Կյանքի խոսք (խարիզմատներ)

[Second Chance]

Այդպիսի «հոգևոր երգերից» մեկի երաժշտությունը /բողոքական կազմակերպություններից մեկի անդամների մեջ շրջանառվող/ Ֆիլիպ Կիրկորովի "Я поднимаю свой бокал" երգինն է: Երբ լսում ես, ակամա ասոցիացիաներ են առաջանում այդ երգի հետ և հիշում ես դրա բառերը: Երգը նվիրված է կնոջ, որով երգիչը հույս ունի «հարբած լինել մինչև լուսաբաց» /...Чтоб я остался пьян тобою до зари.../: Հիմա ինչքանո՞վ էր սա հոգևոր երգ:

Սա լավ բան չէ իհարկե, սա ծայրահեղություն է, ամեն մի ծայրահեղություն էլ վատ է: Սա սխալ է այնքանով որքանով, որ սխալ է հեթանոսությունից փոխառված տոները: Այդ երգերը կնոջն էին նվիրված, իսկ այդ տոներն էլ հեթանոսությանը:

Եթե մի քիչ խորը նայեք, կտեսնեք, թե ինչի հետ է փոխանակվում մեր հայրերի հավատը, մեր արժեքավոր հոգևոր մշակույթը: Ջիմիների, Մայքլների գրած «թեթև ռոքը» /որի դեմ բան չունեմ, բայց չեմ ընկալում այն որպես «հոգևոր երգ»/ համարվում է հոգևոր երաժշտություն, իսկ «Տեր ողորմեան», որ մեր հայրերն ու տատերն են երգել՝ նախապաշարմունք, որն «Աստծուց չի»:

Ես ինքս հաճույքով Կոմիտաս եմ լսում , բայց դա չի նշանակում որ միայն դա պետք է լսեմ: Երևի կարդացել ես «նոր երգ երգեցեք Տիրոջը» սա նշանակում է որ պարտադիոր չէ երգել 10 դար առաջվա գրած երգերը ամեն անգամ: Պետք է լինի նաև նոր երգ / բայց իհարկե նախատեսված Տիրոջ համար:

Հ.Գ. Ի դեպ, կարծում եմ, եթե Լյութերին էլ խարիզմատիզմը ներկայացնեին, նա էլ այն աղանդ կհամարեր:

Ես համաձայն եմ որ որոշ խարիզմատներ ծայրահեղությունների են դիմում, մի տեսակ շահարկվում է Աստծո շնորհքը , բայց դա բոլորին անխտիր չի վերաբերվում:
Հայտնության գրքում երբ ուղերձ էր հղում Տերը 7 եկղեցիներին միթե՞ նրանք կատարելության մեջ էին: Ոչ իհարկե: Պետք է միշտ զգոն լինել որպեսզի չանցնենք չափը: Իսկ սխալվելու դեպքում կարողանանք կանգնել նորից Տիրոջ շնորհքով: