցէ նրա՞նք իմանան։

Նախ եկեք պարզենք, թե ինչո՞ւ եք փնտրում մերօրյա սրբերին:
Թադևոս և Բարդուղիմեոս առաքյալները, Նարեկացին, Տաթևացին, Լուսավորիչը, Մաշտոցը և նրանց միջոցով փոխանցված քրիստոնեական ուսմունքը չե՞ն հետաքրքրում:

[Կտրուկ]

Նախ եկեք պարզենք, թե ինչո՞ւ եք փնտրում մերօրյա սրբերին::

Արս ջան ինձ ուղղակի հետաքրգիր է. թէ ո՞վ է իրավասու ՙկարգել՚ սրբեր։և ո՞վ է որոշում. թէ այնինչը երկնքում է. թէ՞ դժոխքում։

Թադևոս և Բարդուղիմեոս առաքյալները, Նարեկացին, Տաթևացին, Լուսավորիչը, Մաշտոցը և նրանց միջոցով փոխանցված քրիստոնեական ուսմունքը չե՞ն հետաքրքրում:

իհարկէ հետաքրքրում են բարեկամս։Բայց այստեղ մի բայց կա։ Աստվածաշունչը մեզ սովորեցնում է. որ կտակարանը կաթի պահանջ ունեցողներին կաթ է տալիս և պինդ կերակուրի պահանջ ունեցողին էլ ՝պինդ կերակուր։
աստվածաշնչյան խորհուրդները մարդկանց առաջ կամաց կամաց բացվում են հոգևոր կյանք ապրելու պարագայում և սովորեցնողն էլ Սուրբ հոգին է լինում։ որը. ըստ տվյալ մարդուն հասանելիք կերակրի պահանջի ՝տալիս է նրանց. ամեն մեկին՝ իր կերակուրի պնդության անհրաժեշտության չափով։Աստծո խոսքը գիտենալն այլ բան է ՝սեփական կյանքով ընկալելը՝այլ։ միայն գիտությունը. հպարտություն է բերում ։ իսկ հոգևոր հոնարհումով հասած ընկալումը . Հոգու պտուղներ է տալիս։ուստի կարծում եմ. որ մինչև Տաթևացու մեկնություններին հասնելը.անհրաժեշտ է. որ ունենանք Աստվածաշնչյան մեր ընկալումներն ու պատկերացումները ։

[Կտրուկ]

Հիմա ԿԽ և «հիսունականների» տեսակետներից խաչակնքման վերաբերյալ:

«Հիսունականների» երեցներից մեկին եմ հարցրել, թե ինչո՞ւ չեն խաչակնքվում:

Արս ջան. սա նույնն է թէ մեր հարևանին հարցնեմ՝
ինչու՞ դուք բորշ չեք ուտում։մենք մեր տանը բորշ ենք ուտում։
խաչակնքվելը զուտ մարդկային պատկերացմամբ մշակված մի փոքրիկ ծիսակարգ է ։ ես ամբոդջ օրը կխաչակնքվեմ. եթէ իմանամ. որ այն կավելացնի իմ միջի սերը.խնդությունը.ուրախությունը և հավատքը։ կարծում եմ .այն ոչ վնաս է և ոչ.էլ առանձնապես օգուտ։ միայն մի բան՝ որքան որ ծիսակարքերը շատանում են .այնքան ողորմությունը պակասում է։
գրված է ՙողորմություն եմ ուզում և ո՛չ թէ զոհ՚

[Karina]

[QUOTE=ars83;1597875]Սպասում էի՝ միգուցե Karina-ն հարցիս պատասխաներ, նոր այս հարցին պատասխանեի, բայց, երևի թե չստանամ պատասխան նրանից:

Խաչակնքումը քրիստոնյային հիշեցնում է,
* թե ի՞նչ գնով է գնվել նրա ազատությունը մեղքից և փրկությունը,
* Աստծո խոստման մասին՝ հավիտենական կյանքի վերաբերյալ
* փրկության ճանապարհի մասին՝ «Եւ ով իր խաչը չի վերցնում ու իմ յետեւից չի գալիս, ինձ արժանի չէ» (Մատթ. Ժ 38), «Եթէ մէկը կամենում է իմ յետեւից գալ, թող ուրանայ իր անձը եւ իր խաչը մշտապէս վերցնի եւ գայ իմ յետեւից. որովհետեւ, ով որ կամենայ իր անձը փրկել, այն պիտի կորցնի, իսկ ով որ իր անձը ինձ համար կորցնի, այն պիտի փրկի։» (Ղուկ. Թ 23, 24)

ա/ Խաչակնքման անհրաժեշտությունը աստվածաշնչյան որևէ համարով:
Հետևյալ գրվածքն, օրինակ, պատվիրում է միշտ մտքում պահել Քրիստոսի խաչելությունը.

