Ամինա, ներողություն, բայց սա արդեն սահմանակից է ցինիզմին: Խոսքը գնում է մարդկանց մասին, որոնք, եթե իրենց կյանքերը չտային, այսօր մենք, միգուցե, ընդհանրապես չլինեինք, կամ խոսեինք թուրքերեն և ոչ քրիստոնեությունից: Տարրական հարգանքը նրանց սխրանքի հանդեպ անտեսելով, գրում եք՝ «ի տարբերություն մնացած հատվածների...»: Մնացած հատվածի ո՞ր մասն եք ակնարկում, որ մեր հայրերը փրկե՞լ են մեզ: Որ գրված լիներ «Աստված փրկել է նրանց միջոցով», չէ՞իք առարկի: Քրիստոնեությւոնը վերացական բան չէ, մարդ չի նստում տանը պատերազմի ժամանակ ու հանկարծ հայտնվում ապահով տեղում. այս մարդիկ իրենց ժողովրդին են պաշտպանել՝ գործով ապացուցել են իրենց հավատքը առ Աստված: Գրված է՝ մի սպանիր: Եթե կարող տղամարդը պատերազմի ժամանակ չի դուրս գալիս պաշտպանելու իր ընտանիքն ու ազգը, նա դառնում է նրանց սպանության մասնակից և խախտում նշված պատվիրանը:Amina-ի խոսքերից
Եթէ մէկն ասի, թէ սիրում է Աստծուն, եւ ատի իր եղբօրը, սուտ է խօսում. ով չի սիրում իր եղբօրը, որին տեսնում է, ինչպէ՞ս կարող է սիրել Աստծուն, որին չի տեսել։ Եւ նրանից ունենք այս պատուիրանը՝ ով սիրում է Աստծուն, նա պէտք է սիրի նաեւ իր եղբօրը։ (Ա Հովհ Դ 20, 21)
Կարելի՞ է, արդյոք, ժխտել, որ մեր հայրերը սիրել են իրենց մերձավորներին, եթե համաձայն են եղել կյանքից հրաժարվելու հանուն նրանց: Իսկ եթե ոչ, ապա ըստ Հովհաննես առաքյալի՝ նրանք սիրել են Աստծուն: Այդպես չէ՞:
Մեջբերել
Էջանիշներ