Աստված սրտերը և երիկամունքները քննող Աստված է, Աստված տեսնում է թե ով է իրականոմ խաչակնքվում. ես սրտով եմ խաչակնքվում ոչ թե աչտաքուստ ինչ որ մեկին ինչ որ բան ապացուցելու համար: Այսօր ես 1000 -ավոր մարկանց եմ ճանաչում, ովքեր հաստ ոսկյա շղթաների վրա "մեծ" խաչ են կախում, կամ էլ իրենց թևերին դաջում են խաչ կամ Քրիստոսին, ովքեր նույնիսկ չեն էլ գիտակցում թե Քրիստոսը ինչ գին է վճարել իրենց համար: Ուզում ես ասել դա՞ է իրական Աստվածապաշտությունը:
Իսկ ինչ մնում է Աստվածաշնչյան համարին, կարծում եմ համարը տեղին չես գրել, այստեղ խաչակնքվելու մասի ոչինչ չի ասվում: Համենայն դեպս գրված է այն ինչի մասին ես արդեն խոսեցի. մտքում պահել, ոչ թե ցուցադրել ինչ որ մեկին

[ars83]

Արս ջան ինձ ուղղակի հետաքրգիր է. թէ ո՞վ է իրավասու ՙկարգել՚ սրբեր։

«Կարգել», այսինքն՝ համարել որևէ մեկին սո՞ւրբ:

և ո՞վ է որոշում. թէ այնինչը երկնքում է. թէ՞ դժոխքում։

Աստված է որոշում, ըստ այն խոսքի, թե «Որին որ պետք է ողորմեմ, կողորմեմ ու որին պետք է գթամ, կգթամ» /Հռոմ. Թ 15/: Սակայն նույն խարիզմատիկ շարժը քեզ կհամոզի, որ դու արդեն իսկ փրկված էլ ես, սուրբ էլ: Ու հանկարծ որ չհավատաս՝ Աստվածաշնչի հարմար գրառումները քեզ կներկայացվեն որպես ապացույց /դե, ահնարմարներն էլ /օրինակ՝ Փիլիպ. Բ 12/ կոչ կարվի հասկանալ կամ այլաբանորեն, կամ «կոնտեքստում», մենակ թե ոչ ուղիղ իմաստով, ինչպես հարմարները /:

իհարկէ հետաքրքրում են բարեկամս։Բայց այստեղ մի բայց կա։ Աստվածաշունչը մեզ սովորեցնում է. որ կտակարանը կաթի պահանջ ունեցողներին կաթ է տալիս և պինդ կերակուրի պահանջ ունեցողին էլ ՝պինդ կերակուր։
աստվածաշնչյան խորհուրդները մարդկանց առաջ կամաց կամաց բացվում են հոգևոր կյանք ապրելու պարագայում և սովորեցնողն էլ Սուրբ հոգին է լինում։ որը. ըստ տվյալ մարդուն հասանելիք կերակրի պահանջի ՝տալիս է նրանց. ամեն մեկին՝ իր կերակուրի պնդության անհրաժեշտության չափով։Աստծո խոսքը գիտենալն այլ բան է ՝սեփական կյանքով ընկալելը՝այլ։ միայն գիտությունը. հպարտություն է բերում ։ իսկ հոգևոր հոնարհումով հասած ընկալումը . Հոգու պտուղներ է տալիս։ուստի կարծում եմ. որ մինչև Տաթևացու մեկնություններին հասնելը.անհրաժեշտ է. որ ունենանք Աստվածաշնչյան մեր ընկալումներն ու պատկերացումները ։

Բայց ինչ հետաքրքիր բան է չէ՞ կատարվել մեզ հետ, ասենք, վերջին մեկուկես հազարամյակի ընթացքում: Առաջվա մարդիկ՝ մեծամասամբ ոչ այնքան կրթված ու բանիմաց, ինչպես մենք այսօր, Տաթևացու քարոզները լսել են, հասկացել: Իսկ հիմա, պարզվում է, դրանց դեռ հասնել է պետք՝ շատ բարդ են: Հիրավի դեգրադացիա:
Հարգելի Կտրուկ, անկեղծ խոսենք, էլի. մարդը ցանկություն ունի Տաթևացու քարոզը կարդալու ու չի՞ հասկանում: Ջոն Բիվերների ու Բենի Հիների նկարագրած համասեռամոլների կյանքի մանրամասները ու դրամահավաքի պատմությունները հեռավոր Ամերիկայում մեզ այսօր ավելի հասանելի են, քան Տաթևացին ու Լուսավորիչը: Ինչո՞ւ… Որովհետև, խարիզմատիզմում ամեն ինչ աշխարհիկ է, դյուրին, հասկանալի, ուրախ, լուսավոր... Իսկ մարդուն ի՞նչն է գերում: Հեշտությունը և տանջվելուց խուսափելու հնարավորությունը: Բայց դա, ավաղ, ինքնախաբեություն է /ցիտատներ Աստվածաշնչից անհրաժե՞շտ են/:

[ars83]

Արս ջան. սա նույնն է թէ մեր հարևանին հարցնեմ՝
ինչու՞ դուք բորշ չեք ուտում։մենք մեր տանը բորշ ենք ուտում։
խաչակնքվելը զուտ մարդկային պատկերացմամբ մշակված մի փոքրիկ ծիսակարգ է ։ ես ամբոդջ օրը կխաչակնքվեմ. եթէ իմանամ. որ այն կավելացնի իմ միջի սերը.խնդությունը.ուրախությունը և հավատքը։ կարծում եմ .այն ոչ վնաս է և ոչ.էլ առանձնապես օգուտ։ միայն մի բան՝ որքան որ ծիսակարքերը շատանում են .այնքան ողորմությունը պակասում է։
գրված է ՙողորմություն եմ ուզում և ո՛չ թէ զոհ՚

Երևի գրածս լավ չի ընկալվում: Կարևորը նա չէ, որ նայենք, թե ուրիշները ինչպես չեն խորամուխ լինում Խաչի խորհրդի մեջ, այլ ինքներս լինենք: Նորից հարցնում եմ.
Ինչո՞ւ չեն բողոքականները խաչակնքվում: Խաչակնքման իմաստը փորձել եմ բացատրել. ո՞րն է իմ գրածներից հակասում Քրիստոսի ուսմունքին: Եթե չի հակասում, նշանակում է՝ բարի բան է: Ուրեմն ինչո՞ւ է մերժվում խաչակնքումը:

Աստված սրտերը և երիկամունքները քննող Աստված է, Աստված տեսնում է թե ով է իրականոմ խաչակնքվում. ես սրտով եմ խաչակնքվում ոչ թե աչտաքուստ ինչ որ մեկին ինչ որ բան ապացուցելու համար:

Մի հարց, եթե կարելի է. մենակ աղոթելիս խաչակնքվո՞ւմ եք: Կարծես թե այս ժամանակ ոչ մեկին ոչինչ ապացուցելու կարիք չկա, կարելի է հանգիստ Քրիստոսի Խաչի նշանով դրոշմել ինքդ քեզ:

Այսօր ես 1000 -ավոր մարկանց եմ ճանաչում, ովքեր հաստ ոսկյա շղթաների վրա "մեծ" խաչ են կախում, կամ էլ իրենց թևերին դաջում են խաչ կամ Քրիստոսին, ովքեր նույնիսկ չեն էլ գիտակցում թե Քրիստոսը ինչ գին է վճարել իրենց համար: Ուզում ես ասել դա՞ է իրական Աստվածապաշտությունը:

Հայտնի փաստարկ է. անիմաստ և անօգուտ: Ձեզ անձամբ ի՞նչ նրանից, թե ուրիշները ի՞նչ են անում խաչ կրելու հետ միասին. դուք խաչը կրեք, խաչակնքվեք և իսկական քրիստոնեական կյանքով ապրեք: Մեկը մյուսին խանգարո՞ւմ է:

Իսկ ինչ մնում է Աստվածաշնչյան համարին, կարծում եմ համարը տեղին չես գրել, այստեղ խաչակնքվելու մասի ոչինչ չի ասվում:

Երևի թե պետք է գրված լիներ, «և խաչակնքվեց Պետրոսն ու Կոռնելիոսի ընտանիքը» և դուք առանց հարցեր տալու հոժարությամբ կխաչակնքվեի՞ք: Արդեն ասել եմ, որ բառացի հղումներ չկան Աստվածաշնչում: Ենթարենք՝ Եկեղեցական ավանդույթ է: Ի՞նչն է վատը դրա մեջ, և ինչո՞վ է հակասում Ավետարանին, կբացատրե՞ք:

Համենայն դեպս գրված է այն ինչի մասին ես արդեն խոսեցի. մտքում պահել, ոչ թե ցուցադրել ինչ որ մեկին

Խաչակնքվողն իրեն չի ցուցադրում, այլ Հիսուս Քրիստոսի Խաչը, որով Նա փառավորվեց և քրիստոնյաներն էլ փրկություն ստացան: Ինչպես Պողոս առաքյալն է գրում.
Բայց ես՝ քա՛վ լիցի որ պարծենամ, հապա միայն մեր Տէր Հիսուս Քրիստոսի խաչովը, որով աշխարհ ինծի խաչը ելած է, ես ալ՝ աշխարհին: (Գաղ. Զ 14)
Ձեզ հայտնի տերմիններով ասած՝ դավանություն է: Այլ ոչ ցուցամոլություն:

[Կտրուկ]

«Կարգել», այսինքն՝ համարել որևէ մեկին սո՞ւրբ::

այո

«
Աստված է որոշում, ըստ այն խոսքի, թե «Որին որ պետք է ողորմեմ, կողորմեմ ու որին պետք է գթամ, կգթամ» /Հռոմ. Թ 15/: :::

և ինչպես որոշեցիք բարեկամս.Աստծո փոխարեն.որ Վարդան Մամիկոնյանը կամ Սարգիսը Սուրբեր են ։
դատաստանից առաջ չե՞ք ընկնում արդյո՞ք։

«
Սակայն նույն խարիզմատիկ շարժը քեզ կհամոզի, որ դու արդեն իսկ փրկված էլ ես, սուրբ էլ: Ու հանկարծ որ չհավատաս՝ Աստվածաշնչի հարմար գրառումները քեզ կներկայացվեն որպես ապացույց /դե, ահնարմարներն էլ /օրինակ՝ Փիլիպ. Բ 12/ կոչ կարվի հասկանալ կամ այլաբանորեն, կամ «կոնտեքստում», մենակ թե ոչ ուղիղ իմաստով, ինչպես հարմարները /:::::

խարիզմատները. ինձ ոչինչ էլ չեն համոզի։

«

Բայց ինչ հետաքրքիր բան է չէ՞ կատարվել մեզ հետ, ասենք, վերջին մեկուկես հազարամյակի ընթացքում: Առաջվա մարդիկ՝ մեծամասամբ ոչ այնքան կրթված ու բանիմաց, ինչպես մենք այսօր, Տաթևացու քարոզները լսել են, հասկացել: Իսկ հիմա, պարզվում է, դրանց դեռ հասնել է պետք՝ շատ բարդ են: Հիրավի դեգրադացիա:
Հարգելի Կտրուկ, անկեղծ խոսենք, էլի. մարդը ցանկություն ունի Տաթևացու քարոզը կարդալու ու չի՞ հասկանում: Ջոն Բիվերների ու Բենի Հիների նկարագրած համասեռամոլների կյանքի մանրամասները ու դրամահավաքի պատմությունները հեռավոր Ամերիկայում մեզ այսօր ավելի հասանելի են, քան Տաթևացին ու Լուսավորիչը: Ինչո՞ւ… Որովհետև, խարիզմատիզմում ամեն ինչ աշխարհիկ է, դյուրին, հասկանալի, ուրախ, լուսավոր... Իսկ մարդուն ի՞նչն է գերում: Հեշտությունը և տանջվելուց խուսափելու հնարավորությունը: Բայց դա, ավաղ, ինքնախաբեություն է /ցիտատներ Աստվածաշնչից անհրաժե՞շտ են/:

ցավում եմ.բայց ինձ ճիշտ չես հասկացել։ ես չեմ ասում. որ Տաթևացին բարդ է և չի լինում նրան հասկանալ։ այլ ասում եմ ՝ոչ թէ հիմնվենք ուրիշի մեկնությունների վրա .այլ Սուրբ հոգու առաջնորդությունը խնդրենք.

[Կտրուկ]

Երևի գրածս լավ չի ընկալվում: Կարևորը նա չէ, որ նայենք, թե ուրիշները ինչպես չեն խորամուխ լինում Խաչի խորհրդի մեջ, այլ ինքներս լինենք: Նորից հարցնում եմ.
Ինչո՞ւ չեն բողոքականները խաչակնքվում: Խաչակնքման իմաստը փորձել եմ բացատրել. ո՞րն է իմ գրածներից հակասում Քրիստոսի ուսմունքին: Եթե չի հակասում, նշանակում է՝ բարի բան է: Ուրեմն ինչո՞ւ է մերժվում խաչակնքումը:

Չգիտեմ. թէ Աստծո առաջ ո՞վ է բողոքական և ո՞վ ուղղափառ.անձամբ ինձ վրա ոչ մի արգելք չեմ տեսնում որ խաչակնքվեմ։ ես դրա կտակարանային հիմնավորումն ու օգտակարությունը չեմ հասկանում ։ ես այդտեղ մի տեսակ նախապաշարմունքային հավատք եմ տեսնում։ և հետո հստակ է մի բան
Աստծուն պաշտում են ո՛չ թէ խաչակնքմամբ.այլ ՀՈԳՈՎ և ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅԱՄԲ։

[ars83]

այոև ինչպես որոշեցիք բարեկամս.Աստծո փոխարեն.որ Վարդան Մամիկոնյանը կամ Սարգիսը Սուրբեր են ։

Լավ, խոսենք Աստվածաշնչյան ցիտատներով: Վարդան Մամիկոնյանի մասին:

Սէրը նրանո՛վ ճանաչեցինք, որ Յիսուս իր կեա՛նքը տուեց մեզ համար. մենք էլ պարտաւոր ենք մեր եղբայրների համար տալ մեր կեանքը։ Ով այս աշխարհի բարիքներից ունենայ եւ տեսնի իր եղբօրը մի բանի կարօտ ու փակի իր սիրտը նրա առաջ, Աստծու սէրը ինչպէ՞ս կարող է բնակուել նրա մէջ։ Որդեակնե՛ր, խօսքերով եւ լեզուո՛վ չսիրենք, այլ՝ գործով եւ ճշմարտութեամբ։ Եւ հէնց դրանո՛վ ճանաչած կը լինենք, որ ճշմարտութիւնից ենք, եւ Նրա առաջ կանգնելու վստահութիւն կ՚ունենան մեր սրտերը։
(Ա Հովհ. Գ 16-19)
Հիմա քննենք Վարդան Մամիկոնյանի և նրա հետ նահատակված սրբերի կյանքի Ավարայրի ճակատամարտի դրվագը: Իրենց կյանքերը տվեցի՞ն հանուն իրենց ժողովրդի, հետագա սերունդների /մեզ էլ ներառյալ/: Սրանից ավելի մեծ սիրո դրսևորում ըստ Քրիստոսի լինել չի կարող.
Աւելի մեծ սէր ոչ ոք չունի, քան այն, որ մէկն իր կեանքը տայ իր բարեկամների համար։ (Հովհ. ԺԵ 13)

դատաստանից առաջ չե՞ք ընկնում արդյո՞ք։

Թե ինչպես կլինի նրանց դատաստանը, միայն Աստված է իրավասու որոշելու, բայց մեր տեսակետից այս մարդիկ սուրբ պետք է լինեն, քանի որ ուղղակիորեն կատարեցին Քրիստոսի պատվիրանը մեր հանդեպ: Կարծում եմ՝ Աստծո մոտ էլ սուրբ են նրանք, ովքեր հետևում են Իր պատվիրաններին:
Այստեղ դատել-չդատելու հարց չկա: Մենք ոչ թե մեկին կամ մյուսին ինքնակամ սուրբ ենք համարում, այլ հիմնվում ենք Աստծո խոսքի վրա: Ընդունել կամ չընդունելը նաև ցույց է տալիս մեր վերաբերմունքը Աստծո պատվիրանների և նրա սուրբերի նկատմամբ:

Ավելին, ես սուրբ եմ համարում /չնայած Եկեղեցու կողմից կանոնակարգված չեն այդ մարդիկ/ արցախյան ազատամարտիկ մեր եղբայրներին, Երկրորդ համաշխարհայինում զոհված մեր պապերին, և այլն: Մենք այսօր տաք-տաք նստած ենք ու խոսում ենք քրիստոնեական հավատքի մաքրությունից: Իսկ այդ մարդիկ երկար ճառեր չեն ասել /ինձ նման, օրինակ/, այլ կյանքերն են տվել, որպեսզի իրենք զավակները ապրեն: Էլ դրանից ավել հավատքի ի՞նչ ապացույց լինի:

խարիզմատները. ինձ ոչինչ էլ չեն համոզի։

Աստված միշտ պահպանի մոլորություններից:

ցավում եմ.բայց ինձ ճիշտ չես հասկացել։

Միգուցե:

ես չեմ ասում. որ Տաթևացին բարդ է և չի լինում նրան հասկանալ։ այլ ասում եմ ՝ոչ թէ հիմնվենք ուրիշի մեկնությունների վրա .այլ Սուրբ հոգու առաջնորդությունը խնդրենք.

Տաթևացուն նույն Սուրբ Հոգին է բացել մեկնություննրի նյութը: Ինչպես Պողոս առաքյալն է գրել, ասենք, թեսաղոիկեցիներին, այնպես էլ Տաթևացին է գրել մեզ համար: Նույն Հոգով: Թադևոս և Բարդուղիմեոս առաքյալները որ եկել են մեզ մոտ, հո Պողոս առաքյալի՝ եփեսացիներին ուղղված նամակով չե՞ն եկել: Իրենք իրենց տրված առաքելական շնորհով քարոզել են՝ նույն Հոգով: Տաթևացին էլ նրանց հետևորն է, աշակերտը, ինչպես Տիմոթեոսը Պողոսինը, օրինակ: Ինչո՞ւ եք դուք համեմատում մեկը մյուսի հետ այնպես, կարծես թե դրանք իրար հակասում են /Տաթևացու սովորեցրածը և Սուրբ Հոգու բացածը/:
Մի հարց էլ, եթե կարելի է՝ ի՞նչ եք կարդացել կամ լսել Տաթևացու գրածներից կամ քարոզներից: Նախապես շնորհակալություն պատասխանի համար:

[Կտրուկ]

Մի հարց էլ, եթե կարելի է՝ ի՞նչ եք կարդացել կամ լսել Տաթևացու գրածներից կամ քարոզներից: Նախապես շնորհակալություն պատասխանի համար:

Ով է ՞ գրել ՙՄշո կարմիր ավետարանը՚

[Կտրուկ]

Տաթևացուն նույն Սուրբ Հոգին է բացել մեկնություննրի նյութը: Ինչպես Պողոս առաքյալն է գրել, ասենք, թեսաղոիկեցիներին, այնպես էլ Տաթևացին է գրել մեզ համար: Նույն Հոգով: Թադևոս և Բարդուղիմեոս առաքյալները որ եկել են մեզ մոտ,

չեմ կարծում .որ Թադևոս և Բարդուղիմեոս առաքյալները մեզ սովորեցրել են վերցնել ու անապաշխար մարդկանց. սիգարետը ձեռքին. մտցնել և դարձնել եկեղեցու (ՔՐԻՍՏՈՍԻ ՄԱՐՄՆԻ) անդամ։ այնել ՙքավոր՚ ով

[Կտրուկ]

Տաթևացուն նույն Սուրբ Հոգին է բացել մեկնություննրի նյութը: Ինչպես Պողոս առաքյալն է գրել, ասենք, թեսաղոիկեցիներին, այնպես էլ Տաթևացին է գրել մեզ համար: Նույն Հոգով: Թադևոս և Բարդուղիմեոս առաքյալները որ եկել են մեզ մոտ, հո Պողոս առաքյալի՝ եփեսացիներին ուղղված նամակով չե՞ն եկել: Իրենք իրենց տրված առաքելական շնորհով քարոզել են՝ նույն Հոգով: Տաթևացին էլ նրանց հետևորն է, աշակերտը, ինչպես Տիմոթեոսը Պողոսինը, օրինակ:

եղբայրս Տաթևացին ծնվել է 1364 թվականին։այդ ինչպե՞ս աշակերտեվեց Թադևոս և Բարդուղիմեոսին։

[Ներսես_AM]

Իսկ ինչ մնում է Աստվածաշնչյան համարին, կարծում եմ համարը տեղին չես գրել, այստեղ խաչակնքվելու մասի ոչինչ չի ասվում:

Աստվածաշնչում «Կոկո Ջամբոի» ներքո հաղորդություն տալու մասին էլ չի գրված, բայց անում եք չէ՞: